Κοίτα να δεις τι γίνεται… ξεκίνησε με μιαν ανάρτηση στο facebook και συνεχίζει σε μηνύματα προσωπικά στο messenger… δεν θα μου ξαναμιλήσουν λένε κάποιοι που νομίζουν ότι τους «έδειξα» με το σχόλιό μου και τσατίστηκαν, θύμωσαν πολύ.
Γιατί έγραψα ένα μικρό σχόλιο…
«Πραγματικά έχω αρχίσει πολύ σοβαρά να αναρωτιέμαι, γιατί γράφετε οι περισσότεροι στα αγγλικά... έχετε φίλους, συγγενείς αγγλόφωνους που σας διαβάζουν ή οι αναρτήσεις σας μαζεύουν έτσι περισσότερα like; Αλήθεια τώρα, θέλω να πιστεύω ότι ισχύει το πρώτο. Αλλιώς, δύσκολα τα πράγματα! Να μην παραπονιόμαστε αδίκως δηλαδή! Δηλώνω πάντως πως τούδε και στο εξής θα προσπερνώ οποιαδήποτε ανάρτηση δεν είναι γραμμένη στην γλώσσα μου την ελληνική, εκτός κι αν προέρχεται από φίλο άλλης χώρας ή απευθύνεται σε φίλους άλλης χώρας. Πολύ με κουράζει αυτό και είναι κρίμα μωρέ! Εξηγούμαι για να μην λες μετά πως δεν σου κάνω like!»
Να σου πω και σένα που δεν ξέρεις. Πάντα θύμωνα με την χρήση, την αλόγιστη χρήση όπως πολύ σοφά είπε μια φίλη, της αγγλικής γλώσσας στην καθημερινότητά μας. Εκνευριζόμουν και συνεχίζω να εκνευρίζομαι με αυτό και η ιστορία ξεκινά από πολύ παλιά, τόση όση θυμάμαι λόγω των χρόνων μου και άλλη τόση, όση η ανάπτυξη του τουρισμού στα νησιά μας και συγκεκριμένα στην Κρήτη απ’ όπου και σου γράφω.
Και σε προλαβαίνω. “Είναι σπουδαίο να μπορεί να μαθαίνει κανείς καλά, όσο γίνεται περισσότερες γλώσσες, να ανοίγει ορίζοντες και δίαυλους επικοινωνίας με όλο τον κόσμο, να διαβάζει σπουδαία κείμενα στην αυθεντική τους γραφή και να λαμβάνει τα καλύτερα στοιχεία της κουλτούρας μιας ξένης χώρας”… αυτά για αποφυγή και άλλων παρεξηγήσεων!
Η εμμονή να γίνει η χώρα μας ο διεθνής τόπος, όπου όλοι οι επισκέπτες θα εξυπηρετούνται σε άψογα αγγλικά, γερμανικά, γαλλικά, ρώσικα, κινέζικα, ιταλικά, έχει αρχίσει εδώ και πάρα πολλά χρόνια κι έχει ταλαιπωρήσει όλους τους νησιώτες, που για να βρουν μια απλή δουλειά, πρέπει να γνωρίζουν τρεις γλώσσες. Τελευταία δε με την έλευση χιλιάδων ρώσων και κινέζων, η αγορά έχει γίνει πολύ απαιτητική.
Λίγο πολύ όλοι γνωρίζετε τι λέω, όλοι έχετε δει την εικόνα του «κράχτη» έξω από τα μαγαζιά που προσπαθεί να «χτυπήσει» πελάτη, ενώ οι τουρίστες με τις ώρες και σε πλήρη προσήλωση στέκονται να κοιτάζουν τον τιμοκατάλογο, ο οποίος έχει μετάφραση του τζατζικιού και του πιτόγυρου σε αγγλικά Οξφόρδης και λίγα λέω.
Μου έχει τύχει επίσης να μαλώνω με έναν τέτοιο κύριο, ο οποίος ξεκίνησε να με χαιρετά ούτε θυμάμαι σε πόσες γλώσσες, τον κοίταζα χωρίς να μιλώ, σου λέει αυτή δεν καταλαβαίνει, συνέχιζε σε άλλη γλώσσα και ούτε σκέφτηκε μωρέ να κάνει το πιο απλό… να με καλημερίσει στην γλώσσα του, στην ελληνική μας γλώσσα!
