Η ομάδα Save Madagascar και η Μαρία Χριστοφή στο elpis calling
Αν σε κάτι θα μπορούσε να ελπίζει ο κόσμος, αυτό είναι η ύπαρξη ανθρώπων που με λιγοστά μέσα ξεκινούν για το άγνωστο, κάνοντας πράξη τα λόγια του Χριστού «να αγαπάτε με όλη σας τη δύναμη ο ένας τον άλλο». Ξεχνώντας χιλιόμετρα, κακουχίες και σύνορα ξεπερνούν κάθε φορά τον εαυτό τους. Δίνουν αγάπη κι αγκαλιές, χτίζουν σχολειά και νοσοκομεία, προσφέρουν τροφή, νερό και άλλα πολλά σε συνανθρώπους μας που έτυχε να γεννηθούν σε ένα σημείο της γης που τους καταδικάζει σε μια ζωή χωρίς τα βασικά.
Δεν είμαι μόνο τυχερή, είμαι και πολύ χαρούμενη που γνώρισα διαδικτυακά νέους ανθρώπους με όραμα, επιστήμονες με περίσσεια αγάπης, πολίτες αυτού του κόσμου με απόθεμα καλοσύνης και αντοχών για την πραγματοποίηση σημαντικού ανθρωπιστικού έργου. Τα μέλη της ομάδας “Save Madagascar” με συνοδοιπόρο τον Σεβασμιώτατο Μητροπολίτη Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Πρόδρομο, μελετούν, σχεδιάζουν, δημιουργούν και ενεργούν συνολικά για έναν πολύ καλό σκοπό. Με μεγάλη χαρά και ιδιαίτερη τιμή σας παρουσιάζω την ομάδα Save Madagascar και τη συνιδρύτρια Μαρία Χριστοφή που είχε την καλοσύνη να μας πει δυο λόγια εκπροσωπώντας την ομάδα και τους συνεργάτες της.
… … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … … …
- Τι μπορεί να ξεσηκώσει έναν άνθρωπο από τη βολή του σπιτιού του και μάλιστα άνθρωπο νέο, που δεν έχει ούτε τους πόρους ούτε τα μέσα και να πει πάω Μαδαγασκάρη να βοηθήσω όπου χρειάζεται; Πού βρίσκετε το κίνητρο να προχωρήσετε σε κάτι τόσο δύσκολο και να αφήσετε τις δουλειές και τις ασχολίες σας και την καθημερινότητά σας χωρίς δεύτερη σκέψη;
Αυτό το ταξίδι αποτελούσε ένα μεγάλο στόχο ζωής. Άρχισε όπως ήδη έχουμε πει και σε παλαιότερες μας συνεντεύξεις από εκείνο το τάμα που έδωσα στον παππού μου όταν έφυγε από τη ζωή, για τη συνέχιση του δρόμου που χάραξε με την προσφορά του στην Κένυα. Ένα όνειρο με μόνο κίνητρο την αγάπη. Πέραν όμως της αγάπης, αυτό που μπορώ με βεβαιότητα να πω είναι πως ήτανε ευλογία το να έχω τον Στέλιο, τον πνευματικό αδερφό μου στο πλάι μου, σε όλη αυτή την τρέλα που σκαρώσαμε, όπως συνήθιζε να λέει ο πατέρας μου όλα εκείνα τα βράδια που δεν τον αφήναμε να κοιμηθεί. Και σίγουρα ακόμα πιο μεγάλο το φως που φώτισε το δρόμο μας η γνωριμία με «τον γέροντα μας» όπως τον φωνάζουμε, το Μητροπολίτη Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης, Επίσκοπο Πρόδρομο, όταν πλέον είχαμε αποφασίσει ότι θα βοηθήσουμε σε κάποιο μέρος της Αφρικής που δεν υπήρχαν άλλοι φορείς να δραστηριοποιούνται. Η συλλογική προσπάθεια και η ομάδα που φτιάξαμε σίγουρα αποτελεί μια κινητήριο δύναμη.
