Στις απογοητεύσεις του κόσμου να ανοίγουμε μονοπάτι προς το Φως…
Στις απογοητεύσεις του κόσμου που πόλεμος και καταστροφή και πείνα και βάσανα και τώρα πια και καθημερινότητα κοστίζουν στη ζωή μας και στην ψυχή μας, έρχεται να προστεθεί και η απογοήτευση του εαυτού. Προστίθεται άραγε στο σύνολο των δεινών ή ήταν ανέκαθεν η αρχή του κακού; Δεν ξέρω αν χρειάζεται κάθε ένας να έχει τον προσωπικό του ψυχοθεραπευτή ή coach ή πνευματικό για να τα καταφέρει, δεν ξέρω αν είμαστε σε θέση να ξεχωρίσουμε το καλό από το κακό και το γνήσιο από το ψεύτικο. Πού βαδίζει ο άγνωστος εαυτός μας αλήθεια; Τί είναι αυτό που τον αναπαύει, που τον κρατά στα δύσκολα μα του διπλασιάζει και τη χαρά; Έχουμε αναρωτηθεί ποτέ τι είναι αυτό που μας ενδιαφέρει περισσότερο να γνωρίζουμε, τι είναι αυτό που μας δίνει δύναμη να προχωράμε στη ζωή γνωρίζοντας και κατανοώντας ουσιαστικά εμάς και τους άλλους;
Φαίνεται να ζούμε σε μια εποχή που πάνε λάθος πολλά πράγματα, μάλλον οι βάσεις δεν τέθηκαν σωστά εξ αρχής και τώρα κάνουμε συλλογή κακών και δεν ξέρουμε αν πραγματικά συμβαίνουν περισσότερα δεινά ή τώρα πια έχουμε την ευκολία να μαθαίνουμε όσα συμβαίνουν, τα οποία βλέπουμε σε επανάληψη πολλές μα πολλές φορές στα δελτία μέχρι να τα εμπεδώσουμε ή να τα συνηθίσουμε, για να μη μας κάνει πια εντύπωση το κακό.
Να είναι άραγε η εποχή του κακού; Μιλούσα με φίλη στα κοινωνικά δίκτυα και είπα ότι πάντα υπήρχαν αυτά που ζούμε σήμερα ή καλύτερα η κάθε εποχή έχει τα δύσκολά της και όσα μας φαίνεται αδύνατο να κατανοήσουμε μάλλον υπήρχαν από πάντα. Μου απάντησε πως δεν υπήρχαν παλαιότερα τόσοι εγκληματίες και πως ζούσε ο κόσμος όμορφα χρόνια με αγάπη, σπίτια ανοιχτά, με άντρες που δεν σκότωναν για μια απόρριψη.. Ακόμα υποστηρίζω αυτό που της είπα, ότι πάντα γινόντουσαν αυτά και είτε δεν τα μαθαίναμε, είτε δε δίναμε τόση σημασία, αφού όσα γινόντουσαν έμεναν στο χωριό ή στην πόλη, αφού δεν ήταν εύκολη η γνωστοποίησή τους, παρά ίσως η αναφορά τους σε κάποια εφημερίδα την οποία διάβαζαν ελάχιστοι.
Σ’ αυτό που θα συμφωνήσω είναι ότι οι άνθρωποι ήταν ίσως πιο αγνοί, δεν είχαν τόσες επιρροές, ούτε τους έπνιγαν τα περιττά του κόσμου. Είχαν μεγαλύτερη επαφή με τη φύση, είχαν την πίστη τους στο Θεό, είχαν την ανάγκη ο ένας του άλλου, μοιράζονταν πράγματα, μαγείρευε η μια νοικοκυρά και έδινε πεσκέσι στη γειτόνισσα… Ναι, ίσως ο κόσμος που είχε μεγαλώσει με άλλες αξίες να άντεχε τις δυσκολίες και να ζούσε για να απολαύσει όσα η ζωή του έδωσε και τα χέρια του πολλαπλασίασαν. Σήμερα, ένα μεγάλο ποσοστό ανθρώπων και γονέων, έχουμε σκεφτεί τι έχει να δώσει – αν πήρε φυσικά – και τι έχει να αφήσει παρακαταθήκη και προίκα στα παιδιά εκτός από υλικά αγαθά; Με ποιες αξίες μεγαλώνουν τελικά τα παιδιά που θυμώνουν, φωνάζουν, χτυπούν, κλέβουν, καμιά φορά δολοφονούν, που εντάσσονται σε ομάδες και κρύβονται πίσω από ομαδικά οπαδικά πάθη και παθαίνουν αμόκ όταν δεν έχουν στα χέρια την τέλεια τεχνολογία και δεν έχουν μέσα τους ίχνος αγάπης και όμορφων εικόνων και αξιών και πιστεύω;
Η εγκληματικότητα πάντα υπήρχε, μεγαλώνοντας όμως οι πληθυσμοί και οι πόλεις και οι κοινωνικοί ιστοί, οι επιρροές και η πολυποικιλότητα της κοινωνίας, όλα άρχισαν να συμβαίνουν και να γίνονται γνωστά και στη μικρή χώρα μας και το παραμικρό φτάνει στις οθόνες μας σε χρόνο ρεκόρ. Αυτό δε σημαίνει ότι τώρα γίνονται μόνο εγκλήματα, σίγουρα όμως συμβαίνουν περισσότερα, καθώς και ο πληθυσμός είναι μεγαλύτερος. Η πίεση όμως που δεχόμαστε σε καθημερινή βάση οι καλοαναθρεμμένοι και ιδιαιτέρως σπουδαγμένοι των ημερών, μας κάνει λιγότερο ανεκτικούς.
