Ένα κέικ πορτοκαλιού, στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς
Έχετε παρατηρήσει κάτι; Τα τελευταία χρόνια πάμε από καταστροφή σε καταστροφή και από κλαυθμό σε οδυρμό. Τα κοινωνικά δίκτυα και τα μαζικά μέσα επικοινωνίας, αρέσκονται να επικοινωνούν, προβάλλουν και απασχολούν το κουρασμένο μυαλό μας, με καταιγιστικές εικόνες καταστροφής και θλίψης, κρύβοντας τεχνηέντως οτιδήποτε μπορεί να αποτελέσει μια ελπίδα, ένα φως, ένα θετικό μέσα σε τόσο αρνητισμό.
Αν τολμήσεις να σκεφτείς, πόσο μάλλον να ξεστομίσεις, ότι κουράστηκες με όλα αυτά, ας πούμε και κάτι ευχάριστο, θα πέσουν να σε κατασπαράξουν σαν όρνεα και να διαμοιράσουν τις σάρκες σου με τους ομοίους τους.
Θα σε πουν αναίσθητο, άμυαλο, παρτάκια, μηδενιστή κτλ, που μόνο η δική σου χαρά και ευτυχία σε απασχολεί.
“Στα δύσκολα αντιδρούμε λες και ήρθε το τέλος του σύμπαντος, λες και χειρότερα δεν έζησε ποτέ η ανθρωπότητα. Παιδική αντίδραση μιας κοινωνίας που δεν έχει ωριμάσει…” έγραψε προχθές η Μ. Βαμβουνάκη.
Αυτό είμαστε σίγουρα.
Ανώριμοι. Αντιδρούμε ως κοινωνία σαν μωρά παιδιά. Λες και δεν μεγαλώσαμε ποτέ. Παιδοκεντρική αντίληψη μιας ενήλικης κοινωνίας. Τα δύσκολα θα έπρεπε να μας είχαν διδάξει. Να μας είχαν γεμίσει ωριμότητα, να είχαμε γρήγορες και σωστές αντιδράσεις στη δυσκολία, να μοιραζόμασταν τη χαρά στην ευκολία.
Αντ’ αυτού αντιδρούμε παιδοκεντρικά. Όλος ο κόσμος νομίζουμε ότι περιστρέφεται γύρω μας. Αυτό που μας συμβαίνει είναι το χειρότερο όλων. Κολλάει το μυαλό μας και κλαίμε πάνω από την καταστροφή, ανήμποροι να βρούμε λύση και να βγούμε από το βαθύ τούνελ που μπήκαμε.
Τί κάνει ένα παιδί που κλαίει ασταμάτητα περιμένοντας να του βρει άλλος τη λύση στο πρόβλημα του; Κολλάει το μυαλό του στο κακό που έχει συμβεί και αδυνατεί να βρει λύση μόνο του. Περιμένει τον ώριμο ενήλικα να το πάρει αγκαλιά, να το ηρεμήσει και να του βρει και λύση. Και αν ο ενήλικας δε του δώσει ποτέ το χρόνο να ωριμάσει, παραμένει πάντα παιδί ανήμπορο να στηριχτεί στις δυνάμεις του και να ορθοποδήσει.
Περιμένουμε κι εμείς κάποιον άλλον να μας σώσει. Κάποιον άλλον να αναλάβει την ευθύνη της υπάρξεως μας. Και όταν σου συμβεί το κακό, που βλέπεις σε άλλον να συμβαίνει και κρυφά μέσα σου εύχεσαι “κανείς να μην πάθει τέτοια συμφορά!”; Τότε τί; Όταν γίνεσαι ο “κανείς”, αντιλαμβάνεσαι ότι είσαι μόνος. Η ύπαρξη σου στο έλεος του Δημιουργού. Κενό.