Ρωτάτε ποιο το κίνητρο που κινεί τέτοιες αποφάσεις ζωής χωρίς δεύτερη σκέψη. Πάντα υπάρχει δεύτερη σκέψη. Όχι όμως υπό την έννοια της αναβολής, αλλά της οργάνωσης. Οργάνωση για την εδώ ζωή, για την εύρεση κόσμου που μπορεί να συμβάλει στο έργο που προσπαθούμε να κάνουμε, για εύρεση οικονομικής βοήθειας, για τον τρόπο που θα γνωστοποιηθούν οι πραγματικές ανάγκες που είναι τεράστιες, για την ασφάλεια της μετάβασης λευκών και ιδιαίτερα λευκών γυναικών, σε ένα τρομακτικά ασταθές πολιτικό πεδίο σαν αυτό της Μαδαγασκάρης. Η έννοια της δεύτερης σκέψης για αναβολή δεν υπήρξε ποτέ σε όλη την πορεία μας σαν ομάδα. Και λέω ομάδα εννοώντας τόσο τον Κώστα Στυλιανού όσο και τον Χαράλαμπο Ρωσίδη που βοήθησαν στο να υλοποιηθεί όλο αυτό το όραμα. Αυτό που μας οδηγεί είναι η απάρνηση του εγώ και η αναζήτηση ενός παγκόσμιου εμείς. Ο τίτλος που φοράς ως παγκόσμιος ζητιάνος, ως ο τρελός που δεν κάνει διακοπές σε ξενοδοχείο αλλά ταξιδεύει για να δώσει ένα χαμόγελο σε ένα παιδί κάπου, που η πρόσβαση σε αγαθά πρώτης ανάγκης όπως το νερό είναι μηδαμινή, ίσως αυτά είναι η ευλογία μας.
Αν κάτι μας δίδαξε τα τελευταία τρία χρόνια η Αφρική είναι πως πλούσιος δεν είναι αυτός που έχει άπειρα χρήματα, αλλά αυτός που έχει Θεό και Ανθρώπους μέσα του. Και τα παιδιά μας στην Μαδαγασκάρη θα είναι πάντα μέσα μας να κινούν αυτά τα μεγάλα ταξίδια, με όσους συνοδοιπόρους ταυτίζονται, για όσα χρόνια αντέχουμε και μπορούμε.
- Προσωπικά, περισσότερο διστάζω παρά ετοιμάζω εύκολα βαλίτσες για μια άγνωστη χώρα, με τόσο δύσκολες συνθήκες διαβίωσης. Και μια πονηρή σκέψη ταλαιπωρεί το μυαλό, ότι αυτοί οι άνθρωποι, παρά τη δική μας βοήθεια, μπορεί να μην έχουν ποτέ την ευκαιρία ούτε για να ζήσουν μια ζωή με τα απολύτως βασικά. Είναι το κίνητρο μόνο και πάντα η αγάπη; Αν και αυτό είναι το πιο δύσκολο τελικά… Να γεμίσει αγάπη η ψυχή μας και να τη μοιράσουμε σε όλον τον κόσμο, σωστά;
Το καλό επιλέγουμε να το βλέπουμε. Είναι στάση ζωής, είναι ο δρόμος που ο καθένας πλάθει για την σωτηρία της ψυχής του. Αν φωτίσουμε τις ψυχές μας θα μπορέσουμε να συναντήσουμε ανθρώπους όπως ο Επίσκοπος Πρόδρομος που θα κρατήσουν το φως αναμμένο. Είμαστε μια ομάδα νέων, που πιστεύει στο καλό των ανθρώπων και στην αγάπη. Η αγάπη είναι η γενεσιουργός δύναμη για όλα τα καλά που παράγονται. Το κίνητρο να απαρνηθεί κάποιος την ευκολία της εδώ ζωής του και να επιλέξει τα δύο του να τα διαιρέσει σε πολλά, το χρόνο του σε περισσότερα και την ενέργεια του να την πολλαπλασιάσει για να παράξει για το κοινό καλό.
