Στην παραλία της Νίκαιας ένα βράδυ του Ιούλη
άφησα σκέψεις πολλές.. εκεί, ένα ζεστό βράδυ στην παραλία της Νίκαιας.
Εκεί που χιλιάδες κόσμου έχουν αφήσει δικές τους σκέψεις, έχουν ξεχάσει τα προβλήματά τους, έχουν θυμηθεί τις αστοχίες τους, έχουν κλάψει τη ζωή και τα όνειρά τους, έχουν αγαπηθεί, έχουν ερωτευθεί, έχουν χωρίσει, έχουν χαλαρώσει, έχουν απολαύσει το δειλινό, έχουν μυρίσει τη θάλασσα, έχουν αράξει στην παραλία, στο κύμα πάνω.
Κόσμος περνά και φεύγει, πάει έρχεται, βλέπει λίγο, ξαποσταίνει, συνεχίζει, τουρίστες και οχλοβοή, φασαρία, κουβέντες, γέλια, καυγάδες.
Μα αυτός παίζει, παίζει ακόμα πιάνο και απομονώνει την σκέψη του. Ο ήχος του ταξιδεύει στον αέρα. Μια ζεστή υγρή νύχτα στην παραλία της Νίκαιας ο πιανίστας χαρίζει τον ευλογημένο ήχο του πιάνου του, η μουσική του ηρεμεί τα αγριεμένα πνεύματα, ο κόσμος αρχίζει να κοντοστέκεται, εκεί, στην παραλία της Νίκαιας, ένα βράδυ που δεν είναι όπως τα άλλα, που η στιγμή αυτή έχει γράψει στο χρόνο και δεν πρόκειται να επαναληφθεί.
Τίποτα δεν μπορεί να είναι ίδιο. Τίποτα δεν είναι ίδιο με το πριν, με το μετά που θα ρθει τίποτα δε θα μοιάζει. Κι ο κόσμος περνά, προσπερνά.
Η μελωδία του αφήνει μια γλυκιά μελαγχολία, δημιουργεί εικόνες, οι σκέψεις τρέχουν ή ο χρόνος απλά σταματά.
Εκεί στην παραλία της Νίκαιας ένα βράδυ του Ιούλη, με ζέστη και υγρασία, κλεμμένες στιγμές επίπλαστης ευτυχίας σε ένα ταξίδι μοναδικό, επιβράβευση κόπων και προσπαθειών που δεν είχαν κατά τ’ άλλα κανένα αποτέλεσμα.
Ο μουσικός του δρόμου υπάρχει εκείνη τη στιγμή, εκείνης της βραδιάς, μ’ εκείνη τη μελωδία στην όμορφη παραλία της Νίκαιας. Τόσος κόσμος που κάτι περιμένει, κάτι αγαπά, κάποιον ονειρεύεται, κάπου έχει αφήσει ένα κομμάτι του… Τόσος κόσμος για μια μικρή θάλασσα στην Προμενάντ ντεζ Ανγκλέ!
