Υπάρχει κακό μάτι, πραγματικά υπάρχει! Υπάρχει στο βλέμμα που σε σκανάρει μέχρι να εντοπίσει κάτι, υπάρχει το βλέμμα που διαπερνά κάθε πόρο του σώματός σου μέχρι αυτό να χαθεί μέσα στο νερό και ξανά το διαπερνά μόλις αυτό βγαίνει από το νερό και κατευθύνεται στην πετσέτα.
Υπάρχει το κακό μάτι στο καθρέφτισμα του θέματος που σ’ απασχολεί στο βλέμμα του, όταν σταθεροποιείται στα «κατακριτέα» σημεία, σε αυτά που δέχονται τη μεγαλύτερη κριτική.. δες την αυτή πως είναι, κοίτα την πως έγινε, πω πω χάλια το σώμα της, πάχυνε, χαλάρωσε, μα δες πόσο αδύνατη και πόση κυτταρίτιδα, μας πώς έσπασε έτσι, α πα πα χάλια, τς τς σώμα για τα μπάζα, πω ρε φίλε, τί μας τα δείχνεις, κοίτα όμως που δεν ντρέπεται να φορά μπικίνι!…….
Αυτά κι άλλα τόσα και πόσα ακόμα λέγονται που δεν τα ξέρω ή δεν τα έχω ακούσει, πόσα βλέμματα ασχολούνται με οτιδήποτε άλλο στην παραλία εκτός από το να βλέπουν το απέραντο γαλάζιο, εκτός από το να χαλαρώνουν, να κουβεντιάζουν, να σιωπούν, να κοιμούνται, να διαβάζουν, να λιάζονται σα να μην υπάρχει αύριο! Τα έχουμε πει άλλωστε ξανά εδώ https://elpiscalling.com/para-th%e1%bf%96n-%e1%bc%81l%e1%bd%b8s/ στο κλασικό “Παρά θιν’ αλός” πριν μερικά χρόνια!
Κι όμως υπάρχει το κακό μάτι, όπως υπάρχει και η κακιά γλώσσα. Επέκταση συνήθως και τα δύο όσων είναι έξω από το κουτάκι μας. Όσα μας απασχολούν για να μην ασχοληθούμε με τα δικά μας γίνονται πάντα καλή αφορμή για τα ψου ψου ψου, και όσα μάθαμε ως βίωμα αντιγράφοντας αυτά που ακούσαμε, γίνονται κακό παράδειγμα προς μίμηση. Αυτά που δε θέλουμε να γίνουμε, που φοβόμαστε να γίνουμε, αυτά που εκπαιδευθήκαμε να μη θέλουμε να γίνουμε βλέποντας τις φωτογραφίες και τις ωραίες εικόνες των προϊόντων, είναι η βάση στο πώς σχολιάζουμε ή στραβοκοιτάζουμε τους άλλους.
Υπάρχει και μάτι και γλωσσοφαγιά. Όλα υπάρχουν στον αδύναμο κόσμο μας και έχουν δύναμη τα ίδια και ασκούν δύναμη τεράστια στους ήδη ευάλωτους εαυτούς που χτυπιούνται από παντού. Υπήρχαν και θα υπάρχουν για όσο θα μας τα πλασάρουν ως ουσιαστικά θέματα τα δίκτυα, τα μέσα, τα προϊόντα και οι διαφημίσεις.
Όπου υπάρχει η λατρεία της ύλης, εκεί θα υπάρχουν και αυτά. Θα υπάρχουν όσο τα κέντρα αισθητικής με μανία θα παλεύουν να σβήσουν από πάνω μας τα χρόνια, τα σημάδια, όσα ήρθαν και έφυγαν και άφησαν κάτι να τα θυμόμαστε, όσα μας ακούμπησαν ως αρρώστιες και σημαντικές αλλαγές, όσα το κάθε φύσημα κεριού στην τούρτα γιορτάζει ως κατόρθωμα και όχι ως αδυναμία.
Υπάρχει το κακό, όσο υπάρχουν βλέμματα από ανθρώπους που έχουν περίσσευμα κακίας και κουτσομπολιού πάνω πάνω στη γλώσσα.
Ηθελημένα ή όχι, τα μάτια πρέπει να εκπαιδεύονται μαζί με τη γλώσσα, μαζί με την έκφραση, μαζί με την αξία της ανοχής σε έναν κόσμο μη ανεκτικό. Λίγες είναι οι προσπάθειες προώθησης της συμπερίληψης. Λίγη και μικρή είναι ακόμα η προσπάθεια. Βασικό για να βρει εφαρμογή και να μείνει ως βίωμα ψυχής κυρίως στα νέα παιδιά, είναι να μάθουν να δέχονται αυτό που βλέπουν και όχι να φοβούνται μην γίνουν σαν και αυτό που βλέπουν. Να μη φοβούνται πως θα αλλάξουν κάποια στιγμή, πως θα μεγαλώσουν, πως θα αρρωστήσουν, πως δε θα είναι όπως την εικόνα που είδαν στο ίνσταγκραμ, πως η εικόνα ενός ανθρώπου δεν οφείλει στον Θεό της τελειότητας να είναι πάντα στα όρια του ιδανικού κι αυτό να προσπαθεί μια ζωή, χάνοντας την ουσία!
Υπάρχει το κακό όσο θα το ενισχύουμε. Όσο θα εκπαιδεύουμε το μάτι μας να ασχολείται με πράγματα που δεν είναι ούτε όμορφα, ούτε άσχημα.. απλά είναι! Κι αυτό θέλει μεγάλη προσπάθεια, τη μεγαλύτερη ίσως, το πώς θα μάθουμε τελικά να είμαστε! Ο καθένας πώς θα μάθει να είναι και τίποτε άλλο. Είμαι εδώ, είμαι τώρα, είμαι έτσι. Δεν υπάρχει τίποτε άλλο από το να είμαστε, δεν υπάρχει άλλη αλήθεια από αυτό που είμαστε.