- Διαβάζω στο διαδίκτυο όλα τα απογοητευτικά για τη Μαδαγασκάρη αλλά και την Αφρική και όλες τις χώρες που βιώνουν απόλυτη φτώχια κι ενώ ως τώρα κατηγορούσα εύκολα και σχεδόν αποκλειστικά τη Δύση, διαπιστώνω –με θυμό- ότι οι ίδιοι οι πολίτες των χωρών αυτών καταδικάζουν πρώτοι τους συμπατριώτες τους σε μια ζωή χωρίς μέλλον κι ελπίδα! Και κει που όλα λες και τελειώνουν γι αυτούς, εμφανίζεστε εσείς και άλλοι άνθρωποι σαν εσάς, μεμονωμένα ή σε ομάδες και απλώνετε όλοι μαζί το χέρι να τραβήξετε από τη λάσπη τον συνάνθρωπό σας. Πού βρίσκετε τη δύναμη αυτή; Πόσες αντοχές χρειάζεται μια τέτοια δράση και πώς γίνεται αυτό πρακτικά; Έχετε πρώτα απ’ όλα εσείς κάπου να στηριχτείτε, για να μπορέσετε να δράσετε χωρίς περισπασμούς; Έχετε «έδρα» όταν πηγαίνετε στη Μαδαγασκάρη;
Δεν θα απαντήσω για την Αφρική γενικά αλλά για τη Νότιο Μαδαγασκάρη στην οποία εδρεύουμε και δραστηριοποιούμαστε. Και χρησιμοποιώ αυτά τα δύο ρήματα και όχι το βοηθάμε γιατί δεν είμαστε επίγειοι Μεσσίες. Είμαστε απλά άνθρωποι με αδυναμίες και ειδικεύσεις, που το καλό που έχουν μέσα τους επιλέγουν να το κάνουν έργο για να φτιάξουν υποδομές, που θα δείξουν σε όποιον θέλει έναν άλλο τρόπο ζωής πιο βιώσιμο από θέματα υγείας και παιδείας. Η Νότιος Μαδαγασκάρη είναι γεμάτη αντιθέσεις που όταν κανείς τις παρατηρεί μπορεί να χάσει κάθε δύναμη και ελπίδα. Το σύστημα με το οποίο καλούμαστε καθημερινά να «συγκρουστούμε» αν θέλετε, είναι ένα αξιακό σύστημα βασισμένο στον οικονομικό φιλελευθερισμό, όπου οι φτωχοί θα δουλεύουν για πάντα σε ορυζώνες χωρίς ιδιαίτερη αμοιβή, οι πλούσιοι του βορρά θα ζούνε στην κορυφή του λόφου της πρωτεύουσας και θα καρπώνονται το κέρδος του κάματου των φτωχών. Όταν λοιπόν μια δράση σαν τη δική μας επιλέγει να ταρακουνήσει τα θεμέλια ενός αξιακού συστήματος που έχει τις ρίζες του πίσω στο 1960, αντιλαμβάνεστε ότι η δύναμη και η προσπάθεια που χρειάζεται είναι ακόμη περισσότερες. Πολλοί είναι αυτοί που στρεβλώνουν ή κλέβουν από τη δράση. Η θεσμοθέτηση και η δυνατότητα ύπαρξης μας εκεί λοιπόν εξασφαλίζεται μέσω της Μητρόπολης που αποτελεί αναγνωρισμένο θεσμοθετημένο φορέα αν μπορούμε να το θέσουμε με αυτό τον τρόπο. Όλα τα έργα υλοποιούνται σε συνεργασία με τη Μητρόπολη και για τη Μητρόπολη, με μια ομάδα ανθρώπων που καταφέραμε να στήσουμε και να μας ακολουθούν στο έργο αυτό.
