Την έχουν χαρακτηρίσει «περίπτωση». Την έχουν χαρακτηρίσει μεγάλο ταλέντο με πηγαίο αυθορμητισμό, νέα, όμορφη κι όλα τα προφανή. Αλλάζει ως χαμαιλέοντας ανά περίσταση και περίπτωση, φέρνει τούμπα το νορμάλ και το κάνει κουμάντο, πρωτοτυπεί στην παρουσίαση. Έκφραση και θεατρική τέχνη μαζί, σχέδια, χάρακες και μοιρογνωμόνια πάνω σε γραφεία, πλάνα και εκδηλώσεις, συμμετοχές, εμφανίσεις κι ένα μάτσο ταλέντων είχαν μεγάλη τύχη τελικά, που βρέθηκαν στην αγκαλιά τής Βαγγελιώς Φασουλάκη.
Πάντα με κάτι καταπιάνεται κι ευτυχώς που η οικονομική κρίση της έδωσε την τελική ώθηση και την κράτησε στο ταλέντο της. Δημιουργεί τους Alan Dalon, στην πορεία τους Γκα-Γκάν, Το πάρτυ και διασκευάζουν τραγούδια, στην πορεία συνδημιουργεί την ομάδα κουκλοθεάτρου «Τραμπάλα» και διακρίνονται στο Διεθνές Φεστιβάλ Κουκλοθεάτρου και Παντομίμας.
Ευαίσθητη, οξυδερκής, γυναίκα του σήμερα με ό,τι αυτό συνεπάγεται. Την διακρίνει η ευγένεια ψυχής και ο απόλυτος σεβασμός σ’ αυτό που κάνει. Όλα αυτά μαζί με την εκπληκτική φωνή της, δημιουργούν αυτό που λέμε ταλέντο.
Ως αρχιτεκτόνισσα φτιάχνει σχέδια, κάνει πλάνα, βάζει βάσεις, ενισχύει θεμέλια και ομορφαίνει χώρους τους οποίους γεμίζει μουσικές, φωνές, χαρές, βουτά στις ιστορίες των τραγουδιών και παίζει μαζί τους, τις τεντώνει και τις ξεζουμίζει και τελικά τις ομορφαίνει γιατί, κρατά πάντα από το χέρι την μικρή 9χρονη που ξεκίνησε κιθάρα στο ωδείο και της δείχνει τις ομορφιές που έφτιαξε με τα δυο της χέρια, χαρίζοντάς της την πιο ωραία βόλτα!
Μνήμες από το παρελθόν, τόπος καταγωγής, χρόνια νεότητας… ποιο δυνατό στοιχείο του χαρακτήρα σας παρέμεινε δυνατό ως σήμερα;
Το παιχνίδι στα στενόμακρα σκαλοπάτια της εξώπορτας των παππούδων μου, την ψιλικατζού της γειτονιάς να μου φωνάζει πρώτα να διαλέξω το παγωτό που θέλω και μετά να ανοίξω το ψυγείο, τον απόηχο των πανηγυρισμών των οπαδών του ΟΦΗ (μεγάλωσα στο Ηράκλειο στα Καμίνια δίπλα στο Γεντί Κουλέ), τα τρομερά μασκέ πάρτυ με συγγενείς και φίλους γεμάτα τραγούδια και χορό, οι πρώτες διφωνίες με την αδερφή μου, το μυστικό μου σπίτι κάτω απο τον ηλιακό. Ήμουν τυχερή και σπούδασα στην μαγική Θεσσαλονίκη με τους ίσιους δρόμους και τους αμέτρητους φοιτητές απο όλα τα μέρη της Ελλάδας. Η Αρχιτεκτονική είναι μια σχολή με πολλές επιλογές και ελευθερίες. Εκεί, στο πρώτο κιόλας μάθημα, κατάλαβα ότι όλα μπορούν να είναι τέχνη, αρκεί να βγαίνουν απο την ψυχή σου (καλά, όχι και όλα..).
Το δυνατό στοιχείο του χαρακτήρα μου… τώρα αυτό είναι κάτι στο οποίο δεν μπορώ να απαντήσω μόνη μου. Μετά απο 3-4 τηλέφωνα η επικρατέστερη απάντηση είναι ότι είμαι τολμηρή.
