Οκτώ και τέταρτο νυχτώνει τώρα πια…

Οκτώ και τέταρτο νυχτώνει τώρα πια

Οκτώ και τέταρτο. Νυχτώνει τώρα πια. Γεμίζουν οι κύκλοι και φτάνουν εκεί που ξεκίνησαν κι άλλοι παίρνουν σειρά και όλα κυλούν φυσιολογικά, κανονικά, χωρίς εμάς. Ο ήλιος θα δύει, ο ήλιος θα ανατέλλει και χωρίς εμάς. Τα πουλιά θα κουρνιάζουν στις φωλιές και στα κλαριά, τα ζώα θα βρίσκουν τον τρόπο. αυτά έχουν τον τρόπο, εμείς όχι.

Και η θάλασσα θα απολαμβάνει την ακολουθία των κυμάτων της, ο παφλασμός της θα νανουρίζει κάθε κουρασμένο, η ροή των πραγμάτων θα ακολουθεί τη σοφία της φύσης, όλα στην κάθε τους λεπτομέρεια θα κινούνται και θα ολοκληρώνουν τους κύκλους τους γιατί έτσι.

Δε μας έχουν ανάγκη. Μισό καλό δεν έχουμε προσφέρει στη φύση, εκτός από κάτι μικρά φυτέματα εδώ και κει, το χρέος να βγαίνει. Λερώνουμε, κακοποιούμε, αδικούμε τη φύση. Αυτήν που μας τρέφει, αυτήν που υπάρχει και χωρίς εμάς. Εκμεταλλευόμαστε, στραγγίζουμε, πονάμε κάθε της κόκκο, καταναλώνουμε κάθε της πόρο. Γιατί έτσι.

Μα αυτή υπάρχει και χωρίς εμάς. Υπήρχε και χωρίς εμάς. Αντέχει όπως και να έχει. Για εμάς δεν ξέρω.

Λιγοστεύουν οι μέρες του χρόνου, περάσαμε το μισό. Λιγοστεύει το φως. Λιγοστεύει κυρίως το φως εντός. Αυτό κι αν είναι! Και μένουμε μόνοι. Ξανά, με διαστήματα διακοπών, ξανά και ξανά. Με απέλπιδες προσπάθειες να αποδείξουμε ότι είμαστε κάτι, ενώ δεν είμαστε. Με εμμονές και βεβαιότητες που βγάζουν στο κλάμα. Δεν έχουμε ιδέα!

Το νήμα πού αρχίζει και πού τελειώνει; Ποιος ξέρει το σωστό και το μέλλον να πει όταν δε ζει το παρόν; Και οι κύκλοι ανοίγουν και κλείνουν και ανοίγουν… και όλα φαίνεται ότι εδώ, στο συγκεκριμένο σημείο που βρίσκομαι κυλούν ειρηνικά, ομαλά, σωστά, δίκαια. Μα πιο κει τίποτα δεν κυλά σωστά. Οι κύκλοι δεν είναι πια κύκλοι. Πόσες μοίρες έχει μέσα του το μηδέν; Πόσες μοίρες αντέχει μια μπάλα;

Κανείς δεν ακούει όταν κλαις. Κανείς δεν είναι δίπλα σου όταν αγωνιάς. Απώλειες γεμάτη η ζωή. Κι αυτό το μόνοι ερχόμαστε και μόνοι πεθαίνουμε.. τι βεβαιότητα κι αυτή!

Δεν έχω τόση φαντασία να γράψω το σενάριο των ημερών που έρχονται.

Δεν έχω τρόπο να στείλω τροφή στα πεινασμένα μωρά του Αφγανιστάν.

Δεν ξέρω ποιος κινεί τα νήματα.

Δεν έχω ιδέα τι γίνεται στον κόσμο.

Δεν ξέρω γιατί συμβαίνουν όσα συμβαίνουν και κανείς δεν τα σταματά.

Δεν έχω ιδέα.

Τις αυταπάτες μου να πατήσω, να τις λιώσω, να τις εξαφανίσω θέλω.

Τις βεβαιότητές μου να διώξω.

Να δω από την αρχή τα πράγματα με καθαρή ψυχή.

Photo by Bowen Chin on Unsplash