- Υπάρχει μια ιστορία πίσω από τη δράση σας που έχει σχέση με τον παππού σας κ. Χριστοφή. Θέλετε να τη μοιραστείτε μαζί μας;
Είχα την ευλογία να μεγαλώσω με έναν παππού που κάθε καλοκαίρι έλειπε για ένα μήνα. Έφευγε με φίλους στην Κένυα σε χωριά που δεν είχαν βοήθεια από οργανωμένα σύνολα. Γαλουχήθηκα έχοντας στα αυτιά μου το νόημα της ιεραποστολής. Έλεγα θα σπουδάσω αρχιτεκτονική για να χτίζω σπίτια για τους φτωχούς στην Αφρική. Τελειώνοντας λοιπόν τις σπουδές μου και επιστρέφοντας από το μεταπτυχιακό μου, είχαμε συμφωνήσει ότι θα με έπαιρνε μαζί του στο ταξίδι στην Κένυα. Εκείνο το καλοκαίρι όμως έμαθε ότι είχε καρκίνο επιθετικής μορφής. Χωρίς να πει τίποτα έφυγε για Κένυα. Το ταξίδι επιδείνωσε την υγεία του και γύρισε πολύ σοβαρά πίσω. Στο νοσοκομείο μου είπε: «Μην μου κρατάς μούτρα δεν ήξερα αν θα γυρνούσα για να σε έπαιρνα μαζί μου. Χαιρέτησα τα παιδιά μου στην Κένυα, χαιρετώ τα παιδιά μου στην Κύπρο σήμερα. Τώρα είμαι έτοιμος να φύγω.» Εκείνο το καλοκαίρι που έφυγε ο παππούς, εκείνο το ίδιο καλοκαίρι έκανα τάμα να συνεχίσω το έργο του. Έτσι αρχίσαμε με το Στέλιο να ψάχνουμε τη συνέχεια του δρόμου που μου έδειξε.
- Συνεργάζεστε και στηρίζετε τις προσπάθειες του Μητροπολίτη Τολιάρας και Νοτίου Μαδαγασκάρης κ. Προδρόμου, που κατοχυρώνει τη νομική υπόσταση της δράσης σας στην περιοχή. Από ποιά άτομα στελεχώνεται η ομάδα του Save Madagascar και ποιές είναι τώρα οι επείγουσες ανάγκες; Ήσασταν πρόσφατα εκεί, πείτε μας παρακαλώ τί κάνατε, τί σχεδιάζετε να κάνετε και πώς μπορούμε εμείς να βοηθήσουμε.
Η δράση έχει εμένα και τον Στέλιο ως τους ιδρυτές της. Την ομάδα των μελών που εργάστηκαν για να στηθεί και να ολοκληρωθεί η δράση, συμπληρώνουν ο Κώστας και ο Χαράλαμπος που τους αναφέραμε και πιο πάνω. Πέραν από τους τέσσερις μας, η ομάδα μεγαλώνει μέσω των ατόμων μας που ζούνε μόνιμα στην Μαδαγασκάρη και αποτελούν σημαντικούς πυλώνες για το έργο μας. Είναι μεταφραστές, εργολάβοι, γιατροί, άνθρωποι οι οποίοι εργάζονται για τη δράση ως μόνιμο προσωπικό. Είναι τα μάτια μας και τα χέρια μας όταν οι επαγγελματικές μας υποχρεώσεις δεν μας αφήνουν να είμαστε εκεί. Τέλος άνθρωποι που πιστεύουν στη δράση και χρηματοδοτούν ή προωθούν μέσω της δουλειάς τους το έργο μας είναι ο Παναγιώτης από το Infected clothing, η Θεώνη Νικολάου (γραφίστρια), η Κατερίνα Μέλιο (σχεδιάστρια κοσμημάτων), η κ. Εβελίνα Παπούλια και όλοι οι εθελοντές μας.
Οι ανάγκες τόπων όπως η Νότιος Μαδαγασκάρη είναι τεράστιες, σε βαθμό που όταν δημιουργείς κάτι ξέρεις σίγουρα ότι δεν έλυσες ένα πρόβλημα αλλά παρουσίασες άλλα δεκαπέντε. Η ομορφιά και η ασχήμια των ζωών που αλλάζει καθετί που σχεδιάζεται και κτίζεται, είναι η ίδια όψη του ίδιου νομίσματος. Στην παρούσα φάση πέρα από την ολοκλήρωση του έβδομου σχολείου που κτίζεται, έχουμε στοχεύσει σε ένα πιο μεγάλο οικονομικά έργο.
