Η τελειότητα σε μια ατελή ζωή…

Η τελειότητα σε μια ατελή ζωή

Η τελειότητα σε μια ατελή ζωή δεν είναι εύκολο πράγμα. Η τελειότητα που μας ζήτησαν να γίνουμε, στην τελειότητα που μας ανάγκασαν να θέλουμε να ζήσουμε, η αψεγάδιαστη υπερεκτιμημένη συνθήκη του να πρέπει να είσαι και να νιώθεις τέλεια, δεν υπάρχει! Απλά! Μα για να μετουσιωθεί σε αλήθεια αυτή η διαπίστωση χάνουμε τη μισή ζωή μας, στην περίπτωση που είμαστε προγραμματισμένοι για τα εκατό, διαφορετικά χάνουμε τα δύο τρίτα της ζωής να ψάχνουμε όσα θεωρούμε ότι χάσαμε, αφού δεν καταφέραμε τελικά όχι να αγγίξουμε μα ούτε να πλησιάσουμε το τέλειο στα μάτια των ανθρώπων.

Πού είμαι; Πού βρίσκομαι; Γιατί νιώθω τόσο χαμένος; Υπαρξιακό το ερώτημα και πόσο πόνο κρύβει.. Πού χάθηκα και πού χάθηκαν τα χρόνια; Ποιός έγινα; Άλλος σε zoom, άλλος σε meeting, σε διαδικτυακές συναντήσεις, άλλος στο πουθενά, πού είμαστε παιδιά; Πού χαθήκατε φίλοι; Γιατί κάναμε το χατίρι στις αγωνίες και στη μοναξιά να πάρουν το πάνω χέρι; Μακάριος αυτός που είχε την ιδέα να μην υπάρχουν γηροκομεία, μόνο σπίτια με φίλους κι έτσι να γερνούν οι άνθρωποι, κάνοντας πλάκες ως τα βαθιά γεράματα! Μακάρι να τέλειωναν οι άνθρωποι τη ζωή τους με ανθρώπους που αγαπούν!

Πηγαίνει στη δουλειά χαρούμενος, έστω όχι πάντα ή και μονίμως αγχωμένος; Ήρθαν στη ζωή όλα όπως τα είχατε ονειρευτεί; Έστω, πλησιάζουν; Βρίσκετε να κρατηθείτε από ανθρώπους, στιγμές και ενδιαφέροντα; Έχετε χόμπι; Αγαπάτε κάτι πολύ; Αγαπάτε πολύ; Έχετε δουλειά; Φτιάξατε οικογένειες όπως τις θέλατε; Κάνατε παιδιά όπως είχατε «προγραμματίσει»; Χάσατε παιδιά; Χάσατε δικούς σας ανθρώπους; Χάσατε τον άνθρωπο που ξέρατε και κοιμάστε πια με έναν άγνωστο; Βιώνετε μοναξιά ακόμα και ανάμεσα στους δικούς σας ή ζείτε μόνοι χωρίς καμιά φροντίδα, κανένα ενδιαφέρον, κανέναν άνθρωπο να σας λέει καλημέρα το πρωί; Αρρωστήσατε; Άλλαξαν όλα ξαφνικά;

Πόσο κοντά και πόσο μακριά είμαστε από όσα είχαμε κατά νου, από όσα θέλαμε ή από όσα μας είχαν πει να θέλουμε για να είμαστε ευτυχισμένοι! Στην αμφιβολία και στον πόνο, στις αναποδιές και στο απροσδόκητο κανείς δε μας είπε πως να φερθούμε, κανένας δε μας δίδαξε τι πρέπει να κάνουμε αν θα συναντηθούμε ατυχώς μαζί τους! Κι όμως! Όλοι μπαίνουμε στο χορό της ζωής που από τη μια στιγμή στην άλλη μπορεί να γίνει ανεξέλεγκτος και από κει που ξεκινάει μπλουζ να καταλήξει ταραντέλα έως εκστασιασμού!