Κάνεις δε θα σώσει κανέναν. Και σωστό και λάθος; Και ναι και όχι. Γιατί σε αυτή τη ζωή μόνοι ερχόμαστε και μόνοι φεύγουμε. Στο μεταξύ διάστημα όμως έχουμε περάσει από ασφαλείς αγκαλιές. Από φωλιές και ανθρώπους που μας αγαπούν. Όχι όλοι. Δυστυχώς. Έχουμε περάσει από ομάδες, από κοινωνικούς κύκλους, από παρέες, από κοινότητες. Έχουμε νιώσει κάποια στιγμή στη ζωή μας, έστω μία, ότι δεν είμαστε μόνοι. Την ίδια ακριβώς στιγμή είμαστε μόνοι μας. Εμείς και ο εαυτός μας. Αυτός που πρέπει να τον οδηγήσουμε σε μονοπάτια ωρίμανσης, να τον μάθουμε να πέφτει και να σηκώνεται, να απλώνει χείρα βοηθείας στο διπλανό μόλις σηκωθεί, να τον μάθουμε να σώζεται και να σώζει.
Να μην περιμένουμε από κάποιον άλλον να αναλαμβάνει την ευθύνη της υπάρξεως μας, να την αναλαμβάνουμε εμείς πρώτοι. “Με πίστη και θάρρος”. Πρωτόγνωρες οι συνθήκες και φέτος, ίσως κάθε φέτος στο εξής να ζούμε ανάλογες καταστάσεις. Θα μου πεις, όταν είσαι ανήμπορος να σηκωθείς τι κάνεις; Εκεί έχοντας πίστη ότι η κοινωνία ωριμάζει μαζί κι εσύ, θα σηκωθείς να προχωρήσεις με θάρρος, όταν σου απλώσουν το χέρι.
Έχουμε ο ένας τον άλλον.
Είμαστε και εμείς αυτός που θα έρθει να μας πάρει αγκαλιά, να μας σηκώσει, να μας σώσει. Αν δεν είμαστε πρέπει να γίνουμε.
“Εδέμ και κοιλάδα του Κλαυθμώνος” η ζωή μας. Στο πένθος, χρειάζεται εκτός από αυτόν που παρηγορεί και αυτόν που διεκπεραιώνει. Αυτός που στέκεται βράχος, τον λες και ψυχρό ή αδιάφορο, αυτός που πονά και δεν το δείχνει, γιατί πρέπει να διεκπεραιώσει τις διαδικασίες, να βγει όποιος βρίσκεται στο σκοτάδι. Αυτός που θα προχωράει τις καταστάσεις. Αυτός που θα σε τραβήξει από το βούρκο χωρίς να βουλιάξετε όλοι μαζί. Αυτός που θα σου ανάψει το φως, θα κοιτάξει να σε κάνει να χαμογελάσεις, να ξεχαστείς, να πάρεις το νου ή το βλέμμα από τη συμφορά. Και υπάρχουν και οι πιο έξω που δε βιώνουν πένθος και καμιά απαίτηση να νιώσουν όσα νιώθουμε, δεν πρέπει να έχουμε.
Μπορείς να βοηθήσεις; Βοηθάς. Δεν μπορείς; Προσεύχεσαι και προχωράς.
Τα παιδιά μου αυτό θα ήθελα να κάνουν στη ζωή τους. Να στέκονται στα πόδια τους, να μάθουν να ζητούν βοήθεια όταν τη χρειάζονται, να προσφέρουν χείρα βοηθείας σε όποιον τη χρειάζεται και να προχωρούν. Να μη μένουν σε ό,τι φαίνεται και ό,τι βγαίνει προς τα έξω, αλλά κυρίως να σκέφτονται αλληλέγγυα και αγαπητικά, ήσυχα και ταπεινά.
Ένα κέικ πορτοκαλιού έρχεται να τους μάθει στο ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς, πώς όσα έχουμε τα μοιραζόμαστε. Και είμαστε χαρούμενοι για αυτό το μοίρασμα.
Έρχεται να τους μάθει ότι το απλό είναι το όμορφο. Ότι με λίγα υλικά, με δύο σκεύη, λίγο από το χρόνο μας και πολλή από την αγάπη μας, μπορούμε να δημιουργήσουμε κάτι όμορφο.
Κόβοντας ένα κομμάτι του, το κόβουμε σε μικρότερα και παίρνουν όλοι την πρώτη μπουκιά. “Μμμμ πολύ νόστιμο μαμά!”… “Δόξα τω Θεώ παιδιά!”
Αποτραβιέμαι λίγο από τη βουή του κόσμου γύρω, που όλα τα ξέρει και σε όλα φταίνε οι άλλοι και πάω στην ήσυχη γωνιά μου.
