Σαν πας Βόρεια Ιταλία και Γαλλική Ριβιέρα,
σαν δεις από κοντά την Κυανή Ακτή, μην ξεχάσεις να σταματήσεις το βλέμμα στα μικρά, σε αυτά που δεν πιάνει ο φακός των ταξιδιωτικών οδηγών. Εστίασε στις γειτονιές και στα δρομάκια, στις γλάστρες τις γεμάτες λουλούδια, στα όμορφα πάρκα, στους πλακόστρωτους δρόμους, στην κίνηση, στις εργατικές κατοικίες και στις παιδικές χαρές, στα χωράφια, στους αγουροξυπνημένους εργαζόμενους, στα πρόσωπα μέσα στα λεωφορεία, στους μικροπωλητές.
Μεγέθυνε το βλέμμα στην κίνηση των ντόπιων που κουρασμένοι σταματούν σε μια τζελατερία να πάρουν παγωτό, δες την κυρία που έχει ψωνίσει μόλις από μια λαϊκή αγορά τα λαχανικά της και κρατά στο χέρι ένα μπουκέτο λουλούδια, τον κύριο που ξεκλειδώνει την είσοδο της πολυκατοικίας, τον παππού που ποτίζει τα λουλούδια του στο μικρό μπαλκόνι, τους φοιτητές και τους μαθητές που μόλις βγήκαν από τις τάξεις τους, το βλέμμα των ντόπιων που τσατίζονται με τις ουρές των τουριστών και τα γκρουπ που συναντούν και τους εμποδίζουν την ελεύθερη κίνηση.
Αυτό που έλεγαν οι παλιοί, πως όταν περνάς θάλασσα δυσκολεύουν τα πράγματα και νιώθεις αποκομμένος και μακριά από άλλους τόπους ισχύει, ακόμα και στις μέρες μας που όλες οι μετακινήσεις έχουν γίνει πια εύκολες, αλλά το κόστος και τα έξτρα χρήματα που προστίθενται στον τελικό προϋπολογισμό για μας που ξεκινάμε από νησί, πολλές φορές μπορούν να γίνουν η αιτία να μην την περάσουμε αυτή τη θάλασσα τελικά.
Μνημόνια, οικονομική κρίση, τρομοκρατικά χτυπήματα, αρρώστιες, πανδημίες και πάντα κάτι θα βρίσκεται για να μας κρατά μακριά από λίγη χαρά. Θα επιστρατεύσω όλη τη λεκτική τσιγκουνιά μου προκειμένου να μη σας κουράσω με πληροφορίες τις οποίες μπορείτε να βρείτε και στο διαδίκτυο για κάθε ένα προορισμό, γιατί όπως έχω πει ξανά, αυτό το ιστολόγιο δεν είναι ταξιδιωτικό, αλλά στόχο του έχει να σας ταξιδεύει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο μόνο για να αλλάξουμε παραστάσεις και να δουν τα μάτια μας κάτι διαφορετικό από αυτό που μας “κερνά” η καθημερινότητα!
Το ωραίο ταξίδι ξεκίνησε με πτήση για Βενετία και μετά από αρκετές ώρες στο λεωφορείο μέσα στη μαύρη και βροχερή νύχτα φτάσαμε στη λίμνη Κόμο. Τις ελάχιστες ώρες που είχαμε για να ξεκουραστούμε, τακτοποιήσαμε βιαστικά δυο πράγματα, ετοιμαστήκαμε και η μέρα ξημέρωσε σε χρόνο ρεκόρ! Ένα μικρό πέρασμα στην Ελβετία και στην πανέμορφη λίμνη Λουγκάνο, πήρε όλη την κούραση που προηγήθηκε. Τα μάτια μας ορθάνοιχτα να αποθηκεύσουν εικόνες, που καμιά φωτογραφική κάμερα δεν μπορεί να αποδώσει σωστά.
Στενά δρομάκια, κατάφυτη και φροντισμένη σε όλα της η πόλη του Λουγκάνο, λουλούδια παντού, ησυχία και ηρεμία. Περπάτημα και βόλτα με μικρά διαλείμματα για φωτογραφίες και καφέ, με τα σπουργίτια να κάνουν χαρά, τρώγοντας τα απομεινάρια και να επιβεβαιώνουν ότι ο κόσμος είναι ένας και ίδιος για όλους..
Η επόμενη μέρα μας ήταν αφιερωμένη στη λίμνη Κόμο που είναι πραγματικά μαγευτική. Δεν είναι τυχαία η έδρα πολλών διασημοτήτων και εξαιρετικός τουριστικός προορισμός. Η πόλη Κόμο πανέμορφη με πάρκα και παλάτια, πολυάριθμα έργα τέχνης, θέατρα, εκκλησίες, κήπους και το όμορφο τελεφερίκ της που μας οδήγησε εκεί ψηλά στο Brunate, μάς έκλεψε την καρδιά.
