Οι μέρες που μας καίνε…
Δεν μπορώ ούτε να φανταστώ πως αντέχουν και δουλεύουν οι άνθρωποι στον καύσωνα. Δεν είναι κάτι που αντέχεται, που μπορείς να κάνεις λίγη υπομονή και θα περάσει! Αλλά δεν έχω λύση, οπότε, τι το λέω και καθόλου! Ούτε έχουν όλοι οι άνθρωποι κλιματιστικό, ή δροσιά να ξαποστάσουν..
Θυμήθηκα αυτές τις μέρες τον καύσωνα του ’87 που μας βρήκε στο Κιλκίς, τότε που δεν είχαμε κλιματιστικό, ούτε καν ανεμιστήρα! Βεντάλια και πολύ μας ήταν, ένα χαρτόνι έκανε καλύτερη δουλειά! Φαινόταν τι καλοκαίρι θα ζούσαμε, ήδη φτάνοντας στον κάμπο τον Θεσσαλικό, η φωτιά, η κάψα έμπαινε στο αυτοκίνητο από τα παράθυρα που ούτε αυτά είχαν κλιματισμό! Κατάκοποι από μια μετακόμιση που κανείς δεν ήθελε, βρεθήκαμε από το νησί σε μέρη που δεν ξέραμε καλά και το καλωσόρισμα ήταν μοναδικά ζεστό!
Ξάπλωσα χθες στις τρεις το πρωί, η θερμοκρασία έξω ήταν ήδη 32, όσο και μέσα δηλαδή. Το κεφάλι ζεστό, το νερό ζεστό. Τα ίδια και τότε. Κοιμόμασταν στρωματσάδα στο μπαλκόνι στη σειρά γιατί δεν υπήρχε χώρος, ήταν στενό! Οι γονείς τόσο νέοι, έπιαναν τις άκρες και μας έβαζαν στη μέση. Τι κι αν έβραζε το τσιμέντο! Ήταν καλύτερα από μέσα! Η αναζήτηση της δροσιάς τελείωνε ξημερώματα, πριν καν ο ήλιος ανατείλει και η κούραση έπιανε κόκκινο. Η αδερφή μου έδινε εξετάσεις και διάβαζε στο υπόγειο. Μόνο εκεί είχε μια σχετική δροσιά. Εκεί καθόμασταν αρκετά, συχνά και για το φαγητό, τι φαγητό δηλαδή, ένα πιάτο στο χέρι με λίγο ψωμί και σαλάτα, ίσα να κρατηθούμε. Τι στιγμές! Ιστορικές!
Κι όσο σκέφτομαι πως πέρασαν τα χρόνια, πόσο άλλαξε ο κόσμος, πόσο αλλοιώθηκε, πόσο έλιωσε σε καύσωνες και πνίγηκε σε πλημμύρες, πόσο κάηκε σε φωτιές και πάγωσε σε χειμώνες, πόσοι ζουν ακόμα σε σκηνές και παραπήγματα με πιάνει μελαγχολία, γιατί αισθάνομαι, βλέπω καθαρά, ότι τίποτα δεν έχει αλλάξει ουσιαστικά!
Κι όσο ακούω τους επιστήμονες να λένε ότι αυτό που συνέβαινε ως τώρα μια φορά στο τόσο, τώρα θα συμβαίνει αρκετά συχνά, με πιάνει και απελπισία. Γιατί ανήμποροι ήμαστε, αδύναμοι και αφημένοι στη δύναμη της φύσης, όσο κι αν κάνουμε τους έξυπνους και τους καμπόσους! Τίποτα δε δαμάσαμε. Ούτε καν τον ίδιο μας τον εαυτό! Όλη μας η ζωή εξαρτάται από κάτι άλλο! Πάντα από κάτι άλλο, μια άλλη συνθήκη, μια άλλη κατάσταση.
Δυο δέντρα έχω μπροστά στο σπίτι και η θερμοκρασία είναι τρεις βαθμούς χαμηλότερη από την άλλη πλευρά του σπιτιού που δεν έχει. Μερικά δέντρα που με βοηθούν να πάρω ανάσα, που φιλοξενούν πουλάκια, που δίνουν σκιά εκτός από οξυγόνο σε ζώα και ανθρώπους.
Γιατί δε γίνεται επιτέλους συστηματική προσπάθεια να πρασινίσουν οι πόλεις; Ας γεμίσουν τα μπαλκόνια και οι ταράτσες, οι δρόμοι και οι πλατείες με τα κατάλληλα δέντρα! Ας γεμίσουν τα οικόπεδα πράσινο και όχι αυτοκίνητα! Όχι ότι θα βοηθήσουμε την παγκόσμια κατάντια που κατακαίει και βρωμίζει το σύμπαν, αλλά θα βελτιώσουμε σίγουρα τη γειτονιά μας! Υπάρχει κάποιος που λέει ότι αυτό δε γίνεται; Γιατί πρέπει να ακολουθούμε μια πορεία αυτοκτονική επειδή κάποιος παίρνει τη μια λάθος απόφαση πίσω από την άλλη; Ας κάνουμε τουλάχιστον μια προσπάθεια!
