Οι εξορμήσεις και οι βόλτες του χειμώνα σε έναν τόπο που γεμίζει τουρίστες μόλις πιάσει η άνοιξη, είναι η καλύτερη επιλογή για να δεις ήσυχα και να απολαύσεις ουσιαστικά όσα ο τόπος έχει να δώσει, να χαρείς το τοπίο σε κάθε στροφή, να αξιολογήσεις το κάθε σημάδι στον δρόμο.
Όσο και να προσπαθούμε με τεχνολογικά μέσα και φακούς να αποδώσουμε την ομορφιά ενός τόπου, δε γίνεται κι αυτό είναι δεδομένο. Μπορεί να πλησιάζει στο πραγματικό η κάθε εικόνα, μα δεν είναι!
Προορισμός η παραλία του Αγίου Λουκά, περισσότερο γνωστή ως Κολοκύθα, στην Ελούντα. Για όσους δεν γνωρίζουν, η Ελούντα βρίσκεται στο νομό Λασιθίου, στην επαρχία Μιραμπέλου και είναι γνωστή όχι μόνο για τις φυσικές της ομορφιές και την Σπιναλόγκα στην Πλάκα, μα και για τις πανάκριβες ξενοδοχειακές της μονάδες, που από τότε που έγιναν, χάσαμε κάθε πρόσβαση στις όμορφες θάλασσές ΜΑΣ! Το αντιπαρέρχομαι με ελαφρά τη καρδία καθώς άκρη με το σύστημα και τα παραθυράκια των νόμων δεν βγάζεις και συνεχίζω να απολαμβάνω όσα βλέπω! Τουλάχιστον το να βλέπουμε ακόμα κανείς δεν μας το έχει περιορίσει, αν και το μέλλον θα δείξει!
Ο δρόμος είναι και για αυτοκίνητο μέχρι ένα σημείο. Όμως αν το επιτρέπει η κατάστασή σας πηγαίνετε με τα πόδια, θα ευχαριστηθεί το μάτι και η ψυχή σας!
Η απόμερη παραλία με την ψιλή άμμο και τα καταγάλανα νερά που λόγω νέφωσης δεν διακρίνονται, βρίσκεται δίπλα σε παλιούς ελαιώνες. Δυστυχώς στους επισκέπτες μένει ένα αρκετά μικρό μέρος για να χαρούν το μπάνιο τους, καθώς κόβεται από τοιχίο που χωρίζει την θάλασσα από ιδιόκτητη περιοχή. Καμιά εντύπωση δεν θα μου κάνει, αν κάποια στιγμή ξεφυτρώσει εκεί ένα ακόμη ξενοδοχείο!
Κατά τα λοιπά, η περιοχή αξίζει την επίσκεψή σας, σίγουρα δεν θα φύγει κανείς ζημιωμένος, τουλάχιστον τις εποχές ή τις ώρες που δεν υπάρχει πολύς κόσμος ή 4Χ4 να φτάνουν μέχρι εκεί που μπορούν!
Η εξερεύνηση στην περιοχή έχει κι άλλα. Έχει μια διπλανή παραλία με ερείπια Παλαιοχριστιανικής Βασιλικής του 5-6ου αιώνα, κομμάτια από μάρμαρο, άμβωνα, πύλες… τα ψηφιδωτά δάπεδα έχουν καταστραφεί ολοσχερώς. Μα μη με ρωτήσετε γιατί δεν τα φτιάχνουν ώστε να αποτελούν πόλο έλξης για όλους, δεν έχω απάντηση.
Ο ουρανός είχε κέφια! Το φως άλλαζε συνεχώς και τα σύννεφα ζωγράφιζαν.
Στην περιοχή λοιπόν αυτή υπάρχει η παραλία Χιώνα, γνωστή και ως Πόρος, (εκεί υπάρχει και μια χαρουπαποθήκη) που με την χερσόνησο της Σπιναλόγκας κι ένα όμορφο γεφύρι, ενώνονται οι αλυκές με τον δρόμο που οδηγεί προς τον Άγιο Λουκά και την παραλία της Κολοκύθας.
Στην περιοχή των Αλυκών στη θέση Πόρος, γύρω από τη λωρίδα στεριάς που ενώνει την Ελούντα με την χερσόνησο Κολοκύθα, βρίσκονταν η αρχαία πόλη Ολούς ή Ολούντα, που βυθίστηκε στη θάλασσα και τα ερείπια της διακρίνονται όταν τα νερά είναι ακύμαντα.
Έχει τόσες ομορφιές η περιοχή και ο φακός κατέγραψε τόσο υλικό που δεν μπορώ να το δείξω όλο σε μία ανάρτηση.
Μα όση ιστορία κι αν έχει ο κάθε τόπος, αυτό που έχει σημασία στην κάθε βόλτα, είναι να κοιτά κανείς με τα μάτια της ψυχής, να αφήνει χώρο να χαρεί το κάθε τι, να αγαπήσει το διαφορετικό, να αφεθεί αλλιώς, να περπατήσει, να κοιτάξει με λαχτάρα, να μυρίσει, να ακούσει τα πουλιά, να νιώσει την αλμύρα και τον αέρα… όπως έκαναν όλοι χιλιάδες χρόνια πριν.
Κι αυτό είναι πλούτος, αυτό είναι ένας μικρός θησαυρός που προστίθεται στους άλλους που έχουμε κρυμμένους στο σεντούκι της καρδιάς!
Ελπίδα Π.