Να πρέπει να ξέρουμε να αλλάξουμε πορεία, να πάρουμε άλλες αποφάσεις για να ξεφύγουμε από όσα μας εγκλωβίζουν, να βλέπουμε πέρα από το ορατό που ίσως είναι και το εμπόδιό μας έπρεπε να μας μαθαίνουν. Να δεχόμαστε την αλλαγή και να προσαρμοζόμαστε όταν κλείνουν οι πόρτες, όταν οι άνθρωποι φεύγουν.

Μιλούσα με μια φίλη τις προάλλες

και λέγαμε για τα επαγγελματικά μας. Πως ξεκινήσαμε, τι έγινε στην πορεία, σε ποια φάση έχουμε βρεθεί. Για να καταλήξουμε τελικά ότι όλα τα στερεότυπα και οι εγωισμοί, η ματαιοδοξία, όλα όσα μας έδιναν τάχα κίνητρο για το κάτι παραπάνω, δεν ήταν τελικά τίποτα περισσότερο από προβολή των άλλων σε μας και πως χωρίς αυτούς δε θα μας ενδιέφερε ούτε αν παρεκκλίναμε από τα πρώτα σχέδια, αν γίναμε “σημαντικοί” ή όχι, αν δεν καταφέρναμε να φέρουμε τα πάντα στα μέτρα μας, αν παντρευτήκαμε τελικά και χωρίσαμε, αν δεν παντρευτήκαμε, αν κάναμε παιδιά ή όχι, αν είναι ή δεν είναι εντάξει το μαλλί, αν έχουμε αλλάξει, παχύναμε ή αδυνατήσαμε…

Επομένως, αν δεν υπήρχαν οι άλλοι και η γνώμη τους και αυτό που έχει καθιερωθεί να είναι το τέλειο και το σωστό, ίσως θα μπορούσε να μας έχει απαλλάξει από ένα ακόμα άγχος, από ένα βάρος που έχει καθίσει στον αυχένα και στο στέρνο και μας βασανίζει, τοποθετώντας μας σε ένα αδιέξοδο δίχως τέλος.

Μας πήρε πολλά χρόνια να μάθουμε να βάζουμε στη ζωή μας όσα μας δίνουν χαρά και τη γεμίζουν με νόημα. Κι ας μην έχουν σχέση με δόξες και τιμές, αναγνώριση των ταλέντων μας, επαγγελματική εξέλιξη, αποδοχές. Θα έπρεπε η ψυχή μας να είναι γεμάτη και χωρίς αυτά που ο κόσμος θεωρεί ως σημαντικά και που ξεπερνούν τις ανάγκες του βιοπορισμού. Είσαι αυτό που κάνεις ή κάνεις αυτό που είσαι; Είσαι αυτό που νομίζεις ή αυτό που νομίζεις ότι είσαι είναι η ματιά των άλλων; Τελικά, ήθελες να είσαι αυτό που έγινες ή έγινες αυτό που ήθελαν οι άλλοι να γίνεις;

Αμείλικτη η καθημερινότητα

Μπερδεμένα όλα. Δεν είναι εύκολα όσα ζούμε! Τίποτα δεν είναι εύκολο! Οι περισσότεροι δεν είναι ήρεμοι και ευχαριστημένοι, εκτός από κάποιες ζηλευτές εξαιρέσεις που ξέρουν ακριβώς που πατούν, τι δυνατότητες έχουν, σε τι πιστεύουν. Ο καθένας ψάχνει κάπου να κρατηθεί στην απεραντοσύνη του κόσμου, στη μοναξιά της μεγαλούπολης, στην εναγώνια προσπάθεια να βγει το νοίκι, το δάνειο, το φροντιστήριο, το καθημερινό, οι λογαριασμοί, οι υποχρεώσεις.

Μόνοι κοιμόμαστε και μόνοι ξυπνάμε, μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε όσους ανθρώπους κι αν έχουμε δίπλα ή νομίζουμε ότι έχουμε. Μοιάζουν με αυθαίρετα συμπεράσματα όλα αυτά αλλά δεν είναι. Είναι η ζωή μας. Μόνοι αντιμετωπίζουμε τις αγωνίες και τους πόνους, την αρρώστια και το άγχος, κανείς δεν μπορεί να καταλάβει τον άλλο τι ακριβώς περνά ακόμα κι αν περνά το ίδιο. Η ίδια ακριβώς αρρώστια είναι εντελώς διαφορετική σε κάθε άνθρωπο, το ίδιο και το συναίσθημα.

