Με τα νούμερα εγώ δεν τα βάζω.
Τα νούμερα της αριθμητικής και τα νούμερα γενικώς. Ποτέ δεν τα πήγαμε καλά, ποτέ δεν ταιριάξαμε. Το μέτρημα δεν με βοηθά, το μέτρημα δεν αφήνει περιθώρια, ακόμα κι όταν κάνω λάθος το αποτέλεσμα.
Με τον χρόνο δεν τα βάζω.
Αυτός φεύγει. Αυτός νικά. Αυτός κάνει κουμάντο. Εγώ μόνο προσπαθώ να τον προλάβω και να τον διαχειριστώ χωρίς επιτυχία πολλές φορές, μα προσπαθώ.
Σε λίγα πράγματα κατέληξα για την χρονιά που πέρασε. Σε λίγα και ουσιαστικά. Αν θα έπρεπε μια λέξη να χαρακτηρίζει το νέο έτος, αυτή θα έπρεπε να είναι η εξής: ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΤΗΤΑ.
Συνειδητότητα
σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι σκεφτόμαστε, σε ό,τι λέμε, σε ό,τι ακούμε, σε όσα νιώθουμε… ακόμα αν θες και για ό,που αφήνουμε το λάικ μας πρέπει να έχουμε συνειδητότητα! Ναι, ακόμα κι αυτό είναι σημαντικό.
Να δίνουμε αξία στα λεγόμενα του άλλου και να μην προσπερνούμε την σκέψη του, το μοίρασμά του, αυτό που θέλει να επικοινωνήσει. Να μην γλιστράμε το δάχτυλο στην οθόνη κι ό,τι γίνει!
Δεν δίνουμε πια σημασία
Αν κάτι κατάλαβα το 18 είναι ότι δεν δίνουμε σημασία, δεν σταματάμε δευτερόλεπτο να διαβάσουμε, να δούμε ή να ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Να καταλάβουμε, να μπούμε στην θέση του, να τον πλησιάσουμε όσο μπορούμε και με όποιο τρόπο μπορούμε.
Με όσους συμφωνούμε ή πιθανά διαφωνούμε δεν χαρίζουμε τον χρόνο μας για τίποτα στον κόσμο.
Και το σκρολάρισμα συνεχίζεται έτσι και τα πληρωμένα λάικ πάνε κι έρχονται και τόσα άλλα… Αυτό λοιπόν ξεχώρισα τις ημέρες που πέρασαν και τις 365.
Οι λίγοι διαλεχτοί στη ζωή μας
Κι επειδή λίγοι και διαλεχτοί θα φτάσατε να διαβάσετε ως το τέλος, θα σας ευχηθώ με κάθε συνείδηση να έχετε αγάπη, υγεία, σύνεση και διάθεση καλή να κάνετε όσα αγαπάτε, να μαθαίνετε, να προκόβετε!
Να δεχόμαστε πρέπει, να μάθουμε να λέμε μα και να ακούμε αλήθειες ακόμα κι όταν μας πονούν.
Κι αν κάποιους άθελά μου ίσως πίκρανα το 18, ζητώ συγνώμη.
Εγκάρδιες ευχές σε όλους για κάθε καλό! Για ό,τι αγαπά ο καθένας! Για όπως θέλει να ζει!
Σε όσους είναι μακριά μια αγκαλιά μεγάλη, μα και σε όσους είναι κοντά μα τόσο μακριά, δυο αγκαλιές!
Να συνηθίζουμε δεν πρέπει στη μοναξιά, μα να ανοίγουμε περισσότερο κάθε φορά καρδιά, μάτια, αυτιά, χέρια… ναι, αυτό πρέπει να κάνουμε για να μην ξεχνά το σώμα, να μη νιώθει άνετα με αυτό που του λείπει.
Να μάθουμε πρέπει όταν είμαστε μόνοι να μην κλείνουμε την πόρτα, μα να την ανοίγουμε. Κι ας μην συμφωνούμε σε όλα κι ας μην τ’ αντέχουμε όλα! Κι αυτόματα η ζεστασιά μπαίνει στην καρδιά!
Συνειδητότητα λοιπόν και επίτευξη στόχων μικρών μα ξεκάθαρων που μας κάνουν χαρούμενους, ολοκληρωμένους.
Πολλά φιλιά και πολλά ευχαριστώ σε σας και στο 18 που καλά τα πήγε, καλά τα πήγα κι εγώ! Και για κάθε μικρή ή μεγάλη ευκαιρία ή στιγμή που προσπέρασε χωρίς την παρουσία μου και την προσοχή μου εύχομαι κι ελπίζω να συναντηθούν οι δρόμοι μας ξανά το 19.
Ο αριθμός 19
Το 19 αυτό μ ακολουθεί από τα σχολικά μου χρόνια ως και τα πρόσφατα. Ελπίζω και σαν χρονιά να δείξει αγάπη και να δώσει μέρες καλές, μέρες φωτεινές, μέρες ειρηνικές!
Σας αφήνω με μιαν αγαπημένη ανάρτηση του προηγούμενου χρόνου στην οποία δεν έχω τίποτα να προσθέσω ή να αφαιρέσω… https://elpiscalling.com/2017/12/30/o-chronos-ine/
Ελπίδα Π.
