Η Νεκταρία Κοκκινάκη στο elpis calling…
Η Νεκταρία Κοκκινάκη είναι μια γυναίκα που θα ήθελα να γνωρίσω. Θα ήθελα να μάθω περισσότερα για τον άνθρωπο που ξέρει να φτιάχνει στιγμές γύρω από ένα τραπέζι, να αγκαλιάζει με τα λόγια της όλους τους ανθρώπους και να τους φιλεύει, να δημιουργεί γευστικές αναμνήσεις σε όσους βρίσκονται κοντά της. Ήξερα για τη χαμογελαστή αυτή κοπέλα από τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ως μια συντοπίτισσα food blogger, όταν όλα άρχιζαν να παίρνουν διαστάσεις μέσα από τον μαγικό κόσμο του διαδικτύου.
Τα χρόνια πέρασαν, παρακολουθούσα διακριτικά την πορεία της, την εξέλιξή της στο χώρο που αγαπά πολύ και τελικά ήρθε η ώρα να συστηθούμε ξανά, μέσα από το ιστολόγιο του elpis calling αυτή τη φορά, τώρα που όλα φαίνεται να έχουν δρομολογηθεί πολύ καλά και όμορφα στη ζωή της.
Είναι ευλογία να κάνει ο άνθρωπος αυτό που αγαπά πολύ! Αυτό ζωγραφίζεται στο πρόσωπο και εκπέμπει φως και ζεστασιά, γιατί ξέρει ότι είναι μεγάλη ευκαιρία η ζωή να σού κάνει δώρο τη μαγιά και συ με τα χεράκια σου να είσαι σε θέση να φουσκώσεις το υλικό και να πολλαπλασιάσεις τα δώρα!
Με χαρά μεγάλη υποδέχομαι στην παρέα των Ανθρώπων και των Ιστοριών τους την Νεκταρία Κοκκινάκη, την Κρητικιά μαγείρισσα που ζει μια όμορφη ζωή κάνοντας αυτό που αγαπά πολύ.
Στα μαθητικά χρόνια αναγκαζόμαστε να επιλέξουμε κατεύθυνση και να ακολουθήσουμε σπουδές ή επάγγελμα που ίσως να μην είναι τελικά αυτός ο προορισμός μας στη ζωή. Έχετε βρει τον δικό σας προορισμό; Είναι η μαγειρική η μεγάλη σας αγάπη;
Από μικρή ένιωθα ότι η μαγειρική ήταν πραγματικά η μεγάλη μου αγάπη. Συνέβη όμως και σε μένα αυτό που συμβαίνει στα περισσότερα παιδιά, λίγο επηρεάστηκα από το περιβάλλον, λίγο η έλλειψη του εκπαιδευτικού συστήματος να δώσει σωστές κατευθύνσεις ώστε να ανακαλύψει ο καθένας τι πραγματικά αγαπά και είναι καλός να κάνει, με οδήγησαν να σπουδάσω λογιστικά.
Δεν το έχω μετανιώσει βέβαια, είναι ένα επάγγελμα που βιοπορίζομαι μέχρι και σήμερα και εκτός από αυτό με βοηθάει σε οποιαδήποτε επαγγελματική κίνηση. Όμως η αγάπη μου για την μαγειρική είναι κάτι άλλο, δεν είναι επάγγελμα, είναι όρεξη, είναι μεράκι είναι αυτό που δε σε νοιάζει να ασχολείσαι από το πρωί μέχρι το βράδυ. Έτσι λοιπόν ήταν για μένα (και για τους περισσότερους δηλαδή που αγαπούν κάτι) είναι σαν το νερό, που όσα εμπόδια και να του βάλεις θα βρει τον τρόπο να βγει.