Κάποιοι αγώνες είναι περιττοί

Στη ζωή των μάταιων αγώνων και στο κυνήγι μιας επιτυχίας που δεν ξέρουμε ούτε γιατί την κυνηγάμε ούτε γιατί την κάναμε Θεό, έρχεται μια στιγμή μοναδική για τον καθένα, που αρχίζει να σκέφτεται σοβαρά το πριν, το τώρα και το μετά. Στο μεταίχμιο της δύσκολης εποχής που διανύουμε, πίσω θα αφήσουμε όσα δεν αντέχουμε πια, θα αναρωτηθούμε για όσα ακόμα κουβαλάμε και τους χαρίζουμε σημαντικό χρόνο, θα αναρωτηθούμε για πολλά, θα ανασκαλέψουμε μνήμες που έχουν αφήσει μια τεράστια τρύπα να χάσκει στο σώμα και στην ψυχή και θα μονολογούμε πισωγυρίζοντας σε όσα μας ωφέλησαν και στα άλλα που μας έβλαψαν. Τί έγινε τελικά; Χάσαμε χρόνο; Πετάξαμε χρήματα; Δεν άξιζε τελικά τίποτα απ’ όσα κάναμε, μάθαμε, πάθαμε;

Το μεταβατικό λοιπόν σημείο στο οποίο όλοι θα σταθούμε και θα «αντιμετωπίσουμε» κάποια στιγμή, δεν έχει πάντα τόσο καλά αποτελέσματα ούτε είναι ονειρικό, ούτε μετά από αυτό η ζωή γεμίζει χαρές και λουλούδια και κάνει στροφή στο καλύτερο που έχουμε φανταστεί. Όχι, κάθε άλλο. Τα μεταίχμια πονούν όταν τα κοιτάξουμε. Το σημείο αυτό βρίσκεται σε γκρεμό! Είναι μεταξύ δύο μεγάλων βράχων που στέκεσαι στην άκρη του ενός και ξέρεις πως πρέπει να πηδήξεις απέναντι ενώ καλά, καλά δεν ξέρεις ούτε να περπατάς. Από κάτω το χάος και μια αφρισμένη θάλασσα, μικρότερα βράχια παντού. Και τι κάνεις τώρα; Πηδάς;

Θε μπορούσες να επιλέξεις;

Θα μπορούσες να σταθείς και να κοιτάς απέναντι, θα μπορούσες να επιστρέψεις εκεί που όλα είναι πιο εύκολα, θα μπορούσες να καθίσεις στην άκρη του γκρεμού και να απολαμβάνεις τη θέα του ορίζοντα χωρίς να κάνεις τίποτε απολύτως, θα μπορούσες και να τρέξεις με όση φόρα έχεις και να περάσεις απέναντι. Επικίνδυνο; Στην εποχή των διλημμάτων δε θα μπορούσε κανείς με σιγουριά να πει τι είναι πιο επικίνδυνο, να μείνει εκεί που έχει μάθει ή να περάσει απέναντι… Υπάρχουν πολλοί που κάνουν το άλμα και δε σκέφτονται αν θα γκρεμοτσακιστούν, απλά τολμούν και το αποτέλεσμα δείχνει. Υπάρχουν άλλοι που μέχρι να πεθάνουν το συζητούν και σκέφτονται γιατί δεν το έκαναν τότε που μπορούσαν και τα πόδια τους άντεχαν, υπάρχουν αυτοί που ηρεμούν σε αυτό που έχουν και παρότι ξέρουν ότι θα έπρεπε να τολμήσουν δεν τόλμησαν, υπάρχουν αυτοί που τόλμησαν και το μετάνιωσαν, υπάρχουν και κείνοι που δεν τόλμησαν και οι άλλοι που δεν τους πέρασε ποτέ από το μυαλό γιατί η ζωή τους έδωσε όσα έχουν.