Παλιότερα υπήρχε ανοχή και κάποιες φορές και συνενοχή, συγκάλυψη πραγμάτων, όλα κάτω από το χαλί, μη βγει κάτι παραέξω και γίνει ρεζίλι η οικογένεια, έκλειναν τα στόματα και ο καθένας συνέχιζε το βίο του χωρίς πολλά πολλά. Είναι όμως τόσο μεγάλο το θέμα που για μένα προσωπικά λύση είναι η επιστροφή στα απλά, η επιστροφή στα χωριά, η επιστροφή στο Θεό. Συνειδητά, απλά και όμορφα. Να βρούμε τι έχει αξία, τι έχει ουσία, τι είναι αυτό που θα μας στηρίξει, που θα γεμίσει χαρά την ψυχή μας, που θα βρούμε τον τρόπο να υπάρχουμε χωρίς να έχουμε όλες τις ευκολίες του κόσμου, πώς θα μπορέσουμε ν’ ανθίσουμε ακόμα και κάτω από το βαρύ σύννεφο των δυσκολιών της ζωής – και που κυρίως – άλλοι μας δημιουργούν.
Στη μάχη της ζωής με το γιγαντιαίο καπιταλιστικό σύστημα που μας έβαλε να τρέχουμε αγώνα ταχύτητας, για να κερδίσουμε τον επιούσιο και να μας προσθέσει μπόνους παραγωγικότητας, λες και θα πάρουμε βραβείο εκτός από αυτό της ανοιχτής παλάμης, ξεχάσαμε να είμαστε. Ξεχάσαμε να είμαστε απλά και ξεχάσαμε πώς είναι να ζεις μέσα στον κόσμο, μέσα στο περιβάλλον που αποτελεί το κομμάτι της γης που πατάμε κι αυτό δεν είναι μόνο τα τσιμέντα και τα μπαλκόνια μας, αλλά η γη, το χώμα, η βροχή, τα σύννεφα, τα λουλούδια, τα ζώα, τα έντομα, ο ήλιος… Σίγουρα δεν είναι εύκολο, για την ακρίβεια δεν υπάρχει ευκολία στο να είσαι απλά και ταυτόχρονα να πρέπει να καλύψεις ένα σωρό υποχρεώσεις, όμως δεν είναι και ακατόρθωτο. Ακόμα και στην πιο μεγάλη δυσκολία μπορεί η ψυχή μας να βρει ανακούφιση και ζεστασιά, αν κάπου ελπίζει, αν κάπου πιστεύει, αν κάτι ονειρεύεται και αγαπά.
Άδειασαν με δόλο τα χωριά και οι επαρχιακές μικρές πόλεις έχασαν την ομορφιά τους, έλλειψη εργασίας και οικονομικών πόρων σου λέει, πώς θα πληρωθούν οι λογαριασμοί; Και φτάνουμε πάλι στην αιτία του κακού, που δεν είναι άλλο από το χρήμα και τις υποχρεώσεις και την κάλυψη απεριόριστων αναγκών που χωρίς αυτές δεν μπορούμε να ζήσουμε. Μα και πώς θα δημιουργηθούν ξανά κέντρα ζωής στους τόπους μας όταν όλοι φεύγουμε; Βέβαια, μεγαλύτερη απορία είναι γιατί δεν δημιουργεί το κράτος τις συνθήκες αυτές που θα ανθίσει ξανά η επαρχία, οι κωμοπόλεις και τα χωριά μας;
Φαντάζομαι τη μέρα που οι ερημωμένοι τόποι μας θα γεμίσουν ανθρώπους, και η μια οικογένεια θα φέρει την άλλη, που το ένα μαγαζί θ’ ανοίξει το επόμενο, η γη θα σκαφτεί και τα χώματα θα παράγουν προϊόντα. Φαντάζομαι μια αλυσίδα ανθρώπων που θα μιμηθούν τους παππούδες τους αλλά με τον σύγχρονο τρόπο, θα βρίσκουν ησυχία στη βαβούρα της ζωής και θα ρίχνουν τους παλμούς τους με τρόπους φυσικούς. Τι πιο όμορφο από αυτό! Να βρούμε τρόπους να κάνουμε τη ζωή μας εύκολη. Να δοθεί όμως και η βοήθεια από το σύστημα ώστε να την κάνουμε εύκολη και όμορφη!
