Οι μέρες είναι στολισμένες. Οι ώρες καλοντυμένες. Οι στιγμές, όλες οι στιγμές, πρέπει να είναι διασκεδαστικές και στο πνεύμα των ημερών. Έρχονται σπουδαίες μέρες, που το νόημά τους έχει δεσμευτεί στις γιρλάντες, τα φωτάκια και τα μπισκότα με το γάλα, να πιει ο κουβαλητής των δώρων αυτός που θα επιβραβεύσει την προκοπή μας του χρόνου όλου…
Οι αναρτήσεις με γλυκά κάθε λογής και γεμάτα πιάτα, τραπεζώματα και χαρές, έρχονται και πάνε. Όχι, δεν τα κατηγορώ. Όλα καλά κι ευλογημένα είναι κι όλα μέσα στο πρόγραμμα της ζωής μας. Τα χαίρομαι. Οι περισσότεροι άλλωστε είμαστε τόσο κουρασμένοι, ο καθένας για τους δικούς του λόγους, που η “ξεκούραση” των ημερών, η συντροφιά και η θαλπωρή είναι απαραίτητα στοιχεία. Ακόμα και η μοιρασιά με φίλους, ακόμα και οι μαζώξεις με συγγενείς και αγαπημένους.
Η μοιρασιά θέλει εκπαίδευση. Η μοιρασιά με τη βαθειά της έννοια, την απόλυτα ανθρωπιστική χωρίς τυμπανοκρουσίες και ηχηρή παρουσία, η μοιρασιά της ουσίας της θρησκευτικής διάστασης, της αναφοράς στον πλησίον ως εαυτόν έχει νόημα ζωής και ύπαρξης, ουσία ύπαρξης που την εξυψώνει στην απόλυτη δραστική ουσία ηρεμίας ψυχής και σώματος. Αυτή τη μοιρασιά δεν την ξέρουμε, αυτή την παροχή βοήθειας την φοβόμαστε. Ο φόβος που μας έμαθαν να κρατάμε πισινή και να μην ανοιγόμαστε, μας σκληραίνει.
Μας είπαν να μην αφήνουμε χαραμάδες για τίποτα και κυρίως για κανέναν, ο φόβος ότι όλοι λένε ψέματα και είναι εκμεταλλευτές, οι ενδοιασμοί που γεννιούνται μέσα μας σε κάθε άπλωμα χεριού ή άπλωμα ψυχής απλά, μας έχουν αποξενώσει. Δίνω γιατί μπορώ, δίνω γιατί θέλω, δίνω απλά γιατί έτσι θα νιώθω καλά, όταν ξέρω πως ο άλλος, ο δίπλα άνθρωπος θα είναι ίσως κάπως καλύτερα και με τη δική μου συνδρομή, έστω αυτή του λίγου, του ελάχιστου.
Πολλές φορές δε δίνουμε γιατί δεν το σκεφτόμαστε, δεν περνά καν από το μυαλό μας, δεν ξέρουμε, ντρεπόμαστε ή φοβόμαστε μην παρεξηγηθούμε, τώρα πια και κυρίως γιατί δεν έχουμε, δεν περισσεύει. Αχ, πόσο περισσεύει όμως! Πόσο το λίγο που δίνεις επιστρέφει πολλαπλό, πόσο ζεστό και ικανό να σε ανακουφίσει είναι αυτό το λίγο. Θα σωθεί ο κόσμος, θα αλλάξει η κατάσταση με το δικό μας λίγο; Όχι. Θα κάνει όμως κάτι πολύ πιο σπουδαίο. Δε θα αφήσει να χαθεί η ελπίδα! Κι ο στόχος αυτής της χρονιάς, περισσότερο από κάθε άλλη φορά, θέλω να είναι αυτός. Να μη χαθεί η ελπίδα!