Μέσα από τη λίμνη, έξω από τη λίμνη, απ’ όπου και να κοιτάξεις αυτή την πόλη, το ίδιο όμορφη είναι.
Δρομολόγια απίστευτα με το λεωφορείο και οι αποστάσεις τεράστιες. Χιλιόμετρα αμέτρητα από βορρά σε νότο και μάλιστα άλλης χώρας! Κόμο – Μιλάνο – Γένοβα – Νίκαια και αρχή ενός άλλου μεγάλου ταξιδιού που μέσα σε λίγες μέρες είναι αδύνατο να απολαύσεις. Μόνο παίρνεις μια μικρή γεύση από πόλεις και δρόμους με τον αέρα και τον ήλιο ενός άλλου κομματιού αυτής της γης, που είναι τόσο δίπλα μας τελικά.
Ελάχιστοι μπήκαμε στη Σκάλα του Μιλάνου, στο πιο διάσημο οπερατικό θέατρο! Μπορώ να καταλάβω τους λόγους, αλλά δεν θα μπορούσα να συγχωρήσω τον εαυτό μου, να έχω πάει Μιλάνο και να μην δω από κοντά αυτό το μοναδικό θέατρο.
Στο ενδιάμεσο στάσεις σε Πορτ Γκριμό, Σάντα Μαργκαρίτα, Πόρτο Φίνο.
Η πολυπολιτισμική Νίκαια μας υποδέχεται με μυρωδιά μεσογείου, μοναδικές ομορφιές και ευγενικούς ανθρώπους. Πανέμορφα κτίρια, θάλασσα και πλατείες, η διάσημη Promenade des Anglais για περίπατο μέχρι τελικής πτώσης, φιλοξενεί κόσμο από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κουλτούρες διαφορετικές που συνυπάρχουν.
Μέσα σ’ όλα βρέθηκε να μας σερβίρει ένας νεαρός σε μικρό μπιστρό που λάτρευε την Κρήτη, καθώς την είχε επισκεφθεί ήδη δυο φορές και δεν μπορούσε να πιστέψει και να χορτάσει την καλοσύνη και τη φιλοξενία των ανθρώπων της, γιατί σε όποιο καφενείο καθόταν με την κοπελιά του, δεν έφευγε χωρίς κάποιος στο τέλος να τον φιλέψει, να του δώσει λίγη ρακή, ελιές, φρούτα, παξιμάδια, κουλουράκια για το δρόμο… Όσο δε για το λάδι μας, μιλούσε με συγκίνηση για το πόσο διαφορετικό και εξαιρετικό είναι, που όταν του δίνεται η ευκαιρία αγοράζει λάδι από εμάς και το τρώνε λίγο λίγο σα φάρμακο, σημείωσε. Ένας άνθρωπος στη Νίκαια που μας λάτρευε! Τι ωραία νιώσαμε!
Ορμητήριο μας λοιπόν η Νίκαια για προορισμούς όπως Κάννες, Σαν Τροπέ, Σαιν Πωλ Ντε Βανς, Μονακό, Μόντε Κάρλο… Μεσαιωνικά στοιχεία και γωνιές που έκρυβαν ιδιαίτερη ομορφιά, ιστορία και ιστορίες, εδώ και κει όμορφα μικρά μαγαζάκια με γεύσεις τοπικές, μυρωδιές και φύση που όλο και μου θύμιζε κάτι ελληνικό, σίγουρα μεσογειακό και απόλυτα οικείο!
Εκεί που θα ήθελα να επιστρέψω ξανά είναι το γλυκό μου πανέμορφο Saint Paul de Vence, αυτό το υπέροχο μεσαιωνικό χωριό γεμάτο τέχνη και ιστορία σε κάθε βήμα, ζωηρό και πολύχρωμο μέσα στα μνημεία του και τόσο ιδιαίτερο! Ναι, εκεί θα μπορούσα να ζήσω, όπως και στη γύρω περιοχή, στην ενδοχώρα τους που ολάνθιστη μοσχοβολά λεβάντα και άλλα αρωματικά φυτά που βρίσκεις παντού συσκευασμένα στα μικρά μαγαζάκια, στα σαπούνια και στα αρώματα.
Πριν το δρομολόγιο για Μονακό και Μόντε Κάρλο, οι βόλτες μας στις Κάννες και στο Σαν Τροπέ μάς άφησαν μια γλυκόπικρη γεύση. Θες λίγο που ο χρόνος ήταν λίγος, θες που δεν μπορούσαμε να περπατήσουμε κάθε στενό και δρομάκι λόγω ζέστης, θες που δεν μας εξυπηρετούσαν με χαρά και μας έδιωχναν από τη μία το μεσημέρι από τα εστιατόριά τους γιατί είχε κλείσει ήδη η κουζίνα, όπως και να το δω, κάτι διαφορετικό περίμενα η αλήθεια! Πάντως, αυτά που θέλαμε να δούμε τα είδαμε και για τα υπόλοιπα πνίξαμε το μεσογειακό – κρητικό τα(μ)περαμέντο μας και κάναμε τα κορόιδα για να περάσει η μέρα! Το δρομολόγιο πάντως από τη Νίκαια σε αυτούς τους προορισμούς ήταν πολύ όμορφο!