Αυτό συνέβη στον Άγιο Νικόλαο, σε μαγαζί της λίμνης. Έχω θυμώσει τόσες φορές με πωλητές, πωλήτριες, που για να πουλήσουν, ξεχνούν ποιοι είναι, ξεχνούν ότι είναι σε έδαφος ακόμη ελληνικό και δεν κάνουν το πιο απλό, το πιο ωραίο, το πιο αριστοκρατικό, να χαιρετήσουν δηλαδή στην γλώσσα της χώρας τους πρώτα και μετά να εξυπηρετήσουν σε χίλιες γλώσσες, καλό κάνει, κακό δεν κάνει!
Πιστέψτε με, δεν έχω δει ακόμα τουρίστα που να μην περιμένει να ακούσει ένα καλημέρα, το θέλουν, τους αρέσει, επιβάλλεται τελικά! Προσπαθούν να το προφέρουν και τους αρέσει! Και πιστέψτε με ξανά, δεν έχω ταξιδέψει κάπου που να μην με χαιρετήσουν με την δική τους γλώσσα, όποια κι αν είναι αυτή και φυσικά πουθενά δεν βρήκα τιμοκατάλογο γραμμένο στα ελληνικά!
Έχετε άλλη εμπειρία; Έτυχε μόνο σε μένα; Δεν ξέρω. Οι ταμπέλες όλες των καταστημάτων τους είναι στην γλώσσα που μιλούν, η εξυπηρέτησή τους το ίδιο και το μόνο σίγουρο, το μόνο βέβαιο είναι ότι ο τουρίστας, ο ταξιδιώτης, θα ακούσει για αρχή την γλώσσα της χώρας που έχει επισκεφθεί. Τόσο απλά!
Δυστυχώς, συνεχίζω να μαλώνω με όλους αυτούς που ακολουθούν διατεταγμένα μια ηλίθια εντολή. Και τους καταλογίζω ευθύνη. Ένα απλό καλημέρα, how can I help you, μπορεί να κάνει τόσο μεγάλη διαφορά σε όλα! Στη νοοτροπία μας βασικά και μετά στο πως μας βλέπουν οι άλλοι. Εμείς πώς βλέπουμε τελικά τα πράγματα;
Δεν θα το πιάσω στη βάση του κοινωνικοπολιτικά, ιστορικά, γεωπολιτικά κλπ, αλλά αν το σκεφτείς, θα δεις πως η κατάσταση είναι κρίσιμη. Το να γράφεις αγγλικά, όταν απευθύνεσαι ως επί το πλείστον σε έλληνες, είναι τραγικό.
Η άλωση, δεν ξεκινά μόνο με τους πολέμους, ούτε με τις κατακτήσεις. Ξεκινά σιγά σιγά, κι αν δεν σου αρέσει η λέξη να πούμε αλλοτρίωση, αφομοίωση. Λες γράφεις στα αγγλικά για κάτι φίλους που σε διαβάζουν. Αλήθεια, ήθελα να ξέρω αν αυτοί σε σκέφτηκαν ποτέ, να γράψουν δηλαδή στη γλώσσα σου. Γιατί έχω κι εγώ φίλους και συγγενείς μα κανείς ποτέ δεν έγραψε στην γλώσσα μας…
Γράφουμε και σχολιάζουμε αγγλικά, κάνουμε κοπλιμέντα στα αγγλικά. Όλες οι ταμπέλες των καταστημάτων είναι στα αγγλικά και πολλές φορές αναρωτιέμαι, μήπως έχω διακτινιστεί σε ξένη χώρα και δεν το έχω καταλάβει! Και σε πειράζει που μας λένε προτεκτοράτο ή ότι γίναμε δούλοι των γερμανών ή ότι πουληθήκαμε στους κινέζους ή ότι θα μας αγοράσουν οι Σαουδάραβες; Τι σε πειράζει ακριβώς;
Άλλωστε δεν άρχισε τώρα το κακό, μα όσο πάει, χειροτερεύει. Αλλά να μην σου κάνει καμιά απορία, γιατί να έχει τελικά μια απλή ανάρτησή σου στο facebook τόση σημασία. Έχει. Και μάλιστα μεγάλη! Αν κάτι έχουμε ίσως ακόμα καθήκον να κρατήσουμε και μπορούμε, αυτό είναι η γλώσσα μας, τουλάχιστον όσο θα απευθυνόμαστε αναμεταξύ μας!
