Οι άνθρωποι συνήθως προσπαθούν πολύ, όταν θέλουν ν’ αλλάξουν τη ζωή τους προς το καλύτερο, όταν στερούνται βασικών αγαθών, όταν αυτό που ζουν δεν τους φτάνει και έχουν σκοπό και όνειρο ζωής, να αλλάξουν τις συνθήκες της ζωής τους με κάθε τρόπο, ξεκινώντας από την μόρφωση, την εκπαίδευση, την εξέλιξη.
Όταν όμως, όλα στην οικογενειακή ζωή είναι τακτοποιημένα, και στην κοινωνία σε αταξία, από πού θα κρατηθεί το παιδί και πού θα βρει νόημα και αξία στο να προσπαθήσει να φτάσει κάπου καλύτερα, κάπου που θα μπορεί να καλυτερεύσει τη ζωή του και να προσδοκά ότι τα όνειρά του θα γίνουν πραγματικά; Κάνουν όνειρα τα παιδιά σήμερα;
Μήπως φταίει τελικά για την πτώση μας την πολιτισμική και ηθική, την ανευθυνότητα και την ασέβεια, την κατάρρευση αξιών, ηθών, νόμων, το γεγονός ότι ζούμε σε κοινωνίες της ανάπτυξης και της προόδου και τα παιδιά δεν βρίσκουν νόημα σε τίποτα, αφού όλα τα έχουν;
Βλέπω το ντοκιμαντέρ “Μεγάλοι Ποταμοί” στην ΕΡΤ2 και μένω άφωνη μπροστά στον κόπο και τον αγώνα των παιδιών στην Αφρική να μάθουν, να πάνε στο σχολείο τους περπατώντας δέκα και δεκαπέντε χιλιόμετρα για να μπουν σε μια τάξη από λάσπη και άχυρα, με στρωμένο μουσαμά κάτω, κρατώντας δυο βιβλία στο χέρι (που έχουν πληρώσει) τυλιγμένα στην καλύτερη περίπτωση σε σακούλα και φορώντας στολή (επίσης στην καλύτερη περίπτωση, εφόσον έχουν την οικονομική δυνατότητα)…
Περπατούν στο χείλος του γκρεμού του καταρράκτη του Νείλου, διασχίζοντας λαγκάδια και βουνά και στη συνέχεια εν πλω σε ποτάμι γεμάτο κροκόδειλους φτάνουν επιτέλους στο σχολείο!
Ντράπηκα! Τα παιδιά αυτά ζουν σε υποτυπώδη σπίτια φτιαγμένα από καλάμια, μέσα στο χώμα, μαζί με κότες, γελάδια, αίγες και μοιράζονται ένα πιάτο χυλό.
Μα έχουν όνειρα! Και ξέρουν τι θέλουν. Και ξέρουν γιατί αξίζει να κοπιάσουν!
Ονειρεύονται, σέβονται, εργάζονται σκληρά, αγαπούν όσα έχουν!
Δε λέω να γίνουμε Αιθιοπία. Σίγουρα όμως μπορούμε να εκτιμήσουμε αυτά που έχουμε!
Να σεβαστούμε για αρχή εμάς, ο καθένας τον εαυτό του και τον περίγυρό του, το περιβάλλον, τα ζώα, την πολύτιμη γη και όσα αυτή μας δίνει!
Να ονειρευτούμε όπως αυτά τα παιδιά, να φανταστούμε ότι υπάρχει ένας καλύτερος κόσμος, ένας σπουδαίος προορισμός!
Να θελήσουμε ξανά!
Να στοχεύσουμε ψηλά!
Να παλέψουμε όπως αυτά τα παιδιά για το αύριο!
“Τα όνειρα μπορούν να πραγματοποιηθούν” λένε οι ντόπιοι και το πιστεύουν!
Να λοιπόν σε τί υστερούμε. Στην πίστη! Μάθαμε πως σε αυτή τη ζωή, όλα πρέπει να εξηγούνται, τα πάντα και δεν αφήσαμε το μυστήριο να φωτίσει τις ζωές μας…
Θα κρατήσω αυτό που χαρακτηριστικά είπε ο Μητροπολίτης Μεσογαίας και Λαυρεωτικής Νικόλαος στο αφιέρωμα για την Γαλιλαία, τη μονάδα ανακουφιστικής φροντίδας στα Σπάτα… “Σε μια ορθολογιζόμενη εποχή δεν μπορεί κανείς να καταλάβει αυτά που τον ξεπερνούν, θέλει να τα ερμηνεύσει όλα! Εμείς δεν θέλουμε να ερμηνεύουμε αυτά που θεωρούμε μυστήρια, αλλά να απολαμβάνουμε την αλήθεια που αυτά κρύβουν!”
Κι ύστερα σε μας ήρθε η ραδιενέργεια, τα αυξημένα όρια, οι εκρήξεις και τα μικρά ατυχήματα, οι μεγάλες εκρήξεις των ψυχών του Πεκίνου, οι καταστολές και οι βολές κατά ριπάς, οι πλημμύρες, τα έντονα φαινόμενα, οι καύσωνες, οι χιλιάδες εστίες φωτιάς του Αμαζονίου, οι εμπρησμοί, οι ψυχές που φωνάζουν, η καμένη ζωή στον πλανήτη.
Οι καύσεις, γενικώς, αφήνουν μαύρη στάχτη.
Άλλους πνίγει.
Άλλα θεραπεύει.
Άλλα τα κάνει γλυκά.
Εδώ κρατιέται η επιλογή και κρέμεται από μια κλωστή…
