Ξεκίνα να Είσαι…

Ξεκίνα να Είσαι…

Είναι νωρίς και πάντα θα είναι νωρίς για σοβαρές αποφάσεις, είναι αργά και πάντα θα είναι αργά για σοβαρές αποφάσεις. Δεν υπάρχει μυστικό ζωής, δεν υπάρχει μυστικό ευτυχίας. Υπάρχει μόνο το ένα βήμα μπροστά από το άλλο. Μόνο αυτό. Ακόμα και στις πιο ακινητοποιημένες μέρες, το μικρό βήμα, η μικρή κουβέντα, η τόση δα σκέψη είναι οι μόνες σίγουρες συνταγές για το παραπέρα, το λίγο ακόμα, το δώσε μια ευκαιρία, το περίμενε, το μη βιάζεσαι, και όλα τα λίγα και μικρά που μπορούν να φέρουν την αλλαγή.

Πόσες φορές δεν σκεφτήκαμε την αλλαγή, το διαφορετικό, αυτό που θα έκανε την άχρωμη μέρα χρωματιστή και ως δια μαγείας όλα θα βελτιωθούν, θα γίνουν ήπια τα δύσκολα και οι γωνίες θα αμβλυνθούν με μιας. Δεν είναι πολυμήχανος Οδυσσέας μια σκέτη αλλαγή και σίγουρα δεν φέρνει την άνοιξη σαν ένας μόνος κούκος που παλεύει να στείλει το μήνυμα μιας εποχής σε όλη τη φύση.

Δεν έχει το λυσάρι της ζωής μαγικές λύσεις με βήματα ένα δύο τρία.. μακάρι να υπήρχαν όλα σημειωμένα κάπου και με ένα σβήσιμο να έμπαιναν σε σειρά τα πολύπλοκά της.

Εδώ στου δρόμου τα μισά, εδώ που χτυπούν άπειρα καμπανάκια και η ταμειακή του χρόνου βγάζει το σύνολο κυρίως με μείον, εδώ στους κόμπους των πολλών εαυτών που αγωνιούν να γίνουν ένα, να βρουν την άκρη τους και την πηγή τους, να συνδεθούν, εδώ που τα ποικίλα πένθη παλεύουν με τις χαρές της ζωής, εδώ που το ένα σεντς δεν βρίσκεται για να κλείσει το ταμείο, αρχίζει χορό το πραγματικό με το φανταστικό, το ζητούμενο με το βρισκούμενο. Τί θέλω, τί έχω, τί μπορώ, τί δεν μπορώ, τί να αφήσω, τί να κρατήσω.. Δεν ταιριάζουν πάντα, δε γίνεται να ταιριάξουν και μαζί να παλέψουν για το τέλειο.

Εδώ ξυπνούν καμιά φορά και τα όνειρα, να στείλουν ένα μήνυμα βοηθώντας αυτό που δυσκολεύεται. Την είδα να με κρατά αγκαζέ, να περπατάμε, τις ενδιάμεσες κουβέντες να μην θυμάμαι, αλλά να ξυπνώ με την οδηγία της και το άγγιγμά της στο χέρι.. «Ξεκίνα να είσαι».. και να χάνεται.

Ξεκίνα να είσαι

Ξεκίνα να

Ξεκίνα…

Και, λες και με τράβηξε κάποιος από το βυθό που τόσο και πάντα με τρόμαζε, με έβγαλε στην επιφάνεια και με μια βαθιά ανάσα άρχισα να επαναλαμβάνω..

Ξεκίνα να είσαι

Χωρίς να ρωτώ τί, χωρίς να ρωτώ γιατί.

Αυτό που πάντα πρέσβευα στη ζωή, το Είναι που χάνεται κάτω από τόνους Τί, αυτό το Είναι που με ενδιαφέρει να βρίσκεται πρώτο απ’ όλα, κυρίως για την ώρα του τέλους της εδώ ζωής, το Είναι αυτό αγωνιώ να μείνει και να φωνάζει με τη σιωπή του το καλό. Να μην έχει ιδιότητα, να μην χαρακτηρίζεται από κάτι άλλο, απλά να Είναι. Να μην είναι ένας που είναι κάτι, να Είναι απλά.

Είμαι. Να Είμαι. Ξεκίνα και συ να είσαι. Να είσαι το καλύτερό σου, αυτό που θα μείνει. Αυτό που έχει αξία, αυτό που θα θυμούνται κάποιοι για μετά. Καλός κυρίως. Γλυκός. Τρυφερός άνθρωπος. Και να είσαι αυτός, αυτός που βρήκες τελικά. Μην αγωνιάς αν ακόμα τον ψάχνεις. Μπορεί και ποτέ να μην τον συναντήσεις, σίγουρα όμως μέσα μας όλοι έχουμε τη γνώση του Είναι μας. Γιατί τελικά, όσο και να θες να του κρυφτείς έχει μεγαλύτερη σοφία από αυτό που καταλαβαίνεις, από αυτό που αντιστέκεσαι να καταλάβεις κάποιες φορές γιατί η αλήθεια μπορεί και να σε πονέσει.

Να είμαι. Να είσαι. Έστω αυτό που τώρα καταλαβαίνω και καταλαβαίνεις. Η γνώση δεν αποκαλύπτεται πάντα γρήγορα και εύκολα. Κάποιες φορές χρειάζεται να αγωνιστείς πολύ, να ζήσεις πολλά, να μοχθήσεις, να ποθήσεις, να αρρωστήσεις, να χάσεις και να χαθείς, να σωπάσεις, να φωνάξεις, να κοιτάξεις, να τυφλωθείς, να γνωρίσεις και να ξεχάσεις… μέχρι το Είναι να βγάλει πιο δυνατή φωνή κι από τη δική σου φωνή, αυτή που ως τώρα χρησιμοποιούσες για λάθος λόγους.

Ξεκίνα να Είσαι.

Λες και υπάρχει άλλη επιλογή..