Ο μικρός πρίγκιπας δεν είναι πια μικρός
Τελευταία κλαίω συχνά κι από λύπη κι από χαρά. Δεν ξέρω αν φταίνε τα τρελά φεγγάρια ή οι δυστυχίες του κόσμου, αλλά κλαίω. Με τις ταινίες, τις διαφημίσεις, με τα ζώα, τα παιδιά, με τα κινούμενα σχέδια, τον μικρό πρίγκιπα… Κλαίω για το χάλι μου, για τα χάλια μας, τη μαυρίλα που υπάρχει πίσω από τα φανταχτερά λαμπιόνια της ξεθεωμένης εορταστικής περιόδου.
Διαβάζω ξανά παλιά βιβλία, υπογραμμίζω όσα με άγγιξαν, κρατώ σημειώσεις από τα ξεχασμένα και συμφωνώ, “κακό δεν είναι να μεγαλώνεις, κακό είναι να ξεχνάς”. Καλέ μου πρίγκιπα! Θυμάμαι διάφορα, αλλά ποιος ξέρει αν είναι αυτά που θα έπρεπε να θυμάμαι, αν είναι αυτά που θα δώσουν χαρά στο λουλούδι μου, που θα κάνουν την αλεπού να κλαίει με δάκρυα περηφάνιας. Θυμάμαι πολύ καλά και τα όνειρά μου. Όχι αυτά της λίστας, τα κανονικά. Ίσως γιατί ο άλλος μου εαυτός, ο μικρός, κρύβεται προφυλαγμένος από τα βάσανα του ενήλικα εκεί και με βοηθά να μην ξεχνώ, να μη φοβάμαι τα φίδια μα να μιλώ μαζί τους, να μην αντιπαθώ τον ματαιόδοξο εαυτό μου, μα να τον συμπονώ και να τον συμβουλεύω.
Αλλιώς, τρέχω και αναζητώ τον πιλότο, αυτόν που ξέρει την ιστορία από πρώτο χέρι και πάω να βρω τον μικρό πρίγκιπα να μου ξαναπεί, γιατί ΔΕΝ πρέπει να δίνω σημασία στην επιπολαιότητα, την υπεροψία, την κακία, το φθόνο, τη μιζέρια, την εξουσιομανία, την απάτη, τη μοναξιά τελικά των ανθρώπων. Μα δεν τον βρίσκω.
Πάντα χρειάζονται εξηγήσεις στον κόσμο των μεγάλων… αν δεν τα πεις όλα, αν αφήσεις μισόλογα, κάποιοι θα βρεθούν να μην έχουν καταλάβει, να αλλοιώσουν το νόημα όσων λες και στο τέλος να γίνει παρεξήγηση. Κι είναι τόσο δύσκολο και βαρετό να εξηγείς σ’ έναν μεγάλο τι και πως! Όπως όταν μας έβαζαν στο σχολείο να αναλύσουμε την ποίηση. Μα αναλύονται τα λόγια; Οι σκέψεις αναλύονται; Ο λόγος είναι πηγή παρεξηγήσεων!
Μου είναι αδύνατο να καταλάβω. Γενικά, δυσκολεύομαι να καταλάβω τον κόσμο των μεγάλων. Ειδικά των τρελών μεγάλων που το παίζουν λογικοί εις βάρος της δικής μου λογικής και ακόμα περισσότερο αυτών που έχουν ένα κουμπί πάνω στο γραφείο τους και κάνουν κόντρες ποιος θα το πατήσει πρώτος και ποιος έχει μεγαλύτερο… κουμπί! Μα είναι τεράστια τα συμφέροντα για να καταλάβουν πως μόνο με την καρδιά βλέπεις καλά, την ουσία τα μάτια δεν την βλέπουν. Άλλωστε για τους βασιλιάδες ο κόσμος είναι απλοϊκά φτιαγμένος, όλοι οι ανθρωποι είναι υπήκοοι.
