Να διασκορπισθούν οι εχθροί…

Χάθηκα. Πέρασαν αρκετές μέρες που δε σας συνάντησα διαδικτυακά και δεν έχω μια σπουδαία δικαιολογία γι αυτό. Ήθελα να σωπάσω λίγο, να ηρεμίσω τον χείμαρρο των λέξεων που έρχονται πολλές φορές ακάλεστα, απροειδοποίητα.

Χάθηκα γιατί προσπαθούσα να θυμηθώ τις μυρωδιές των ημερών των παιδικών μου χρόνων και να νιώσω ξανά τη χαρά της αναμονής και της εγκαρτέρησης, τότε που είχε αξία το καλτσούνι να φαγωθεί το Πάσχα. Είχε ομορφιά αυτή η αναμονή!

Χάθηκα μέσα σε σκέψεις των ημερών σε σύγκριση με την κατάντια των ειδήσεων που φτάνουν στις οθόνες, χάθηκα συγκρίνοντας τα χρόνια τότε και τα χρόνια τώρα, χάθηκα προσπαθώντας να βρω την ισορροπία στην εποχή που οι άνθρωποι ήταν με τα σανδάλια και τους χιτώνες και περίμεναν τη λύτρωση και τα συγκρίνω με τα δύσκολα που τώρα ζούμε.

Θυμάμαι το σομόν φορεματάκι το λινό και τα ανοιξιάτικα μπλε παπούτσια, είμαι πανέτοιμη για το βράδυ του Μεγάλου Σαββάτου. Βλέπω εικόνες από την Αποκαθήλωση, ακούω τις πένθιμες καμπάνες, βλέπω την περιφορά του Επιταφίου, τον ραντισμό του με κολόνιες Μυρτώ, τα ροδοπέταλα και τους λεμονανθούς να πέφτουν από τον ουρανό (δηλαδή από τα μπαλκόνια) και να ραίνουν το σώμα Του. Βλέπω νοικοκυρές να σηκώνουν τα μανίκια και να ξεκινούν τη μάχη για τα ωραιότερα και νοστιμότερα καλτσούνια και τσουρέκια, τα κεράκια αναμμένα, φιλιά και αναστάσιμες ευχές.

Και προτίμησα η αλήθεια το χάσιμο αυτό στις μνήμες, την επίσκεψη για λίγο εκεί πίσω για να πάρω δύναμη από τις θύμησες και τις μυρωδιές, για να σηκώσω το τηλέφωνο και να καλέσω την αγαπημένη μου κυρία Λιλίκα που τότε της έκλεβα μέσα από τα τάπερ τα πεντανόστιμα γλυκά της, για να συγχρονιστώ με το τώρα! Για να αφήσω στην άκρη το δάκρυ που φτάνει στο όριο και να πιάσω το δάκρυ της αγαλλίασης.

Οι ήχοι των σκέψεων πλείστες φορές βουίζουν σαν τις μέλισσες, μόνο που αυτές οι ακούραστες παράγουν έργο συνεχώς, ενώ το ανθρώπινο βουητό παραμένει απλά, βουητό. Φασαρία του μυαλού που για να μάθεις να την καθαρίζεις είναι μεγάλη ιστορία και όχι εύκολη, ειδικά στις μέρες μας.

Πόσες φορές προσπάθησα να μείνω εγώ και οι ήχοι της φύσης, εγώ και η αναπνοή μου, εγώ και οι παλμοί της καρδιάς μου όπως πολλές τεχνικές χαλάρωσης προστάζουν… Πόσες φορές δεν μπήκα σε χωράφια ξένα, προσπαθώντας να κάνω κάτι που δε μου ταιριάζει, κάτι που με οδηγούσε αλλού… Και πόσες άλλες δε διαφώνησα με απόψεις και ορολογία και ερμηνεία και πρακτικές του ίδιου πράγματος μα τόσο διαφορετικού τελικά ̇ μένω και καθαρίζω το μυαλό μου με αποδέκτη εμένα ή μένω και ησυχάζω αφήνοντας τις σκέψεις και τις ανησυχίες μου κάπου αλλού; Συνεχίζω να φροντίζω τον εαυτό μου και να πιστεύω μόνο στη δύναμή μου χωρίς ανάγκη βοήθειας από πουθενά ή κατανοώ τη φθαρτότητα και την αδυναμία μου και αφήνομαι στη βοήθεια κάποιου; Ελπίζω μόνο σε μένα ή ελπίζω αλλού; Οφείλω να εξαναγκαστώ να ηρεμίσω και η “ηρεμία” αυτή να με οδηγήσει στην εσωτερική μου δύναμη ή να αφήσω τις πόρτες ανοιχτές και να δεχτώ το Φως και τη ζεστασιά Του να μου χαρίσει αβίαστα ό,τι είναι προς όφελος της ψυχής μου;

