Πόσο ΛΥ-ΠΟ για τον κόσμο αυτό!
Πόσο ΛΥ-ΠΟ το 2020!…
«Να ‘χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;»
Κι αν με ρωτούσε η Μυρτώ, ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα. Όχι για το πώς πάει η ζωή έτσι και τυχαίνουν δυσκολίες, θάνατοι, αρρώστιες. Όχι, αυτά μέσα στη ζωή είναι.
ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα για τα λόγια, τις έριδες, τις άνευ προηγουμένου (ή μήπως όχι και τόσο προηγουμένου) διχόνοιες.
ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα για την κάπνα που είδα να βγαίνει από τη μαυρίλα της ψυχής μας. Τόση μαυρίλα! Τόσα λόγια! Τόσες ετερόκλητες απόψεις δοσμένες χωρίς σεβασμό, κατά πως θέλει πάντα μια δημοκρατία. Όλοι να λέμε, όλοι να φωνάζουμε, όλοι να αποφασίζουμε και τελικά να μη γίνεται τίποτα.
ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα γιατί σκέψου λέει να μη θες να είσαι εδώ και να είσαι. Να μη θες να μείνεις και να μένεις. Να μην πηγαίνεις ούτε μπροστά ούτε πίσω, ούτε να επιστρέφεις, ούτε να παραμένεις, ούτε να φεύγεις.
Φαντάσου λέει να μην μπορείς να αγκαλιάσεις, να φιλήσεις, να δώσεις το χέρι.
Φαντάσου να είσαι πιστός και να μη σ’ αφήνουν, να μην ξαναγιορτάσεις, να κυκλοφορείς με χρονόμετρο.
ΛΥ-ΠΟ θα της έλεγα για όλα τα σενάρια που βγαίνουν αληθινά. Για τις αμερικάνικες ιστορίες τρόμου που επιβεβαιώνονται και δω δεν είναι κανάλι να το αλλάξεις, το ζεις.
ΛΥ-ΠΟ που το 2020 γίνονται όσα γίνονται. Που βρισκόμαστε πάλι εκεί πίσω, σε μια αρχή ενός τέλους.
ΛΥ-ΠΟ μικρή μου Μυρτώ που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε. Που μιλάμε χωρίς να καταλαβαινόμαστε. Που σιωπούμε και δε μας νιώθουν. Που πονάμε χωρίς ανακούφιση. Που επιλέγεται βάσει ηλικίας η σωτηρία μας.
Και φαντάσου λέει να κλείσουν σχολεία, σχολές και όλα τα μαθήματα να γίνονται εξ αποστάσεως. Και γίνεται.
Και φαντάσου λέει να σου απαγορεύσουν να υπάρχεις όπως πριν. Και ξαφνικά να τα χάνεις όλα. Και γίνεται, επιβεβαιωμένο. Σαν το κρούσμα.
Κι αν λείψει ο πολιτισμός κι όσα ξέρεις για αυτόν, κι αν ξαφνικά κοπούν γραμμές και ηλεκτρικό, σου πάρουν και την μπουκιά απ’ το στόμα, τί θα μείνει;
Αν σταθείς εσύ μόνος σ’ ένα χωράφι και τίποτε άλλο γύρω σου, τί θα έχει μείνει;
Μια ζωή και ένα σώμα τυλιγμένο σε σκέψεις μαύρες, σε κατάσταση αγωνίας, με ταχυκαρδία και πανικό. Κι άλλο τί;
Αναγνωρίζουμε άραγε αυτό που θα μείνει μόνο μαζί μας;
Αγωνιούμε για την έκβαση της τρελής πορείας του ιού, έρμαια ενός άγνωστου εχθρού που δεν έχουμε τρόπο να πολεμήσουμε. Αγωνιούμε για το σήμερα πρώτη μας ίσως φορά. Αυτό που είχαμε αφήσει στην άκρη τώρα μας λέει είμαι εδώ. Αυτό το ευλογημένο σήμερα υπάρχει τελικά.
Αγωνιούμε για τα σύνορα, τους τρελούς με σάρκα και οστά που περιμένουν σαν ύαινες να φάνε το θύμα τους, όταν κάποιος άλλος θα το έχει ήδη ακινητοποιήσει.
ΛΥ-ΠΟ σε μια σύγχρονη Βαβέλ που ακούμε αλλά δεν καταλαβαίνουμε. Που μας συμβουλεύουν αλλά δεν κατανοούμε. Που δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε για τα βασικά.
ΛΥ-ΠΟ για τη σύγχρονη κοινωνία. Που δείξει δε δείξει αντανακλαστικά, το έκαψε το χαρτί της. Στην ηλιθιότητα, στην απειθαρχία, στην απιστία, στην καταδίκη, στην ανευθυνότητα.
