Μαγνητισμένοι από τα social…
Στις μέρες που δεν συμμετείχα στα social, σαν μαγνητισμένη κάποιες φορές, σίγουρα αφηρημένη άλλες και πιθανότατα ολίγον εθισμένη, παρακολουθούσα κάποια -κυρίως- ανόητα βίντεο που εμφανίζονταν έτσι κι αλλιώς, ξεκλέβοντας λίγο χρόνο και προσπαθώντας να αδειάσω το μυαλό από τη ζοφερή πραγματικότητα και τις προσωπικές μου απώλειες που τόσο μου στοίχισαν…
Είδα φριχτά και φοβερά πράγματα στα οποία δυστυχώς έχουν πρόσβαση όλα τα μικρά παιδιά, που δεν είναι λέει πια μικρά γιατί με τόση πρόοδο και εξέλιξη (αλίμονο!) όλα έχουν κατέβει ηλικιακά και τα παιδιά δεν είναι σαν τα παλιά παιδιά που μάθαιναν για όλα στην ώρα τους κι ας τα έτρωγε η περιέργεια και η βιασύνη να μεγαλώσουν. Τώρα λοιπόν πια, όλα αλλιώς!
Είδα ηλιθιότητες που λες, δεν μπορεί να καταναλώνει κάποιος τόσο χρόνο για να τα ανεβάσει και εμείς επίσης να πετάμε τόσο χρόνο από την πολύτιμη ζωή μας να τα βλέπουμε, όμως για δες ειρωνεία, την πατήσαμε σαν τα μικρά παιδιά και επιτρέψαμε να εθιστούμε σε ένα ανίκητο όπλο μαζικής καταστροφής!
Στη σχεδόν ασυναίσθητη παρακολούθηση όσων περνούσαν από την οθόνη του κινητού, έπεσα πάνω σε βίντεο ενός μικρού αγοριού, ήταν δεν ήταν δέκα, που φορώντας ψεύτικα νύχια, πολλά βραχιόλια κ.λπ. και μασώντας τσίχλα, έκανε βίντεο με περιποίηση προσώπου, κρέμες και άλλα προϊόντα, είδα ξέπνοους τραγουδιστές να παλεύουν να κρατηθούν στη σκηνή με νύχια και με δόντια φοβούμενοι τον θάνατο, είδα γυναίκες με σοβαρά ψυχικά προβλήματα να ουρλιάζουν πάνω από τα μωρά τους πόσο τα μισούν και το πιο τρομακτικό είναι ότι κάποιος τους κατέγραφε -αν και λίγα είναι τα αυθεντικά βίντεο, τα περισσότερα είναι στημένα, είδα επιστήμονες που δεν είναι επιστήμονες να δίνουν συμβουλές υγείας, άπειρα give away για πολλά follow back από κυρίες που είχαν όνειρο να γίνουν διάσημες τηλεπαρουσιάστριες αλλά δεν τους έκατσε, και για δες όμως, τα social είναι ικανά να τις κάνουν σιγά σιγά το ίδιο διάσημες και με επίδραση διαφημιστική κι ας κρατήσουν λίγο, ας είναι και για κείνο το ολιγόλεπτο δικαίωμα στη δημοσιότητα και άλλα πολλά…
Είδα και εκπαιδευτικούς που έλεγαν πως δεν αντέχουν άλλο στις τάξεις και θέλουν να φύγουν και μαντέψτε, δεν ήταν Έλληνες αλλά Βρετανοί και Αμερικάνοι. Τί γίνεται στον κόσμο τελικά; Τί συμβαίνει με τα παιδιά και στα παιδιά; Τί τους έχουμε κάνει;
Είδα ζωντανά βομβαρδισμούς. Πυροβολισμούς. Ενταφιασμούς. Απειλές. Πυρκαγιές. Είδα χαπακωμένους Αφγανούς Ταλιμπάν να ταπεινώνουν ακόμα περισσότερο τις γυναίκες που απέμειναν και δεν ξέρω αν υπάρχει άλλος τέτοιος τόπος στον κόσμο με μαζεμένους άρρωστους μισογύνηδες.
Είδα πολλά φρικτά, τόσα που δε θέλω να τα αναπαράγω εδώ, στη σελίδα της ελπίδας και της αισιοδοξίας -που με δυσκολία η αλήθεια γατζώνεται από τα όμορφα- αλλά προσπαθεί. Είδα πολλά που είναι τόσο εύκολα προσβάσιμα σε όλους και κυρίως στα παιδιά, στα παιδιά που τα τρυφερά τους μάτια δεν πρέπει να βλέπουν. Δεν πρέπει να εγκαταλείπουν την ομορφιά με τόσο άσχημα θεάματα! Πώς άλλαξε τόσο πολύ ο κόσμος; Παίζουν στα εύπλαστα μικρά και λεπτεπίλεπτα δαχτυλάκια τις πλατφόρμες, όπως παίζαμε εμείς τις πλαστελίνες. Είναι αληθινά τρομακτικό.
Γέμισε η ζωή μας βίντεο άλλων. Χωρίς ουσία. Χωρίς λόγο. Πώς ντύνονται, βάφονται, κουρεύονται, καθαρίζουν, χαλαρώνουν, μαγειρεύουν, ταξιδεύουν. Με χάσιμο χρόνου πραγματικής ζωής που είναι τόσο εύθραυστη και σύντομη και μία και μοναδική! Τους βλέπουμε και δεν κάνουμε. Βλέπουμε τους άλλους να ζουν -που δεν ζουν- και χαζεύουμε. Το χρειαζόμαστε αυτό; Τα χρειαζόμαστε όλα αυτά; Τί είμαστε τελικά; Τί γίναμε; Τί θέλαμε; Τί συμβαίνει στη ζωή μας; Σα να σβήνουν οι έννοιες μας όταν η οθόνη μας απορροφά και χάνουμε το μέτρο και βλέπουμε τη μια βλακεία μετά την άλλη, κάτι σαν αποσυμφόρηση από την τόσο στρεσογόνα καθημερινότητα… Αυτό θέλουμε πραγματικά; Να χανόμαστε σε κάτι ηλίθιο και αδιάφορο γιατί δεν αντέχουμε τη δική μας ζωή;
Σκεφτόμουν ότι δεν τα σημείωσα όλα όσα είδα και ήθελα για να έχω να δώσω πλήρες ρεπορτάζ, αλλά δεν το έκανα γιατί δεν είχα διάθεση, ούτε χρόνο, και όσα είδα ήταν αποσπασματικά στα ολιγόλεπτα κενά της μέρας μου, που ήταν αδύνατο να συγκεντρωθώ και να διαβάσω ή να μιλήσω. Όμως τα είδα. Και με τρόμαξαν περισσότερο κι από όσα έζησα τους τελευταίους μήνες. Κι αν τίποτα δεν ξέρω, ένα μόνο ξέρω, ότι αυτό σίγουρα δεν μας αξίζει!