Περνούν οι φανταχτερές μέρες και παίρνουν συνήθως παρά αφήνουν. Οι διαφημίσεις τρανταχτές και περίεργες. Το τάδε ίδρυμα σε χρειάζεται, το δείνα σε έχει άμεση ανάγκη, τα παιδάκια στην Αφρική στην αγκαλιά ενός λευκού Αϊ Βασίλη σε χρειάζονται, οι δομές της πόλης σου σε χρειάζονται, όλοι έχουν ανάγκη το ένα ευρώ σου, το κάτι παραπάνω ίσως, μόνο εσύ μπορείς να βοηθήσεις, ξεχασμένα όλα μέσα στον χρόνο και σε δέκα μέρες πρέπει να βρεις να δώσεις κάθε απόθεμα φιλανθρωπίας και καλοσύνης που διαθέτεις, γιατί όλοι μαζί μπορούμε.
Κι όλα αυτά μου φέρνουν δάκρυα και άγχος. Είναι τόσο μυστήρια η χώρα των δακρύων… και οι εντολές δεν έχουν κανένα νόημα πια, οι παράλογες εντολές. Κλαίω ακόμα και μ αυτά τα μικρά χρυσαφένια πραματάκια που κάνουν τους τεμπέληδες να ονειροπολούν… κλαίω και υπακούω σε κανονισμούς γιατί έτσι πρέπει «ο κανονισμός είναι κανονισμός» ακόμα κι αν είναι μπούρδα.
Και μέχρι να βρεις τον εξημερωμένο που κάνεις χωριό και θα δημιουργήσεις δεσμούς και θα ενωθείς μαζί του, τελειώνει ο χρόνος. Οι άνθρωποι δεν έχουν πια καιρό να γνωρίζουν τίποτα. Τα αγοράζουν όλα έτοιμα απ’ τους εμπόρους. Επειδή όμως δεν υπάρχουν έμποροι που να πουλάνε φίλους, οι άνθρωποι δεν έχουν πια φίλους. Όμως κι αν εξημερωθείς με την θέλησή σου κινδυνεύεις να κλάψεις λίγο. Ίσως λοιπόν αυτό κάτι να εξηγεί.
Και η τόση σκληρότητα του κόσμου γιατί υπάρχει; Μήπως επειδή δεν είμαστε αρκετά και αρκετοί εξημερωμένοι; Λες γι αυτό να συνεχίζουν κάποιοι να είναι πολεμοχαρείς και άκαρδοι; Να προτιμούν να πίνουν ναρκωτικά για να σκοτώνουν και να σφάζουν εύκολα από το να εξημερωθούν; Είμαι σχεδόν σίγουρη ότι αν κάποιος εξημέρωνε κάποιον από αυτούς, θα γινόταν το μεγαλύτερο όπλο στην κακία τους… μα και πάλι δεν ξέρω έτσι που γίναμε… δεν μπορώ να ξέρω, αφού δεν είμαι παιδί!
Πιστεύω όμως. Θέλω να πιστεύω, πως κάποια στιγμή θα αλλάξουν όλα κι όλοι θα έχουν ένα σπουδαίο λουλούδι να προστατεύουν και που θα λάμπει σε ένα μοναδικό χαμογελαστό αστέρι και θα γίνουν σοφοί. Αυτό όμως είναι και το πιο δύσκολο. Είναι πολύ πιο δύσκολο να κρίνεις τον εαυτό σου παρά τους άλλους. Αν καταφέρεις να κρίνεις δίκαια τον εαυτό σου, είσαι στ’ αλήθεια σοφός. Κι αν ακόμα αυτό δεν φαίνεται ορατό για τα δεδομένα της ανθρωπότητας, εγώ πάλι το πιστεύω. Έτσι κι αλλιώς ό,τι είναι σημαντικό δεν φαίνεται κι αυτό είναι που τα κάνει όλα όμορφα! Έτσι και μεις ίσως κάποτε, βρούμε αυτό που λείπει από την μηχανή μας για να γυρίσουμε σπίτι μας.
Αποσπάσματα από το βιβλίο του Αντουάν Ντε Σαιντ-Εξυπερύ “Ο Μικρός Πρίγκιπας”