ΛΥ-ΠΟ τα παιδιά που ακολουθούν τα λάθη των μεγάλων, που γίνονται απαιτητικά και βγαίνει όλος ο εγωισμός του τρόπου με τον οποίο μεγάλωσαν. Γιατί όπως έλεγε κι ο μακαριστός Παύλος «εμβόλια κάνετε στα παιδιά σας, πνευματικά όμως εμβόλια τούς κάνετε;»
ΛΥ-ΠΟ τους ενήλικες που μεγαλώσαμε με τις υπερδυνάμεις του Superman και του Spiderman και που τα ξέρουμε όλα, είμαστε ανίκητοι σε όλα και βάζουμε κάτω τον ίδιο το Θεό. Γιατί έτσι. Γιατί ξέρουμε. Γιατί μπορούμε.
ΛΥ-ΠΟ για τις δηθενιές του σύγχρονου βίου που στέκεται στον αέρα δεμένος σε τσακισμένη κλωστή που σπάει σε σημεία.
ΛΥ-ΠΟ για όσα δεν κληρονομούνται, ούτε χαρίζονται. Για τη μεγάλη κακία τις στιγμές του ύστατου χαίρε! Μάλιστα, του χαίρε που θα έπρεπε να μας απασχολεί και αν είμαστε έτοιμοι να το δώσουμε, χωρίς να μείνουν βαρίδια στην ψυχή, χωρίς μαύρο κατακάθι στο μέσα μας, σ’ αυτό που κάποιοι λέμε ψυχή και ακόμα πιστεύουμε ότι υπάρχει.
ΛΥ-ΠΟ για όσα δεν πηγαίνουν από γενιά σε γενιά, ούτε παραδίδονται χωρίς κόστος. Αργά συνειδητοποιώ ότι όλα έχουν κόστος, μεγάλο, πολύ μεγάλο, μα ποτέ δεν είναι αργά!
Και ακόμα πιο ΛΥ-ΠΟ γιατί κάτι μού λέει, ότι τα ίδια και χειρότερα θα είμαστε κι όταν περάσει η αρρώστια και οι απειλές και οι υποτιθέμενες αναταράξεις και οι οικονομικές κρίσεις και τα επικείμενα. Άλλωστε, η ανθρωπότητα έτσι έχει συνηθίσει να ζει χωρίς να παίρνει κανένα μάθημα, χωρίς να βάζει κάτω το κεφάλι και να παραδεχτεί ότι ναι, φταίω. Έκανα λάθος. Φταίω!
Κανείς δε φταίει. Κανείς δεν έφταιξε ποτέ τα τόσα πολλά χιλιάδες χρόνια ζωής. Όλα έγιναν κατά λάθος, γιατί πάντα κάποιος άλλος ανίκανος, κακός, ηλίθιος είχε μιαν ανόητη ιδέα. Κι όμως. Έρχονται οι μέρες που θα μας δείξουν εντελώς το αντίθετο.
Μακάριοι όσοι θα έχουμε μάτια ανοιχτά να το δούμε, να το αντιληφθούμε νωρίς και να δρομολογήσουμε αλλιώς τη ζωή μας.
Και στο μεσοδιάστημα, να σώσουμε ό,τι μπορούμε, να αγαπήσουμε όσο μπορούμε, να μάθουμε όσο γίνεται, να πιστέψουμε πολύ.
«Να ‘χα τώρα φτερά σαν του Ίκαρου, θα μπορούσα να πέταγα από χώρα σε χώρα και να ρώταγα όλα τα παιδιά του κόσμου: ΕΥ-ΠΟ; ΛΥ-ΠΟ;» …. από το Καπλάνι της βιτρίνας, Άλκη Ζέη. (ΕΥ-ΠΟ σημαίνει Ευτυχισμένη Πολύ, ΛΥ-ΠΟ σημαίνει Λυπημένη Πολύ)
………………………………………………………
Σας άρεσε αυτό που διαβάσατε;
Αν ναι, περιηγηθείτε ελεύθερα στη σελίδα του elpis calling και ανακαλύψτε περισσότερες δημοσιεύσεις.
Είναι σημαντικό να επικοινωνούμε, να μοιραζόμαστε κοινά βιώματα και εμπειρίες, να ανταλλάσσουμε απόψεις, γι’ αυτό με χαρά θα διαβάσω το σχόλιό σας!
Πείτε μας τη γνώμη σας και κοινοποιήστε ελεύθερα το άρθρο που μίλησε στην ψυχή σας!
Αν θέλετε να ενημερώνεστε για περισσότερα ενδιαφέροντα άρθρα και συνεντεύξεις
Ακολουθήστε τη σελίδα μας στο Facebook https://www.facebook.com/elpiscalling
Κάντε εγγραφή στο You tube https://www.youtube.com/channel/UCma6lqG8MN0Bc1o9INMj73A
Ακολουθήστε μας στο Instagram https://www.instagram.com/elpiscalling/
Και στο Twitter https://twitter.com/elpiscall
