Οι μέρες που πέρασαν ήταν λίγο δύσκολες, λίγο πιεσμένες, λίγο στενάχωρες. Αλλά η ζωή είναι ακόμα ζωή για όσους θέλουν. Και μερικά εικοσιτετράωρα τώρα, μετρώ σκουντήματα του ήλιου, σπρωξιές στη θάλασσα, πήγαινε να δεις μου ψιθυρίζει στην αρχή, άνοιξε τα μάτια σου, μύρισε ζωή, πάρε ανάσες. Στο τέλος μού βάζει τις φωνές. Κι εγώ πάω, πάω εκεί απ’ όπου ξεκίνησα να υπάρχω. Πηγαίνω στη θάλασσα και βλέπω, μυρίζω, αισθάνομαι. Τι ωραία που μπορώ να τα κάνω όλα αυτά και να τα νιώθω.
Η τερατώδης του πελάγους δυνατότητα, η κίνηση του πλάτους, φθάνει στα πόδια σου αφρός, ψευτοεραστής στα πρώτα βότσαλα.
Τους σκάει ένα φιλί και ξεμεθάει… (Κ. Δημουλά Γη των απουσιών)
Μετά παίρνω σβάρνα τα φυτώρια. Είδα λίγο ήλιο και δεν κρατιέμαι. Σαν τα μικρά παιδιά θέλω να βγω να παίξω, να καταγίνω με χώματα και λουλούδια κι ομορφιές. Η εποχή είναι τώρα για τους ερασιτέχνες κηπουρούς γεμάτη δουλειές και περιποιήσεις στα κουρασμένα φυτά μας, που φάνηκαν τόσο δυνατά και άντεξαν τον βαρύ χειμώνα. Μαζί με τα δύσκολα της καθαριότητας και του συμμαζέματος και της τακτοποίησης των ζημιών, τα ωραία διαλείμματα είναι οι φυτεύσεις και οι μεταφυτεύσεις και οι βολβοί και οι σπόροι, κι όσα με λαχτάρα ξεπηδούν μέσα από τα χόρτα και ψάχνουν ουρανό, όσα ξύπνησαν από τον χειμωνιάτικο ύπνο τους και αναζητούν την χαρά.
«Στον κήπο μού γελούσανε τα ρόδα, οι μενεξέδες κάτου από πέπλους μού έστελναν δροσοχαιρετισμούς. Και πέρασα. Οι αμύριστοι στοχαστικοί πανσέδες με κοίταζαν, ασάλευτοι. Και στάθηκα σ’ αυτούς.» (Κωστής Παλαμάς)
Λίγο πολύ μοιάζουμε με τα φυτά. Και στη γέννηση και στον κύκλο της ζωής. Και στην φροντίδα και στην αναζωογόνηση και στο λίγο σκάλισμα μα και στην ενίσχυση. Δεν ανθίζει έτσι εύκολα ο άνθρωπος, ούτε το λουλούδι. Θέλει το κατιτίς του, θέλει την αγκαλιά και το χάδι, θέλει την μουσική του και μια καλή κουβέντα… πόσο όμορφο είσαι λουλούδι μου! Μα κι αν παρόλη την φροντίδα έρθει ένα κακό ζουζούνι και αρρωστήσει το λουλούδι μας, τότε, πρέπει να δώσουμε περισσότερη αγάπη, μέχρι που να ολοκληρώσει τον κύκλο του το κακό και να βγει νικητής ο ασθενής ή να εγκαταλείψει.
Όλο βιολέτες στόλισα ένα μικρό πανέρι και το ΄δωσα σ΄ένα μικρό πουλάκι να στο φέρει.
