Αν για κάτι είμαι χαρούμενη τις ζοφερές μέρες που ζούμε, αυτό είναι η ανθρωπιά που δε χάθηκε και η ελπίδα ακόμη στον άνθρωπο και στις αξίες που προσπαθεί να κρατήσει όπως μπορεί, ακόμα κι όταν όλα γύρω μοιάζουν σκοτεινά και δύσκολα, όταν όλα κρέμονται σε μια κλωστή. Οι συνάνθρωποί μου έχουν αποδείξει πολλές φορές, ότι πιστεύουν στο «μαζί» και στα δύσκολα βάζουν πλάτη, ειδικά σε εποχές που φαίνεται να μην υπάρχει φως.
Η βοήθεια από τους απλούς ανθρώπους προς κάθε άνθρωπο που βρίσκεται σε ανάγκη με συγκινεί βαθειά. Η βοήθεια από τον απλό άνθρωπο που δεν του περισσεύει αλλά προσφέρει το υστέρημά του με συγκινεί ακόμα περισσότερο. Η βοήθεια των Ελλήνων στους Ουκρανούς που έχασαν μέσα σε λίγη ώρα το βιος και τη ζωή τους ήταν και είναι συγκλονιστική.
Όλοι μαζί σταθήκαμε αποσβολωμένοι μπροστά στις οθόνες να παρακολουθούμε να ξεκληρίζεται ένας λαός, να χάνει τα πάντα μέσα σε λεπτά, να ζει σε καταφύγια σε κατάσταση σοκ, άνθρωποι όλων των ηλικιών να αναγκάζονται να πιάσουν όπλο, γιαγιάδες και παππούδες να περπατούν ώρες ψάχνοντας τρόπο να φύγουν από τα σπίτια που έζησαν μια ζωή ειρηνικά, μεγαλώνοντας παιδιά και εγγόνια.
Το έτος 2022 μας επιφύλαξε το χειρότερο που θα μπορούσε να συμβεί. Χάθηκε κάθε ίχνος λογικής και η μόνη λύση βρέθηκε να είναι ο πόλεμος και η απόλυτη καταστροφή. Οι φωτιές αυτής της κόλασης δε λένε να σβήσουν.
Ξημερώνει η γιορτή της μητέρας και κάποιες μάνες δε θα γιορτάσουν. Κάποια παιδιά δε θα δώσουν ένα φιλί και δυο λουλούδια στον άνθρωπο που τους έφερε στον κόσμο. Οι μάνες στις εμπόλεμες περιοχές πονούν και θρηνούν χίλιες φορές, απελπίζονται μα και βρίσκουν θάρρος να σταθούν άλλες τόσες δίπλα στα παιδιά τους και απλώνουν με όση δύναμη έχουν τις φτερούγες τους να τα προστατέψουν με κάθε τρόπο. Οι μάνες από την Ουκρανία που συνεχίζουν να φθάνουν στο νησί μας, στέκονται βράχος για τους ανθρώπους τους μπροστά στις νέες δυσκολίες που φέρνει η καινούρια ζωή σε έναν ξένο τόπο, όμως δεν είναι μόνες.
Βρίσκουν αγκαλιά και βοήθεια από τους ανθρώπους που στηρίζουν με κάθε τρόπο το έργο της ομάδας. Η ομάδα της Ουκρανικής κοινότητας στην Κρήτη έχει κινητοποιηθεί από την πρώτη στιγμή. Η αλληλεγγύη των ντόπιων είναι συγκινητική και ο καθένας όπως μπορεί, προσφέρει όσα στοχευμένα αναζητά η ομάδα είτε για αποστολή στην Ουκρανία είτε για βοήθεια στους νεοαφιχθέντες ουκρανούς που φθάνουν με τις οικογένειες και τα μικρά τους παιδιά στον τόπο μας.
Ο πόλεμος δεν έχει τελειώσει. Κι αν τελειώσει, οι ανάγκες θα συνεχίσουν να υπάρχουν και ο λαός της να χρειάζεται κάθε βοήθεια. Ας κάνουμε ό,τι μπορούμε για όσο μπορούμε. Και να μην ξεχνάμε ότι «η αγάπη πάντα βρίσκει τρόπο, η αδιαφορία αναζητά δικαιολογίες»… Απλώνουμε το χέρι μας και φωτίζουμε τα σκοτάδια, γιατί οι λαοί δεν έχουν τίποτα να χωρίσουν!
Ηράκλειο Κρήτης, Κέντρο Βοήθειας Παλιό ΚΤΕΛ, Θεατρικός Σταθμός
Photo by Max Kukurudziak on Unsplash
