Στη νότια Κρήτη είναι πάντα ωραία!…

Στη νότια Κρήτη είναι πάντα ωραία

Ο Αύγουστος στο όριο και με νεύρα, ξεκινά η μέρα μας με μαύρα σύννεφα, απίστευτο αέρα και δροσιά, βροντές και ψιλόβροχο. Η διάθεση στα κάτω, να κάνω να μην κάνω, να ξεκινήσω να το αφήσω, τελικά προχωρημένη ώρα ήδη ξεκινάμε αποφασιστικά για βόλτα, πες το κι εκδρομή, με ντεμί φθινοπωρινό καιρό και τα σύννεφα σύμμαχο για την εξόρμηση. Οι ριπές του αέρα τόσο δυνατές που δεν μπορούσα ούτε να φωτογραφίσω. 

Σε όλη τη διαδρομή σχεδόν το ίδιο μοτίβο καιρού με ψιχάλες ανά διαστήματα. Κι ενώ για αλλού ξεκινήσαμε, τελικά σε μια στιγμή η αριστερή στροφή οδήγησε σε άλλο τόπο, άλλο προορισμό, άλλο κόσμο! Στον μαγικό κόσμο τον υπέροχο της νότιας Κρήτης, στις υπέροχες θάλασσες του νότιου Κρητικού που για να τις βρεις περνάς μέσα από βουνά και φαράγγια, μέσα από κάμπους και ψηλά βουνά.

Ελιές παντού, στρίβεις και σε κάθε στροφή αλλάζει το τοπίο και ξαφνικά στην κορυφή βλέπεις όλο το μπλε. Η κατάβαση είναι τελικά αυτή που θα σε πάει στον προορισμό. Δεν τον είχες εξαρχής, δεν τον ήξερες, όμως κάτι σε οδηγεί εκεί που αγαλλιάζει η ψυχή.

Η ασημαντότητα της μικρής μου ύπαρξης φωνάζει… πόσο λίγη είμαι τελικά στο πολύ αυτού του κόσμου! Πόσο σεβασμό πρέπει να δείξω για τα πάντα, πόσα σπουδαία πράματα και θάματα ξεπροβάλλουν κάθε στιγμή μπροστά μου!

Είναι όλα εδώ, τα μαύρα σύννεφα και ο αέρας που ξεσηκώνει, ο ήλιος που παίζει κρυφτό και η βροχή που πιάνει ξαφνικά και μας χαλάει βόλτες και λήψεις φωτογραφικές. Μα για πόσο! Όσο κρατά η μαύρη σκέψη, όσο της δίνω το δικαίωμα να μου χαλάσει το κέφι, όμως τα κόλπα σιγά σιγά τα μαθαίνω και ξέρω πως κόντρα στην κόντρα δε βγαίνει τίποτα, οπότε, αφήνομαι να απολαύσω αυτό που έχω, αυτό με το οποίο ξεκίνησα και μέσα μου πάντα ήλπιζα ότι δεν θα βγει σε κακό.

Και οι στροφές μάς πήγαν στον Πλακιά, εκεί που ήδη από το αυτοκίνητο άρχισα να ξεσηκώνομαι με σκέψεις και να λέω, ας είχα εδώ ένα δωμάτιο, ένα μόνο… κι ας φυσά σχεδόν πάντα, σοφός ο λόγος τελικά, αφού χωρίς το αεράκι θα είχαν ψηθεί από τη ζέστη.

Η παραλία στα ανατολικά γεμάτη από κρινάκια της άμμου, κρινάκια της θάλασσας, κρίνους της Κνωσού, να με ξεσηκώνουν με την κίνησή τους στον άνεμο και η άμμος να μας χτυπά αλύπητα.

Ανεβοκατεβαίνουμε πλαγιές και βουνά, από το ύψος της θάλασσας ανεβαίνουμε στο χωριό Σελλιά με ιστορία απίστευτη και τυρί επίσης, ψύχρα, σύννεφα χαμηλά και βροχή, κατηφορίζουμε λίγα μέτρα και βγαίνει ήλιος πάλι.

