Ζήτω η ελευθερία και η ειρήνη του κόσμου!
Ζήτω η ελευθερία και η ειρήνη του κόσμου! Ετοιμαζόμαστε για τους εορτασμούς του Όχι. Ταυτόχρονα το κινητό μου κατακλύζεται από εικόνες που έρχονται από τη Γάζα και τα νοσοκομεία και τους βομβαρδισμούς και τα νεκρά παιδιά και τους γονείς που βάζουν βραχιολάκια στα μέλη της οικογένειας και στα παιδιά τους, προκειμένου να τα αναγνωρίσουν σε περίπτωση που σκοτωθούν. Ψύχραιμα οι γονείς προετοιμάζονται για το χειρότερο, τα παιδιά παγωμένα και κουρασμένα παρακολουθούν ανέκφραστα πια. Περιμένουν κι αυτά το χειρότερο. Πόσα έχουν δει αυτά τα μάτια, πόσα έχουν νιώσει! Μικρά και μεγάλα παιδιά περιμένουν να σκοτωθούν.
Ναι, αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνονται, δεν πεθαίνουν. Πεθαίνουν οι προνομιούχοι δυτικοί, όχι αυτοί. Αυτοί μόνο σκοτώνονται. Χιλιάδες άνθρωποι νεκροί, χιλιάδες παιδιά και μωρά ωρών και ημερών στη δίνη ενός παραλογισμού, του παραλογισμού που θέλουν να ζήσουμε οπωσδήποτε οι «αρχηγοί» που κάνουν τα κουμάντα. Αυτές οι μαύρες ψυχές που μόνο κακό έχουν μέσα τους και θέλουν τον κόσμο όλο να μαυρίσει μαζί τους. Αυτοί οι πολιτικοί που φροντίζουν για την καταδίκη μας δεν φοβούνται τίποτα. Ούτε καν τις φωνές των μωρών που κλαίνε αβοήθητα στα ετοιμόρροπα νοσοκομεία.
Κοιτάζω στην οθόνη τα μωρά στις θερμοκοιτίδες. Πρέπει να μεταφερθούν. Τα γεμάτα νοσοκομεία πρέπει να εκκενωθούν. Οι εικόνες είναι σκληρές. Τα τυλιγμένα σε ένα σεντόνι σκοτωμένα παιδάκια δεν είναι εικόνα για εμάς τους βολεμένους. Δεν μπορούμε να βλέπουμε «τέτοιες» εικόνες. Άλλωστε και τί θ’ αλλάξει που θα τις δούμε; Τί θ’ αλλάξει αν στεναχωρηθούμε περισσότερο; Τί θα γίνει αν βλέπουμε από το πρωί ως το βράδυ αυτές τις τραυματικές για εμάς, που ζούμε ακόμα εδώ στην ειρήνη, εικόνες; Πρόκειται ν’ αλλάξει τίποτα, αφού η δική μας ζωή συνεχίζεται; Αρκετά προβλήματα έχουμε ήδη.
Εικόνες κόλασης λίγες ώρες απόσταση από εμάς. Εικόνες φρίκης του 2023. Έρχονται και τ’ άλλα βίντεο. Μάνα που έχασε το αγόρι της, Ισραηλινή μάνα που δεν χρειάζεται να τονιστεί αν είναι Ισραηλινή ή Παλαιστίνια ή οποιαδήποτε μάνα του κόσμου, φωνάζει ότι δεν θέλει εκδίκηση, ότι πρέπει να σταματήσουν οι πόλεμοι σ’ όλον τον κόσμο, ότι τα παιδιά έχουν γεννηθεί για ν’ αγαπούν, όχι για να μισούν. Ποιός θα την ακούσει;
Η Αντιγόνη ψιθυρίζει ξανά μέσα μου.. πες τους, φώναξε το κι ας μην ακούει κανένας, «γεννήθηκα για ν’ αγαπώ κι όχι για να μισώ», πές το! Όπου και να κοιτάξεις ο κόσμος σε ταραχή, μα άλλο η ταραχή κι άλλο ο θάνατος. Δε βγαίνει τίποτα από τον χαμό. Ο χαμός, χαμός θα είναι για όσους τον βίωσαν, αυτοί που μένουν ακρωτηριασμένοι ψυχικά πώς θα αντέξουν;
Ανάμεσα στα βίντεο που βλέπω εμφανίζεται και κείνο το όμορφο απόσπασμα από το παραμύθι που έγινε εικόνα κι ο τυφλοπόντικας ρωτά το αγόρι «τί θέλεις να γίνεις όταν μεγαλώσεις;» και η απάντηση του τρυφερού παιδιού είναι «Kind», καλός, ευγενικός, αγαθός άνθρωπος θέλω να είμαι, όλα αυτά που μπορούν να εννοηθούν σ’ ένα παραμύθι σαν «Το αγόρι, ο τυφλοπόντικας, η αλεπού και το άλογο», η ωδή στην αθωότητα και την καλοσύνη που έχει χαθεί μα υπάρχει ακόμα στις ψυχές των παιδιών και των καλών ανθρώπων, όπως μας την έγραψε ο Τσάρλι Μακέσι.