Οι άνθρωποι βρισκόμαστε σε μεγάλη σύγχυση, ζούμε σε μια υπερβολή ακόμα και τις σιωπές μας, προσπαθούμε να κρατηθούμε ο καθένας από τον εαυτό του και τον κάνουμε στο τέλος Θεό, αφού όλα τα μπορούμε ׄ ο βηματισμός μας στρέφεται γύρω από τον υπέροχο και μοναδικό μας άξονα, τον εαυτό μας!

Αγνοούμε βασικές έννοιες, βασικές αρχές και ακολουθούμε ό,τι είναι της μόδας! Η κατευθυνόμενη σκέψη μάς τροφοδοτεί με έννοιες που δεν καταλαβαίνουμε και προσπαθούμε να παρασύρουμε ή να πείσουμε άλλους ότι είναι σωστές. Τζίφος όμως! Δεν πετυχαίνει ούτε το ένα, ούτε το άλλο. Και τελικά βαδίζουμε όλοι μόνοι, μέχρι να έρθει μια στιγμή φώτισης, κάτι που δε συμβαίνει πάντα ή δε συμβαίνει συχνά.

Θύμωσα τελευταία και έπεσα σε λάθη. Αντέδρασα στην ομαδοποίηση και τη χωρίς τέλος κριτική, αντέδρασα στην ημιμάθεια που μας χαρακτηρίζει κι ενώ δεν κάνουμε κάτι γι αυτό, συνεχίζουμε να σπάμε πλάκα με πολύ σοβαρά ζητήματα! Kαταλήγουμε σε συμπεράσματα χωρίς να ερευνήσουμε, παπαγαλίζουμε φράσεις και λέξεις που δεν ξέρουμε καν τι σημαίνουν. Ασεβούμε κατά πάντων χωρίς να αυτολογοκρινόμαστε κι αυτό είναι ντροπή. Αναρτούμε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ό,τι θα βγάλει το μάτι του άλλου ξυπνώντας του ενοχές και προσβάλλοντας τα πιστεύω του και τις πεποιθήσεις του, ξέρουμε για τους άλλους όσα δεν ξέρουμε για τον εαυτό μας, μα κυρίως κάνουμε πως ξέρουμε τα πάντα για άλλες φιλοσοφίες, χώρες, θρησκείες, χωρίς να έχουμε ιδέα τι γίνεται στην ίδια μας τη χώρα.

Μετά ο καθένας μένει με τους ομοίους του ή μόνος, αφού δεν μπορεί να συνυπάρξει με τους αντίθετους, πέφτουμε δηλαδή όλοι οικειοθελώς στην παγίδα της αυτο-απομόνωσης, σκάβουμε οι ίδιο το λάκκο και πέφτουμε μέσα, κοιτάζοντας ο ένας τον άλλον από απόσταση αφού δεν μπορούμε να συνεννοηθούμε και να συν-υπάρξουμε.

Μέρες που είναι πολλά θα πούμε, λίγα θα κρατήσουμε. Μέρες που είναι θα κρατήσω εγώ τις μνήμες τις παιδικές, όλα εκείνα που με τροφοδοτούν στο τώρα, στη στιγμή των δύσκολων, ενοχικών, φοβισμένων, ανασφαλών στιγμών, που η παγκόσμια κατάσταση δημιουργεί.

Θα κρατήσω εκείνη τη μυρωδιά που ξυπνά σε κάθε άνθος δέντρου, σε κάθε αγριολούλουδο που στολίζει τον Επιτάφιο, σε κάθε γερασμένο χέρι που μου προσφέρει στη χαρτοπετσέτα το γλυκό της γιορτής. Θα κρατήσω τα στεφάνια στο Σταυρό, την ομορφιά των Εγκωμίων, το τσούγκρισμα του κόκκινου αβγού την ώρα που σπάνε οι βράχοι, που διαλύονται τα πετρώματα για να ζήσει ο καθένας το θαύμα και την Ανάστασή του!

Καλό Πάσχα σε όλους σας αγαπημένοι διαδικτυακοί!

Εύχομαι κάθε καλό στον καθένα ξεχωριστά.

Μην ξεχνάτε όσα σας ανάστησαν, όσα όμορφα σας έφτασαν ως εδώ!

Γυρνώ στις ρίζες μου!