Σε ποιά στιγμή της ζωής σας είπατε, αυτό είναι για μένα, από δω και πέρα θα αφοσιωθώ και θα αφιερώσω όλο το χρόνο μου στη μαγειρική και όπου με πάει;
Κοίτα, πιστεύω ότι όλες τις σημαντικές αποφάσεις της ζωής μας τις παίρνουμε σε δύσκολες φάσεις. Όλοι μου οι φίλοι μου έλεγαν πόσο καλή μαγείρισσα είμαι και ότι έπρεπε να κάνω κάτι γι’ αυτό, όλοι με παρότρυναν προς αυτή την κατεύθυνση. Την περίοδο λοιπόν που χώρισα (και για μένα ήταν πολύ δύσκολο ψυχολογικά) ήθελα εκτός από τα παιδιά μου να ασχολούμαι και με κάτι που μου φτιάχνει το κέφι, που με κάνει να νιώθω καλά και φυσικά δεν ήταν άλλο από τη μαγειρική. Τότε λοιπόν είχε έρθει η ώρα του.
Και σας έχει πάει μακριά αυτή η απόφαση, έχετε ανοίξει τα φτερά σας πανελλαδικά αλλά και στο εξωτερικό. Φανταζόσασταν αυτή την πορεία όταν αποφασίσατε να ασχοληθείτε με το μαγικό κόσμο των συνταγών και των γεύσεων; Υπήρξαν δυσκολίες στο ταξίδι που σας πηγαίνει από την Κρήτη στα τηλεοπτικά πλατό, στις εκθέσεις και στις προβολές της Κρητικής κουζίνας;
Έχω πεί πολλές φορές πως αν ερχόταν κάποιος πριν πέντε χρόνια και μου έλεγε ότι τα πράγματα θα εξελιχθούν όπως είναι σήμερα θα νόμιζα ότι μου κάνει πλάκα. Ούτε στην πιο τρελή μου φαντασία. Πραγματικά στο λέω μέσα από τα βάθη της καρδιάς μου, όλα ήρθαν αβίαστα και με μόνο μου γνώμονα την αγάπη μου γι’ αυτό που κάνω. Κάποτε μου είπε μία φίλη ότι τα καλά πράγματα έρχονται αβίαστα και έτσι είναι, ακόμα και κάποιες δυσκολίες που προέκυψαν στην πορεία είχα την δύναμη να τις διαχειριστώ.
Τί σας ζητάει περισσότερο ο κόσμος να φτιάξετε που να θυμίζει Κρήτη; Ποιό είναι το χαρακτηριστικό της κουζίνας μας;
Αυτό που αναζητά ο κόσμος είναι οι απλές συνταγές χωρίς πολλά σκεύη και με απλά υλικά, αυτό δηλαδή που είναι από μόνη της η κρητική κουζίνα. Αυτό που χαρακτηρίζει την κρητική κουζίνα είναι η απλότητα στην τεχνική και η καλή πρώτη ύλη, δεν έχει πολλά καλλυντικά (μπαχαρικά) για να είναι νόστιμη. Τα υλικά διατηρούν στη γεύση το καθένα την αυτάρκειά του, χωρίς να καλύπτει το ένα το άλλο. Απλή, λιτή και απέριττη.
Είναι ακόμα η κουζίνα της Κρήτης αγνή; Ξέρουν σήμερα οι Κρητικοί να μαγειρεύουν «κρητικά», να βρίσκουν χόρτα, να τσακίζουν ελιές, να φτιάχνουν ντάκο;
Ναι, η κρητική κουζίνα είναι αγνή, μέσα στους αιώνες μεταφέρεται ατόφια από γενιά σε γενιά, από τη μάνα στη θυγατέρα. Είμαστε ένας λαός που όλο του το «είναι» περιστρέφεται γύρω από ένα τραπέζι και μια παρέα, άρα το φαγητό είναι βασικός πυλώνας του πολιτισμού μας.
Σίγουρα τα τελευταία χρόνια έχουν αλλάξει κατά πολύ οι διατροφικές μας συνήθειες, όμως είμαι αισιόδοξη διότι υπάρχει μια τάση στους νέους να ψάχνουν το υγιεινό και τίμιο φαγητό, οπότε και ξαναγυρνάνε στις ρίζες τους.
