Think out of the box ή αλλιώς πώς να σκεφτείς έξω από το προφανές πλαίσιο…
Σε ποιο μάθημα οδήγησης (ή και ζωής) είμαι, δεν ξέρω με ακρίβεια να σου πω.
Δεν έχω μετρήσει πόσα μαθήματα έχω κάνει μέχρι τώρα· δεν τα πάω καλά με τους αριθμούς –καμιά δεκαριά όμως θα τα έχω φτάσει, όπως και νά ’χει με δυσκολία τα έχω βγάλει όλα τους.
Ένας δάσκαλος, υπέροχος, ο Ηλίας ο Γκρής, στην σχολή δημοσιογραφίας μας τόνιζε διαρκώς: Τhink out of the box.
Να σκεφτόμαστε δηλαδή έξω από τα συνηθισμένα, τα καθιερωμένα, αυτά που σου έχουν επιβληθεί, καθιερωθεί. Γιατί μόνο έτσι, εξηγούσε, θα μπορείς να βγεις από την ζώνη της βολή σου, μόνο έτσι θα μπορέσεις να καταλάβεις και να κατανοήσεις τα όσα συμβαίνουν γύρω σου, το γεγονός. Έτσι θα καταφέρεις να βγάλεις άκρη και να ολοκληρώσεις την είδηση και ίσως έτσι και εσύ πρωτοτυπήσεις, σα βγεις δηλαδή έξω από το κοινότυπο, out of the box. Για να τα δεις όλα πολύπλευρα κι αντικειμενικά ίσως, θα πρέπει να βγεις και να σκεφτείς «έξω από το προφανές πλαίσιο».
Κι αυτό προσπαθώ σ’ όλη μου τη ζωή, όχι για χάρη της παρατημένης πια δημοσιογραφίας, αλλά για χάρη δική μου. Να σκέφτομαι έξω από τα περιθώρια στα οποία μ’ έχουν εγκλωβίσει οι όποιες επιρροές· της οικογένειας μεγαλώνοντας, τα στεγανά της κοινωνίας και των ομάδων που ήλθα σε επαφή κατά καιρούς, τα επιβεβλημένα συνειδητά και ασυνείδητα πρότυπα κ.ο.κ.
Να βγω έξω από το πλαίσιο!
Think out of the box λέω στον εαυτό μου συνεχώς κυνηγώντας την ελευθερία στην σκέψη και την δική μου απελευθέρωση, ψάχνοντας έναν ανώτερο εαυτό, τον οποίο ακόμη δεν έχω συναντήσει. Όχι την ευτυχία, προς Θεού όχι αυτήν. Ετούτη είναι άλλου παπά Ευαγγέλιο.
Ας επανέλθω όμως στο θέμα μας κι ας πούμε λοιπόν ότι στα δέκα μαθήματα οδήγησης είμαι τώρα και προσπαθώ να σκέφτομαι πάντα έξω από τα καθιερωμένα πλαίσια.
Πόσο αυτά δεν συνταιριάζονται!
Καλέ μου, η μούντζα έχει πάει σύννεφο σε τούτα τα μαθήματα, από τους έμπειρους οδηγούς της χαοτικής κίνησης στους δρόμους της Αθήνας, τόσο που έχω εξασφαλίσει με σιγουριά, πως δεν πρόκειται να ξαναβγάλω κριθαράκι στο μάτι μου, ίσαμε το τέλος της ζωής μου!
Και μια συναυλία άρρυθμη και δυσάρμονη από κορναρίσματα και στεντόρεια βριξίδια πάνω σ’ ένα ελεύθερο κλειδιού πεντάγραμμο συνοδεύει κάθε φορά της μαθησιακές μου εξορμήσεις στην Αχαρνών, την Πατησίων και όλες τις καθέτους τους. Από Κυψέλη μέχρι Βριλήσσια έχει φτάσει η χάρη μου σ’ αυτά τα μαθήματα, με δύο πόδια που προσπαθούν να κουμαντάρουν τρία πεντάλ, δυό χέρια που μ’ αγωνία κρατούν ένα τιμόνι, χαϊδεύουν τα φλας και ψάχνουν ένα λεβιέ ταχυτήτων, καθώς ένα ζευγάρι μάτια ζαλίζεται πηγαινοερχόμενο σε τρεις καθρέπτες και ένα παρμπρίζ.
Στωικός ο Γιώργης –ο δάσκαλος της οδήγησης, μου δίνει περιθώρια σκέψης κάθε φορά, αν και μου έχει αρνηθεί αυστηρά να ακούμε λίγη μουσική όσο μαθαίνω οδήγηση. Και βοηθά τόσο η μουσική στην σκέψη…
«Τί να το κάνεις το αυτοκίνητο αν δεν μπορείς να ακούσεις μουσική;» τον ρωτάω. Αυστηρά με κοιτά και μου κόβει την φόρα. Οκ, συγκατανεύω, εδώ δεν υπάρχουν περιθώρια για απόλαυση. Εδώ θέλει συγκέντρωση!
Think out of the box, αντιτείνω κάθε φορά που ο Γιώργης μου τονίζει, πως πρέπει να αποτίνω φόρο τιμής στα φλας σε κάθε στροφή δρόμου και προσπέραση ακινητοποιημένου αυτοκινήτου!
