Παρά θίν’ αλός…

Παρά θίν’ αλός…

Διανύω την εποχή της άνοιξης όπως κι εσύ και ο ειρμός της σκέψης μου χάνεται πολλές φορές στην πορεία μιας διαδρομής, χαζεύω τα λουλούδια, τον ολάνθιστο τόπο που άφησε ο Απρίλης και ολοκληρώνει ο Μάης, χάνεται το βλέμμα κοιτάζοντας το απέραντο γαλάζιο.

Δεν είχα που λες καταλήξει ακόμα στο τι να γράψω… δεν είπαμε τα περί πρωτομαγιάς, ότι δηλαδή, αν και με βροχερό καιρό πήγαμε τελικά στο χωριό μας και παρόλο που δεν ήταν για πολλές βόλτες και εξορμήσεις στη φύση, είχαμε τη χαρά να δούμε τους δικούς μας και φυσικά να απολαύσουμε έστω για δύο, μα τόσο σπουδαία τραγούδια, τον αγαπημένο Ψαραντώνη, ο οποίος μου έλιωσε την καρδιά με την Πετροπέρδικα και την Τίγρη του.

Εγώ το μόνο που μπόρεσα να κάνω για να ανταποδώσω τη χαρά που πήρα, ήταν να του χαρίσω μερικά τριαντάφυλλα από την τριανταφυλλιά των γονιών μου που είναι χάρμα οφθαλών για μία ακόμα άνοιξη και να του ευχηθώ στα πεταχτά, μα αυτό κανείς δεν μπορεί να το αποδείξει, γιατί κανένας δεν με φωτογράφισε, εκτός από κάποιους τουρίστες που κατέγραφαν συνεχώς και τα πάντα σε βίντεο. Κι ως γνωστόν, στις μέρες μας, αν δεν είσαι στη φωτογραφία και στα μέσα δικτύωσης, είναι σα να μην υπήρξες ποτέ!

Κι αφού ολοκληρώσαμε την εκδρομή μας εις τας εξοχάς και επιστρέψαμε στη βάση μας, μπήκαμε ξανά σε ρυθμούς καθημερινότητας. Με τα πάνω, με τα κάτω, με τις αγωνίες, με το κοίταγμα καθημερινά στη θυρίδα μήπως κι ήρθε αυτός ο φοβερός λογαριασμός της ΔΕΗ που εναγωνίως όλοι περιμένουν και άλλα ευχάριστα που όσο είναι περαστικά λες κι ένα δε βαριέσαι!

Σήμερα, έτυχε να δω πολλές αναρτήσεις σχετικές με το καλοκαίρι και την εμφάνισή μας στη θάλασσα και σχόλια από γυναίκες κυρίως που (αν και είναι τέλειες) με αγωνία τρέμουν εκείνη τη στιγμή που θα βγει το ρούχο και θα μείνουν αυτές, το σώμα τους και η φύση!

Τώρα αγαπητοί φίλοι άνδρες δεν ξέρω αν σας ενδιαφέρει το θέμα, αλλά με αυτό αποφάσισα να καταπιαστώ και έχω να σας αποδώσω και ευθύνες. Ναι, ναι, σε σας τα καλά παιδιά, που θέλετε αγαλματένια παρουσία και ένα μείγμα από τη γυναίκα των ονείρων σας και των κρυφών σας πόθων που θα είναι όμως ικανή σε όλα. Βέβαια, δεν είναι όλη η ευθύνη δική σας μα, ας ξεκινήσουμε από κάπου.

Και κακά τα ψέματα, δεν κατάλαβα ποτέ γιατί η δικιά σου κοιλιά φίλε μου, η καραφλίτσα και η φτέρνα που κόβει αλουμίνιο από τις χαρακιές, τ’ απεριποίητα χέρια και δόντια και άλλα σημεία σου δείχνουν αρρενωπότητα και μαζί με το γκριζαρισμένο μαλλί να προσδίδουν πόντους στην ομορφιά σου, ενώ σε μας να σημαίνει το αντίθετο.