Μα το πουλάκι το ΄ριξε στης θάλασσας τα βάθη
Χάθηκαν οι βιολέτες μου και το πανέρι εχάθη… (Ναπολέων Λαπαθιώτης)
Στο σύντομο πέρασμα από τη ζωή που μας δόθηκε τελικά, γιατί να ζούμε με όλα τα άσχημα που προσπαθούν να μας πείσουν ότι είναι φυσιολογικά; Δεν είναι… καμιά δυστυχία στον κόσμο αυτό δεν είναι για μας, δεν πρέπει να είναι για μας. Αλλά έχουμε χωριστεί στους ανθρώπους που σπέρνουν την δυστυχία και στους ανθρώπους που την θερίζουν. Δεν θέλω να θερίσω βάσανα. Δεν αξίζει σε κανένα μια άσχημη ζωή. Τα λουλούδια από μόνα τους δεν είναι η ομορφιά της ζωής; Η αγάπη, η ειρήνη προσωποποιημένη είναι τα άνθη, η φύση όλη. Φύτεψε φέτος κι εσύ ένα λουλούδι, ένα δέντρο, στην αυλή ή στο μπαλκόνι, ακόμα και στο μικρό δωματιάκι σου, βάλε ένα μικρό φυτό εσωτερικού χώρου και θα δεις χαρά που θα κάνει κι αυτό κι εσύ!
Αλλά αυτή η ζεστασιά που μου έλειψε τόσο τον χειμώνα, μου φέρνει διλήμματα.. να κάνω όλα αυτά που έχω να κάνω ή να πάω βόλτα ή μήπως να σταθώ ακίνητη να με κάψει η λιακάδα, να με τσουρουφλίσει η ακτίνα της και να ρουφήξω όση βιταμίνη D γίνεται… η ανάγκη να ανθίσουν όλα γύρω είναι μεγαλύτερη! Οπότε, ανεβάζω μανίκια και ξεκινώ.
Και μαζί με τα χόρτα που βγάζω, τραβώ από την ρίζα του ένα κακό δόντι που με πονά και δεν μ αφήνει να ησυχάσω. Και μαζί με το σκάλισμα ανοίγω τους πόρους μου να ρουφήξουν οξυγόνο. Και σε κάθε πότισμα ρίχνω λίγο νερό στο πρόσωπο και φωνάζω «ξύπνα», αυτό εδώ είναι ζωή, αυτή η στιγμή! Κι αν βιάζομαι λιγάκι τι πειράζει; Ο Μάρτης είναι γδάρτης, ξέρω, εκεί που τρως παγωτό την μια στιγμή ξαφνικά ρίχνει χιόνι, αλλά δεν μπορώ να συγκρατηθώ. Θα φυτέψω κι ό,τι γίνει!
Θέλω να ανθίσει ο κόσμος!
Θέλω να γεμίσει δέντρα και χρώματα. Η κηπουρική λειτουργεί ψυχοθεραπευτικά και αγχολυτικά άλλωστε, οπότε, σας προτρέπω να ασχοληθείτε και εσείς, μόνο χαρά θα νιώσετε και ικανοποίηση.
Κάθε χρόνο καταστρέφονται χιλιάδες στρέμματα ζωής, εξαφανίζονται μικρές και μεγάλες ανάσες, δώρα οξυγόνου και υγείας. Η καταστροφή των τροπικών δασών αναλογεί περίπου στο 15 τοις εκατό των παγκόσμιων εκπομπών διοξειδίου του άνθρακα. Παρά το γεγονός ότι η περιοχή του Αμαζονίου καλύπτει μόνο το 5 τοις εκατό της χερσαίας έκτασης του πλανήτη, απορροφά και αποθηκεύει το 10 τοις εκατό του ατμοσφαιρικού άνθρακα. Με κάθε δέντρο που καίγεται ή κόβεται στον Αμαζόνιο, απελευθερώνεται στην ατμόσφαιρα η ποσότητα του άνθρακα που κανονικά το δέντρο θα απορροφούσε και αποθήκευε. Οι περιβαλλοντικές οργανώσεις προειδοποιούν πως αν συνεχιστεί η αποψίλωση του δάσους με τον ίδιο ρυθμό, αναμένεται να απελευθερωθούν περισσότεροι από 200 εκατομμύρια τόνοι άνθρακα στην ατμόσφαιρα τα επόμενα χρόνια.(Πηγή:naftemporiki.gr)
Ελπίδα Π.