Think out of the box, σκέφτομαι κάθε φορά που ο Γιώργης μου τονίζει πως πρέπει να προσέξω την κυρία με τις σακούλες -τίγκα στα ψώνια, που αλαζονικά περπατά στον στενό δρόμο διεκδικώντας τον, σνομπάροντας το έρημο πεζοδρόμιο και να κόψω ταχύτητα, έχοντας κατά νου τα περιθώρια του αυτοκινήτου δεξιά κι αριστερά.
Στα πλαίσια του οριοθετημένου χώρου από τις περιστάσεις αλλά και του νομίμως επιτρεπτού μέσα εκεί να μείνω. Η ασφάλεια προέχει βλέπεις!
«Ποια περιθώρια!» λέω του Γιώργη «Think out of the box!» του φωνάζω.
Το παράξενο και απορημένο βλέμμα που μου έριξε, δήθεν με πτόησε. Για τρελό με περνά, είναι σίγουρο….
Αχ και πώς να σου δώσω να καταλάβεις βρε Γιώργη, πως τα όρια, τα πλαίσια, οι οριοθετούμενες γραμμές δεν σε κρατάνε πάντα ασφαλή. Το μάντρωμα σε φυλακίζει φίλε! Αλλά κουβέντα θα πιάσουμε τώρα; Έχω και την κυρία μπροστά φορτωμένη με τις τσάντες από το Σκλαβενίτη. Να της φωνάξω θέλω: «think out of the box μαντάμ, βάλε τις τσάντες στο πορτ-μπαγκάζ και μπες και εσύ μέσα! έλα να σε πάω σπίτι, να μην ιδροκοπάς. Ούτως ή άλλως ιδιαίτερο προορισμό δεν έχουμε σ’ αυτό το μάθημα κι ο Γιώργης δεν μπορεί να σκεφτεί έξω από το κουτί!»
Σιωπώ ωστόσο, για να είμαι ο πιο καλός ο μαθητής, κάπου εδώ στα πενηντάχρονά μου!
Στο παρκάρισμα όμως, εκεί έδωσα τα ρέστα!
Οι οδηγίες του Γιώργη ήταν σαφείς. Έρχομαι παράλληλα (κι άλλες παράλληλες γραμμές οριοθέτησης τώρα!) στο ήδη παρκαρισμένο αυτοκίνητο του ξένου ανθρώπου. Και μετά μέτρημα φίλε (πόσο περιοριστικοί αυτοί οι αριθμοί, κι ας μην έχουν τέλος!): Μια στροφή του τιμονιού δεξιά, ταχύτητα όπισθεν και δυο στροφές του τιμονιού αριστερά, ταχύτητα πρώτη. Αφού βέβαια έχεις μετρήσει με το μάτι, τα περιθώρια των ήδη παρκαρισμένων αυτοκινήτων μπρος και πίσω σου, την απόσταση από το πεζοδρόμιο και αν φυσικά έχεις το περιθώριο για όλους αυτούς τους ελιγμούς.
Εν άλλοις λόγοις: Κινήσου μέσα στα πλαίσια!
Δεν τα μπορώ τα περιθώρια, ρε Γιώργη, μήτε τα στεγανά! Αλλιώς με έμαθα να σκέφτομαι, κι έκανα τόσο κόπο ο έρμος.
Έ, όχι τώρα αντιστάθηκα!
«Think out of the box!» με διάταξα στο πρώτο μου παρκάρισμα. Κι έβαλα το αυτοκίνητο με άλλη διάταξη, πιο δική μου. Και ίσως πιο σωστή, μιας και ήταν τόσο ανέμελη κι αυθόρμητη. Σίγουρα όχι τετριμμένη, όχι καθιερωμένη. Όλα τα ξένα αυτοκίνητα στη σειρά ήταν σταθμευμένα, το ένα πίσω από το άλλο. Μια άτυπη συμφωνία ομοιομορφίας, νόμου και τάξης στο πλάι του πεζοδρομίου, που έπρεπε να σπάσει. Το φώναζε η δύστυχη!
«Think out of the box!» σκέφτηκα και πάρκαρα εντελώς κάθετα!
Τα «οπίσθια» -για να το πω κόσμια, του αυτοκινήτου καβάλησαν με θράσος το πεζοδρόμιο και η μούρη του αυτοκινήτου περήφανα στάθηκε στη μέση σχεδόν του στενού αυτού δρόμου, της στενής αυτής γειτονιάς της Νέας Φιλαδέλφειας.
Τόσο στενά όλα!
«Έχεις παρκάρει λάθος!» με μάλωσε ο Γιώργης, κάπως δηκτικά, «το αυτοκίνητο, που εκπαιδεύεσαι δεν είναι μικρό, δεν είναι Smart. Έχεις παρκάρει λάθος!
«Ποιος το είπε;» τον ρώτησα με ένα smart ύφος, «Think out of the box!» τον συμβούλευσα κι εγώ κάπως δεικτικά και έπειτα τον παρακάλεσα για άλλη μια φορά, αν θα μπορούσαμε να βάλουμε λίγη μουσική σ’ αυτό το αυτοκίνητο.
Είναι τόσο στενός αυτός ο δρόμος κι ετούτη η γειτονιά της Νέας Φιλαδέλφειας είναι κι αυτή πολύ στενή και θέλει η ψυχή μου τόσο ν’ απλωθεί, ρε Γιώργη!
