Η Βαρκελώνη έκλεψε την καρδιά μου
αν και το ρήμα “έκλεψε” δεν είναι φρόνιμο να το χρησιμοποιήσω, αφού πράγματι μας έκλεψαν σημαντικό φωτογραφικό εξοπλισμό μέσα από το ξενοδοχείο, αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία!
Η μισή καρδιά μου έμεινε στη Βαρκελώνη και η υπόσχεση επιστροφής εκκρεμεί, μέχρι την επόμενη κατάλληλη στιγμή ακόμα κι έτσι!
Κάποιες φορές, αρκετά συχνά, η επιστροφή αφήνει μια πίκρα που με τις μέρες περνά και λες εντάξει, εδώ είναι η έδρα μου, ο τόπος αυτός και οι άνθρωποί του, ας το πάρω απόφαση.
Μα το μυαλό γυρνά για πολλές μέρες εκεί που είδες κάτι διαφορετικό, εκεί που ένιωσες πολίτης ενός κόσμου μικρού μα τόσο μεγάλου, εκεί που κατάλαβες ότι όλοι έχουν ίδιες με σένα ανάγκες.
Κι αυτό είναι που λατρεύω στα ταξίδια, να συναντώ και να συζητώ με ντόπιους και να μοιραζόμαστε ίδιους καημούς και αγωνίες, μα και τις ίδιες χαρές.
Μ’ αρέσει να βλέπω γονείς να κάνουν βόλτες με τα παιδιά τους, παρέες να πίνουν καφέ, πιτσιρίκια να ανταλλάσουν με ενθουσιασμό απόψεις, μοναχικούς στα πάρκα να διαβάζουν ή να λιάζονται, ανθρώπους όλων των ηλικιών με τα κατοικίδιά τους, άλλους να τρέχουν για δουλειές και σπουδές.
Οι άνθρωποι έχουν παντού στον κόσμο κοινές αγωνίες και φόβους και ανάγκες. Θέλουν την ησυχία τους, να βιοπορίζονται αξιοπρεπώς, να έχουν ένα σπιτάκι, σύστημα υγείας και εκπαίδευσης. Κι ας προσπαθούν κάποιοι παράφρονες να μας πείσουν για το αντίθετο και να δημιουργούν διχόνοιες ανάμεσα στους λαούς.
Πριν ταξιδέψω άρχισα (ως συνήθως) να νιώθω πίεση, άγχος, αδικαιολόγητη αγωνία, ή μήπως όχι; Η φοβία είναι φοβία και αυτό δεν αλλάζει. Μία απ’ όλες που προστέθηκαν στην ζωή μου μετά την ανασφάλεια που μου δημιουργούν τα αυτοάνοσά μου είναι κι αυτή της πτήσης.
Όχι για κάτι συγκεκριμένο, ανασφάλεια περισσότερο και αγωνία που η ζωή μου κρέμεται στον αέρα, κυριολεκτικά όμως. Φαίνεται όμως πως αρχίζω να την ξεπερνώ και ειδικά μετά από αυτό το ταξίδι, νομίζω ότι είμαι σε πολύ καλό δρόμο!
Ξέρετε ήδη από την στήλη αυτή, ότι δεν προσπαθώ να αντικαταστήσω τον ταξιδιωτικό οδηγό. Το θεωρώ μάταιο, την στιγμή που υπάρχουν πάρα πολλές σελίδες που κάνουν αυτή την δουλειά και αξιόπιστα.
Εδώ γράφω και μοιράζομαι μαζί σας όσα βλέπω και νιώθω σε κάθε τόπο που πηγαίνω (αν και όχι συχνά), κοντινό ή μακρινό. Έτσι και τώρα λοιπόν, θα κάνω το ίδιο, όσο σύντομο κι αν ήταν αυτό το ταξίδι, ακόμα κι αν δεν ήταν όπως το φαντάστηκα, όπως θα το ήθελα.
Προσγείωση στη Βαρκελώνη στο El Prat de Llobregat Aeropuerto. Τεράστιο αεροδρόμιο ή έτσι μου φάνηκε, κουράστηκα να φτάσω στις αποσκευές. Η αγωνία μεγάλη να βγω και να συναντήσω την ζωή εκεί (αν και θα μπορούσα να με φανταστώ πεσμένη στο πάτωμα να ζητώ νερό μισολιπόθυμη ή απλά να κάνω δεήσεις ευχαριστίας που πατώ γη ξανά).
Για ένα ταξίδι τριών διανυκτερεύσεων θα έπρεπε να είμαι τουλάχιστον σαρανταποδαρούσα ή να έχω σύστημα διακτινισμού, για να προλάβω να κάνω όσα είχα σκοπό να κάνω και να δω και να δοκιμάσω σ’ αυτή την πόλη με τα πολλά μουσεία, τις όμορφες γειτονιές, τα ωραία μνημεία, τα θαυμάσια πάρκα και την μεγάλη παραλία.
