Φτάνω στο μανάβη, αρχίζω να διαλέγω κάτι ωραία χορταράκια και μου λέει η υπάλληλος… «είναι λίγο βρώμικα, δεν πρόλαβα να τα καθαρίσω, όταν μας τα φέρνει η τάδε κυρία είναι έτοιμα, ένα πλύσιμο θέλουν μόνο, αλλά όταν τα φέρνει ο τάδε, κάνω δέκα ώρες να τα βάλω σε σειρά και πάλι δεν είναι εντάξει!». Κουνώ το κεφάλι και ενώ θέλω να σχολιάσω, πετάγεται μια άλλη κυρία και λέει το γνωστό και μακρόσυρτο με αναστεναγμό πόνου και μεγάλου καημού «άντρεςςςςςςςςςς!!!!!!!!!!!!!!!!!» με πολλά σίγμα στο τέλος!
Σκάω ένα χαμόγελο και παρακολουθώ τη συζήτηση, βάζοντας αργά αργά τα βρώμικα χόρτα στην τσάντα μου. Μπορείς να φανταστείς τί ειπώθηκε, τα γνωστά, που δε σηκώνουν το χέρι τους να κάνουν μια δουλειά, που ο δικός μου έτσι κι ο δικός της αλλιώς και φτάνουμε στο προκείμενο. Η υπάλληλος ανέφερε ένα περιστατικό με τους δυο έφηβους γιούς της, όταν πριν μέρες κατάκοπη ξάπλωσε στον καναπέ, αλλά τα αγόρια ασχολήθηκαν εμπεριστατωμένα με κάτι ψίχουλα και τα έκαναν τελικά όλα χάλια. Η κουρασμένη τότε μητέρα έσπευσε να κάνει την παρατήρηση και να πει, όποιος τα έκανε να τα μαζέψει, εγώ δεν αντέχω άλλο, για να πάρει την απάντηση του μεγάλου γιου «αυτά να τα έλεγες νωρίτερα, τώρα είναι αργά!».
Έχω μείνει κόκαλο με γουρλωμένα μάτια. Μα η κυρία αυτή, μιλάει χαμογελώντας για τους κανακάρηδες της, λέει κι άλλες τέτοιες χαριτωμένες ιστορίες και μου ρχεται να την πιάσω από το γιακά! Γιατί καλή μου κυρία γελάς; Μα κι από πού να πιάσω το θέμα; Είχε αρχίσει ήδη η σακούλα μου να τιγκάρει στο χορταρικό, που θα ήθελε και τόσο καθάρισμα μετά, οπότε, περιορίστηκα σε ένα «σταματήστε το κακό εσείς οι αγορομάνες όσο είναι νωρίς και μάθετέ τους πέντε πράγματα πριν είναι αργά! Εσείς φτιάχνετε τους άντρες!» (εδώ πρέπει να κοκκίνισα!), για να πάρω την απάντηση, ότι θα βρουν αυτοί τσαούσες νύφες και θα τους «περιποιηθούν» ανάλογα!
Αναστέναξα και πήγα να πληρώσω. Πώς να της αλλάξεις γνώμη; Απ’ ό,που και να το δω, απ’ ό,που και να το πιάσω, οι διαστάσεις του φαινομένου είναι πολλαπλές και ιδιαίτερες, έχουν βάρος ψυχοπαθολογίας και μεγάλης βλακείας επίσης, βλάβης και χαζομάρας που διαιωνίζεται ανά τους αιώνες και πολλά άλλα, σας αφήνω να εκτονωθείτε ξεστομίζοντας μερικά από αυτά!
Οπότε, ερχόμαστε ξανά στο θέμα (λες και τελείωσε ποτέ) να μιλάμε και να ζούμε και να βιώνουμε το μέγα ζήτημα του τί κάνουν οι άντρες και τί οι γυναίκες και πώς γίνεται σε μια συγκατοίκηση πολλών ατόμων ή μόνο δύο, να την πληρώνει τελικά ο ένας. Δηλαδή αυτή η μία, που θα νοιαστεί και θα καταπιαστεί με όλα, με τα άπλυτα, το φαγητό του καθενός, το ξεβρώμισμα και την τακτοποίηση της ακαταστασίας, του σιδερώματος, του ανεφοδιασμού ψυγείου και ντουλαπιών και όλων μα όλων των οικιακών εργασιών.
Συγκάτοικοι είμαστε όλοι στην τρέλα, μα βλέπω στο τέλος ένας να τρελαίνεται και να τρέχει ξεμαλλιασμένος κάνοντας τη ζωή των άλλων εύκολη και βολική. Μια διαιωνιζόμενη κατάσταση, μια δυνατή παραδοχή των στοιχείων του παρελθόντος που από γενιά σε γενιά πέρασε σχεδόν σε όλες τις γυναίκες, ότι θα πρέπει να κάνουν τα πάντα για πάντα και για τους πάντες! Και μερικές αντισυμβατικές να μην μπορούν να στεριώσουν σύντροφο γιατί τα λένε τσεκουράτα και διεκδικούν το αυτονόητο, δηλαδή να κάνει ο καθένας ό,τι μπορεί για το σπίτι και το νοικοκυριό του, όπως όταν θα έπρεπε να συμβιώσει με κάποιον ξένο. Απλά πράγματα!
