Μετράμε πάλι αντίστροφα ή από την αρχή; Με τα νούμερα εγώ δεν τα βάζω. Τα νούμερα της αριθμητικής και τα νούμερα γενικώς. Ποτέ δεν τα πήγαμε καλά, ποτέ δεν ταιριάξαμε. Το μέτρημα δε με βοηθά, το μέτρημα δεν αφήνει περιθώρια, ακόμα κι όταν κάνω λάθος το αποτέλεσμα. Με το χρόνο δεν τα βάζω. Αυτός φεύγει. Αυτός νικά. Αυτός κάνει κουμάντο. Εγώ μόνο προσπαθώ να τον προλάβω και να τον διαχειριστώ χωρίς επιτυχία πολλές φορές, μα προσπαθώ.
Σε λίγα πράγματα κατέληξα για τη χρονιά που πέρασε. Σε λίγα και ουσιαστικά. Αν θα έπρεπε μια λέξη να χαρακτηρίζει το νέο έτος, αυτή θα έπρεπε να είναι η συνειδητότητα.
Συνειδητότητα σε ό,τι κάνουμε, σε ό,τι σκεφτόμαστε, σε ό,τι λέμε, σε ό,τι ακούμε, σε όσα νιώθουμε… ακόμα αν θες και για ό,που αφήνουμε το λάικ μας πρέπει να έχουμε συνειδητότητα! Ναι, ακόμα κι αυτό είναι σημαντικό. Να δίνουμε αξία στα λεγόμενα του άλλου και να μην προσπερνάμε τη σκέψη του, το μοίρασμά του, αυτό που θέλει να επικοινωνήσει. Να μη γλιστράμε το δάχτυλο στην οθόνη κι ό,τι γίνει!
Δεν δίνουμε πια σημασία! Κι αλήθεια, αυτό το κατάλαβα πολύ καλά αυτή τη χρονιά! Δε δίνουμε σημασία, δεν σταματάμε δευτερόλεπτο να διαβάσουμε κάτι, να δούμε ολοκληρωμένα έστω κι ένα μικρό βίντεο του μισού λεπτού, δεν έχουμε υπομονή ν’ ακούσουμε ο ένας τον άλλο. Να καταλάβουμε, να μπούμε στη θέση του, να τον πλησιάσουμε όσο μπορούμε και με κάθε τρόπο. όχι, δεν το κάνουμε. Αγνοούμε τις ανάγκες και του άλλου και τις δικές μας.
Με όσους συμφωνούμε ή πιθανά διαφωνούμε δε χαρίζουμε το χρόνο μας για τίποτα στον κόσμο. Και το σκρολάρισμα συνεχίζεται έτσι και τα πληρωμένα λάικ πάνε κι έρχονται και τόσα άλλα… Αυτό λοιπόν ξεχώρισα και τις 365 ημέρες που πέρασαν.
Οι λίγοι διαλεχτοί στη ζωή μας μένουν εκεί να κοιτάνε την πορεία μας. Κι επειδή λίγοι και διαλεχτοί θα φτάσατε να διαβάσετε ως το τέλος, θα σας ευχηθώ με όλη μου την καρδιά να έχετε αγάπη, υγεία, σύνεση και διάθεση καλή, να κάνετε όσα αγαπάτε, να μαθαίνετε, να προκόβετε!
Να δεχόμαστε πρέπει, να μάθουμε να λέμε μα και να ακούμε αλήθειες ακόμα κι όταν μας πονούν. Κι αν κάποιους άθελά μου ίσως πίκρανα το 18, ζητώ συγνώμη.
Εγκάρδιες ευχές σε όλους για κάθε καλό! Για ό,τι αγαπά ο καθένας! Για όπως θέλει να ζει! Σε όσους είναι μακριά μια αγκαλιά μεγάλη, μα και σε όσους είναι κοντά μα τόσο μακριά, δυο αγκαλιές! Να συνηθίζουμε δεν πρέπει στη μοναξιά, μα να ανοίγουμε περισσότερο κάθε φορά καρδιά, μάτια, αφτιά, χέρια… ναι, αυτό πρέπει να κάνουμε για να μην ξεχνά το σώμα, να μη νιώθει άνετα με αυτό που του λείπει.
Να μάθουμε πρέπει όταν είμαστε μόνοι να μην κλείνουμε την πόρτα, μα να την ανοίγουμε. Κι ας μη συμφωνούμε σε όλα κι ας μην τ’ αντέχουμε όλα! Κι αυτόματα η ζεστασιά θα μπει στην καρδιά!
Συνειδητότητα λοιπόν και επίτευξη στόχων μικρών μα ξεκάθαρων που θα μας κάνουν χαρούμενους, ολοκληρωμένους. Και για κάθε μικρή ή μεγάλη ευκαιρία ή στιγμή που προσπέρασε χωρίς την παρουσία μου και την προσοχή μου εύχομαι κι ελπίζω να συναντηθούν οι δρόμοι μας ξανά το 19. Το 19 αυτό μ’ ακολουθεί από τα σχολικά μου χρόνια ως και τα πρόσφατα. Ελπίζω και σαν χρονιά να δείξει κατανόηση και να δώσει μέρες καλές, μέρες φωτεινές, μέρες ειρηνικές!
Σας αφήνω με μιαν αγαπημένη ανάρτηση του προηγούμενου χρόνου στην οποία δεν έχω τίποτα να προσθέσω ή να αφαιρέσω… https://elpiscalling.com/2017/12/30/o-chronos-ine/