Κάνουμε πολλά πράγματα στη μέρα μας, ακόμα κι αν φαίνεται ότι δεν κάνουμε. Ποιος μας έπεισε ότι μόνο το χρήμα δίνει αξία στη ζωή μας κι ότι αυτό μας «κατοχυρώνει» ως άτομα άξια; Η αξιοσύνη έχει πολλούς τρόπους. Και στα χωριά οι άνθρωποι δεν έκαναν οχτάωρο αλλά είχαν αξία και ζούσαν με τα χέρια και τις ικανότητές τους. Αν κάποιος έφτιαχνε ένα μικρό βίντεο με κομμάτια της ζωής μας και την καθημερινή δραστηριότητά μας, ίσως μπορούσε να μας πείσει ότι το μυαλό και τα χέρια μας είναι χρυσά κι ας μην παράγουν απαραίτητα χρήμα. Μα το χρήμα είναι αυτό που κινεί τα νήματα κι ο φαύλος κύκλος στον οποίο έχουμε εγκλωβιστεί σαν χάμστερ, όλο και μικραίνει.
Με τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης παρατηρώ τεράστιο αριθμό ατόμων να δημιουργεί. Δημιουργεί ό,τι μπορούμε να φανταστούμε, ονοματίστε κάτι και θα το βρούμε να δημιουργείται στο διαδίκτυο. Πολλοί άνθρωποι σε όλο τον κόσμο που προφανώς δεν είχαν εργασία ή την άφησαν στην πορεία, αφού το ταλέντο τους έγινε και η δουλειά τους, δημιουργούν ασταμάτητα. Αυτό δείχνει δυο πράγματα, ή υπάρχουν αναρίθμητοι πια ανεπάγγελτοι άνεργοι στον πλανήτη, ή οι άνθρωποι πια αντιλήφθηκαν ότι δεν τους καλύπτει ο τρόπος ζωής που το σύστημα έχει δημιουργήσει για μας αλλά προς όφελος άλλων. Κι έτσι, για όσο αυτό αντέξει, είναι μια μικρή επανάσταση που θέλω να πιστεύω ότι θα αξιώνει τους ανθρώπους να βιοπορίζονται και από αυτό που αγαπούν. Δεν ξέρω αν υπάρχει χώρος για όλους, μα αυτή η εκτόνωση και η χρήση των ταλέντων μας σημαίνει πολλά!
Ποιες είναι τελικά οι πηγές της ευτυχίας; Ποιες είναι οι πηγές που θα μπορούσαν να μας κάνουν ευχαριστημένους, αν όχι ευτυχισμένους; Ποιο είναι αυτό το αφελές όνειρο που μπορεί να γίνει πραγματικότητα, κάνοντας αυτό που η ψυχή μας αγαπά και θέλει, που θα μπορεί να καλύπτει τα έξοδά μας και να μας τρέφει κυριολεκτικά και μεταφορικά; Λίγες στιγμές ηρεμίας ζητάμε και την ίδια στιγμή να μην έχουμε ενοχές που ακόμα στην πορεία χάνεται ο στόχος κι ο σκοπός δεν μας πάει πουθενά.
Πόσα έχουμε περάσει ο καθένας μόνος του κι όλοι μαζί! Και λύπες και χαρές κι αδυναμίες και τα καλύτερα και τα χειρότερα είναι όλα εδώ και θα είναι πάντα. Ο καθένας μας ας κάνει ό,τι καλύτερο μπορεί για τον εαυτό του, την οικογένειά του, την κοινότητά του – αν και το τελευταίο δεν είναι το κύριο ατού μας πια, λειτουργούμε καλύτερα στη μοναξιά – μήπως μπορέσουμε να δούμε με άλλο μάτι όσα μας δυσκολεύουν κι όσα μπορούν να μας αναπαύσουν τελικά, ακόμα και μέσα στη μεγαλύτερη ταραχή.