Εγώ πάντως δε βλέπω καμιά αλλαγή, ούτε πρόοδο. Μόνο ελάχιστες εξαιρέσεις που επιβεβαιώνουν τον κανόνα, μα όχι ουσιαστική αλλαγή. Το αντίθετο, βλέπω και κάποιες κυρίες που με ζήλο θέλουν να τα κάνουν όλα αυτές για τον πασάκα τους, γιατί δεν τους έρχεται να πάρουν βοήθεια από το σύντροφό τους! Ήμαρτον! Ειδικά η φράση “εγώ δεν μπορώ να βλέπω τον άντρα να πλένει πιάτα” μπορεί να με φτάσει σε νευρικό κλονισμό! Και όσα σουτιέν κι αν κάηκαν κι όσες κατσαρόλες κι αν βγήκαν στους δρόμους κι όσα ανδρόγυνα στυλ κι αν έγιναν μόδα κι όσες μανάδες, γιαγιάδες και θείες κι αν κλαιγόντουσαν επί χρόνια, όταν η πόρτα του σπιτιού ανοίγει, κλειδώνει ο ρόλος της επιτυχημένης γυναίκας και αρχίζει ο ρόλος της αβάσταχτης ελαφρότητας του τί θα μαγειρέψω και να προλάβω ν’ απλώσω τα ρούχα, να βάλω και μια σκούπα χάλια το πάτωμα και να καθαρίσω το μπάνιο και την κουζίνα, μη φανταστείς, όσα βλέπει η πεθερά, γιατί εγώ πρέπει να τα κάνω!
Σας στέλνω αγωνιστικούς χαιρετισμούς φίλοι και φίλες, μη βάζετε διάφορα με το νου σας, το θέμα είναι τόσο απλό όσο δεν πάει! Αλλά εκείνες οι ριμάδες οι πεποιθήσεις έχουν κάνει όλη τη ζημιά και διέλυσαν πολλά σπίτια, μην το ξεχνάτε! Αν αλλάξουμε τη ματιά μας σε ζητήματα τόσο απλά και καθημερινά, ίσως καταφέρουμε να φέρουμε ισορροπία και ηρεμία στα “καθαρά” μας σπίτια.
Ας κάνουμε λοιπόν ό,τι μπορούμε για να ζούμε ειρηνικά, με τη λογική που θέλει να έχουν όλοι τις ίδιες ευθύνες για το ίδιο σπίτι στο οποίο συμβιώνουν. Να ξέρουν πού βρίσκονται βασικά αγαθά και τροφές, να γνωρίζουν την ύπαρξη και λειτουργία του πλυντηρίου, να βλέπουν και πίσω από το βούτυρο, αλήθεια τώρα, μπορεί να υπάρχει μια μεγάλη έκπληξη εκεί πίσω!
Θα έπρεπε να είμαστε χαρούμενοι που (από το άσμα του Στέφανου Βαρτάνη “Πάρε με νοικοκυρά σου” η Γιώτα Λύδια με χαρακτηριστικό λυγμό τραγουδά “Κάνε με νοικοκυρά σου να σου στρώνω το τραπέζι, να σου πλένω να σκουπίζω και να σε καλωσορίζω…”) ως σήμερα έχουν ελάχιστα βελτιωθεί τα πράγματα. Ευτυχώς που υπάρχουν (υπήρχαν) κάποιοι ρομαντικοί άντρες και έγραψαν τραγούδια για την κουρασμένη γυναίκα, που αν και εργαζόμενη, πάλι δίνουν τίτλο στο τραγούδι “Η μπαλάντα της νοικοκυράς”. Μα τελικά, ποιος θα μας πει την κατηγορία στην οποία ανήκουμε; Ταμπέλες και διαχωρισμοί, χαρακτηρισμοί και συμπλέγματα.
Η οικοδέσποινα, η άξια κυρία που μπορεί όλα να τα τακτοποιήσει, η κυρία του σπιτιού, η ψυχή που ενώνει όλη την οικογένεια, που κρατάει μια γροθιά ενωμένους μικρούς και μεγάλους, που μπορεί και αντέχει να κάνει όσα περισσότερα μπορεί γιατί είναι μεγάλη καρδιά, γιατί έχει ψυχή και κότσια, ας αγαπηθεί πια από όλους! Να μην τη ζηλεύουμε που μπορεί να κλείνει δουλειές από το τηλέφωνο, ενώ με το άλλο χέρι κρατά το μωρό της, ρίχνει μια ματιά στην ορθογραφία του μικρού, ανακατεύει το φαγητό στην κατσαρόλα και πίνει μια γουλιά καφέ για να αντέξει να συνεχίσει ακόμα και όταν όλοι οι άλλοι θα έχουν ξαποστάσει. Να την αγαπάμε και να τη σεβόμαστε, μέχρι ΟΛΟΙ να καταλάβουν τις υποχρεώσεις τους σ’ αυτήν την ιδιαίτερη καθημερινότητα του σπιτιού! Ας είναι μοιρασμένα και δίκαια τα πράγματα, κι ας κάνει ο καθένας με φιλότιμο όσα μπορεί. Αρκετή κούραση δεν έχουμε όλοι;
Όχι, δεν είναι η μέρα της γυναίκας ούτε γιορτάζουμε κάτι, μα ας όψεται η συζήτηση στο μανάβικο που άναψε φωτιές!
Ελπίδα Π.