Ανατροπές στον κύκλο της ζωής υπήρξαν; Τυχαία γεγονότα;
Υπήρξαν μεγάλες αλλαγές στη ζωή μου που δεν θα τις ονόμαζα ανατροπές. Ανατροπή σημαίνει οτι κάτι βγαίνει απο την πορεία του. Εμένα η πορεία μου είναι αυτή και σίγουρα δεν είναι μια ευθεία. Δεν πιστεύω στα τυχαία γεγονότα. Πιστεύω σε αυτούς τους τυχερούς ανθρώπους που είναι ευκίνητοι, παίρνουν ρίσκα, δημιουργούν τις επιλογές τους.
Εμπειρία και χρόνος… τελικά είναι σύμμαχοι;
Ο χρόνος είναι η μοναδική σταθερά της ζωής μας και εμείς οφείλουμε να αδράξουμε τις στιγμές μας, να ζήσουμε, να πούμε την αλήθεια μας, να αγαπήσουμε, να ψάξουμε, να δημιουργήσουμε και στο τέλος να μάθουμε. Άρα ναι, ο χρόνος είναι σύμμαχος της εμπειρίας. Ακόμα και όταν η εμπειρία αποκτάται μέσα απο δυσκολίες, ακόμα και αν η αλήθεια που θα μας αποκαλυφθεί θα είναι σκληρή. Όπως σκληρός είναι και ο χρόνος εξάλλου, που μετράει πάντα αντίστροφα τις μικρές αλλα και τόσο μεγάλες, υπέροχες ζωές μας.
Πως ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει χρόνος για όσα αγαπάτε;
Κατάφερα να βάλω στην καθημερινότητά μου τα πράγματα που αγαπώ. Πάντα όμως θα χρειάζομαι περισσότερο χρόνο με τους αγαπημένους μου.
Τι πυροδοτεί την αγάπη σας για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Όλα ξεκινούν απο την ανάγκη για δημιουργία.
Όσες φορές προσπάθησα να οδηγηθώ στην έμπνευση… έφαγα πόρτα. Πάντα έρχεται μόνη της και είναι πάντα καμουφλαρισμένη. Η μαγική όμως αυτή στιγμή της συνάντησης είναι πάντα ίδια. Ένα ρίγος ενθουσιασμού που διαπερνά όλο σου το σώμα και το καρφωμένο χαμόγελο που σου πονά τα μάγουλα. Όπως όταν δοκίμασες την πρώτη σου σοκολάτα! Ή για τους λιγότερο γλυκατζήδες, όπως όταν συνάντησες τον πρώτο σου έρωτα.
Ζούμε εποχές μεγάλης παγκόσμιας αναστάτωσης. Σε τι βαθμό επηρεάζουν την καθημερινότητα και τις επιλογές σας;
Δυστυχώς υπάρχουν ακόμα άνθρωποι που παρακολουθούν την κατάσταση αυτή μέσω της τηλεόρασης. Ειδήσεις περασμένες απο αμέτρητα φίλτρα συμφερόντων, σενάρια και μουσικές μυστηρίου, βαρύγδουπες λέξεις, μην αφήνοντας περιθώρια επεξεργασίας στο μυαλό του τηλεθεατή, δημιουργώντας συναισθήματα αγανάκτησης, αδικίας και μίσους. Συναισθήματα που ξεσπάνε στο τιμόνι, στον συνάδερφο, στα αδέσποτα, στον μαθητή, στην καθημερινότητα.
Αν όμως το πιάναμε αντίστροφα; Αν στην καθημερινότητά μου ήμουν καλύτερος άνθρωπος; Αν σεβόμουν τον εαυτό μου, τη γή που πατώ, αν σεβόμουνα την κάθε μορφή ζωής με την οποία μοιράζομαι τη γή που πατώ, τότε δεν θα γινόμουν καλύτερος άνθρωπος; Και αν ήμασταν πολλοί, τότε δεν θα μπορούσαμε να επηρεάσουμε την παγκόσμια ηθική κρίση;
Κι αν δεν προβλέπεται το μέλλον πάντα υπάρχουν σχέδια… Κάνετε όνειρα; Ελπίζετε ακόμα;
Ονειρεύομαι καθημερινά. Και αυτό που ελπίζω είναι να συναντώ τους ανθρώπους που κάνουν τα ίδια όνειρα. Γιατί τότε ξέρω ότι τα όνειρα θα γίνουν πραγματικότητα.
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να τολμούν. Άλλωστε τα έχουν πει και άλλοι… «ο τολμών νικά».
Πηγή φωτογραφιών: Αρχείο Βαγγελιώς Φασουλάκη
