Ολόγιομο φεγγάρι στην αρχή του Οκτώβρη…
Κάτι παράξενο έχει αυτή η πανσέληνος. Κάτι που δεν κολλάει, δε μου πηγαίνει αυτό το φεγγάρι σήμερα. Όλα ρευστά και ταλαίπωρα, ευτυχώς που υπάρχουν και μερικές σταθερές του αέρα, να χαμε να λέγαμε, για να αποκτά νόημα το γκρίζο.
Και να δεις, τού ταιριάζει του έρωτα το πορτοκαλί, το “φθινοπωρινί” περισσότερο από το κατακόκκινο του αίματος. Όχι τόσο κόκκινο. Κουράζει.
Οκτώβρης μήνας, κολοκύθες στολισμένες και φύλλα ξερά, κάστανα που εμφανίζονται και βελανίδια να πρασινίζουν ξανά στα δέντρα.
Μα κάτι δεν… Γι’ αυτό σού λέω, πορτοκαλί να είναι ο έρωτας.
Εμένα έτσι κι αλλιώς δε μ αρέσουν οι πανσέληνοι. Τα ολοστρόγγυλα φεγγάρια τα τέλεια δε με εμπνέουν. Αυτά που εμφανίζονται με χάρη πίσω από βουνά και θάλασσες, από το ακατανόητο σύμπαν που έρχεται κοντά και με τα γουρλωτά μάτια της κοιτάζει, σχεδόν μού φέρνει τρόμο.
Εμένα μ αρέσει δυο τρεις μέρες μετά κομμένο και πορτοκαλί, θολό σχεδόν να ανεβαίνει, πικραμένο να είναι, μόνο του, χωρίς τα εκατομμύρια μάτια να το κοιτούν.
Χτυπημένο στις άκρες του να γέρνει, φαγωμένο, λιγότερο φανταχτερό και αψεγάδιαστο. Τίποτα δεν είναι αψεγάδιαστο στη γη. Στον ουρανό δεν ξέρω, αλλά γιατί να είναι αυτό;
Αυτό το γλυκό φεγγαράκι αγαπώ. Αυτό το πονεμένο, που ξέρει από μοναξιά, που έμαθε από τα δύσκολα, που είδε και που ξέρει τα πολλά, δεν είναι δα και χτεσινό σ αυτό το σύμπαν!
Αυτό που συνοδεύει στις βόλτες τους μόνους των μεγαλουπόλεων, τους άλλους που κοιτούν από τα παράθυρα και τα θαμπώνουν ζωγραφίζοντας στο τέλος καρδούλες και ονόματα και μετά με βία τα σβήνουν, εκείνους που άστεγοι είναι σε όλα τους, στους ιδανικούς κι ανάξιους εραστές των συνοικιών που ταξίδια μεγάλα ονειρεύτηκαν μα έμειναν να κόβουν βόλτες στις τσιμεντένιες πλατείες, γύρω από τα κακοφτιαγμένα σιντριβάνια, πετώντας μερικά ψίχουλα στα περιστέρια, σαν περιστέρια κι αυτοί που περιμένουν να στείλουν το μήνυμα δεμένο στο πόδι σ’ ένα τεράστιο βαπόρι στις μεγάλες θάλασσες.
Αυτό το κακοφτιαγμένο φεγγάρι θέλω, το μισοφωτισμένο, που σιωπά μέχρι να έχει να πει κάτι πολύ σημαντικό. Τα υπόλοιπα είναι ξεκούτικα μπλα μπλα για το θεαθήναι και λαμπεροί διάττοντες αστέρες που τσουφ, πέφτουν τελικά και πέφτουν και ανοίγουν τρύπες στο χώμα.