Μα τελικά το μόνο που θα ήθελα πραγματικά, ήταν να καθίσω σε ένα όμορφο καφέ μιας γειτονιάς και να συζητώ με όποιον θα ήθελε να ανταλλάξει δυο κουβέντες μαζί μου.
Ναι, δεν τα κατάφερα όλα, κυρίως γιατί οι μέρες ήταν ελάχιστες και γιατί στα μισά αρρώστησα, οπότε, δεν έχω να σας πω σπουδαία πράγματα. Άλλωστε δεν θα ανακάλυπτα κάτι που δεν ξέρετε ή που δεν έχετε ήδη δει ή διαβάσει. Τα αξιοθέατα της πόλης άλλωστε είναι ανεξάντλητα.
Η Βαρκελώνη χρωστά πολλά στον Γκαουντί ή Γκαουδί, αυτόν τον σπουδαίο αρχιτέκτονα που του έμελλε να φύγει από την ζωή γιατί τον πάτησε το τραμ, όμως άφησε τόσο σπουδαίο, τεράστιο, ιδιοφυές έργο, ίσως και παρανοϊκό.
Είναι λίγα όσα και να πει κανείς για την πόλη, που ό,που και να πέσει το βλέμμα, κάτι αξιόλογο θα δει. Γεμάτη μουσεία, θέατρα, σπουδαία πανεπιστήμια, αξιόλογα ερευνητικά κέντρα κεντρίζει συνεχώς το ενδιαφέρον. Μελίσσι ανθρώπων πηγαίνει πέρα δώθε, κοιτά ή χαζεύει, δίνει και παίρνει, συλλέγει εμπειρίες από νέες εικόνες, γεύσεις, σκέψεις.
Ο Χριστόφορος Κολόμβος επιβλέπει από ύψος 60 μέτρων όλη την πλατεία της Πουέρτα ντε λα Παζ, στο σημείο απ’ ό,που ξεκινάει η Ράμπλα, ο γνωστός πεζόδρομος αρκετών χιλιομέτρων, που από τη θάλασσα φτάνει μέχρι το κέντρο της πόλης, στην Placa Catalunya.
Μια πόλη για όλα τα γούστα, μια πόλη που έχει αξιοποιήσει όσο δε γίνεται τα ολυμπιακά έργα και έχει αναπτύξει με τρελούς ρυθμούς τον τουρισμό της, μια πόλη «στόχος» και μια σκέψη που με τρόμαζε που και που.
Φυσικά η Βαρκελώνη προσελκύει πολλούς επισκέπτες και για την ομάδα «Μπαρτσελόνα» και το γήπεδό της Camp Nou, να τα λέμε κι αυτά, αν και δεν με συγκινεί καθόλου το κομμάτι αυτό.
Είδα στη Βαρκελώνη μια σύγχρονη ευρωπαϊκή πόλη, με όλα τα θετικά και αρνητικά ίσως, αυτή η παγκοσμιοποίηση ώρες ώρες σε κάνει να μην ξέρεις που είσαι, γίνονται όμοιες σχεδόν οι πόλεις, μα στο τέλος ξεκαθαρίζει το τοπίο. Διαθέτει στοιχεία που την χαρακτηρίζουν σύγχρονη και ιδιαίτερη και σημαντική.
Είδα και φτώχια και κόσμο που δεν ζει στα πλαίσια του κανονικού, μα έχω την παράξενη αίσθηση, ότι ακόμα κι έτσι στην πόλη αυτή ακόμα και οι παράνομοι, παραμένουν νομοταγείς!
Μακριά από τις ακριβές εταιρίες και τα σπουδαία ονόματα, οι γειτονιές εξακολουθούν γειτονιές και η καθημερινότητα παραμένει για όλους κοινή.
Όταν πηγαίνω σε μια χώρα και μένω σε μια μεγάλη πόλη της, παρατηρώ εκτός από τα μνημεία και τον τρόπο με τον οποίο τα φροντίζουν και τα εκθέτουν, τι συμβαίνει στο σήμερα. Γιατί για μένα αυτό είναι το πιο σημαντικό, να δω πώς ζουν οι κάτοικοι στο παρόν και πόσο πολιτισμό δείχνουν στην κάθε μέρα τους. Ψάχνω να βρω καλώδια, ντεπόζιτα, ηλιακούς, σωλήνες, κάδους απορριμμάτων, μπαλκόνια ετοιμόρροπα, ανύπαρκτα πεζοδρόμια κλπ.