Η ομορφιά του τόπου μοναδική, μια έκταση χιλιομέτρων που την κοιτάς και δεν ξέρεις που να πας. Η βουτιά όμως έγινε στο Φωτεινάρι, ένα υπέροχο τοσοδούλικο λιμανάκι με παγωμένα νερά που τυχαία βρήκαμε, πηγαίνοντας στο δυτικό άκρο του Πλακιά την Σούδα. Η γλύκα του όμως αποδείχθηκε μοναδική, ίσως γιατί κατεβαίνει πηγή με γλυκό νερό, ποιος ξέρει! 

Ρέθυμνο, Κουρταλιώτικο φαράγγι, Σχοινάρι, Δαμνόνι, Πλακιάς, Σούδα, Σελλιά… Διαδρομή έτσι κι αλλιώς αγαπημένη, που κάθε φορά θα δω αλλιώς! Κάτι καινούριο θα μου κάνει εντύπωση, κάτι που δεν είχα προσέξει την προηγούμενη.

Μέσα στα σύννεφα δεν είχα δει ποτέ ξανά το Κουρταλιώτικο φαράγγι, είχε άλλη ομορφιά αυτή τη φορά, άλλο χρώμα, το βουητό του ανέμου ήταν αλλιώτικο, άγριο. Το στενό πέρασμα που δημιουργούν τα βουνά σε κάνει να ακούς ήχους απόκοσμους, να φαντάζεσαι ιστορίες κοιτάζοντας τις σπηλιές του.

Δεν ήταν προγραμματισμένη η εκδρομή. Δεν ήταν μέρα για εκδρομή έτσι κι αλλιώς, ούτε καιρός. Μα δες τελικά πόσο αλλάζουν όλα σε μια στιγμή, με μια απόφαση, σε κάθε στροφή, πόσο διαφορετική όψη παίρνει ο τόπος στο κάθε λεπτό, μα και η ζωή… πόσο απρόβλεπτη, μοναδικά όμορφη σαν τα βουνά της τα κακοτράχαλα, σαν τις πανέμορφες ακρογιαλιές της!

Τη μια στιγμή φουρτούνα, την επόμενη ηρεμία. Τόση ομορφιά και σοφία κουβαλά η κάθε στιγμή! Σπουδαία γνώση μας αφήνει για την αξία του τώρα, του μοναδικού λεπτού που θα ζήσουμε και δεν θα έρθει ποτέ ξανά, το κάθε λεπτό της ζωής μας περνά μα δεν ξαναγυρνά.

Η επιστροφή είχε επίσης απ’ όλα και μεγαλύτερη κακοκαιρία όσο πλησιάζαμε στο σπίτι… φαντάσου να είχαμε μείνει τελικά στους τέσσερις τοίχους και να περιμέναμε να φτιάξει ο καιρός! Απλά δεν θα είχε φτιάξει κι εμείς θα τρωγόμασταν με τα ρούχα μας. 

Έβρεξε λοιπόν, φύσηξε, δρόσισε, έβγαλε ήλιο! Όλα μαζί, σχεδόν ταυτόχρονα. Όπως στη ζωή. Διαχειρίζεσαι την κάθε στιγμή ως έχει και περνάς την κάθε μέρα, αλλιώς δεν προχωρά… με όσα φέρει, με όσα έχει για σένα, για το παιδί σου, τον φίλο, τον άνθρωπό σου, τον δίπλα, τελικά για όλους.

Δε γίνεται κάθε μέρα να είναι καλή, ούτε εμείς μπορούμε να είμαστε πάντα καλά, μα μπορεί και πρέπει η κάθε μέρα να βιωθεί ως ανεκτίμητα μοναδική! Δε θα επιστρέψει και δε θα είναι ποτέ ξανά η 31η Αυγούστου του 2017! Για σκέψου… 

Να είστε όλοι καλά! Κανείς δεν είναι σαν κι εσάς, ούτε ποτέ θα γίνει!

Καλή δύναμη σε ό,τι κάνετε…