Είναι ένα έργο που αφορά ένα πολυδύναμο ορφανοτροφείο. Στην περιοχή Mananjary υπάρχει μια φυλή της Νοτίου Μαδαγασκάρης όπου όλες οι κυήσεις είναι με δίδυμα παιδιά. Ωστόσο οι άνθρωποι αυτής της φυλής πιστεύουν ότι το δεύτερο παιδί που γεννιέται είναι δαιμονισμένο, για αυτό το σκοτώνουν αμέσως μετά τη γέννα. Το ορφανοτροφείο για το οποίο θα ζητήσουμε στήριξη από τον κόσμο, μέσω δημόσιας πλατφόρμας χρηματοδότησης αμέσως μετά την ολοκλήρωση της κοστολόγησης του λοιπόν γύρω στο τέλος του καλοκαιριού, είναι για αυτά τα «δεύτερα παιδιά». Για μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, στη μάθηση, στην ομορφιά του κόσμου. Σκοπεύουμε να είναι ένα πρότυπο ορφανοτροφείο, με σχολείο, χώρο για παιχνίδι, για καλλιέργεια και ανάπτυξη δεξιοτεχνιών κοντά στην κουλτούρα της Νοτίου Μαδαγασκάρης. Παράλληλα με το νέο κτίσμα θα ολοκληρωθούν κάποια έργα που αφορούν το νερό και την παιδεία τα οποία επιβλέψαμε στο ταξίδι αυτό. Τέλος στο ταξίδι μας, επισκεφθήκαμε όσα περισσότερα χωριά μας για να εντοπίσουμε τις ανάγκες τους, να μοιράσουμε φαγητό και ρούχα.
Ο κόσμος που ενδιαφέρεται να συμβάλει στη δράση μπορεί να το πράξει με 3 τρόπους
1) Ακολουθώντας μας στις επίσημες σελίδες της δράσης μας και γνωστοποιώντας τις σε φίλους.
Instagram: @sm_savemadagascar
Facebook: @smsavemadagascar
Webpage: https://smadagascar.com/
2) Συμβάλλοντας οικονομικά στο λογαριασμό της Μητρόπολης (σημειώνουμε η δράση δεν λαμβάνει χρήματα. Για σκοπούς διαφάνειας όλα τα χρήματα κατατίθενται στην Μητρόπολη και από εκεί πληρώνονται όλα τα έξοδα των έργων και οι μισθοί των υπαλλήλων.)
3) Ακολουθώντας και γνωστοποιώντας μετά τον Αύγουστο την οικονομική προσπάθεια μας για το ορφανοτροφείο η οποία θα ανακοινωθεί στις επίσημες μας σελίδες.
- Τι σας έχει κάνει μεγαλύτερη εντύπωση στη Μαδαγασκάρη; Είναι τεράστιες και προφανείς οι διαφορές μας, αλλά είναι κάτι που έχετε ξεχωρίσει θετικά; Κάτι στο οποίο υπερέχουν αυτοί οι ταλαιπωρημένοι άνθρωποι που λείπει από εμάς τους προνομιούχους;
Η Αφρική γενικότερα φαντάζει ως το κοντινότερο σημείο στην ηρεμία, το θείο και την λύτρωση. Στα λίγα υπάρχει το πολύ, στα απλά το σύνθετο, στα παράλογα η λογική. Αν κάτι κρατήσαμε από εκεί είναι θα έλεγα για αρχή τα μεγάλα μάτια όλο απορία των παιδιών για να μάθουν, και η χαρά όλων με το απλό το μικρό και το λίγο που έχεις να τους δώσεις. Αυτά είναι πράγματα που ο Δυτικός κόσμος έχει ξεχάσει πως να χαίρεται. Τώρα από μια πιο βιολογική ματιά, θα έλεγα ότι οι δυσκολίες αλλά και οι ανάγκες της καθημερινότητας έχουν δημιουργήσει ανατομικά ανθεκτικότερους ανθρώπους. Σας παραθέτω φωτογραφία όπου όλα τα παιδάκια είναι ξυπόλυτα σε βράχια κοφτερά που εμείς ούτε με παπούτσια δεν μπορέσαμε να ανέβουμε. Αντιθέτως αυτά τα ανέβηκαν τρέχοντας μόνο και μόνο για να δούνε από κοντά αυτό το παράξενο για αυτούς πουλί που πετούσαμε, το drone. Τέλος θα πω ότι αυτό που ζήλεψα περισσότερο είναι η αγνή και καθαρή τους πίστη.
