Ανάμεσα
Κι εγώ κομμάτια σε τόπους χίλιους
Ανάμεσα σε κόσμους πολλούς
Μ’ ένα τείχος στο πλάι να κλείνει το δρόμο
Με πλαστικά καμένα, βρωμιά, αίμα, νεκρούς
Παντού αίμα χυμένο στον κόσμο
Ποτισμένα χωράφια και δρόμοι, κρυφά και φανερά
Τάφοι με μάρμαρα, τάφοι με χώμα, τάφοι με σταυρούς και πέτρες
Κι έρχονται γιορτές
Γιορτάζουν κάποιες γειτονιές εδώ δίπλα, πιο κει ρημάζουν
Οι νέοι χάνονται. Οι νέοι πνίγονται. Οι νέοι βουλιάζουν. Οι νέοι ανατινάζονται
Και οι σημαίες υψώνονται. Βαραίνουν. Φοριούνται κασκόλ. Καίγονται
Οι σημαίες χτίζουν τείχη
Δεν είναι πια από μετάξι. Ούτε από κακό σατέν.
Δεν είναι καν της μόδας
Να χάνεσαι για μια ιδέα, είπε
Βαραίνουν με προσωπικές ιστορίες, προσωπικές αναλύσεις της ιστορίας
Με βίωμα την ιστορία που γράφουν οι έξω από την ιστορία την ώρα που αυτή συμβαίνει
Γράφει και σβήνει, σβήνει από το χάρτη χώρες, ανθρώπους, έθιμα, λογικές
Ανοίγει μονοπάτι βρώμικο. Λασπωμένο.
Δίπλα η φωτισμένη λεωφόρος. Πιο κει τα ερείπια
Κι εγώ ανάμεσα
Δυο φορές ξένη. Μαζί με τους άλλους
Που δεν έχουν τόπο. Που δεν έχουν μοίρα. Που δεν έχουν το δίκιο
Και τα λαμπιόνια άρχισαν να αναβοσβήνουν
Οι λίστες για τα δώρα συμπληρώνονται
Τα φορέματα διαλέγονται
Μα εγώ ανάμεσα και δε με νοιάζει
Φορτωμένες σελίδες με ντόπες αυτογνωσίας, αυτοεκτίμησης, αυτοανέλιξης, αυτοδιάθεσης, αυτονομίας, αυτοπροσπάθειας, αυτοεπίγνωσης, αυτοσυνειδησίας
Yes I can, yes you can δεν είναι τίποτα εμπόδιο αν δεν το δεις εσύ έτσι
Γέλα! Γέλα πιο δυνατά! Γέλα μέχρι να κλάψεις!
Να σώσω τον κόσμο
Να δώσω στον κόσμο
Να δείξω το δρόμο
Να πείσω τον κόσμο
Να μονιάσω τους εχθρούς
Να φωνάξω
Δεν έφτασε η αγάπη! Δεν μπορούν όλοι να γυρίζουν και τ’ άλλο μάγουλο!
Οι γωνιές στολίστηκαν. Οι βιτρίνες τραγουδούν. Τα γούρια γίνονται. Η ποσότητα μπούκωσε. Τα βιολογικά σε αφθονία. Οι τροφές εφ’ όπλου. Μ αυτήν σώνεσαι, μ αυτή χάνεσαι
Πόσο μεγάλη θαλπωρή στη γειτονιά μου!
Αφήστε με εδώ, μ’ αρέσουν τελικά πολύ τα φώτα
Τα αναμμένα κεριά. Ο ζεστός καφές. Τα γλυκά σερβιρίσματα
Αφήστε με εδώ να να μην κοιτώ αλλού. Να μη βλέπω τα χάλια μας
Να ζήσω θέλω εδώ που η μοίρα μού έδωσε την τύχη. Να χω το ρεύμα και το φως, νερό και φαγητό
Να μην ακούω σειρήνες
Πιο κει δε θέλω. Πιο κει δεν μπορώ. Ούτε να βλέπω
Ανατινάξεις κι εγκλήματα
Ανάμεσα δε γίνεται
Δε σώνεται έτσι τίποτα
Στόλισε αγάπη μου το δέντρο
Άναψε όλα τα φώτα
Αυτό θα φορέσω
Σ’ αρέσει;
Ελπίδα Π.
Αφορμή να γράψω στάθηκε η ταινία Inch’ Allah (ελληνικός τίτλος “Ανάμεσα”) και το ντοκιμαντέρ «Δυο φορές ξένος» που είναι μια συμπαραγωγή της ΕΡΤ με την ΑΝΕΜΟΝ, σε συνεργασία με το cross-media project…
Διωγμένοι είμαστε όλοι στην ουσία. Δεν υπάρχει κομμάτι αυτής της γης που να μην έχει ζήσει διωγμό. Δεν υπάρχει σπίτι που να μην έχει άνθρωπο διωγμένο, ξεριζωμένο, κυνηγημένο, σκοτωμένο. Δεν υπάρχει κομμάτι της ιστορίας εντός και εκτός χώρας που να μην έχει νεκρούς, βία, σκοτάδι.
Τι είναι σωστό και τι λάθος κανείς δε θα μάθει ποτέ. Η ιστορία μεταφράζεται κατά βούληση. Η δυσπιστία επικρατεί. Κανείς δεν ξέρει. Και οι μάχες δίνονται για μιαν αλήθεια αμφίβολη. Γιατί ο καθένας πιστεύει στη δική του αλήθεια. Και σε κάποια δεδομένα. Και κλείνει τα μάτια. Ζει στο δικό του κόσμο. Και τα συμφέροντα νικούν.
Μα πάντα -ευτυχώς- τα παιδιά θα ανοίγουν τρύπες στα τείχη και θα μετρούν δέντρα!
Και η ανατολή του ήλιου θα είναι μοναδικά όμορφη, γιατί η ζωή τούτου του κόσμου ανήκει Αλλού!