Γιατί το δικό μου σώμα κρίνεται τόσο αυστηρά και το δικό σου όχι; Αυτό δεν κατάλαβα ποτέ!

Ας μην ξεχνάμε όμως και την ιστορία των μπάνιων στη θάλασσα. Σάμπως και δεν ήταν απαγορευμένα πριν κάποια χρόνια; Μήπως και δεν υπήρχαν τα θαλάσσια λουτρά χωριστά για τις κυρίες, χωριστά για τους κυρίους; Τα μπάνια στις θάλασσες ήταν κατακριτέα κάποτε και πόσο αλλάζουν οι εποχές από τότε που απλά βόλταραν στις παραλίες, στην εποχή της γιαγιάς μου που έμπαινε με το μισοφόρι της (με αποτρίχωση ή χωρίς), στην εποχή των γονιών μου με τα σεμνά “μπανιερά” τους ως τις μέρες μας που το μάτι πολλές φορές αποστρέφεται την υπερβολή.

Για τους φόβους μας λοιπόν και τις αγωνίες μας θα μπορούσαμε ή να μην ξαναπάμε θάλασσα ή να χωριστούν οι παραλίες σε ανδρικές και γυναικείες ή απλά να ξεχάσουμε ό,τι μας μπλοκάρει και να απολαύσουμε μόνο, εμείς κι αυτή, εμείς και το μπλε, εμείς και ο ήλιος.

Για να τα πιάσουμε όμως με την σειρά τους. Ναι, έρχεται καλοκαίρι. Ναι, για κάποιους ανθρώπους δεν είναι καθόλου εύκολο να βγάλουν τα ρούχα τους και να μείνουν με το βρακί και ποτέ αλήθεια δεν κατάλαβα τι διαφορά έχει το μαγιό από ένα βρακί, σουτιέν κλπ. Πες ότι το παραβλέπει κάποιος αυτό κι ότι δεν έχει πρόβλημα και ξεντύνεται ωραία και καλά χωρίς δεύτερες σκέψεις στο εμπρός και στο πίσω μέρος του μυαλού του.

Αν είσαι από αυτούς που ψάχνουν τα οργανωμένα και κοντά στο ναυαγοσώστη (αν υπάρχει βέβαια) είσαι μάλλον από τους πολύ άνετους με το σώμα, το ακριβό μαγιό, αγαπάς τα σπρέι για τα μαλλιά, τα αδιάβροχα καλλυντικά και το μπρονζέ σου βάψιμο με το φρέντο καπουτσίνο στο χέρι και το νύχι κάγκελο.

Αλλά τελικά ναι, το ξέρω αυτό το βλέμμα κάτω από το γυαλί που νομίζεις ότι δεν φαίνεται, όχι εσένα, εσένα της γυναίκας που κοιτάς την άλλη γυναίκα και την περνάς ακτίνες χ να δεις πόση ατέλεια έχει, πόσες ραγάδες και πόση κυτταρίτιδα, πόση κοιλιά και τι κούρεμα, από πού πήρε το μαγιό της και τι σαγιονάρες φοράει, αν η τσάντα της είναι από γνωστό μαγαζί ακριβή η φτηνή, που βρήκε την πετσέτα της, αν έχει παρέα και τι παρέα κι αν στα μεσοδιαστήματα θα τσιμπήσει κάτι και τι είναι αυτό.

Κι αν είσαι μάνα με παιδιά ανήκεις και συ σε άλλη κατηγορία γιατί υπάρχουν αυτές που πάνε θάλασσα με μάνα ή πεθερά για βοήθεια, που κουβαλάνε ένα σκασμό παιχνίδια, που έχουν σε πενήντα τσάντες τάπερ με τοστ, μπισκότα, φρούτο κομμένο, φρούτο άκοπο, χώρια τα υπόλοιπα σνακ που πιθανά να βρεθούν εκεί γύρω σε κάποιο μαγαζί, πάνες κι αλλαξιές μια βαλίτσα για να μην κρυώσουν τα παιδιά ή να είσαι από τις άλλες που είναι πολύ χαλαρές και πάνε μόνες με τα παιδάκια τους και απολαμβάνουν την ομορφιά και μάλιστα χωρίς να φωνάζουν και να στριγγλίζουν, αυτό που το βάζεις!