Μπορεί πολλές νέες κοπέλες που ζουν στις πόλεις και εργάζονται νυχθημερόν να μη γνωρίζουν τα χόρτα και να τσακίσουν ελιές, όμως στα χωριά μας υπάρχουν ακόμα νέοι άνθρωποι που είναι οι φύλακες της παράδοσης και μαθαίνουν από τους γηραιότερους και μεταλαμπαδεύουν στους νεότερους.
Κατάγεστε από ένα όμορφο χωριό στην ανατολική Κρήτη και υποθέτω είναι αυτό η βάση της γευστικής σας μνήμης. Πώς είναι να μεγαλώνει ένα παιδί σ’ ένα χωριό σαν το Καβούσι στο νομό Λασιθίου; Είχε πολύ παιχνίδι; Κάτι σχετικό με μαγειρική ίσως; Εμείς πολλές φορές «μαγειρεύαμε» λάσπες, χώμα και νερό!
Το χωριό μου το Καβούσι είναι η βάση μου, είναι η ρίζα μου, είναι ο τόπος που θέλω να ξανά επιστρέψω. Είχα όμορφα και ανέμελα χρόνια σαν παιδί. Το πρώτο μου παιχνίδι ήταν να κυλιέμαι στα δίχτυα με τις ελιές, να πηγαίνω με την γιαγιά μου στα χωράφια και να μαθαίνω τα χόρτα.
Θυμάμαι από τα πρώτα παιχνίδια που μου αγόρασε ο θείος μου ήταν «τα κουζινικά», πλαστικά μικρά πιατάκια, κατσαρολάκια και λοιπά. Πήγαινα δίπλα στη γιαγιά μου και στη μάνα μου κι έκανα και εγώ ότι μαγείρευα μαζί τους.
Ωραία χρόνια, τρέχαμε με τις φίλες μου στις γειτονιές, τέτοια εποχή πηγαίναμε προς το γήπεδο που είχε τους καλύτερους κήπους με μανταρινιές και πορτοκαλιές, την άνοιξη να ψάχνουμε να βρούμε φρέσκα αμύγδαλα (ξέρεις πόσες φορές έχω γκρεμοτσακιστεί από τα δέντρα;) το καλοκαίρι όλοι οι δρόμοι στο χωριό μας είναι γεμάτοι μούσμουλα. Όπως καταλαβαίνεις, όλες μας οι βόλτες είχαν κι από κάτι να φάμε. Το παιχνίδι και το φαγητό πηγαίνουν παρέα.
Θυμάστε ποιο ήταν το αγαπημένο απογευματινό κολατσιό μετά το παιχνίδι; Παξιμάδι με ανθότυρο, βρασμένο στάρι με ζάχαρη, χορτοπιτάκι, μυζηθροπιτάκι ίσως;
Θυμάμαι τα καλοκαίρια όταν ερχόταν για διακοπές και κάποιες φίλες μου από την Αθήνα, μετά το παιχνίδι τις έπαιρνα πάντα σπίτι να φτιάξουμε ντάκο με ντομάτα και τηγανητά αυγά μεγαλώνοντας. Η μάνα μου συνήθως έλειπε στον απογευματινό της καφέ σε καμιά φίλη και εγώ περιποιόμουνα τις φίλες μου με μεγάλη ευχαρίστηση.
Βέβαια αν κάναμε και καμιά περασά από το πάνω χωριό που ζούσε η γιαγιά μου, πάντα είχε να μας κεράσει ή ένα γλυκό του κουταλιού ή ένα τυροπιτάκι και πάντα κάτι θα υπήρχε στο σπίτι.