Γιορτάζουμε ως Έθνος. Κάποιοι δεν γιορτάζουν. Πώς μπορεί κανείς να εμψυχώσει σήμερα τα παιδιά, που τόσο τα έχει παρασύρει η ψευδαίσθηση της καλοπέρασης, του ψεύτικου παρόντος που νομίζουν ότι θα συνεχίσουν να έχουν για μια ζωή.. μα και γιατί να μη συνεχίσουν να το έχουν; Γιατί να πρέπει κι αυτά να βουτήξουν στην κατάθλιψη των ημερών, στην αέναη μάχη του καλού με το κακό, στην προσπάθεια να γνωρίσουν και την άλλη πλευρά του κόσμου; Αξίζει; Τί αξίζει τελικά να γνωρίζουν τα παιδιά σήμερα; Ημερομηνίες και τοποθεσίες, ονόματα αγωνιστών και συνθήκες ή στιγμές της ανθρωπότητας που έδειξαν αγάπη κι ευγνωμοσύνη ο ένας για τον άλλο, στιγμές ηθικές, ειρηνικές και ελπιδοφόρες που ο ένας άνθρωπος στάθηκε στον πονεμένο χωρίς να ξεχωρίζει χρώμα, πίστη και πατρίδα;
Έρχονται στο νου μου οι περιγραφές των γιαγιάδων, για κάποιους “καλούς” Ιταλούς που τους φέρθηκαν με συμπόνια στα χωριά όπου είχαν έδρα στον πόλεμο, δίνοντάς τους λίγα αμύγδαλα και παξιμάδια, όλα κλεμμένα από το βιός τους φυσικά, που όμως κάποιοι είχαν το θάρρος να τα μοιραστούν και να υπηρετήσουν τελικά την ανθρωπιά και όχι τον Μουσολίνι και να προσφέρουν με όποιον τρόπο μπορούσαν μικρή βοήθεια στους πεινασμένους ανθρώπους της Κατοχής.
Είναι μέρες υπενθύμισης των γεγονότων που συντάραξαν την πατρίδα μας και τον κόσμο. Σωστά δεν πρέπει να ξεχνάμε, δεν είναι κακό να θυμόμαστε και να ξέρουμε ποιος είναι ο εχθρός και τι θα μπορούσε να συμβεί ίσως ξανά. Κακό δεν είναι να τιμούμε τους αγωνιστές, τους συγγενείς μας που χάθηκαν λίγα χρόνια πίσω για την ελευθερία. Να μην ξεχνάμε αυτούς που αναγκάστηκαν από την ησυχία και την ειρήνη του σπιτιού και του χωριού τους να πιάσουν όπλο, χωρίς να θέλουν, για να υπερασπιστούν όσα σήμερα έχουμε.
Μα ας ανοίξουμε τα μάτια μας να δούμε καθαρά πόσο εύκολα μπορούμε να γίνουμε σε μια στιγμή θύματα ακατανόητου πολέμου, θύματα μιας «αλήθειας» που ο καθένας μεταφράζει όπως θέλει, θύματα μιας προπαγάνδας που θέλει να μας κάνει ν’ αγαπήσουμε κατά παραγγελία και να μισήσουμε κατά παραγγελία.
Κι αν πρέπει να μιλήσουμε για το Ισραήλ και την Παλαιστίνη και την Ουκρανία και την Αρμενία και το Αφγανιστάν και όλους τους τόπους που βιώνουν το κακό, τότε ξεκάθαρα είμαστε με τους Ανθρώπους, τους άμαχους, τα παιδιά, τους αρρώστους, τους γέροντες, με τους νέους που χάνονται σε ένα φεστιβάλ μουσικής, τους αναγκεμένους όποιας πατρίδας και χρώματος σημαίας, με τα αθώα θύματα του κόσμου.
Μα όσο περνάει ο καιρός, για ένα αναρωτιέμαι… πόση ευθύνη έχω εγώ, εσύ και ο καθένας σε κάθε χώρα, όταν περιμένουμε την εξουσία να πάρει θέση και να υποστηρίξει το σωστό; Ποιό είναι το σωστό πέρα από την καταδίκη και την απαίτηση της ειρήνης; Ποιός θα κρίνει για μένα ποιο είναι το σωστό; Κι όσο το σκέφτομαι, τόσο περισσότερο αισθάνομαι θύτης, γιατί ευθύνη έχω και γω που δεν έκανα ό,τι μπορούσα για να διεκδικήσω το αυτονόητο στον κόσμο του ’23, για μένα και τα παιδιά και όσα μωρά ετοιμάζονται να έρθουν στον κόσμο.
Ελευθερία λοιπόν! Ευχή να συνεχίσουμε να ζούμε στην ελευθερία! Ας ζήσουμε με αγάπη κι ευτυχία στο σύντομο πέρασμά μας από τον κόσμο! Αυτή θα είναι μόνο η ευχή μου!
………………