Όμως το πιο δύσκολο, ταπεινωτικό και επικριτικό βλέμμα το έχουν οι γυναίκες προς άλλες γυναίκες. Η σύγκριση γίνεται αυτόματα, σχέση ηλικίας – σώματος, καλά κρατιέται αυτή, ειδικά σε παραλίες που πηγαίνουμε συνέχεια ως κοντινές μας, θα τύχει κάθε καλοκαίρι να βρεθούν τα ίδια μάτια να κοιτούν τα ίδια πόδια, τα ίδια μπούτια, τα ίδια στήθη. Το σκανάρισμα τελειώνει όταν οι ατέλειες της άλλης είναι περισσότερες από τις ατέλειες αυτής που κοιτά.

Καλοκαίρι έρχεται λοιπόν, ο καθένας «οφείλει» να αφήσει τα ψυχολογικά και τις εμμονές του στην άκρη για να χαρεί ή να κάνει πως χαίρεται. Ήταν μια δύσκολη χρονιά αποδεδειγμένα για όλο τον κόσμο, αν δεν μπορούμε να δεχτούμε τον εαυτό μας με τα ελαττώματά του, τουλάχιστον ας μην ενοχλούμε τους άλλους ανθρώπους με το αδιάκριτο βλέμμα μας. Ή με τις αδιάκριτες κουβέντες ή τα σχόλια μας.

Ποτέ δεν ξέρεις πως δημιουργήθηκε μια ουλή, ποια φάρμακα ή ανωμαλία ορμονών δημιούργησαν κυτταρίτιδα ή για ποιον λόγο μια αυξομείωση βάρους άφησε τα σημάδια της με ραγάδες, ούτε όλοι έχουμε γεμάτο πορτοφόλι, ώστε το εβδομαδιαίο μας πρόγραμμα περιλαμβάνει αισθητικό και μικροεπεμβάσεις. Δε γεννηθήκαμε όλοι μάρμαρο, λιγνοί χωρίς λίπος και τρίχες και δεν είμαστε όλοι υγιείς, ώστε να αισθανόμαστε και να δείχνουμε τέλειοι.

Στόχος λοιπόν για το καλοκαίρι του 2017 είναι να μην κοιτώ τα πόδια μου αλλά μπροστά μου το απέραντο ελληνικό γαλάζιο, να μην κοιτώ τα πόδια της άλλης αλλά να σκαλίζω την άμμο και να μαζεύω βοτσαλάκια και να μην ντρέπομαι να φάω, να πιω, να εμφανιστώ με το μαγιό ή να βρέχω κομμάτι κομμάτι του σώματός μου πριν μπω στη δροσερή θάλασσα και πάθω σοκ! Κι αν κάτι από αυτά που πάνω μας υπάρχουν και δεν μας αρέσουν, ας μπούμε σε μια σειρά και ας βάλουμε στόχο του χρόνου να έχουμε φροντίσει όσο γίνεται, να διορθώσουμε ό,τι και όσο διορθώνεται!

Να είμαστε όλοι καλά αδέρφια! Μόνο αυτό έχει σημασία, αυτό μόνο αρκεί. Ελπίζω σε ένα όμορφο και ήρεμο καλοκαίρι που θα περάσει κι αυτό όπως τα προηγούμενα. Ας είναι με λίγη περισσότερη χαρά!Καλές βουτιές! Και… όχι σκουπίδια, όχι πλαστικά σε θάλασσες και ακτές! Α, και ατομική υγιεινή για να περάσουμε όλοι καλά, χωρίς μικρόβια και αρρώστιες, κοινώς να πλενόμαστε και να διατηρούμε καθαρό το σώμα! Όχι άλλη μπόχα, φτάνει όση αντέξαμε τόσα χρόνια…

παρά θῖν‘ ἁλός: Μια ομηρικὴ φράση της Ιλιάδας που ακόμα χρησιμοποιείται στην καθημερινότητα, θέλοντας να αναφέρουμε ότι κάτι γίνεται παραλιακώς…