Οι άνθρωποι έχουν ένα μεγάλο κακό. Νομίζουν ότι κάνουν κουμάντο σε όλο το σύμπαν και είναι απίστευτα σίγουροι για τις βεβαιότητές τους. Που να ήξεραν οι καημένοι ότι είναι τόσο μικροί, μια κουκίδα που ούτε καν φαίνεται στο σύμπαν! Κι όμως, αυτό δεν αλλάζει κάτι, παρά ενισχύει τον φόβο τους κι αφού τίποτα δεν είναι, κάνουν τα αδύνατα δυνατά για να πείσουν τους εαυτούς τους ότι κάτι ανώτερο είναι!
Και η ζωή θα συνεχίζεται όπως και να έχει. Πάλι θα ξημερώσει μια μέρα, πάλι κάποιος θα κάνει τις διακοπές του, θα πάει σε πάρτυ, θα παραπονιέται για τις λιγοστές ελευθερίες και την καθημερινότητα που άλλαξε δραματικά, οι δουλειές θα συνεχίζονται κανονικά, η κίνηση επίσης, όταν κάτι συμβαίνει εδώ δε σημαίνει ότι θα επηρεάσει και την άλλη άκρη του κόσμου, ποιος λέει τέτοιες ανοησίες τέλος πάντων!
Μα έτσι είναι η συνέχεια των πραγμάτων, έτσι πρέπει να ζούμε σα να συμβαίνει το κακό μόνο κάπου αλλού, πολύ μακριά από εμάς, γιατί πολύ απλά δεν το αντέχουμε. Έτσι είναι ο άνθρωπος! Για να επιβιώσει όλων των κακών, ξεχνάει. Πόση πίκρα να αντέξει κανείς και πόσο φόβο!
Κι έτσι, ο μικρόκοσμός μας μένει ατόφιος, αλώβητος από δεινά και δυσκολίες, από προβλήματα και αρρώστιες. Ο μικρός μας κόσμος πρέπει να είναι φωτεινός και ανίκητος, χαρούμενος και όμορφος, υγιής και αρωματισμένος.
Μα κάτι μού λέει πως αν έχουμε αυτή τη βεβαιότητα στο πίσω μέρος του μυαλού μας, ότι δηλαδή όλα μπορούν να συμβούν και σε μας, τότε ίσως γίνουμε πιο συμπονετικοί, λιγότερο απαιτητικοί, πλεονέκτες, εγωιστές. Η ζωή μας είναι τόσο σύντομη που ειλικρινά, δεν υπάρχει καμιά ανάγκη βίας σε τίποτα ανούσιο και λάθος, σε κάτι που θα βλάψει εμάς και το σύνολο. Ο σκοπός μένει να βρεθεί για τον ρόλο του καθένα μας στον κόσμο αυτό, ο σκοπός που θα μας κάνει να βγαίνουμε από το σκοτάδι με κάθε μας ανάσα!
Με την ελπίδα να αντέξουμε, με την ελπίδα να αντέξουν και τα συστήματα που μας κάνουν να αντέχουμε, με την ευχή να έχουμε νερό και ηλεκτρικό σε επάρκεια, ας κάνουμε άλλη μια φορά υπομονή και μια προσευχή για όλο τον κόσμο! Για τον κόσμο που δεν είναι μόνον οι άνθρωποι, μα όλα τα πλάσματα του Θεού! Που καίγονται, που φλέγονται, που ξεσπιτώνονται, που πονούν, που πεινούν, που διψούν, που διώκονται, που υποφέρουν. Είμαστε όλοι γείτονες, είμαστε όλοι οικογένεια. Και ναι, όσο τα χρόνια περνούν, αρχίζω να νιώθω βέβαιη ότι είμαστε όλοι αδέρφια!
Κι όταν τα αδέρφια μου πονούν, πονώ.
Κι όταν τα αδέρφια μου πεινούν, πεινώ.
Κι όταν τα αδέρφια μου δολοφονούνται, πεθαίνω.
Καλή δύναμη φίλοι απανταχού!
Κουράγιο σε όσους είναι στην πρώτη γραμμή και τρέχουν να προλάβουν το κακό!
Να προσέχετε!
Να είστε καλά!
Photo by Sixteen Miles Out on Unsplash