Κατόπιν προσπαθώ να μάθω πόσο καλά λειτουργεί η καθημερινότητά τους. Υπηρεσίες, συγκοινωνίες, εξυπηρέτηση, δρόμοι. Πρόσβαση για άτομα με ανάγκη, παιδιά και ηλικιωμένους. Και όταν δω αυτά ή μάθω για αυτά, καταλήγω στο συμπέρασμα. Και ναι. Για την Βαρκελώνη κατέληξα εύκολα στο εξής: Είναι η πόλη που σέβεται τους κατοίκους της.
Δρόμοι τεράστιοι, τουλάχιστον οι περισσότεροι, ποδηλατόδρομοι. Πάρκα για μικρούς και μεγάλους, παιχνίδια στις γειτονιές για όλους που ενώνουν τους κατοίκους της γειτονιάς τόσο απλά, λωρίδα για δρομείς και όλα αυτά εντός των λεωφόρων.
Λεωφορειόδρομοι, λωρίδα για ταξί και όλα τόσο ωραία φτιαγμένα που δεν μπορείς παρά να τα σεβαστείς. Κυρίως όμως είδα πολίτες που σέβονται τις παροχές αυτές, που ξέρουν να περπατούν και να υποστηρίζουν ό,τι τους προσφέρεται. Για μένα αυτό είναι πολιτισμός.
Τα μαγικά μουσικά σιντριβάνια μαζεύουν πλήθος κόσμου που κάνει ουρές για να τα δει. Ωραίο θέαμα μα και επικίνδυνο για τις τσέπες και τις τσάντες μας!
Καλά και τα μνημεία και η ιστορία και τα χαρακτηριστικά του κάθε τόπου, μα αλήθεια, εγώ εντυπωσιάζομαι με το σήμερα και πως αυτό κάνει εύκολη ή δύσκολη την ζωή του πολίτη και του επισκέπτη.
Και φυσικά κάθε φορά πέφτω σε συγκρίσεις και λέω μα γιατί αυτή η Ελλάδα μας, η πανέμορφη χώρα με τους καλούς ανθρώπους της, που όλα τα έχει και δεν της λείπει τίποτα, δεν μπορεί ή δεν την αφήνουν να προοδεύσει όπως της αξίζει!
Και δυστυχώς η επιστροφή στην πόλη μου, μού απέδειξε περίτρανα ακόμα μια φορά πόσο πολύ πίσω είμαστε. Δεν έχουμε ιδέα ούτε από δρόμους, ούτε από οδήγηση, ούτε καν από περπάτημα.
Παρόλα αυτά το μετρό της Βαρκελώνης θα μπορούσε να είναι καλύτερο και πιο σύγχρονο και καθαρό, γιατί μια ασχήμια την έχει η αλήθεια, αλλά δε βαριέσαι, όλα δουλεύουν ρολόι και χωρίς άγχος για τούτη την όμορφή πόλη της Καταλονίας.
Όμως έκανα ελάχιστα στο ταξίδι αυτό. Δεν κατάφερα καν να ακολουθήσω τα «τι πρέπει» και «τι δεν πρέπει να κάνεις» στη Βαρκελώνη, τι να λέμε τώρα, το πρόγραμμα ήταν περίεργο και στο τέλος δεν υπήρξε καν πρόγραμμα, με πρόλαβε η ίωση.
Αυτό όμως μού δίνει ένα έξτρα δικαίωμα να θέλω να επιστρέψω και με την υπομονή μου να συμπληρώσω όσα έχασα. Και ναι, δεν θα ντραπώ να πω, ότι αναγκάστηκα να ανέβω στο κόκκινο τουριστικό λεωφορείο, αυτό που όταν συναντώ στην πόλη μου γελάω καμιά φορά, αλλά ναι, το πήρα γιατί δεν υπήρχε περίπτωση να βρεθώ ούτε έξω από μερικά απ’ όσα πρόλαβα να δω, ώστε ν’ αφήσω έστω ένα επιφώνημα (τρώγοντας ταυτόχρονα δυο τσούρος –churros-)!
Γι’ αυτό και αρκετές από τις φωτογραφίες μου είναι από το bus το τουριστικό και οι περισσότερες εν κινήσει. Το φωτογραφικό όμως υλικό συμπληρώνεται και ομορφαίνει με τις υπέροχες φωτογραφίες του https://paterakisphotography.weebly.com/ που είχε προηγηθεί της δικής μου άφιξης.
Θέλω να αφιερώσω την ανάρτηση αυτή στα νέα παιδιά με τα μεγάλα όνειρα του 2ου ΕΠΑΛ Ηρακλείου, (Ειδικότητα πληροφορικής και ειδικότητα βοηθού οδοντοτεχνίτη) που είχα την τύχη να γνωρίσω και μου έδωσαν χωρίς να το καταλάβουν, λίγη από τη χαρά των χρόνων τους και τον αυθορμητισμό τους.