Έχετε πει για τις γιαγιάδες σας, ότι ήταν ένας λόγος να αγαπήσετε τη μαγειρική και η κάθε συνταγή τελικά να είναι συνδεδεμένη με τη μνήμη, με τις όμορφες στιγμές που έχετε ζήσει κοντά τους. Πόσο δυνατή είναι αυτή η σχέση; Και πώς γίνεται κάθε φορά που μιλάμε για τις γιαγιάδες μας να θυμόμαστε πάντα μια γεύση;
Ναι πραγματικά, οι γιαγιάδες μου ήταν η αιτία και η αφορμή για να αγαπήσω την κουζίνα. Η μία μικρασιάτισσα, πολύ νοικοκυρά, όλα τα είχε τακτοποιημένα στο σπίτι της και στην κουζίνα της, δεν υπήρχε στιγμή να πας και να μη σου βγάλει ένα σορό μεζέδες, βρε θες χταπόδια στο βάζο (μιας κι ο παππούς ήταν ψαράς), θες ασκορδουλάκους, τι να σου πω για τα γλυκά, βάζα να δουν τα μάτια σου, μαρμελάδες, γλυκά του κουταλιού, λικέρ.
Η άλλη βέρα Κρητικιά, δουλευταρού, αλλά από την άλλη πάντα το σπίτι της ήταν γεμάτο, μα από τα κατσοχειράκια (παραδοσιακό τυρί), τα παξιμάδια, τα βούτυρα, τον ξινόχοντρο, τα απάκια, όλα φτιαγμένα από τα χεράκια της. Ό,τι και να έψηνε μοσχοβολούσε, όλες οι γειτόνισσες της ζητούσαν συνταγές και να τους δώσει από το προζύμι που είχε πάντα από τη μάνα της και το ανέπιανε κάθε τόσο για να μην της λειφτεί ποτέ.
Πώς λοιπόν να τις ξεχάσω, δυναμικές προσωπικότητες και οι δύο. Με έμαθαν να εκτιμώ το καλό φαγητό, να γίνω αυτό που είμαι σήμερα όχι μόνο σαν μαγείρισσα αλλά σαν άνθρωπος. Μου στοίχησε ο θάνατός τους πολύ.
Μέσω της όσφρησης, της γεύσης και της αφής η μνήμη μένει πάντα ατόφια. Φυσικά και δεν είναι τυχαίο, όταν θυμόμαστε τις γιαγιάδες μας να θυμόμαστε και γεύσεις. Οι γιαγιάδες μας που μας αγαπούσαν μας πρόσφεραν το καλύτερο φαγητό, γιατί έβαζαν μέσα όλη την αγάπη και το νοιάξιμο. Το μυρίζαμε, το γευόμασταν, το αγγίζαμε και ήταν για μας μια τόσο γλυκιά και όμορφη αίσθηση που χαραζόταν στη μνήμη αλλά και στην ψυχή.
Βρεθήκατε ποτέ στο δίλημμα αν θα έπρεπε να επιλέξετε οικογένεια ή καριέρα;
Μα είναι δυνατόν; Δεν θα έμπαινα ποτέ σε τέτοιο δίλημμα. Τα παιδιά μου για μένα είναι το Α και το Ω. Και σε πρόταση που μου έγινε για μόνιμη εγκατάσταση στην Αθήνα, με άριστες προοπτικές για την τηλεοπτική μου καριέρα, φυσικά και αρνήθηκα, δε χρειάστηκε δεύτερη σκέψη. Να πάρω τα παιδιά μου μακριά από τους φίλους τους, από το περιβάλλον τους, από τον μπαμπά τους για να κάνω εγώ καριέρες; Χαχα, ούτε καν!
Η τηλεόραση είναι καλή τόσο όσο, δεν ήθελα ποτέ να με κατασπαράξει.
