Πάλι δε σου τα πα όλα μαμά…
Μέρα αγάπης και χαράς η σημερινή. Δόξα τω Θεώ την περάσαμε με τις μαμάδες μας, αφού ζουν, μας κρατούν το χέρι, ακόμα προσεύχονται για μας.
Ανοίγω τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και έχουν κατακλειστεί από ιστορίες, φωτογραφίες, αφίσες, τραγούδια και λουλούδια, όλα για τη μία και μοναδική μητέρα, για τον άνθρωπο που έδωσε το είναι του να μας φέρει στη ζωή. Με πόνους, με κόπους και κούραση, με αγωνίες που δεν τελειώνουν ποτέ μα και με χαρές.
Εκφράσεις πολλές και ιδιαίτερες, άλλες μεγάλης αγάπης, άλλες ουδέτερες, άλλες με ύφος, άλλες θυμωμένες, άλλες ψυχρές, πολλές με χιούμορ, άλλες παραπονεμένες, άλλες πληγωμένες από την απώλεια.
Η μάνα που μας ανάστησε μπορεί να είναι ο θάνατός μας, διάβασα κάπου. Μπερδεύεται η ψυχολογία, η κόντρα και η αγάπη, με τον «στόχο» που πετάμε όλα τα βελάκια μας όταν εκτονώνουμε πάνω της θυμό, οργή, θλίψη, αγωνία.
Εκτοξεύονται συνέχεια βελάκια από κάθε κατεύθυνση στον άνθρωπο που νόμισε ότι φέρνοντάς μας στον κόσμο, θα έχει τις δυνάμεις να στρώσει ροδοπέταλα στο διάβα μας, θα μπορεί να διώξει όλες τις αρρώστιες, θα είναι πάντα άγρυπνος φρουρός που θα αφοπλίζει κάθε εχθρική κίνηση εναντίον μας, κάθε στιγμή κακή θα την μετατρέπει σε καλή, κι όποιος πει τίποτα για το καμάρι της ουαί και αλίμονό του!
Είδη μανάδων πολλά! Όπως διάβασα σε άλλο σχόλιο, περιουσία έκαναν οι ψυχολόγοι εξαιτίας της! Μα όσα κι αν είναι τα άστρα πάνω από το κεφάλι της, τα στέμματα και τα παράσημα, απ’ όποιο πόστο κι αν υπηρέτησε τη μητρότητα, η μάνα είναι μία.
Δεν είναι εύκολη η σχέση αυτή, μα λιώνουμε στην παρουσία της και παλεύουμε με την απουσία της. Αχ ρε μάνα να ξερες… Μόνο να ήξερες!
Από κάθε άποψη πρωταγωνιστεί. Για τους ρόλους της τους πολλαπλούς, για τα καλά και τα άσχημα που της αποδίδουμε, για το στενό της μαρκάρισμα, για τη μητρότητα που τη μαθαίνει μέχρι να κλείσει τα μάτια της, για το ρόλο της γυναίκας ή του μικρού κοριτσιού που συνειδητά ή ασυνείδητα θα πάρει, για να καταφέρει να είναι ή να εξελιχθεί σε άξια μάνα ή τουλάχιστο να αντέξει να σταθεί στο ύψος των περιστάσεων.
Δύσκολος ρόλος μα ευλογημένος. Δε θέλει στολίδια και περικοκλάδες, δε θέλει λόγια γλυκερά και μελωμένα, δε θέλει στίχους και ποιήματα. Θέλει αγάπη και παρουσία και φροντίδα και λόγια καλά για την έστω μια φορά το χρόνο έκφραση της ευγνωμοσύνης στο πρόσωπό της και στο χρόνο που η κάθε γυναίκα μάνα αφιέρωσε στα παιδιά της.
Γιορτάζει η μάνα. Αυτό. Και τέλος. Ζει ή δε ζει, είναι παρούσα ή όχι, ήταν καλή ή όχι, λάθος σε όλα ή σωστή, η μάνα είναι μάνα. Ποιός ξέρει τί όνειρα είχε, ποιός υποψιάζεται τις πληγές και τις στεναχώριες της, τα βάσανα και τις μόνιμες αγωνίες της, όσα άφησε στην άκρη και όσα νέα ξεκίνησε με μισή καρδιά και αγώνα και έννοιες χίλιες δυο.
Μαμά σε καταλαβαίνω. Σε νιώθω. Μπορώ να μπω στη θέση σου. Αυτό θα της πω.
Γιορτάζω τη μάνα ως κόρη. Και είναι δύσκολο να ειπωθούν όλα με λόγια στον άνθρωπο που ήταν εκεί, σάκος του μποξ να δεχτεί τα δικαιολογημένα και τα αδικαιολόγητα.
Μα δεν της είπα σ’ αγαπώ. Της το λέω κι άλλη μέρα, δεν πειράζει. Δεν αλλάζει αυτό από χρονιά σε χρονιά. Μόνο ο φόβος υπάρχει, που σου λέει κρυφά έπρεπε να της το πεις, του χρόνου ποιος ξέρει… Όσα χρόνια και να προσπαθούμε να εκφράσουμε αυτό που νιώθουμε πάλι δε θα είναι αρκετά. Κι όσα χρόνια κι αν χρειαστεί να λέμε ευχαριστώ, πάλι λίγα θα είναι.
Για όλες τις μαμάδες λοιπόν και τις γιαγιάδες που είναι δυο φορές μαμάδες, για τις μαμάδες του κατεπείγοντος, για τις μαμάδες των ιδρυμάτων, για τις μαμάδες τις παρούσες και τις απούσες και τις μαμάδες της άδειας αγκαλιάς, μια μεγάλη, τεράστια αγκαλιά από μένα για όλες, μα πιο πολύ επιτρέψτε μου για τις τελευταίες.
Και για όσες ελπίζουν και για όσες πονούν ακόμα και για όσες κάπου στο ενδιάμεσο χάθηκαν και έχασαν ένα κομμάτι του εαυτού τους δυο αγκαλιές και ένα φιλί. Γιατί σήμερα ούτε τηλέφωνο θα χτυπήσει, ούτε καρτούλα φτιαγμένη από χεράκια παιδικά θα πάρουν, ούτε κάποιος έφηβος θα την ξεχάσει τελικά, ούτε κάποιος από μακριά θα τηλεφωνήσει να της πει «χρόνια πολλά ρε μάνα»!
Εύχομαι με υγεία να βρεθούμε ξανά και του χρόνου, όλοι μαζί στη μέρα αυτή της αγάπης.
Να χαιρόμαστε τις μανάδες μας με την παρουσία τους, την απουσία και τη μνήμη τους, να χαιρόμαστε και τον εαυτό μας που είναι ίδιος με αυτές, τα χαρακτηριστικά της δικά μας και τα εντός σημάδια της που έγιναν τελικά τόσο εμείς.
Σας φιλώ όλους!
Να είστε καλά!
Photo by Annie Spratt on Unsplash