Οι μέρες που ζούμε έχουν φέρει στην επιφάνεια όλα τα σενάρια τρόμου που έχουμε δει ποτέ σε ταινίες. Αρρώστιες νέες και παλιές επιστρέφουν, άλλες λιώνουν στους πάγους και επανεμφανίζονται, οικονομίες καταρρέουν, καταστροφές φυσικές, άνθρωποι θεριά που παλεύουν με όλα και αναμεταξύ τους, πολιτικές και οικονομικές αναταραχές, χώρες πέφτουν στα χέρια τρομοκρατών και ο κατάλογος είναι μακρύς. Κοιμόμαστε και ξυπνάμε με μιαν απειλή, σαν ένα μαύρο σύννεφο να έχει μείνει πάνω στα κεφάλια μας και μετακινείται όπου πηγαίνουμε, αυτή η αόρατη απειλή που μας κάνει μικρούς κι αδύναμους σε όλα και μας εγκλωβίζει, σε δυσάρεστες σκέψεις, σε ιδέες σκοτεινές και προφανώς και σε περίεργες αποφάσεις.  

Τι έκανα λάθος;

Τί αποφάσισα λάθος; Τί περιθώρια είχα και δεν τα εκμεταλλεύτηκα; Τί θα μπορούσε να έχει γίνει αλλιώς; Πώς άφησα το χρόνο να φύγει από τα χέρια μου; Πόσο χρόνο έχω ακόμα;

Απαγορεύσεις κυκλοφορίας, απαγορεύσεις εισόδου, απαγορεύσεις επιλογών, συλλήψεις και τραμπουκισμοί, απομονώσεις, έλεγχος στα πάντα. Τί επιτρέπεται τελικά και τί όχι; Μόνο το τεράστιο εκείνο διαστημόπλοιο στην ημέρα ανεξαρτησίας δεν έχει σταθεί πάνω στον ουρανό και δεν έχουν ξυπνήσει μαμούθ και δεινόσαυροι. Μαύρη ψυχολογία έχει όλος ο κόσμος, θέλει μεγάλη προσπάθεια να βρει ο καθένας το φως του. Μόνος του μπορεί;

Όμως, στην αλυσίδα της ζωής που μας έδεσε, οι κρίκοι είναι αιώνιοι! Η μικρή μας κοινωνία είχε απ’ όλα! Έζησε άλλα τόσα! Έχασε, χάθηκε, ματαιώθηκε, ξεκίνησε, αναγεννήθηκε, προσπέρασε, κράτησε, άφησε, αγάπησε, δημιούργησε, εγκατέλειψε… μήπως και όλα στο πρόγραμμα δεν είναι;

Αγαπημένοι φίλοι που δεν ξέρω εκεί έξω, πίσω από τις οθόνες και τις ψεύτικες αγκαλιές, τα φιλάκια στον αέρα και τις καρδούλες, αγαπημένοι φίλοι που ξέρω και αγαπώ πολλά χρόνια, ψάξτε να βρείτε και κρατήστε μόνον όσα σας κάνουν να νιώθετε εκείνη την σπίθα των νιάτων κι ας άλλαξε λιγάκι στο πέρασμα των χρόνων κι ας σας μελαγχολεί που και που. Η ζωή μας είναι γεμάτη από τέτοιες στιγμές. Υπάρχουν, απλά χάσαμε τη δεξιότητα να τις βλέπουμε, χρειάζεται αγώνας να τις ανασύρουμε από κει που καταχωνιάστηκαν, από το βάθος των τόνων της μνήμης και των βιωμάτων.

Βρείτε τις. Ακόμα κι αν είναι ή θυμίζουν κάτι όχι τόσο ευχάριστο, σαν άλλη Λύπη στην παιδική ταινία έρχομαι να επιβεβαιώσω, ότι για να μπορούμε να είμαστε καλά πρέπει να αγαπήσουμε τη λύπη μας. Μην εγκαταλείπετε! Μην αφεθείτε! Ζούμε, άρα πρέπει κάτι να κάνουμε! Κρατηθείτε, για να κρατηθώ μαζί..

Σας έχω ανάγκη!