Σε μικρούς και μεγάλους να φουντώσει και να θεριέψει η ελπίδα που σαν το κερί την ανάστασης θα πρέπει να ανάβει. Θέλει προσοχή, θέλει παρατήρηση, θέλει φροντίδα πώς θα πιάσεις και θα κανακέψεις το φιτιλάκι, πώς θα μεταφέρεις τη φλόγα από το ένα σημείο στο άλλο, πώς θα την κρατήσεις αναμμένη. Άσκηση θάρρους νούμερο βάλε ό,τι θες. Αυτή τη χρονιά να μην ντρέπομαι να ζητήσω βοήθεια και να μην ντραπώ να δώσω βοήθεια. Να μάθω.
Να ξεκινήσω τώρα που είναι πολύ της μόδας τέτοιες μέρες και να συνεχίσω όλο το έτος. Και το επόμενο και πάντα. Και η καρδιά μου θα ξέρει να μου πει πότε είναι σωστό να το κάνω και πώς και πόσο και αν θα πιάσει τόπο και δε θα είναι άλλη μία απάτη στη ζωή μου. Αλλά ακόμα κι αυτό να γίνει δεν πειράζει. Ό,τι φεύγει από το χέρι μου ξέρω πως θα γυρίσει σε χάδι κι αγκαλιά και χτύπημα στην πλάτη. Όπως το χαμόγελο που σου επιστρέφει. Δε χρειάζεται να δώσεις πάντα ύλη. Αν αυτό που έχεις και μπορείς είναι αγκαλιά και στήριξη ή μια καλή κουβέντα δώσε την. Θα πιάσει τόπο.
Ο Κωνσταντίνος Πολυχρονόπουλος με τις μαγειρικές του για τον άλλο άνθρωπο, έχει πει το πιο σπουδαίο, το πιο συγκλονιστικό μήνυμα που ξεπερνά όλη την αγάπη του κόσμου… “τρώμε μαζί με τον άλλο άνθρωπο, γιατί σημασία έχει η παρέα και η συντροφιά, η αποδοχή… Να σπάσουμε τη ντροπή που αισθάνεται όποιος είναι σε δύσκολη θέση. Γι αυτό μαγειρεύουμε και τρώμε όλοι μαζί. Για να δείξουμε ότι, δεν είναι τίποτα, ένα γεύμα μόνο, όπως θα κάναμε και στο σπίτι μας. Ένα γεύμα που απλά, μαγειρεύουμε στον δρόμο”…
Η μοιρασιά δεν έχει να κάνει πάντα με το χρήμα. Δεν υπάρχει και πολύ από αυτό για να το μοιράσουμε η αλήθεια. Η μοιρασιά έχει να κάνει μόνο με ψυχή. Η ψυχή μοιράζει. Να αρχίσουμε να μοιράζουμε πρώτα την ψυχή μας κι έπειτα υλικά αγαθά. Εγώ θέλω να μπορώ να μοιράσω ψυχή, να βγω από τον μικρό μου κόσμο και να πλησιάσω το χέρι του άλλου. Να τον αγαπήσω σαν άνθρωπο δικό μου, να μην τον φοβηθώ, να μην ντραπώ. Να αφήσω έξω τις μικροαστικές μου αντιλήψεις, να ξεβολευτώ. Η άνεση και η βολή είναι τα πιο γλυκά ναρκωτικά, μα μεγαλύτερο θαρρώ πως είναι η μοιρασιά. Ευχή μου φέτος, να μπορέσω. Σε ό,τι μπορώ. Κι αν δεν μπορώ, θα προσπαθήσω. Ο μεγάλος αγώνας είναι να μη χαθεί η ελπίδα. Κι όταν λάμψει το άστρο εκεί ψηλά και με ρωτήσουν, να μπορώ να πω ότι τουλάχιστον προσπάθησα.
Καλή δύναμη εκεί έξω αγαπημένοι μου άλλοι άνθρωποι. Κάπου θα συναντηθούμε.
