Χοιρινή τηγανιά με μουστάρδα
Δειναί γαρ αι γυναίκες ευρίσκειν τέχνας.
Οι γυναίκες είναι άφθαστες στο να βρίσκουν τεχνάσματα!
-Τι φαγητάρα σας έχω βρε παιδιά;
-Τί, τί;
-Φασολάκια λαδερά!
Η καλύτερη τεχνική πώλησης είναι το σωστό μάρκετινγκ. Η διαφήμιση. Το πλασάρισμα. Και εντάξει δεν έχω την απαίτηση να αγαπάνε όλοι τα λαδερά φαγητά, μα κάπως πρέπει να τα έχουμε κι αυτά στο τραπέζι. Τί κάνω λοιπόν; Τέχνασμα! Βάζω δίπλα στο λαδερό κάτι που τους αρέσει και τους τραβά την προσοχή, πέραν από τη διαφήμιση της φαγητάρας. Έναν μεζέ, ένα τηγανόψωμο, μια τυρόπιτα, μια τηγανιά!
Δηλώνω οπαδός του slow living, του να ζεις τη ζωή σου με αργούς ρυθμούς, με το ραχάτι σου, χωρίς πίεση χρόνου, όσο γίνεται δηλαδή και του slow cooking. Του σιγομαγειρεμένου φαγητού. Του μελωμένου.
-Σκέτα φασολάκια; με ρωτάνε.
-Με φετούλα, απαντώ!
-Μόνο; ξαναρωτάνε…
-Και ψωμάκι, ξαναπαντώ. Και αφού αντιλαμβάνομαι ότι δεν θα ξεμπλέξω με φετούλα και ψωμάκι, μου έρχεται η νοστιμιά στο νου…
Χοιρινή τηγανιά με μουστάρδα. Συνοδευτικό στα φασολάκια ή τα φασολάκια συνοδευτικό της τηγανιάς; Διαλέγεις και παίρνεις!
Υλικά:
600 γρ χοιρινές μπριζόλες λαιμού
1 ποτήρι λευκό κρασί
1 φρέσκο κρεμμυδάκι
1 πιπεριά πράσινη
2 κ.σ. μουστάρδα
1 κ.γ. τριμμένο κόλιανδρο
2 σκελίδες σκόρδο λιωμένες
Ρίγανη φρέσκια ή αποξηραμένη
Δαφνόφυλλα
Ξύσμα λεμόνι
Ελαιόλαδο
Αλάτι & πιπέρι
Εκτέλεση
Έβαλα το τηγάνι να κάψει κι έκοψα σε καρέ τις μπριζόλες. Έριξα αλατοπίπερο στο κρέας, σωτάρισα σε ελάχιστο ελαιόλαδο (σε μαντέμι) και έσβησα με το κρασί. Πρόσθεσα όλα τα μυρωδικά, τον κόλιανδρο, το κρεμμυδάκι, την πιπεριά, το σκόρδο και τα κλωνάρια ρίγανης. Μόλις εξατμίστηκε το κρασί πρόσθεσα τη μουστάρδα και δυο ποτήρια του κρασιού νερό.
Χαμήλωσα τη θερμοκρασία να σιγοβράσει για μισή ώρα. Λίγο πριν το σβήσω έριξα δύο δαφνόφυλλα και τριμμένο ξύσμα λεμονιού. Σερβίρισα την τηγανιά μέσα στο τηγάνι μαζί με ζεστές πίτες και φυσικά τα φασολάκια από δίπλα.
Όλοι ξέρουν, ότι αν το μεσημέρι έχει λαδερό, το βράδυ η μαμά κάνει κίνηση ματ και βγάζει πίτσα ή σουβλάκια. Συμφωνείς; Όλα κι όλα! Δίκαια πράγματα!
Όση δουλειά κι αν έχω να κάνω εντός σπιτιού, από αυτά τα βασικά, τα καθημερινά, τα έκτακτα, τα προγραμματισμένα και τα απρόβλεπτα, θα βρω λίγο χρόνο μέσα στη μέρα να αποφορτιστώ. Να χαζολογήσω που λέγανε οι παλιοί. Είτε να πάω βόλτα, είτε να πετάξει ο νους μου νοερά. Να ξεκουραστεί.
Το σώμα μπορεί να μην το ξεκουράζω επαρκώς. Το μέσα μου το φροντίζω λίγο παραπάνω είναι η αλήθεια. Όχι πάντα με επιτυχία. Τουλάχιστον η προσπάθεια είναι καλύτερη από την απραξία. Αγάλι αγάλι…
Είναι μια άσκηση που βάζω στον εαυτό μου να σταματήσει να υπεραναλύει το καθετί και να πορεύεται με όσα έχει, λίγα ή πολλά. Να χαμηλώσει τους ρυθμούς και τις προσδοκίες. Να πάρει μια ανάσα από το άγχος γύρω του. Δύσκολη άσκηση βρε παιδί μου. Και να κόψω ρυθμούς και να μην υπεραναλύω και φασολάκια λαδερά; Πόσα πρέπει να αντέξει κανείς μέσα στη μέρα;
Ευτυχώς υπάρχει και η τηγανιά!
Πάντα σε κάτι που μας φαίνεται κοινότυπο, αδιάφορο, όχι τόσο δημοφιλές, με μικρή απήχηση στην ομάδα, αν μπει δίπλα μια τσαχπινιά, μια σπιρτάδα, κάτι πικάντικο, ένα τέχνασμα με ένα τσουπ, αποκτά και το αδιάφορο, ενδιαφέρον. Και από μη δημοφιλές με τάσεις αποδοκιμασίας, γίνεται ο τέλειος συνδυασμός.
Εεεέι ψιτ! Δε συμβαίνει μόνο στα φαγητά αυτό, έτσι; Ισχύει για πολλά πράγματα στη ζωή. Και ναι οι γυναίκες είμαστε άφθαστες στο να βρίσκουμε τεχνάσματα. Να κατεβάζουμε ιδέες και να κάνουμε τη ζωή πικάντικη. Αν θέλουμε θα τα φέρουμε στα μέτρα μας τα πράγματα. Να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι.
Να θυμάσαι πως η νοστιμιά είναι στο αργό μαγείρεμα. Σιγά σιγά να ανακατεύεις την κατσαρόλα της ζωής, δε θες να χαλάσεις το φαγητό! Και νοστιμότερα φαγητά είναι τα σιγομαγειρεμένα με απλά, αλλά τα βασικά υλικά. Αυτά της φροντίδας και της αγάπης μας. Αυτά που συνοδεύονται και με ένα ποτηράκι κρασί στην υγειά μας! Μπράβο μας, τα καταφέραμε και σήμερα, δόξα σοι!
