Στηρίζουμε την αλυσίδα των καλών ανθρώπων
Στηρίζουμε την αλυσίδα των καλών ανθρώπων… Μα έρχεται μπόρα. Ήρθε η μπόρα. Απόγευμα Κυριακής και σταμάτησα το αυτοκίνητο στην άκρη να φωτογραφίσω μια μοναδική στιγμή. Η θάλασσα δεξιά και στο βάθος τα σύννεφα, είχαν πλησιάσει αρκετά, έτοιμα ήδη για δυνατή βροχή.
Μεγάλη ανάγκη αυτή η καταιγίδα! Να μπορούσε να ξέπλενε τις βρωμιές, την αδικία, τις απειλές. Να ξέπλενε τις ψυχές, να μας έκανε αέρινους, ελαφρύτερους, να μας έκανε όπως θα έπρεπε να είμαστε. Να έπαιρνε από πάνω μας την κακία, θλιβερά ανθρωπάκια καταντήσαμε στην ομορφιά της φύσης, παράσιτα απομείναμε να τρώει ο ένας τη ζωή του άλλου. Να κατασπαράζει την ευτυχία του άλλου, να ζει με την κακόβουλη σκέψη του και καμιά διάθεση για αλλαγή.
Αχ μπόρα! Έλα γρήγορα! Ξέπλυνε! Δεν μπορεί να συμβαίνουν όσα συμβαίνουν! Στο ραδιόφωνο ακούω κάτι που άλλαξε τη διάθεσή μου, γλύκανε την ανησυχία για λίγο.. ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου και βγαίνω να φωτογραφίσω. Η θάλασσα στα πόδια μου και η μπόρα πλησιάζει. Το πλοίο μπροστά φωτεινό και δυνατό, πάει έρχεται, πάει έρχεται, φορτώνει αδειάζει, φορτώνει αδειάζει..
Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις και είμαστε τόσο μακριά από την ουσία. Είμαστε δίπλα στην πηγή μα νερό δεν πίνουμε. Λόγια, πολλά λόγια, από παντού λόγια, φωνές, υστερίες, προτροπές, κόλπα για να αλλάξει η ζωή μας, τρόποι με το ένα δύο τρία, και ξαφνικά ως δια μαγείας γινόμαστε άλλοι. Φευγιό, φευγιό, μεγαλώνουν οι τάσεις φυγής μαζί με τις κρίσεις, μα το μέσα το κουβαλάς παντού, μην το ξεχνάς, αυτό σε καθορίζει κι όχι ο τόπος!
Μαζευόμαστε με τόσα που γίνονται κάθε μέρα, δυσάρεστα κυρίως, κλεινόμαστε στον εαυτό μας και πώς να ανοίξουμε πια στη χαρά, να δεχτούμε την πραγματική ομορφιά, την αλήθεια μας, τη στιγμή στο χρόνο που έχουμε δώρο κάθε μέρα!
Όμως η χώρα αυτή, η κάθε χώρα, ο κόσμος μας όπως τον ξέρουμε, συντηρείται και λειτουργεί γιατί κάποιοι συνάνθρωποι αθόρυβα εργάζονται, κάθε μέρα, κάθε ώρα, σε όλες τις βάρδιες, στη γη, στη θάλασσα και στον αέρα. Κι όσο αυτοί θα είναι οι μικροί καθημερινοί ήρωες, ο κόσμος θα συνεχίσει να λειτουργεί όσο και αν κάποιοι λιμοκοντόροι ατσαλάκωτοι μπούληδες θα υποβιβάζουν τη νοημοσύνη μας και όσα ως τώρα γνωρίζαμε. Δε στηριζόμαστε σε αυτούς.
Στηρίζουμε ο ένας τον άλλο! Στηρίζουμε την αλυσίδα των ανθρώπων! Στηρίζουμε τον κάθε μικρό υπάλληλο που φροντίζει γι’ αυτό που έχουμε ανάγκη. Στηρίζουμε τον κάθε άνθρωπο, που από το πόστο του λύνει το πρόβλημά μας. Όλους τους στηρίζουμε. Γιατί εμείς είμαστε η κοινωνία των ανθρώπων και μεταξύ μας είναι οι σχέσεις. Κι όταν στα μάτια του άλλου βλέπουμε τον πιο αξιόλογο άνθρωπο στον κόσμο, όταν βλέπουμε Θεό στο πλάσμα που συνομιλούμε, τότε μόνο με σεβασμό και αγάπη μπορούμε να πορευτούμε.
Περνούν τα χρόνια και νιώθω ότι είμαστε όλο και πιο μόνοι στον καθημερινό αγώνα, χωρίς υποστήριξη, πρόνοια, χωρίς προσοχή στις λεπτομέρειες που όμως κάνουν τη διαφορά. Μα όσο υπάρχουν άνθρωποι, η ελπίδα δε χάνεται! Όσο υπάρχουν άνθρωποι που δίνουν ακόμα αξία, που δίνουν σημασία, που ενδιαφέρονται και προσπαθούν, που έχουν αγάπη, η ελπίδα δε χάνεται!
Στις σειρήνες του πολέμου και του φόβου αγκαλιάζω πιο δυνατά τη γη που πατώ, τη θάλασσα και τον ουρανό και στέλνω μια μεγάλη αγκαλιά και σε σας όπου κι αν βρίσκεστε!
Καλό Τριώδιο συνάνθρωποι, συνταξιδιώτες! Καλή δύναμη στον αγώνα! Και ας μας επιτρέψουν οι σούπερ “προοδευτικοί” να μιλάμε και για Θεό όποτε θέλουμε και το αντίστροφο. Ας επιτρέψουμε. Στις μέρες της εξέλιξης και της προόδου, ακόμα πρέπει να ζητάμε την άδεια για να είμαστε και να πιστεύουμε ό,που θέλουμε. Ίσως η «δημοκρατία» να είναι ακόμα άγνωστη λέξη. Το ίδιο και η λέξη επιλογή. Το ίδιο και η λέξη σεβασμός. Μα για να υπάρχει γνώση αυτών των εννοιών, προέχει να γνωρίζουμε τι εστί αγάπη! Κι αυτό είναι πολύ δύσκολο να γίνει κατανοητό, ακόμα και ως ορισμός έννοιας.
