Μπουγατσάκια φακελάκια με κρέμα σιμιγδάλι
“Ένα αφήνεις ένα γράφεις Αντωνάκο μου, τέλειωνε και μην παίζεις πουλάκι μου να ησυχάσει και μένα το κεφαλάκι μου!”
Ένα αφήνω, δύο τρώω, από ένα βάζω στα ταπεράκια και τα υπόλοιπα τα μοσχοπουλάω, ποιος τα θέλει;
Μπουγατσάκια φακελάκια, ζεστά και αρωματικά πακετάκια με τη βελούδινη κρέμα σιμιγδάλι, αρωματισμένη με φλούδα πορτοκαλιού στο γάλα και μια σταγόνα μαστίχα. Η φλούδα αφαιρείται πριν μπουν αυγά, ζάχαρη και σιμιγδάλι. Έδενα κρεμούλα, διάβαζα εκφωνήσεις, έλεγχα φυλλάδια και διαιρούσα ένα φύλλο σφολιάτας σε τετράγωνα.
Αυτή η ίδια κρέμα που σας έδωσα την προηγούμενη εβδομάδα, είναι πασπαρτού και μπαίνει όπου θες να γλυκάνεις το μέσα σου. Είναι γρήγορη και εύκολη, σου λύνει τα χέρια σε περίπτωση που θες γλυκό στο λεπτό.
-Τρεις σειρές επί τέσσερα τετράγωνα, πόσα πακετάκια θα βγάλω Κωστή;
– Δώδεκα φυσικά! απαντά το φωστηράκι και πάρε και μια κρεμούλα με κανέλα αγάπη μου, να σε γλυκάνω που τα έκανες όλα τα μαθήματά σου αστέρι μου!
“Μαμαααα, έλα μαμααα” και να την η τρίτη της παρέας σα ζεστό μπουγατσάκι κι αυτή, ξυπνά και κρύβεται μέσα στον κόρφο μου.
Φύλλο αέρος δεν είναι, το κλασικό της μπουγάτσας, Σαλονικιά δεν είμαι, αλλά κάνω τέλεια κρέμα σιμιγδάλι.
Δες ξανά τα υλικά:
500 γραμμάρια γάλα
2 αυγά
60 γραμμάρια σιμιγδάλι
1 βανίλια
70 γραμμάρια ζάχαρη
Ξύσμα εσπεριδοειδών προαιρετικά
Ένα δάκρυ μαστίχας προαιρετικά
20 γραμμάρια βούτυρο αγελαδινό
Άχνη ζάχαρη και κανέλα για το σερβίρισμα
Εκτέλεση:
Βάζω στην κατσαρόλα το γάλα με μια φλούδα πορτοκαλιού και ένα δάκρυ μαστίχας, να ζεσταθεί σε δυνατή φωτιά. Τη ζάχαρη, τα αυγά και το σιμιγδάλι, τα ανακατεύω καλά και τα ρίχνω σιγά σιγά στο ζεστό γάλα. Ανακατεύω συνεχώς μέχρι να σφίξει η κρέμα.
Μόλις δέσει, θα ρίξω το βούτυρο και τη βανίλια αποσύροντας από τη φωτιά και παρακολουθώ έτσι νωχελικά να λιώνει, να με παίρνουν τα αρώματα. Πόσο μου αρέσει αυτή η διαδικασία! Πολλές φορές χάνονται οι σκέψεις μου και αδειάζει ο νους μου πάνω από την κατσαρόλα. Απλά και μόνο παρακολουθώντας το βούτυρο να λιώνει μέσα στην καυτή κρέμα, να παραδίνεται και να χαρίζει τη μυρωδιά του στο γλυκό. Μυρίζει όλο το σπίτι!
Μοιράζω από μια κουταλιά σε κάθε τετράγωνο σφολιάτας και κλείνω αντικριστά τις γωνίες προς το κέντρο του. Ψήνω στους 180C για 15-20 λεπτά μέχρι να φουσκώσουν και να πάρουν χρώμα. Ένα μυστικό να καταλάβεις ότι είναι έτοιμο αυτο που ψήνεται, είναι η μυρωδιά. Μοσχομυρίζει μόλις ετοιμαστεί!
Ένας λόγος που ήθελα ανοιχτή κουζίνα, να μας παίρνουνε οι μυρωδιές να ανοίγουν οι καρδιές! Είδα τα γρήγορα κι εύκολα αυτά μπουγατσάκια, σε μια φίλη από τη μακρινή Αδελαΐδα και λέω τόσο μακριά και τόσο κοντά, απίστευτο πως δένει η γεύση τους ανθρώπους. Και το διαδίκτυο. Πόσο κόσμο έχω την ευκαιρία να γνωρίζω μέσω της τεχνολογίας.