Σε έναν κόσμο που δε θέλει να είναι αλλά να φαίνεται, σε έναν κόσμο που δεν ευχαριστιέται με τίποτα αλλά επιθυμεί κι άλλα από όσα ήδη έχει, που θέλει μονίμως τα επόμενα από αυτά που ήδη τώρα απολαμβάνει, είναι πολύ δύσκολο να γίνει η αλλαγή κι ακόμα πιο δύσκολο να αποστασιοποιηθούμε από το φίλτρο του τέλειου.
Όποιος δεν έχει πέσει θύμα, ας σηκώσει το χέρι. Πρώτη εγώ δηλώνω θύμα. Καταλήγω όμως, πως αν δεν υπήρχε το βλέμμα του άλλου, τίποτε από αυτά δε θα είχε σημασία. Είναι το ξένο βλέμμα που μας κάνει να νιώθουμε άσχημα και άγχος και όχι αυτό που είμαστε πραγματικά. Είναι το σχόλιο που θα μας ρίξει και όχι το παρουσιαστικό μας. Είναι η γλώσσα που θα μας στολίσει με ένα σωρό επίθετα και όχι αυτό που σχολιάζεται.
Φαντάσου τον εαυτό σου σε μια έρημη παραλία. Μόνο εσύ και το κύμα. Πόσο θα σ’ ένοιαζε αλήθεια αν είσαι τέλειος, αν έχεις αναλογίες πρακτορείου μοντέλων, αν το σώμα σου είναι γεμάτο κυτταρίτιδα και ραγάδες, αν τα μαλλιά σου ανεμίζουν στον ήλιο θαμπά και αχτένιστα, αν τα νύχια σου είναι τα κανονικά και όχι αυτά που φτιάχνονται στα σαλόνια ομορφιάς, αν είσαι άβαφη και τα σπυράκια, οι κοκκινίλες και οι ευρειαγγείες γίνονται ακόμα πιο έντονα στο ανελέητο φως του ήλιου, αν τίποτα πάνω σου δεν είναι αυτό που σου μαθαίνουν όλα τα χρόνια της ζωής σου ότι πρέπει να είναι… Πόσο θα σε ένοιαζε;
Όλες οι «ατέλειές» μας υπάρχουν, γιατί κάποιος βλέπει πάνω μας κάτι που το χαρακτηρίζει ως ατέλεια. Αν δεν έβλεπε, θα υπήρχαν απλά, δε θα ήταν τίποτε περισσότερο από αυτό που Είναι, άλλο ένα δηλαδή χαρακτηριστικό μας, παροδικό ή μόνιμο!
Δεν ξέρω πότε μπορεί να γίνει η αρχή και να κάνουμε την αλλαγή προς το καλύτερο, δεν ξέρω πότε θα είμαστε πραγματικά έτοιμοι ως κοινωνία και ως άτομα ξεχωριστά, δεν ξέρω πότε το κομμάτι της αισθητικής συμπερίληψης θα αρχίσει να δουλεύεται συστηματικά από την κοινωνία. Ξέρω, πως ήρθε άλλο ένα καλοκαίρι που στις συζητήσεις μας εξακολουθεί να ακούγεται αυτό που δεν θα έπρεπε να απασχολεί κανέναν, «πώς θα βγούμε στην παραλία έτσι;» και να ψάχνουμε λύσεις που να καλύπτουν αυτό που «άλλοι» θεωρούν ως αισθητικό πρόβλημα και μας έπεισαν ότι κάτι λάθος πάει με μας, κάτι πολύ άσχημο κουβαλάμε, κάτι κόβεται στις εξετάσεις αισθητικής και καλό θα ήταν μέχρι να διορθωθεί να μην επιχειρήσει να φανεί στον κόσμο!
Τα θύματα και πάλι, όπως πάντα, οι γυναίκες, αν και γνωρίζω και αρκετούς άντρες που η εικόνα τούς δημιουργεί εξίσου πρόβλημα και νιώθουν το ίδιο ευάλωτοι και ανασφαλείς και μειονεκτούν μπροστά στους νεαρούς που είναι φέτες, φουσκωμένοι, αποτριχωμένοι, γυαλιστεροί και ιδιαιτέρως προσεγμένοι!
Δεν υπάρχει ηλικία και φύλο, που να μη βιώνει με τον έναν ή τον άλλο τρόπο αδυναμία να βγει με το σώμα του όπως ακριβώς είναι στην παραλία, χωρίς να προσπαθήσει μια αλλαγή, κάποια βελτίωση, κάτι που να μπορεί να «κρύψει» την ατέλεια, αυτή που άλλοι την χαρακτήρισαν ως τέτοια, που να μην τον «πονέσει» όταν θα παρουσιάσει το γυμνό πια εαυτό του στα βλέμματα των πολλών, αυτών που από τις ξαπλώστρες και τις ψάθες τους κοιτούν με αδιακρισία σχολιάζοντας ό,τι ο καθένας μας βιώνει ως αδυναμία.
Είναι ωραίο το ωραίο! Μα ποιος θα πει ποιό είναι το ωραίο τελικά;
Καλό καλοκαίρι φίλοι μου! Καλά μπάνια και με προσοχή! Κυκλοφορούν πολλές τσούχτρες εκεί έξω!
Photo by Stavrialena Gontzou on Unsplash
