Η Μαρίνα Βασιλειάδου στο elpis calling
Όσο τα χρόνια περνούν, τόσο περισσότερο πιστεύω πως η σύνδεση προσώπων και καταστάσεων στον ορατό μας κόσμο είναι δεδομένη. Όσο ο καιρός κυλά, τόσο το αόρατο, το βουβό, το φαινομενικά ασήμαντο, έρχεται και κουμπώνει στις απορίες μου και στις αναζητήσεις μου. Και όσα νομίζω ότι δεν έχουν καμιά σύνδεση, καμιά σχέση μεταξύ τους, τελικά η ζωή η ίδια με διαψεύδει και σχεδόν μου κουνά το δάχτυλο, δείχνοντάς μου πως δεν πρέπει να καταλήγω σε συμπεράσματα, γιατί όλα ακολουθούν μια μαγική κορδέλα, μια γαϊτάνη χρωματιστή, που τυλίγεται σε χορό και αναδιπλώνεται μεταξύ ζωής και θανάτου, μεταξύ χαράς και λύπης.
Μα το σημαντικότερο μού επισημαίνει με κάθε τρόπο, πως όλα στηρίζονται σε κάτι που αν και μοιάζει να είναι στον αέρα, ωστόσο είναι η βάση για όλα τα δημιουργήματά μας, γιατί το αόρατο, το άριχτο γαϊτανάκι του αέρα κάνει όλη τη δουλειά και το βουβό κλείνει, ενώνει κύκλους και ξεδιπλώνει το πλεχτό της ζωής. Αυτό που έχουμε την τάση να σφίγγουμε, να τραβάμε την κλωστή σα να μην υπάρχει αύριο, για να ενισχύσουμε την ψευδαίσθηση ότι έτσι θα το κάνουμε δυνατό, γερό να κρατήσει και να αντέξει περισσότερο από εμάς.
Παράξενα όλα και λίγο μπερδεμένα, μα τίποτα δεν είναι τόσο παράξενα όμορφο όπως η ίδια η ζωή. Αυτή που περιπλέκει τα πάντα και που βρίσκει τρόπους να τα ξεμπλέξει, φωτίζοντας τις σκιές. Με βελονιές, θηλιές, χορούς, με μπλεξίματα, πλεξίματα, ξηλώματα και μοναδικούς κύκλους στον αέρα!
Με μεγάλη χαρά υποδεχόμαστε στην παρέα του elpis calling την Μαρίνα Βασιλειάδου, εμψυχώτρια θεατροπαιδαγωγικών δράσεων για παιδιά και συγγραφέα του βιβλίου «Γαϊτανάκι στον αέρα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Πνοή.
- Τόπος καταγωγής, μνήμες από το παρελθόν.
Τα παιδικά μου χρόνια τα έζησα στη Μελίκη Ημαθίας, τα εφηβικά στο Αιγίνιο Πιερίας και τα φοιτητικά στην Κομοτηνή. Οι σπουδές και αργότερα η εργασία με έφεραν στη Θεσσαλονίκη, όπου μένω τα τελευταία χρόνια. Ένα κομμάτι της ψυχής μου φωτίζεται από όμορφες μνήμες που αξιώθηκα να ζήσω σε καθένα από αυτά τα μέρη.
Αγάπησα κι άλλους τόπους. Κι όλοι είχαν ένα κοινό γνώρισμα. Όμορφες αυλές και φιλόξενους ανθρώπους με χαμογελαστά μάτια. Ένα τέτοιο σπιτικό είναι αυτό των παππούδων μου, σ’ ένα μικρό χωριό, το Λιβάδι Πιερίας. Παραμένει τόπος συνάντησης αγαπημένων ανθρώπων και σημείο αναφοράς, σε στιγμές που νιώθω ανέστια στον όλο και πιο ανερμάτιστο και αφιλόξενο κόσμο της πόλης.
- Αντέχουν στον χρόνο οι φιλίες;
Και βέβαια! Πως αλλιώς θα αξιώνονταν αυτό τον τίτλο τιμής; Δυστυχώς όχι πάντα αυτές που πιστέψαμε ή επενδύσαμε χρόνο και φροντίδα. Αλλάζουν οι συνθήκες, τα δεδομένα… όσο μεγαλώνουμε η ζυγαριά βαραίνει στις απώλειες. Ωστόσο ό,τι αξίζει να σωθεί το δικαιώνει ο χρόνος.
- Η ζωή μας είναι όλο ανατροπές. Ξεχωρίζετε κάποια τυχαία μα σημαντικά γεγονότα;
Οι ρήξεις και οι συνέχειες χτίζουν το δρόμο, ακόμα κι όταν επιφανειακά όλα φαντάζουν στάσιμα. Ο δρόμος μας πάει, αλλά καλού- κακού ας κρατάμε το τιμόνι.
Χάρη σε μια τυχαία ανατροπή εκδόθηκε το βιβλίο μου. Μετά από μια περίοδο επίμονης αναζήτησης, σιωπών, απορρίψεων και άγονων συνομιλιών, ήρθε η κατάλληλη στιγμή χάρη στις εκδόσεις Πνοή να μου αποδείξει ότι άξιζε η αναμονή.