Και κάτι τελευταίο που με τάραξε περισσότερο αυτές τις μέρες, ήταν τα δώρα που έγιναν στους δασκάλους με το κλείσιμο των σχολείων. Τουλάχιστον απ’ όσα εγώ είδα στο facebook και στο Instagram ήταν σχεδόν όλα ξενόγλωσσα. Keep going δάσκαλε, μπορείς, γιατί πραγματικά you are the best teacher και όλοι ξέρουν ότι it takes a big hart to teach little minds!
Έχω δει σπουδαίους ανθρώπους, επιστήμονες, συγγραφείς και καλλιτέχνες που οι αναρτήσεις τους έχουν χιλιάδες θεάσεις και όμως, γράφουν πρώτα στα ελληνικά, γιατί αυτό είναι. Είναι Έλληνες, άρα σκέφτονται και γράφουν στη γλώσσα τους, χωρίς να έχουν ξεχάσει, παρόλο που ζουν στο εξωτερικό, λέξεις και φράσεις και χωρίς να χρησιμοποιούν το γνωστό “πως το λέτε εσείς εδώ στα ελληνικά!”… Μήπως είναι και αυτοί οπισθοδρομικοί και ξεπερασμένοι;
Έχουμε απαίτηση μετά, να θέλουμε να γράφουν καλά ελληνικά τα παιδιά μας, να μιλούν σωστά, να σκέφτονται ελληνικά. Σου φαίνεται εθνικιστικό παραλήρημα όλο αυτό; Όχι δεν είναι και μην πάει το μυαλό σου αλλού. Θέλεις να ξέρεις σε πόσες χώρες και σε πόσα σχολεία διδάσκονται τα ελληνικά ή και τα αρχαία ελληνικά; Βρες το στο διαδίκτυο και αυτό για να μην σε κουράζω και δες.. δεν θα το πιστεύεις! Θες να πούμε και πόσο μεγάλη χαρά θα έκαναν τα δικά μας παιδιά αν δεν διδάσκονταν τα ελληνικά; Μην το ψάξεις, θα απογοητευτείς.
Με καταλαβαίνεις τι θέλω να πω έτσι; Δεν σου κάνω παρατήρηση, δεν σχολιάζω αυτό που κάνεις, σχολιάζω αυτό που βλέπω να γίνεται κατ’ εξακολούθηση και όταν δεν χρειάζεται, όταν δεν υπάρχει λόγος, κατάλαβες; Να με συγχωρείς που σε τάραξα, δεν το έκανα επίτηδες, αλλά αν δεν θες να μου ξαναμιλήσεις, εντάξει. I can live without you!
Σας αφήνω και μας αφιερώνω το ωραίο τραγούδι Κοφινιώτη – Σουγιούλ με στίχους τόσο επίκαιρους κι ας έρχονται από το μακρινό 1936… άλλωστε, τι έχει αλλάξει τελικά;
Ελπίδα Π.
Φωτογραφίες Unsplash
Δε μπορώ παρα να συμφωνήσω με κάθε σου λέξη. Το πόσο με πειράζει αυτη η τακτική δε λέγεται. Νομίζω με ενοχλεί τόσο, όσο και οι “κράχτες” έξω από τα μαγαζιά που καταστρεφουν τις βόλτες των λιγοστών πια διακοπών μας. Ό,τι γλώσσα κι αν μιλάνε, τους προσπερνάμε και πάμε στο δίπλα μαγαζι, τέλος.
Για να επανέλθω στο ζήτημα της γλώσσας: τα παιδια μου απορούν που βάζω τόνους ή ολόκληρες λέξεις όταν γραφω μηνυματα “αφου ο άλλος καταλαβαίνει, τι σεντόνια είναι αυτά;”
Παρακολουθώ κάμποσα ξένα μπλογκ, οκ. Εδώ βλέπω πολλούς που γραφουν αναρτήσεις σε δυο γλώσσες. Μπραβο τους. Αυτοί που δεν κάνουν αυτόν τον κόπο σημαίνει πως δεν ενδιαφέρονται για το ελληνόφωνο κοινό, οπότε γιατί αυτό το κοινό να ενδιαφερθεί γι΄αυτούς;
Το αυτονόητο προσπαθούμε να εξηγήσουμε αγαπητή Νίκη και φοβάμαι ότι τα πράγματα θα γίνονται χειρότερα. Δεν ξέρω γιατί πρέπει να μπαίνουμε σε αυτή την διαδικασία… είμαστε Έλληνες, μιλάμε ελληνικά… τόσο απλά, τόσο απλό και ξεκάθαρο. Δίκιο έχεις και συ, ελπίζω κάποτε να ξυπνήσει ο λαός μας!