Τους εύχομαι να πραγματοποιηθεί και η πιο μικρή και κρυφή λεπτομέρεια της σκέψης τους, που δεν πρόλαβε να γίνει ακόμα όνειρο και να ξοδεύουν λιγότερο, να ταξιδεύουν πολύ, να ζουν περισσότερο και καλύτερα… μα και να βλέπουν τον κόσμο όπως είναι και όχι όπως τους λένε ότι είναι!
Nα ξοδεύουν λιγότερο, να ταξιδεύουν πολύ, να ζουν περισσότερο και καλύτερα, μα και να βλέπουν τον κόσμο όπως είναι
Τα φιλιά μου σε όλους! Την αγάπη μου στη Μπαρθελόνα και υπόσχεση επιστροφής γιατί μισή γουλιά sangria τι να σου κάνει!
Εκείνο το 2,90 για το νεράκι πολύ το έχω κλάψει αλλά έμαθα τα κόλπα, τώρα ξέρω! Φθηνός καλός καφές! Πανάκριβα ενοίκια μα σάμπως και θα μείνω;
Το παραεμπόριο σε μεγάλη άνθηση, σεντονάκι κάτω στρωματσάδα, απλωμένη η πραμάτεια, τσιλιαδόροι σε έκταση αρκετών μέτρων και μ ένα σφύριγμα εξαφανιοζόλ!
Πορτοφολάδες ταλαντούχοι βρίσκονται ανάμεσα στον κόσμο, προσοχή παρακαλώ, αν και οι άνθρωποι είναι ταχυδακτυλουργοί, ξέρουν τον τρόπο. Ένα θέμα σοβαρό όμως, που οφείλει η Βαρκελώνη να λύσει και να προστατεύσει τους επισκέπτες με κάθε θυσία. Κλέβουν ακόμα και μέσα στα ξενοδοχεία!
Δεν θα καταλάβω ποτέ γιατί παθιάζεται ο φτωχός κόσμος βλέποντας μπάλα που την κλωτσά ένας εκατομμυριούχος.
που οδήγησε το χριστιανικό στόλο στη νίκη κατά των Τούρκων στη ναυμαχία της Ναυπάκτου το 1571.
Δεν είδα πουθενά αδέσποτα ζώα, ούτε καν γάτες. Μου είπαν ότι δεν υπάρχουν αδέσποτα στην πόλη και θα ήθελα να ξέρω πως το καταφέρνουν. Είδα όμως αρκετά δεσποζόμενα ζώα συντροφιάς με το λουράκι τους και τις ακαθαρσίες τους να μαζεύονται άμεσα.
Είδα και πολλά παπαγαλάκια!
Ιδιαίτερα καλή εντύπωση μού έκανε όταν είδα τους μαθητές ντυμένους με τη στολή τους να βγαίνουν από τα σχολεία και να είναι τόσο… «μαθητές»!
Έμεινα να κοιτάζω πηγαίνοντας για το αεροδρόμιο από τη μια μεριά τη βιομηχανική περιοχή που έχει μεγάλη ιστορία (https://www.huffingtonpost.gr/entry/can-tunis-e-yeitonia-poe-e-varkelone-den-thelei-na-thematai_gr_5b30c444e4b00295f15eaeec) και από την άλλη το νεκροταφείο στο λόφο Montjuic.
Όσα έργα έφτιαξαν οι άνθρωποι λόγω ολυμπιακών αγώνων τα διατήρησαν και τα αξιοποιούν βγάζοντας χρήματα και προσελκύοντας απίστευτο αριθμό τουριστών ημερησίως.
Να σταθεροποιήσουμε λίγο την ορθογραφία με το θέμα Καταλονία – Καταλωνία – Καταλανία και Μπαρσ(θ)ελόνα ή –ώνα, έχω ένα θέμα.
Το σκέφτομαι από την ημέρα που ταξίδεψα και θέλω να το μοιραστώ. Ο ταξικός διαχωρισμός υπάρχει κι αυτό είναι το μόνο σίγουρο. Δεν κατανοώ όμως, γιατί υπάρχουν ακόμα οι θέσεις business στα «πολιτισμένα» χρόνια που ζούμε.
Δέκα θέσεις τάχα μου διακεκριμένες με κουρτίνες τραβηγμένες, αποκομμένοι οι εκλεκτοί θαρρείς από τον όχλο της οικονομικής θέσης. Η διαφορετική προσέγγιση, η υπενθύμιση ότι δεν είμαστε ίδιοι είναι πολύ passé. Αν ήμουν εταιρία θα είχα καταργήσει τις θεσούλες αυτές, αλήθεια. Παρωχημένη αντίληψη μιας ανώφελης υπενθύμισης.
Και κάπως έτσι τελειώνει ένα ταξίδι που δεν πρόλαβε να αρχίσει. Όμως με δίδαξε πολλά που σκοπεύω να χρησιμοποιήσω στις επόμενες βόλτες μου στον κόσμο!