Τα ερωτεύτηκα έτσι γλυκούλικα που τα είδα αυτά τα γλυκά πακετάκια μπουγάτσας και τα ερωτεύτηκαν και τα μικρά μου μόλις τα αντίκρισαν. Η έκπληξη της εβδομάδας, εκτός από το μπάνιο στη θάλασσα μόλις σχόλασαν, είναι αυτή που γεμίζει τα τάπερ για το σχολείο. Η έτοιμη σφολιάτα δε μπαίνει συχνά σπίτι μας, μα όταν μπαίνει μου λύνει τα χέρια. Τα έφτιαξα με το ένα φύλλο του πακέτου.
Όταν λέω η έκπληξη της εβδομάδας, εννοώ ότι μου αρέσει μέσα στην καθημερινή ρουτίνα, να τους αιφνιδιάζω με την καλή έννοια. Να βγαίνουμε από τα γνωστά και γνώριμα, να κάνουμε κάτι διαφορετικό. Είτε αυτό λέγεται αγαπημένο φαγητό ή γλυκό, είτε μια βόλτα, ένα μικρό δωράκι, μια μικρή έκπληξη που θα τους δώσει χαρά, ξεγνοιασιά και ανάσα να συνεχίσουμε όλοι τον αγώνα μας.
Δεν σουλατσάρω μόνο τα πρωινά που λείπουν στο σχολείο. Κάνω και δουλειές και μαγειρικές και θελήματα κι απ’ όλα. Συνήθως, αν και δηλώνω μη εργαζόμενη, πιάνω τον εαυτό μου καθημερινά να ξεπερνά το οκτάωρο εργασίας. Δόξα τω Θεώ! Και τώρα που είπα σουλατσάρω…
Θυμάστε που παλιά τα κλειδιά ήταν πάνω στην πόρτα του κάθε σπιτιού από την έξω πλευρά; Που κανείς δε φοβόταν μη μπούνε κλέφτες; Που οι γειτόνισσες άνοιγαν την πόρτα με το κλειδί και έμπαιναν μέσα στο σπίτι; “Μίνα ήρθα, βάλε έναν καφέ” πρόλαβα τη γιαγιά μου να το ακούει συχνά και ποτέ να μη νιώθει μόνη σαν χήρα που ήταν, μέσα στο σπίτι της. Μα δεν ήταν και ποτέ μόνη! Της άρεσαν να σουλατσάρουν σπίτι της. Είχε πάντα κόσμο! Πόσο μου άρεσε αυτό. Μάθαινα κι εγώ νέα, τρελαινόμουν να είμαι μπροστά σε συζητήσεις των μεγάλων και όταν αυτοί ήθελαν να μην καταλαβαίνω τι έλεγαν, μιλούσαν αρβανίτικα.
Μιλούσε τέλεια αρβανίτικα η γιαγιά με τους τέσσερις γιους της. Τότε γινόμουν έξαλλη: “μη μιλάς ξένες γλώσσες ρε γιαγιά σου έχω πει” της φώναζα κλαψουρίζοντας. Είχα μάθει απ’ έξω τη συνθηματική φράση να ξεκινήσει το αρβανίτικο: “Μος ι θου αγκιου” κάπως έτσι τέλος πάντων, που σημαίνει “μη λες πολλά”, “κρύβε λόγια”. Ακόμα τη λένε, ειδικά οι πιο παλιοί, όταν δεν θέλουν να ακούσουν κάτι οι μικρότεροι που είναι παρόντες.
Τότε όλη η γειτονιά ήταν ένα μεγάλο σουλάτσο. Έβαζαν το φαγητό στη φωτιά και “πετάγομαι απέναντι να τα πούμε λίγο”. Έτσι είμαι κι εγώ. Όσες δουλειές κι αν έχω, θα βρω χρόνο για σουλάτσο. Είναι άκρως απαραίτητο για την ψυχική μου και ψυχική μας, υγεία! Και είτε θα βολτάρω εκτός σπιτιού, είτε εντός με όσους γειτόνους γνωρίζω στη μεγάλη διαδικτυακή γειτονιά. Τώρα κλείσαμε τα σπίτια μας. Κλείσαμε και τις καρδιές μας.
Να έχετε το νου σας!
Να βάζετε το κλειδί στην πόρτα… που ξέρετε, μια μέρα θ’ ανοίξω και θα σας πω: βάζω τις μπουγάτσες, ζεστές και πασπαλισμένες με άχνη ζάχαρη και κανέλα! Βάλτε τον καφέ να τα πούμε!
