Στίβεν Κινγκ, “Παραμύθι” κι ένα χαμένο διήμερο διαβάσματος
Η εποχή με τους «Νυχτερίτες», τη «Λάμψη» και τα «Χρήσιμα Αντικείμενα» ή το «Insomnia» και το «Πράσινο Μίλι», έχουν περάσει ανεπιστρεπτί.
Ο Στίβεν Κίνγκ, ο βασιλιάς του θρίλερ και του τρόμου της λογοτεχνίας, μετά το βιβλίο του « Ο Θόλος», άρχισε να μην μας τα … γράφει και τόσο καλά!
Πρέπει να ήμουν δώδεκα χρονών όταν για πρώτη φορά τον διάβασα (είμαι φανατικός λάτρης της λογοτεχνίας του παραφυσικού και του θρίλερ), και τον ερωτεύτηκα. Από τότε τον παρακολουθούσα συνεχώς. Ο Κίνγκ είχε να δώσει πολλά. Άνοιξε πόρτες στον χώρο του παραφυσικού που δεν πίστευε κανείς ότι υπήρχαν, και μας έβαλε σε κόσμους φανταστικούς, που δημιουργήσαν σχολή και πάρα, μα πάρα πολλούς μιμητές.
Μετά το βιβλίο του όμως «Ο Θόλος», που είχε ένα απότομο και παιδιάστικο κατ’ εμέ κλείσιμο, άρχισε να χάνει το άγγιγμα του Μίδα στο πληκτρολόγιο.
Έρχεται, λοιπόν τώρα, με το νέο του πόνημα, το «Παραμύθι»! Με το που έμαθα ότι κυκλοφορεί καινούριο του βιβλίο, έτρεξα στα βιβλιοπωλεία γεμάτος χαρά και ελπίδα.
Φρούδα ελπίδα τελικά και ένα χαμένο διήμερο διαβάσματος, μιας και μαζί του πέρασα όλο το προηγούμενο Σαββατοκύριακο του καύσωνα.
Ελλείψει θέματος και φαντασίας θα υποθέσω ότι κατέληξε σε μία περίεργη τεχνική και δεξαμενή για να αντλήσει θέμα (λες να στερεύει η πηγή έμπνευσης του συγγραφέα με το χρόνο; Δεν το έχω σκεφθεί ποτέ!): Τα ευρωπαϊκά παραμύθια και όλα στην αρχική, πρωτόλεια και σκληρή τους μορφή (αυτή δηλαδή που δεν έχει το λαμπρό happy end του Disney ή το επί το ελληνικότερο «έζησαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα»)!
Τι έκανε;
Απλά, πήρε και ανακάτεψε μεταξύ τους πασίγνωστα παραμύθια (τη Σταχτοπούτα, τον Χάνσελ και την Γκρέτελ, την Άριελ, τον Τζακ και την φασολιά κ.ο.κ), προσπαθώντας να τα συνταιριάσει σ’ ένα βιβλίο (με έναν απλά ευφάνταστο τρόπο), που άρχιζε να μας βάζει στο ουσιαστικό του θέμα λίγο μετά την σελίδα Νο 130.
Άπειρες περιγραφές διαδρομών, τοποθεσιών και κινήσεων που με κούρασαν και με έκαναν να γυρνάω τη σελίδα και να «πηδάω» παραγράφους (μάλλον ήθελε να γεμίσει το βιβλίο και να το κάνει μεγαλύτερο! Σημείωση: το βιβλίο έχει 776 σελίδες).
Και σαν να μην έφθαναν τα παραμύθια και η αναδιανομή τους στο μοίρασμα των ηρώων της παραμυθικής αυτής «τράπουλας», προκειμένου να βγει σε πέρας το θέμα, μας έριξε για λίγο και στα χέρια του Χ. Φ. Λάβκραφτ και τη Μυθολογία Κθούλου, και άρχισε να με παραξενεύει και να με μπερδεύει ακόμα περισσότερο!
Από ένα σημείο δε και έπειτα, λιγάκι μου θύμισε το «Υφαντό της Φιόναβαρ» του Kay Guy-Gavriel!
Μη με ρωτάς και εξήγηση δεν μπορώ να σου δώσω, ο αναγνώστης.
Μάλλον ήθελε να μας πει ότι όλοι οι μύθοι και τα παραμύθια, οι μυθολογίες αυτού του κόσμου, έχουν βάσιμη ύπαρξη, ότι κάποτε ήταν υπαρκτά, ή ότι ακόμα υπάρχουν και ότι τίποτε δεν είναι μύθος, αλλά μια σάρκωση που με την προφορική -ή και γραπτή, παράδοση πέρασε στο χώρο της μυθοπλασίας;!
(Μήπως τη θεωρία των παράλληλων συμπάντων; Τη θεωρία του χωροχρονικού ασυνεχούς; Αυτά θέλει να μας δώσει ο ποιητής;)
Δεν ξέρω να σου πω….
Στις κριτικές δε, που έριξα μια γρήγορη ματιά για να δω αν και άλλοι συμφωνούν μαζί μου, συνειδητοποίησα ότι υπήρχαν αλλά ελάχιστοι· λιγοστεύουμε φαίνεται αυτοί που έχουμε το θάρρος της γνώμης και τολμάμε να λέμε ότι ο βασιλιάς του τρόμου της λογοτεχνίας έχασε το μαγικό του άγγιγμα.
Σε αυτά λοιπόν, που διάβασα ως κριτικές οι περισσότεροι πλέκουν γενικώς εγκώμια!
Εξ’ ών δε έχει ανακοινωθεί ο συγγραφέας έχει πουλήσει τα δικαιώματα του βιβλίου για τη μεταφορά του στη μεγάλη οθόνη! Ίσως, ως ταινία να είναι καλύτερα τα πράγματα.
Όπως και να έχει, για άλλη μία φορά πήρα «μικρή πρέζα» από καλό Στίβεν Κίνγκ και έμεινα με την απορία… γιατί ρε γαμώτο!
