Η κοινωνίας της μη ανοχής, η κοινωνία της μισαλλοδοξίας…

Η κοινωνίας της μη ανοχής, η κοινωνία της μισαλλοδοξίας…

Στην κόψη της ανοχής

Η κοινωνίας της μη ανοχής, η κοινωνία της μισαλλοδοξίας, ξέρει πως είναι ηθικά ακέραιη και εκπληρώνει όλες τις προδιαγραφές του καλού, του επιθυμητού, του μοναδικά σωστού. Έχει πιστέψει ότι είναι αυτό ενώ δεν είναι. Έχει γίνει ένα με το πετσί της ότι όλα γίνονται και λέγονται σωστά. Κανείς δεν κατάφερε να την κάνει να πιστέψει το αντίθετο. Αυτό δε γίνεται. Η σωστή κοινωνία λειτουργεί εντός πλαισίων, τα συζητά όλα με τους ομοίους της, τους ευθυγραμμισμένους με τις απόψεις της και μέσα σε αυτά τα πλαίσια μπορεί να δικάζει το άδικο, το κακό, το περίεργο, το αντίθετο, το παράξενο, το ακατανόητο.

Στην κοινωνία της μη ανοχής δε χωράνε τα γλυκανάλατα. Δε χωράνε αγάπες. Κυρίως αυτές. Δε χωρά ούτε για αστείο η συγχώρεση. Αυτά είναι για τους χαζούς, τους αγαθούς, οι κοινωνίες δεν προκόβουν με τέτοιες σαχλαμάρες και ρομαντισμούς.

Στην κοινωνία της μη ανοχής θυμώνουμε πολύ όταν λένε άλλοι αυτά που σκεφτόμαστε αλλά δεν έχουμε πει. Αυτά που ούτε θα λέγαμε ποτέ για κανένα λόγο, κυρίως για να μη χάσουμε τη φανταστική παρουσία μας στον φανταστικό κόσμο μιας μοναδικής φανταστικής πλατφόρμας που μας χαρίζει πολλούς φανταστικούς φίλους.

Στην κοινωνία των μη ανεκτικών, αφήνουμε τους άλλους να κάνουν για μας όσα έχουμε φανταστεί, όσα αποτρόπαια περνούν σαν ιδέες στο φτερό του δευτερόλεπτου, όσα δεν τολμούμε ούτε να πούμε ότι φανταζόμαστε. Οι άλλοι ακροβατούν στα δράματα που καταγράφονται καθημερινά, μα δεν έχουν σχέση με τα δικά μας καθημερινά, μην ισοπεδώνουμε όλα τα σενάρια.

Στην κοινωνία της μη ανοχής κοιτάμε κάτω από τα γυαλιά ηλίου και περνάμε γενεές δεκατέσσερις τον άτυχο που μπροστά μας θα σταθεί. Σκανάρεται το DNA του σε χρόνο που ξεπερνά την ταχύτητα του φωτός και σφραγίζουμε το φάκελο με ένα δυνατό ήχο. Αποβάλλεσαι! Κόπηκες! Χάσου από τα μάτια μου άχρηστο δίποδο!

Στην κοινωνία των ακροτήτων δεν υπάρχει σύγκλιση, ούτε μεταξύ των εαυτών μας. Δεν υπήρξε, ούτε θα υπάρξει. Στην παρεΐτσα αυτή άλλοι δεν μπαίνουν. Γιατί εμείς μόνο είμαστε δίκαιοι, άφθοροι, υπέροχοι, αλάθητοι, ευρηματικοί, καταρτισμένοι, πολυτάλαντοι, προικισμένοι, εύστροφοι, κανονικοί, τακτοποιημένοι, λεφτάδες, ταξινομημένοι σε λίστα που λίγοι εκλεκτοί κρατούν, ηθικοί, πιστοί, σπουδαίοι.

Στην κοινωνία αυτή δε χωράμε όλοι. Χωρούν λίγοι. Και οι υπόλοιποι άνετα μπορούν να βρουν γκρεμό να πέσουν, γιατί οι μέρες τους δίπλα μας μόνο τραγικές θα είναι. Στην κοινωνία αυτή εμείς είμαστε Θεοί, εμείς κάνουμε κουμάντο, όλα συμβαίνουν γιατί έτσι θέλουμε, γιατί κανείς δε ζει, δεν αναπνέει, δεν υπάρχει, δεν αντέχει χωρίς τη δική μας θέληση.

Καθυποταγμένα όλα σε μας, βουνά και θάλασσες, γη κι ουρανός. Φαινόμενα φυσικά δεν υπάρχουν. Αυτά υπάρχουν μόνο για τους αδύναμους. Γι’ αυτούς που δεν έχουν θέση πάνω στη Γη Μας! Στην κοινωνία της μη ανοχής, δε σε χρειάζομαι. Δε θα με χρειάζεσαι. Θα σου στείλω το ολόγραμμά μου!

Photo by Anton Nazaretian on Unsplash