Η ρουτίνα της καθημερινότητας και η αναγκαιότητά της… Είναι παράξενο μα και εντυπωσιακό πως μια απλή καθημερινή ανάρτηση μίλησε τόσο πολύ στην καρδιά μας και υπήρξε αλληλεπίδραση σημαντική που δεν σας κρύβω την ευχαριστήθηκα.
Αφορμή ήταν μια φωτογραφία με τον καφέ τον πρωινό και τα σκυλάκια μου να κοιτούν με προσήλωση λες και είχαν να φάνε χρόνια, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα! Και ποιο είναι το θέμα τελικά; Ότι κατάφερα, μετά από μια ίωση, να σηκωθώ από το κρεβάτι και να ετοιμάσω ένα μικρό ελληνικό καφεδάκι που τόσο μού έλειψε και να καθίσω για λίγο στο τραπέζι της κουζίνας, απολαμβάνοντας την ημέρα. Αυτό το μικρό, το τόσο λίγο μα τόσο σπουδαίο τελικά, όχι ως μια συνήθεια αλλά ως ανάγκη!
Τα καθημερινά, τα απλά, τα συνηθισμένα, αυτή η ευλογημένη ρουτίνα που πολλές φορές βαριόμαστε, βρίζουμε, αγνοούμε και άλλα πολλά, είναι τόσο μα τόσο σπουδαία και σημαντική υπόθεση!
Γιατί, ούτε είμαστε πάντα σε θέση να την έχουμε και να τη χαιρόμαστε, όπως την απλή καθημερινή ετοιμασία του πρωινού για παράδειγμα, ούτε μπαίνουμε στη διαδικασία να σκεφτούμε ότι υπάρχει πολύς κόσμος που έχει άλλη ρουτίνα, δύσκολη, σε καθημερινή βάση για πολλά χρόνια και καθόλου ευχάριστη.
Να σκεφτούμε ότι δίπλα μας, φίλοι, γνωστοί, συγγενείς, δεν είναι σε θέση να έχουν μια μέρα καλή, μια μέρα ήσυχη και συνηθισμένη. Που το μικρό, το ελάχιστο μπορεί να είναι μεγάλος αγώνας γι’ αυτούς και σε κάποιες περιπτώσεις απραγματοποίητος, όπως το να φτιάξουν καφέ, να στύψουν ένα πορτοκάλι, να ετοιμάσουν μια φέτα ψωμί, να κάνουν δηλαδή απλά πράγματα, μα τόσο βασικά. Να γευτούν μια καθημερινότητα που σε εμάς φαίνεται βαρετή, όμως γι’ αυτούς θα ήταν μια μέρα θαυμάσια!
Κι όσο περνούν τα χρόνια, γίνεται πιο ευδιάκριτο ότι δεν είναι πολύ μακριά οι μέρες, που η καθημερινότητα θα είναι λιγάκι πιο δύσκολη, που οι απλές κινήσεις δε θα είναι τόσο απλές, που η ρουτίνα κι αυτή θα βγαίνει με δυσκολία. Μα είναι ευλογημένη αυτή η ρουτίνα τελικά!
Ήρθε ο καιρός να την αξιολογήσουμε, να την εκτιμήσουμε, να ευχαριστήσουμε που μπορούμε να κάνουμε τα απλά, τα βαρετά, τα ίδια και τα ίδια τα καθημερινά. Όσοι μπορούμε να την έχουμε και να τη ζούμε, ας ησυχάσουμε και ας την απολαύσουμε όπως της αξίζει. Γιατί της αξίζει! Να είμαστε ευγνώμονες που μπορούμε να τη ζούμε ως μια απλή, καθημερινή, βαρετή ρουτίνα, με τις καθιερωμένες καθημερινές υποχρεώσεις και συνήθειες. Ας την έχουμε, γιατί όσο την έχουμε, σημαίνει ότι κάτι πάει καλά κι ας φαίνεται στάσιμο και απλοϊκό και ανούσιο όσο το ζούμε!
Απαντώ σε μια φίλη ότι «όλοι μουρμουρίζουμε κι όλοι έχουμε ένα μοναδικό ταλέντο… να ξεχνάμε τα καλά που έχουμε! Κάνω προσπάθεια για να τα θυμάμαι και να ευχαριστώ το Θεό για όσα έχω κι όταν δεν είμαι άρρωστη! Αγαπώ όμως τελευταία πάρα πολύ τα σίγουρα, μικρά και καθημερινά… με ησυχάζουν!»
Αυτό εύχομαι σε όλους. Να βρούμε την υγεία μέσα σε όσα μπορούμε να κάνουμε κι ας φαίνονται μικρά, ταπεινά και συνηθισμένα.
Εξαιρετικό άρθρο👍
Ευχαριστώ!