Να το πιάσουμε από κει που τ’ αφήσαμε;
Πόσο δύσκολο μπορεί να είναι αυτό; Πόσο εύκολο άραγε;
Να το πιάσουμε από κει που τ’ αφήσαμε; Το υποτιμητικό υφάκι, την γκριμάτσα, τη ρυτίδα στο μάτι, το μειδίαμα, το άντε φύγε από δω ρε, το δε μας παρατάς και συ, το πας καλά μωρέ, το τι λες τώρα επικοινωνείς καθόλου με τον εγκέφαλό σου;
Μπορούμε να τα αφήσουμε όλα πίσω και να αρχίσουμε ξανά υπό συνθήκες κανονικές και όχι νεοεμφυλίου; Να νιώθεις την αγωνία μου και γω να ανεχτώ και να καταπιώ ότι δε σου καίγεται καρφάκι για την κατάσταση που βιώνει ο κόσμος;
Να σεβαστώ την κούρασή σου και να σεβαστείς τη δική μου; Να σε ρωτήσω τί κάνεις και να μη μου απαντήσεις κάτι σχετικό με τον ιό, παρά μόνο να μου πεις αλήθειες για τη ζωή σου; Να με κοιτάξεις όπως παλιά, πριν βγουν όλα στη φόρα; Πριν ταραχτείς με τα πιστεύω μου και τις επιλογές μου; Να με σεβαστείς μπορείς;
Μπορείς να σκεφτείς λίγο ήρεμα ότι αυτή τη στιγμή προέχουν άλλα και ότι υπομονή έχεις κι άλλη, μπορείς να περιμένεις λίγο ακόμα πριν με καλέσεις στο πάρτυ σου; Μπορείς να ανεχτείς το γεγονός ότι επιλέγω να κάνω κάτι που εσύ δεν εγκρίνεις και μετά αν θες βρισκόμαστε για καφέ, χωρίς να εισπράττω το υποτιμητικό σχόλιό σου και το κακεντρεχές κουτσομπολιό σου;
Θα σου ήταν εύκολο να καταλάβεις ότι εγώ δυσκολεύομαι να καταλάβω τον διακαή σου πόθο να θες να βγεις σαν παλαβός στις πλατείες και να πίνεις μέχρι το πρωί τη στιγμή που έχω χάσει ανθρώπους; Τη στιγμή που σχεδόν κάθε σπίτι έχει νιώσει τι πάει να πει αρρώστια, κούραση, καταπόνηση, θάνατος;
Θα μου ήταν εύκολο να καταλάβω πολλά περισσότερα αν μου τα έλεγες όμορφα και με σεβασμό, που να έχουν όμως λογική και ουσιαστικό λόγο, αλλά και πάλι να μην είχαν, αν καταλάβαινα ότι με αγαπάς και δε σιχαίνεσαι κάθε ύπαρξη αντίθετη στο πνεύμα σου, θα ήταν πιο εύκολο και σε μένα να σε καταλάβω και κάπου να τα βρούμε.
Περάσαμε πολλά! Μπήκαμε σε τρελή δίνη και στροβιλιστήκαμε ανεξέλεγκτα! Αδικήθηκαν πολλοί συνάνθρωποί μας! Πήγαν πίσω δουλειές, έμειναν στη μέση οι ζωές, λογαριασμοί απλήρωτοι, γονείς αγανακτισμένοι, μαθητές αποχαυνωμένοι, ψυχική ανισορροπία, θυμός, θλίψη, φόβος, αγωνία, όλα έντονα βιωμένα… ζήσαμε όλοι μαζί τόσα πολλά και δύσκολα!
Μα δεν αντέχω την κακία και την αδιαφορία, την αγένεια και το μίσος που κρατιόταν κρυφό και βγήκε τάχα με την αφορμή του ιού.
Τι γίνεται τώρα; Τι θα γίνει από δω και πέρα; Τι θέλεις να γίνει; Τι αντέχω να γίνει;
Να το πιάσουμε από κει που τ’ αφήσαμε; Πού τ’ αφήσαμε αλήθεια; Μήπως όλα ήταν βασισμένα στον αέρα; Μήπως ποτέ δεν υπήρξαν ουσιαστικές σχέσεις και επικοινωνία; Μήπως όλα ήταν μια φούσκα; Και τώρα;
Ό,τι και να γίνει τώρα, προσευχήσου να είναι για καλό. Και για σένα και για μένα και για όλο τον κόσμο. Κι αν μπορείς, κάνε λίγη ακόμα προσπάθεια. Δεν είσαι μόνος σου στον κόσμο. Ζεις σε κοινωνία, ζεις σε γειτονιά που χάνει κάθε μέρα ανθρώπους. Κι αν η καθημερινή ενημέρωση του αριθμού των νεκρών δε σου λέει τίποτε πια (για όλες αυτές τις δικαιολογίες που κατά καιρούς αναμασάς) σκέψου τις ξανά με αριθμό, όπως σ’ αρέσει, αλλά κάντο χοντρικά αυτή τη φορά. Οι 80 την ημέρα είναι 560 τη βδομάδα. Και αυτοί οι 560 έχουν ονοματεπώνυμο, οικογένεια που τους περιμένει, ζωή που δε θα είναι ξανά η ίδια για όσους ζήσουν, παιδιά ορφανά και χήρες γυναίκες, γονείς έρημους.
Ούτε αυτό σε συγκινεί; Τότε πραγματικά δεν έχουμε λόγο να μιλάμε ούτε για αυτό, ούτε για τίποτε άλλο.
Οι μύθοι καταρρίπτονται, η ιστορία γράφει και δεν ξεγράφει, όλα θα γίνουν κατανοητά στο τέλος και για σένα και για μένα!
Ελπίζω το τέλος αυτό να μην αφορά και το τέλος της ζωής κανενός πια!
Ελπίζω να μπορέσουμε να πορευτούμε στη ζωή πολιτισμένα, ας είναι κι από απόσταση!
Καληνύχτα κόσμε!
Άλλη μια δύσκολη μέρα πέρασε! Αύριο πάλι!