Δρομολόγιο επιστροφής για Bologna και στους τίτλους τέλους η Βενετία. Σχεδόν πάντα καταλήγεις εκεί που έχεις αρχίσει, παράξενο δεν είναι; Γι’ αυτά τα δυο κορίτσια δεν ξέρω τι να πω, θα ήθελα να τα γνωρίσω περισσότερο. Η Μπολόνια έχει κάτι το ιδιαίτερο, δεν είναι από τις πόλεις που με κέρδισε με την πρώτη ματιά, χρειαζόμουν σίγουρα περισσότερο χρόνο, βόλτες και πληροφορίες.
Η Βενετία από την άλλη είναι αυτό που βλέπεις στις φωτογραφίες, με αρκετή δόση από πολλά επιφωνήματα επιδοκιμασίας ή και αποδοκιμασίας κάποιες φορές. Οι ντόπιοι ολίγον τσατισμένοι με τους τουρίστες, νομίζω δεν είδα πολλούς περαστικούς να χαίρονται με την παρουσία μας, αντίθετα δεν ήταν λίγοι αυτοί που μας προσπερνούσαν σχεδόν σπρώχνοντας και μουρμουρίζοντας διάφορα ιταλικά, αλλά και οι μαγαζάτορες αρκετά τυπικοί έως και ψυχροί μού φάνηκαν, μπορεί όμως να ήταν και ιδέα μου!
Η πτήση λοιπόν της επιστροφής έγινε από το αεροδρόμιο της Βενετίας, που δεν μπορέσαμε να δούμε κατά την άφιξή μας. Μού έκανε εντύπωση το ξύλινο παρκέ, τα μαγαζιά με τα τοπικά προϊόντα τους που ήταν εξαιρετικά και σίγουρα δεν έμοιαζε σε τίποτα με όσα αεροδρόμια είχα δει ως τότε, με μια μικρή εξαίρεση της Βαρκελώνης που δεν είχε όμως τον ιδιαίτερο χαρακτήρα της Βενετίας.
Και έτσι λοιπόν, με τα πολλά και τα λίγα τελείωσε ένα ταξίδι που αν και πολυφορεμένος προορισμός, εμείς προσπαθήσαμε να τον δούμε αλλιώς. Γιατί ο κάθε προορισμός ακόμα κι αυτός που πας να δεις οργανωμένα με ένα γκρουπ μπορεί να σε εκπλήξει από το πόσο αλλιώς τον είδες τελικά από άλλους συνταξιδιώτες και να χρησιμοποιήσεις υπέρ σου το γεγονός ότι δεν χρειάστηκε να οδηγήσεις ώρες ατελείωτες σε δρόμους άγνωστους, όμως ακόμα και αυτό έχει άλλη χάρη! Σε κάθε ταξίδι λοιπόν διαπιστώνω, πως σημασία δεν έχει τι βλέπεις, αλλά πως το βλέπεις! Αν πήγαινα όμως ξανά, σίγουρα θα επέλεγα να πάω ιδιωτικά και όχι με γκρουπ, κυρίως για να έχω χρόνο να σταματώ όπου θέλω και όση ώρα θέλω, να πηγαίνω στα μικρά χωριά της επαρχίας και να βλέπω τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους, να έχω χρόνο να μιλήσω, να γνωρίσω, να γευτώ, να αγκαλιάσω και να μην είμαι υποχρεωμένη να συνυπάρξω με αγνώστους, που δεν έχουν καλή διάθεση να συνυπάρξουν!
Κάθε ταξίδι και κάθε προορισμός είναι μοναδικός, αφού έτσι κι αλλιώς τον βλέπουμε για πρώτη φορά. Κάθε ταξίδι αφήνει αναμνήσεις γλυκόπικρες και σε κάθε ταξίδι αναζητούμε αυτό που θα μάς φέρει πιο κοντά στον ταξιδευτή εαυτό μας.
“Μ᾽ αρέσει να ταξιδεύω, ν᾽ αλλάζω χώρες
Να είμαι πάντα άλλος,
Ψυχή χωρίς ρίζες,
Να ζω έξω από αυτά που βλέπω.
Να μην ανήκω σε κανέναν. Ούτε στον εαυτό μου.
Να πηγαίνω μπροστά, ξοπίσω να παίρνω
Την απουσία κάθε σκοπού.
Και την επιθυμία μου να τον πετύχω.
Αυτό είναι για μένα το ταξίδι.
Αλλά εκτός από το όνειρο για το ταξίδι
Τίποτα από μένα δεν υπάρχει σ᾽ αυτό.
Όλα τα άλλα, γη κι ουρανός“
Φερνάντο Πεσσόα
………………………….
Φωτογραφίες, ευγενική χορηγία https://paterakisphotography.weebly.com/ και προσωπικό μου αρχείο