Πιστεύουν με όλο τους το είναι σε ό,τι αυτοί επιλέξουν να πιστεύουν, χωρίς ενδοιασμούς, πολύ και για πολύ. Κάτι που η «φλυαρία του πολιτισμού» δεν επιτρέπει σε πολλούς από εμάς να κάνουμε.
- Θεωρείτε ότι η γνώση, η παιδεία είναι αυτή που θα σώσει τα παιδιά της Μαδαγασκάρης, άρα και το λαό της; Μπορείτε να μας περιγράψτε μια τυπική μέρα των ανθρώπων και πώς σας φέρονται όταν πηγαίνετε; Πώς αντιμετωπίζουν και τον π. Πρόδρομο;
Όταν η πρώτιστη ανάγκη είναι η επιβίωση αντιλαμβάνεστε ότι δεν μπορούμε να μιλάμε για παιδεία. Σίγουρα πιστεύουμε στην παιδεία και στη γνώση που θα λυτρώσει και θα παράξει μια νέα γενιά ικανή να ζήσει καλύτερα και ποιοτικότερα από τους γονείς και τους παππούδες της. Ωστόσο η παιδεία από μόνη της δεν μπορεί να σώσει ένα παιδί που σφαγιάζεται με το που γεννηθεί, ούτε ένα άλλο που πεθαίνει από το μολυσμένο νερό του ποταμού. Δεν μπορεί να αφομοιωθεί η γνώση από ένα παιδί που περπάτησε σε ερήμους για πέντε ημέρες για να φτάσει κοντά στο σχολείο, ή που ήρθε στο σχολείο έχοντας να φάει τρεις ημέρες. Πιστεύουμε στη συνολική αλλαγή. Για αυτό άλλωστε προσπαθούμε να δημιουργούμε κοινότητες γύρω από δεξαμενές καθαρού νερού και πλήθος υποδομών. Κλινικών, σχολείων, εκκλησιών.
Όταν φτάσαμε στην Μαδαγασκάρη μας ακουμπούσανε να καταλάβουν από τι υλικό είμαστε φτιαγμένοι.
Άπλωναν τα χέρια φωνάζοντας στη γλώσσα τους «ξένε γλυκό» και όταν εσύ μοίραζες γλειφιτζούρια μπορούσαν να σκοτώσουν για χάρη σου. Κάθονται δίπλα σου και αν είσαι πρόθυμος να πλησιάσεις για να τους γνωρίσεις σε αγκαλιάζουν κυριολεκτικά και μεταφορικά. Αναγνωρίζουν σε εσένα στοιχεία από τους γύρω τους γιατί τον εαυτό τους δεν τον έχουν δει ποτέ. Όταν μάλιστα τους δείχνεις φωτογραφία τους ψάχνουν να δουν ποια είναι η δική τους απεικόνιση αναγνωρίζοντας δίπλα σε ποιον στέκονται. Γελάνε με την ψυχή τους και το γέλιο τους είναι κάτι που φέραμε μαζί μας πίσω. Δίπλα τους νιώθεις πόσο ξένος είσαι όχι ως προς αυτούς αλλά ως προς τον ίδιο σου τον εαυτό και τον άνθρωπο που ίσως τελικά να μην είσαι.