Προσπαθώ με τα παιδιά μου να περνάω όσο χρόνο μπορώ, όχι βέβαια όσο θα ήθελα αλλά όσο μπορώ. Σίγουρα είμαι ένας άνθρωπος πολυάσχολος με πολλές υποχρεώσεις και πολύ άγχος, αλλά όταν έρθει η ώρα να κάνω πράγματα με τα παιδιά μου, κλειδώνουν όλα τα υπόλοιπα. Τα είχα πάντα και παντού μαζί μου γιατί δεν είχα βοήθεια, ακόμα και η κλίση που έχουν στη μαγειρική, πιστεύω ότι οφείλεται στην ανάγκη και την δική μου αλλά και την δική τους να έχουμε χρόνο μαζί. Ο Θεός μας έχει προικίσει να μπορούμε να κρατάμε ισορροπίες σε όλα.
Δεν είναι πάντα εύκολα τα πράγματα, υπάρχουν και στιγμές που θα κλάψεις, θα φωνάξεις αλλά έρχεται αυτή η μαγική δύναμη που τελικά αντέχεις και στο τέλος τα καταφέρνεις.
Είστε κοντά σε όσα ονειρευτήκατε; Τί αγαπάτε περισσότερο ίσως κι από τη μαγειρική;
Και παραπάνω από ό,τι ονειρεύτηκα, είμαι ευγνώμων για ό,τι έχει έρθει. Αυτό που αγαπώ περισσότερο είναι τα παιδιά μου και την οικογένειά μου.
Είναι η εποχή των δώρων της Κρητικής γης στα χωράφια και στους κήπους μας.. χόρτα γεμίζει ο τόπος, εσπεριδοειδή, ελιές, φρέσκο λάδι, ρακή και τόσα άλλα! Επιστρέφετε πια συχνά στο Καβούσι; Τί είναι αυτό που σας συγκινεί σήμερα περισσότερο στον τόπο σας;
Φυσικά και πάω στο Καβούσι. Όποτε βρω λίγο χρόνο μου αρέσει να βοηθάω τον πατέρα μου στις δουλειές, στους κήπους, στα ψαρέματα, στο μάζεμα της ελιάς, τρελαίνομαι να μυρίζω το φρέσκο καρπό της και να βλέπω από κοντά την καινούργια σοδειά. Ανυπομονώ τώρα στις διακοπές των Χριστουγέννων να πάω με τη μάνα μου να μαζέψουμε χόρτα και αμανίτους.
Το Καβούσι αλλά και όλη η Κρήτη είναι ένας ευλογημένος τόπος που μας χαρίζει απλόχερα τα δώρα της. Το καλοκαίρι είμαι συνεχώς στο χωριό μου για να καλωσορίσω στο χώρο μου, στο Nektaria’s kitchen, τον κόσμο που μας επισκέπτεται από κάθε γωνιά του πλανήτη για να μάθει τα μυστικά της κρητικής κουζίνας.
Αυτό που με συγκινεί περισσότερο στο χωριό μου, είναι οι άνθρωποι, απλοί, μερακλήδες, καλοσυνάτοι, οι άνθρωποι κάνουν τον κάθε τόπο μοναδικό!
Παρά τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν όλοι οι άνθρωποι απ’ άκρη σ’ άκρη της Γης, ελπίζετε ότι τα παιδιά θα βρουν έναν καλύτερο κόσμο να ζήσουν και ν’ ανθίσουν;
Δεν ξέρω αν θα είναι καλύτερος ή χειρότερος σίγουρα πάντως θα είναι διαφορετικός. Δεν είμαι όμως απαισιόδοξη, πιστεύω ότι μεγαλώνουμε μια έξυπνη γενιά που θα τα καταφέρει καλύτερα από εμάς.
Όπως είπε και ο μέγας Κρητικός Καζαντζάκης «υπάρχει στον κόσμο τούτον ένας μυστικός νόμος, αν δεν υπήρχε, ο κόσμος θα ’ταν από χιλιάδες χρόνια χαμένος, σκληρός κι απαραβίαστος: το κακό πάντα στην αρχή θριαμβεύει και πάντα στο τέλος νικάται».
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να έχουν όλοι υγεία πάνω απ’ όλα και να χαίρονται την κάθε στιγμή!
