Αγκαλιά.. ποιος ξέρει να αγκαλιάζει;
Μου είπαν πως είναι τέχνη να ανοίγεις με αγάπη τα χέρια σου και να κλείνεις μέσα της τους ανθρώπους. Μου είπαν πως είναι τέχνη να ζει ο ένας για τον άλλο. Πέρα από θεσμούς και μέτρα νομικά και ανθρώπων έργα, το να ζεις με κάποιον είναι ιερό και μοναδικό, είναι δρόμος προς την τελειότητα. Είναι η απάντηση στη μοναξιά και στον εγωκεντρισμό, είναι η λύση στην ανευθυνότητα και την πλήξη. Είναι η ομορφιά της ζωής και της προσφοράς. Η απάντηση στο απρόσωπο.
Μας έμαθαν να μη ζητάμε και να μη λέμε την αλήθεια. Να κρύβουμε συναισθήματα κι ανάγκες, να υποθάλπουμε εγκληματίες όνειρα της ίδιας μας της ζωής και να μη ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το όχι από το ναι.
Έτσι λοιπόν πάει η ιστορία. Ο άνθρωπος σήμερα δε θέλει να μοιράζεται, δε θέλει να δοκιμάζεται, δε θέλει να ξεβολεύεται. Προτιμότερο ίσως και να είναι τελικά το να μην έχεις υποχρέωση καμία σε κανέναν και για κανένα λόγο.
Αυτονομία διάθεσης. Καμία δέσμευση. Κανένας κανόνας για καμία σχέση. Συνεχές πήγαιν’ έλα στο γρήγορο, στο σχεδόν και στο περίπου, όμως στο βάθος η ψυχή να μένει διψασμένη για τα βασικά. Πιάσε ένα σάντουιτς να τελειώνουμε.. και σβέλτα ε!
Χρήματα. Αν δεν τα έχεις, δεν κάνεις τίποτα σ’ αυτή τη ζωή. Άρα για να’ χεις, πρέπει να είσαι μόνος και να δουλεύεις από το πρωί μέχρι το βράδυ, γιατί τι να σου κάνουν τα 400 και τα 500, άρα ποιος σύντροφος θα σ’ αντέξει, άρα, γιατί να γινόμαστε πολλοί και να δεσμευόμαστε αφού δεν ξεχρεώνεται το χρέος και οι οφειλές και οι υποχρεώσεις, αφού οι κάρτες θα είναι μόνιμα φορτωμένες και το τζιπ παρκαρισμένο μονίμως (καίει τα άντερά του σου λέει) κι αφού δεν έχουμε υπομονή.
Και το ρολόι γυρνά ασταμάτητα χωρίς διακρίσεις, το ρολόι δεν ξέρει ποιος αγαπά, ποιος είναι νέος και ποιος γέρος, ποιος χρειάζεται πραγματικά το χρόνο και το χρήμα. Ποιος ζει τώρα μόνο με τον χρόνο; Ποτέ άλλοτε τα νιάτα δεν ήταν τόσο ασήμαντα όσο στην εποχή μας, που από μόνα τους χωρίς δουλειά και χρήμα, δε λένε τίποτα!
Το ρολόι δεν ξέρει. Αγνοεί τις ανάγκες. Και ανάγκες δεν είναι μόνο το χρήμα, η καταξίωση και η καρέκλα. Αυτά φεύγουν. Λιώνουν στο χρόνο. Αυτό που μένει είναι μια γλυκιά αίσθηση το βράδυ που πέφτει βαρύ το κεφάλι στο μαξιλάρι. Αυτό που μένει είναι η δροσερή αίσθηση μιας ανάμνησης στο πρωινό ξύπνημα, η πρώτη σκέψη της μέρας.
Αλήθεια, τι σκέφτεσαι το πρωί αμέσως μόλις ξυπνήσεις; Αυτό που μένει ίσως και να είναι κινητήριος δύναμη στη φριχτή πραγματικότητα που πρέπει να τρέξεις να προλάβεις για να…
Photo by Marco Bianchetti on Unsplash