Στην Αφρική δεν υπάρχουν τυπικές ημέρες. Η ημέρα εξαρτάται από την ανάγκη που προέκυψε την προηγούμενη νύχτα. Αν ο αέρας κατέστρεψε τη σοδειά και το φαγητό, εάν το χώμα δεν επέτρεψε την σταθεροποίηση των εύθραυστων σπιτιών τους, εάν οι κάκτοι και οι ρίζες έχουν όλες φαγωθεί. Βλέπετε η ανάγκη για επιβίωση καθορίζει την καθημερινότητα. Λίγο πολύ όπως και στον Δυτικό κόσμο. Με τη διαφορά ότι εκεί δεν υπάρχει σταθερότητα και δεδομένα. Ένας Μαλαγάσι έχει στο κεφάλι του την πραμάτεια του, στην πλάτη του το παιδί του, και στο ποδήλατο του ή την βοϊδάμαξα του, το σπίτι και τη ζωή του σε κομμάτια.
Στήνει και ξαναστήνει υπομονετικά όλα αυτά τα κομμάτια όπου κρίνει κάθε φορά ότι μπορεί να επιβιώσει. Μετακινείται κοντά σε φυσικούς πόρους για να μπορέσει να σκαρώσει αυτοσχέδιες καταγής αγορές με ότι κατάφερε να βρει (ψάρια, κοχύλια) για να συνεχίσει τη ζωή του. Στις κοινότητες και στα χωριά η ζωή ακολουθεί το ίδιο μοτίβο με μόνη διαφορά τη μη μετακίνηση των σπιτιών.
Οι άνθρωποι των χωριών της μητρόπολής μας είναι άνθρωποι φωτεινοί. Αγαπούν πολύ και σέβονται τον γέροντα. Και όχι από προσωπική ανάγκη ή από φόβο, αλλά από πραγματική αγάπη για τον άνθρωπο που φρόντισε να έχουν νερό, ή για αυτόν που περπάτησε την έρημο για να τους συναντήσει και να δει αν είναι καλά μετά από 10 χρόνια που μετακινήθηκαν στα χωριά τους. Είναι για αυτούς ο φίλος που θα κρατήσει το βαμβάκι στην πληγή τους, ο άνθρωπος που θα λυτρώσει τη ψυχή τους, το χέρι που θα γεμίσει την κοιλιά τους, το παιδί που θα παίξει με τις ώρες μαζί τους, ο αδερφός που θα φροντίσει το σπίτι τους, και ο πατέρας που θα ζεστάνει τη ζωή τους.
- Είναι δεδομένο ότι αγωνίζεστε και προσπαθείτε με όσες δυνάμεις έχετε για το κοινό καλό, για τον άνθρωπο και κυρίως για τα παιδιά που βρίσκονται σε μεγάλη ανάγκη, αντιμετωπίζοντας πάρα πολλές δυσκολίες. Να υποθέσω ότι δεν έχει σβήσει η ελπίδα και η πίστη;
Στον ανθρώπινο πόνο που συναντάμε πολλές φορές λυγίζουμε. Υπάρχουμε όμως πάντα σαν ομάδα ο ένας δίπλα στον άλλο στηρίγματα και μαζί με όλους τους ανθρώπους που μας πιστεύουν, θυμόμαστε ότι επιτρέπεται να συγκινούμαστε με τόσα που συναντάμε γιατί αυτό μας κάνει ανθρώπους και έτσι πορευόμαστε. Η ελπίδα και η πίστη δεν σβήνει ποτέ. Όπως σας είπα υπάρχουν στιγμές που μας λυγίζουν όμως είναι πολλές περισσότερες αυτές που μας φωτίζουν. Η καθιέρωση της αγοραπωλησίας σε βιαστές ανήλικων κοριτσιών ως ποινικό αδίκημα, η εδραίωση της κουλτούρας του καθαρού νερού, ακόμα και ένα απλό χαμόγελο είναι αμοιβές που μεγαλώνουν την ελπίδα μας και το πείσμα να συνεχίσουμε.
- Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Ευχόμαστε Θεό και αγάπη μέσα τους. Να ταξιδέψει η ψυχή τους όπου επιθυμούν. Σας ευχαριστούμε πολύ..
Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό αρχείο των φωτογράφων της δράσης Στέλιου Στυλιανού και Κώστα Στυλιανού.