- Είστε κοντά σ’ αυτά που ονειρευτήκατε;
Τα όνειρα που δεν συνοδεύονται από πλάνο δράσης μοιραία τα σβήνει το πρωινό αεράκι. Έχω πετύχει αρκετούς από τους στόχους μου. Ευτυχώς όχι όλα όσα ονειρεύτηκα. Κάποιες φορές χρειάζεται μια παύση, μια απόσταση που καθαρίζει τη ματιά. Υπήρξαν τέτοιες πολύτιμες στιγμές που μου φανέρωσαν ότι ο δρόμος μου ήταν αλλού κι αυτά που νόμιζα για όνειρά μου δεν ήταν στ’ αλήθεια ποτέ δικά μου.
- Εμπειρία και χρόνος πηγαίνουν μαζί. Είναι τελικά σύμμαχοι μας;
Η ζωή είναι επίμονος δάσκαλος. Ξαναστέλνει τις ίδιες δοκιμασίες μέχρι να βρούμε το σθένος να μπούμε στην αρένα της δράσης και να λιώσουμε τα παπούτσια από σίδερο. Αυτό δεν γίνεται απαραίτητα κι αυτόματα με τα χρόνια. Δεν θα γίνουμε άκοπα σοφοί και μακάριοι στα γεράματά μας. Η εμπειρία και ο χρόνος είναι σύμμαχοι αν αναγνωρίσουμε τα δώρα τους και τα αξιοποιήσουμε, αλλιώς γίνονται σκιές που μας κατατρύχουν.
- Ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει τρόπος και διάθεση να κάνετε όσα αγαπάτε;
Όταν εστιάζω στο παρόν και δεν αναλώνομαι στο να αναμασάω τα «εάν» και τα «αλλά» του παρελθόντος καθώς και τα φανταστικά σενάρια του μέλλοντος, οι παρούσες στιγμές διευρύνονται, αποκτούν υπόσταση. Όσες φορές τρέχω να προλάβω με άγχος και βιασύνη, πάντα αργώ. Είναι οι μέρες που ξεχνάω το κινητό στο σπίτι, χύνεται ο καφές, κάποιος αγενής θα βρεθεί στο δρόμο μου και πάντα αργεί το λεωφορείο.
Ένα λεπτό ακινησίας και μερικές συνειδητές ανάσες έχουν τη δύναμη να αναζωπυρώσουν το εσωτερικό μου χαμόγελο και να βάλουν σε τάξη το χάος. Να στολίσουν με ευγνωμοσύνη τα μικρά και σπουδαία που χάνονται βιαστικά. Κι όταν οι ώρες είναι ανυπόφορα λίγες κλείνω το wifi. Προφανώς και δεν τα καταφέρνω πάντα κι έχω αποδεχτεί και τις μέρες της τρελής κούρσας.
Η «ραστώνη», η υπέροχη αυτή λέξη, δεν θέλω όμως να σβηστεί από το βιωματικό μου λεξιλόγιο, σε μια εποχή που είναι σχεδόν κατακριτέο να έχεις χρόνο. Κι είναι κάποιες στιγμές που στέκομαι και παρατηρώ το θορυβώδες πλήθος κι είναι σαν ν’ ακούω το παράπονο της Μόμο* που είναι πάλι μόνη στην πλατεία περιμένοντας μάταια τους φίλους της να φανούν.
(*Αναφορά στην ηρωίδα του ομότιτλου βιβλίου του Μ. Έντε)
- Τι πυροδοτεί την αγάπη για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Η ανάγκη να μη βαλτώνω κόντρα κάποτε στην τάση μου να βολευτώ στο οικείο και φαινομενικά ασφαλές.
- Ζούμε εποχές παγκόσμιας αναστάτωσης και ανασφάλειας. Σε τι βαθμό επηρεάζουν τη ζωή και τις επιλογές σας;
Κάθε εποχή το ρόδο και το αγκάθι της. Η χρονική εγγύτητα μας φέρνει αντιμέτωπους με τη σκοτεινή πλευρά της εποχής μας και θεωρούμε δεδομένες τις κατακτήσεις και τις ομορφιές της. Δεν έχω ακούσει αφήγηση ηλικιωμένου που να μην περιέχει μια γλυκιά νοσταλγία ακόμα κι όταν αναφέρεται σε πολύ δύσκολα βιώματα. Σαν να ποθεί η ψυχή για να συνεχίσει, τη στροφή στο φως.
Συχνά απογοητεύομαι από τη μιζέρια που έφερε στην επιφάνεια η ζοφερή κατάσταση που συνηθίσαμε αόριστα να αποκαλούμε «κρίση». Είναι οι στιγμές που καταγράφω τις ελλείψεις σε ευγένεια, γενναιοδωρία, χαρά, καθαριότητα, αγάπη προς τη φύση και όλα τα ζωντανά της. Ευτυχώς, υπάρχουν –πάντα υπάρχουν- λαμπρές εξαιρέσεις που δρουν αθόρυβα ξεπληρώνοντας με ευθύνη το χρέος τους στα ανθρώπινα, που αλίμονο, δεν είναι οικονομικό.
- Το μέλλον δεν προβλέπεται, μα πάντα υπάρχουν σχέδια. Ελπίζετε ακόμα;
Εκείνο το τότε ακατανόητο «dum spiro, spero», που μου έλεγε η μητέρα μου όταν ήμουν μικρή, μοιάζει να ήταν ένας ανθεκτικός σπόρος, σαν εκείνα τα φυτά που ριζώνουν στις άνυδρες χαράδρες των θαλασσινών βράχων.
Ελπίζω όπως αναπνέω, ως προϋπόθεση της ζωής.
- Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να έχετε ανοιχτά τα μάτια της καρδιάς, ώστε να βρείτε το δικό σας μονοπάτι και τη γενναιότητα να το περπατήσετε ως το τελευταίο ξέφωτο.
