Άλλη μία ή μια άλλη Πρωτομαγιά;…
Κάθε σωστό παιδί του Μάη βγάζει μια φωτογραφία με λουλούδια μέρα που είναι! Τουλάχιστον μία!
Για να καλυφθεί όμορφα το κενό που αφήνει η αναφορά όλων μας στην εργατική πρωτομαγιά, μα κάθε φορά είναι πιο ευχάριστο να μιλάμε για λουλούδια, πικ νικ και αγάπες, παρά να μνημονεύουμε τον αγώνα των συνανθρώπων μας που με αίμα πότισαν τα δικαιώματά μας.
Κάθε φορά είναι πιο όμορφο, ευκολοχώνευτο και ελαφρύ να εστιάζουμε στο πιο φωτεινό κομμάτι, στο πιο φωτεινό λουλούδι, στην πιο φωτεινή πλευρά ακόμα και της κακομοιριάς που ίσως νιώθουμε ότι ζούμε.
Πετάμε και φεύγουμε, ξεφεύγουμε σαν τις πεταλούδες παρόλο που το βάρος μάς τραβά κάτω κι από κάτω ακόμα πιο κάτω. Όσο κι αν οι συνθήκες μας ακινητοποιούν, όσο κι αν ανοίγει στα πόδια μας κρατήρας, εμείς πάντα θα πρέπει να εστιάζουμε στο λουλούδι που έχει ανθίσει στην άκρη του γκρεμού του κρατήρα.
Γιατί έτσι πρέπει. Χωρίς ανάλυση. Χωρίς δικαιολογία και αιτία. Πρέπει γιατί πρέπει και κάποια πράγματα καλύτερα να μην αναλύονται. Η υπερανάλυση δεν είναι καλό πράγμα, όλοι το ξέρουν αυτό! Από τη σύγχρονη ψυχιατρική και τα φωτισμένα λόγια των γερόντων μας, όλοι καταλήγουν στο ίδιο συμπέρασμα.
Ίσως να μην έχουμε το κουράγιο να γιορτάσουμε την εργατική πρωτομαγιά ειδικά τώρα, με τις συνθήκες που έχουν ήδη διαμορφωθεί τα τελευταία χρόνια και αυτές που πρόκειται να αντιμετωπίσουμε στις μέρες που θα ακολουθήσουν, τις μετά κορωνοϊού μέρες.
Μια δήλωση μόνο ότι τα πράγματα θα είναι δύσκολα και η ύφεση μεγάλη και ότι στην ανεργία θα μείνει αριθμός ανθρώπων που καμιά σχέση δεν θα έχει με τη γνωστή οικονομική κρίση των προηγούμενων χρόνων, μας κάνει να θέλουμε να καταλήξουμε στα λουλούδια και στα όμορφα, σε όσα δεν έχουν σύννεφα και αχ μεγάλο, βαθύ αναστεναγμό και αγωνία.
Στα λουλούδια λοιπόν αδέρφια μου, εστιάστε στα λουλούδια, μα έχετε το νου σας στα δύσκολα που θα έρθουν και παίρνετε θάρρος!
«Οχτώ ώρες δουλειά, οχτώ ώρες ανάπαυση, οχτώ ώρες ύπνο» ζήτησαν πριν 134 χρόνια οι εργάτες στο Σικάγο, οκτάωρο, Κυριακή αργία και κρατική ασφάλιση ζητούσαν το 1893 στην Ελλάδα. Το 1936 η διαδήλωση των καπνεργατών πνίγηκε στο αίμα. Στην Καισαριανή του 1944 η εργατική πρωτομαγιά συνέπεσε με την εκτέλεση 200 κρατουμένων που εκτελέστηκαν ως αντίποινα στη δολοφονία Γερμανού στρατηγού και πάντα οι αγώνες έχουν τίμημα βαρύ και ασήκωτο.
Έχω ένα θέμα με το χρόνο και δεν τα πηγαίνω καλά, μα νομίζω ότι σα να έχουμε φουντάρει όλοι από πολλές γέφυρες του Μπρούκλιν (κατά την ταινία Λεοπόλδος και Κέιτ) και μεταφερόμαστε πίσω μπρος, ζώντας στο εδώ και στο εκεί τα ίδια πράγματα, μια στο παρόν, μια το μέλλον και μια στο παρελθόν. Δεν ξέρω πως αλλιώς να εξηγήσω την κατάσταση, για να μη χρησιμοποιήσω άσχημα λόγια για το χάλι στο οποίο ανά διαστήματα μας εξαναγκάζουν, αυτοί που ελέγχουν το απρόσωπο τάχα σύστημα, τις ζωές και την ηρεμία και τον βιοπορισμό μας και όλα όσα έχουν σχέση με τη ζωή μας.
Για την ώρα αυτοί οι ίδιοι στο μόνο που δεν μπορούν να βάλουν χέρι είναι στις μαργαρίτες, στα λουλούδια, στην ομορφιά του κόσμου και στο παρασύνθημα της ζωής. Μέχρι να μας ελέγχουν και το μυαλό η φύση συνεχίζει να υπάρχει όπως την ξέρουμε γιατί είναι ο Θεός. Η φύση είναι η Σοφία. Η φύση είναι το Δώρο στον άνθρωπο. Κι αν μας ελέγξουν το μυαλό, αυτό που με τίποτα ποτέ δεν θα μπορέσουν να ελέγξουν είναι η Ψυχή. Η ψυχή που πετά, που αντέχει, που αγαπά, που χαίρεται με το πέταγμα μιας πεταλούδας!
Αδέρφια κουράγιο!
Αν τα μέτρα δεν μας άφησαν φέτος να χαρούμε πρωτομαγιά για το καλό μας, ας ελπίζουμε με αγώνα για το μέλλον, για τη λαμπρή πρωτομαγιά της επόμενης χρονιάς αρκεί να είμαστε όλοι καλά!
Η ζωή μας δε θα γίνει ξαφνικά κάτι άλλο. Δε θα ανθίσει η καθημερινότητα δυστυχώς, ούτε το τραπέζι θα γεμίσει χωρίς δουλειά. Αλλά, ας μείνουμε αισιόδοξοι! Με φροντίδα ο ένας για τον άλλο. Με αυτοπροστασία και προστασία στους αγαπημένους μας.
Φορέστε μάσκα, κρατηθείτε μακριά, μην αγγίζετε, αποστειρωθείτε. Όσο αντισηπτικό όμως και να πασαλειφθούμε η αγάπη θα μείνει, η αγκαλιά θα ζεσταίνει, η ελπίδα θα ανθίζει.
Όλα θα γίνουν στην ώρα τους… γιατί όλα γίνονται πάντα στην ώρα τους.
Μόνο μη χάσουμε την εμπιστοσύνη μας, μη λυγίσουμε, μην τρομάξουμε. Μαζί είναι αλλιώς. Μοιραστείτε σκέψεις, ιδέες, μοιραστείτε χρόνο, μοιραστείτε φαγητό. Θα δοκιμαστούμε και θα γίνουμε Φωτεινοί Άνθρωποι.
Σας σκέφτομαι, σας φιλώ και σας στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά.
Καλό μήνα, καλή πρωτομαγιά. Διεκδικείτε πάντα τα δίκαια!
