Να είμαστε στο εμείς και όχι στο εγώ!
Δε σταματούν οι μέρες να φέρνουν εκπλήξεις. Κάθε μέρα και κάτι, για την ακρίβεια κάθε στιγμή και κάτι διαφορετικό, κάτι άξιο να απορείς, κάτι να θαυμάσεις, κάτι να διαφωνήσεις, κάτι να εκπλαγείς δυσάρεστα, να τρομάξεις, να προβληματιστείς. Δεν αλλάζει ο κόσμος, τα ίδια λάθη επαναλαμβάνει, για τις ίδιες μικρότητες χάνει την ουσία, η δοξομανία του τον κάνει κουμάντο και η λύσσα για κάτι που τις πιο πολλές φορές αποδεικνύεται απλά γελοίο.
Η επικαιρότητα δεν αφήνει κανέναν απροβλημάτιστο, αυτός είναι ένας από τους σκοπούς της και τον εκπληρώνει καλά. Τα ιδιαιτέρως προστατευμένα μάτια και αυτιά μας, αρκετά συχνά πια δεν αντέχουν τα νέα, τα συμβάντα της πρώτης γραμμής μας αφήνουν άφωνους, φοβισμένους και αμήχανους μπροστά στο κακό, σε όσα η ψυχή μας δεν μπορεί να αντέξει.
Λίγα αυτά που θα μπορούσαν να μας κάνουν να εκπλαγούμε ευχάριστα, άλλωστε όσα έχουμε δει σε ταινίες και ντοκιμαντέρ, γίνονται κάποια στιγμή η πραγματικότητα του τρόμου. Πόσα να επεξεργαστεί ο εγκέφαλος και η ψυχή; Είναι τόσα πολλά!
Αν είχατε αρκετό διάστημα να ακούσετε ότι οι Έλληνες είμαστε κλέφτες, σας λέω ότι το είπε πρόσφατα ο Ρόμπι Γουίλιαμς και πολύ χαριτωμένα, γιατί τάχα κάποιοι ήθελαν να του κλέψουν τα πετράδια από το αμάνικο γιλέκο του, στη συναυλία που έδωσε πρόσφατα στη χώρα μας.
Σε ποια κατηγορία χωράει άραγε ο ίδιος και όσα λέει; Ποιος να ξέρει; Αυτός τα είπε και το πλήθος γελούσε. Αμήχανα μήπως; Μάλλον όχι! Επιβεβαίωσαν τα λεγόμενα με την συμπεριφορά τους αντί για εκείνο το ωραίο το παλιό το «ου ρε!» που σε κατέβαζε από το έδρανο της βλακείας σε χρόνο ρεκόρ!
Τί άλλο να ζητήσουμε πέρα από ομόνοια; Τί άλλο πέρα από τη φράση του Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ»;
Αλλά μια χώρα ζυμωμένη στο ψέμα και το διχασμό που αρπάζει φωτιά σε χρόνο ρεκόρ ως παλιά εγγραφή ποτισμένη με πετρέλαιο, δε θέλει και πολύ να ξυπνήσει το θυμικό και τις θύμησες.. μωρέ λες να χει δίκιο; Ας ρίξω κι ένα γελάκι καλού κακού, αμήχανο ξε-αμήχανο στην περίπτωση που μπορεί να έχει και δίκιο.
Απαράδεκτο δεν το λες, ηλιθιότητα το λες και επικίνδυνη μάλιστα, κυρίως για όσους δε βρήκαν κανένα λάθος στα λεγόμενά του, που δεν υποστήριξαν ούτε για την τιμή των όπλων τον τόπο που τους γέννησε, γιατί είναι μάλλον πολύ ντεμοντέ μια τέτοια πράξη!
Πόσο ταραγμένη είναι η υφήλιος, πόσο κλονισμένοι είναι οι άνθρωποι παντού στον κόσμο, είναι συγκλονιστικό. Μας προειδοποιούν συνεχώς για τις επικείμενες βλάβες, για τους επικειμένους πολέμους, για τις πυρηνικές καταστροφές, για όλα τα σοβαρά προβλήματα που ζούμε ή θα ζήσουμε έχουμε ενημέρωση. Μάχες και θανατικό στα χρόνια της προόδου, πόλεμοι ακόμα στον αιώνα της τεχνολογίας! Τί κάνουμε; Τα αγνοούμε γιατί δεν τα αντέχουμε. Τα απωθούμε. Δεν υπάρχει περίπτωση αυτός ο εγκέφαλος να επεξεργαστεί όλα αυτά που συμβαίνουν.
Όμως όλα, μα όλα τα δύσκολα του κόσμου, τα κάνει μικρά η Αγάπη. Η αποδοχή. Ο σεβασμός. Η ειρήνη στο πνεύμα και στην ψυχή μας. Η ανάγκη όμορφης συνύπαρξης. Η ανάγκη δυνατών, δεμένων κοινωνιών στα δύσκολα. Η συνειδητοποίηση ότι είμαστε ένας κόκκος άμμου στο απέραντο σύμπαν!
Τί άλλο να ζητήσουμε πέρα από ομόνοια; Τί άλλο πέρα από τη φράση του Μακρυγιάννη «Είμαστε εις το εμείς κι όχι εις το εγώ»; Μετεκλογικά τί μένει πέρα από το εμείς; Τί περιμένουμε πια και πού ελπίζουμε; Ας επιστρέφουμε στη ρίζα της ψυχής και ας την ποτίζουμε καθημερινά με ουσία, με ομορφιά, με φως κι αγάπη! Έχουμε κάτι να χάσουμε;