Μαζεύω τα υλικά μου:
3 πορτοκάλια μέτρια χυμός και ξύσμα
1 φλιτζ. τσαγιού χυμό πορτοκάλι
2 φλιτζ. τσαγιού ζάχαρη
3 φλιτζ. τσαγιού αλεύρι που φουσκώνει μόνο του
4 αυγά μικρά
180γρ βούτυρο αγελαδινό σε θερμοκρασία δωματίου
2 κ.γ. βανίλια
Αυτά τα κοινωνικά δίκτυα μας έχουν τρελάνει με καταιγιστική ροή πληροφοριών. Εικόνες και βίντεο διαδέχονται το ένα το άλλο ασταμάτητα. Σε ένα τέτοιο βίντεο είδα και εγώ να φτιάχνουν κέικ με τον τρόπο που θα σας πω και πολύ μου άρεσε. Γιατί γινόταν ήσυχα, χωρίς φασαρία του μίξερ, απαλά και γλυκά ένωναν τα υλικά και κυρίως χωρίς λοιπά φρου φρου και αρώματα. Μου θύμισε τότε που είχα φτιάξει το πρώτο μου κέικ, ένα καλοκαίρι της Ε’ Δημοτικού στο εξοχικό. Με ένα μπολ και ένα κουτάλι. Τίποτα άλλο. Για να μην μακρηγορώ όμως
ιδού και η εκτέλεση:
Παίρνουμε το ξύσμα από τα 3 πορτοκάλια. Να είναι καλά πλυμένα φυσικά. Στύβουμε να πάρουμε το χυμό τους και να γεμίσουμε ένα φλιτζάνι τσαγιού.
Σε ένα μπολ βάζουμε τη ζάχαρη και το ξύσμα και τρίβουμε καλά με το χέρι να υγρανθεί όλη η ζάχαρη από το ξύσμα. Ρίχνουμε ένα ένα τα αυγά και το μαλακό βούτυρο. Προσθέτουμε σιγά σιγά το αλεύρι εναλλάξ με το χυμό πορτοκάλι, συνεχίζοντας το ανακάτεμα με ένα σύρμα ή μια σπάτουλα. Στο τέλος προσθέτουμε τη βανίλια.
Βουτυρώνουμε τη φόρμα μας και την αλευρώνουμε ή ψήνουμε σε σκεύος με λαδόκολλα.
Ψήνουμε στους 175 βαθμούς σε αντιστάσεις (όχι σε αέρα τα κέικ γιατί στεγνώνουν), για 45-50 λεπτά. Μετά τα 45 λεπτά είναι ασφαλές να ανοίξουμε το φούρνο και να δοκιμάσουμε το κέικ αν ψήθηκε μέχρι μέσα, με ένα ξύλινο καλαμάκι. Όταν ψηθεί το βγάζουμε και αφήνουμε να κρυώσει.
Αναποδογυρίζουμε σε μια σχάρα να κρυώσει καλά και αχνίζουμε με άχνη ζάχαρη. Αν θέλουμε να το κάνουμε ακόμα πιο νόστιμο και εμφανίσιμο, ετοιμάζουμε με μια κούπα άχνη και λίγο χυμό πορτοκαλιού, γλάσο. Ο χυμός στην άχνη μπαίνει κουταλιά κουταλιά και ανακατεύουμε μέχρι να γίνει ένα σφικτό γλάσο. Όσο πιο αραιό είναι τόσο πιο δύσκολα στέκεται πάνω στο κέικ. Πρέπει να πέφτει με δυσκολία από το κουτάλι. Γαρνίρουμε το κέικ και μοιράζουμε.
Στο σημείο αυτό να πω, ότι πριν το γλασάρισμα τα κέικ μπαίνουν κατάψυξη μόλις κρυώσουν και όταν αποψυχθούν είναι φρεσκότατα.
Τα νόστιμα, αφράτα, μυρωδάτα και όμορφα κέικ μπορούν να μπουν σε πιατέλες και να χαριστούν σε μια επίσκεψη, ένα κάλεσμα, μια γιορτή. Το χειροποίητο είναι πάντα καλύτερο. Όχι μόνο για την ποιότητα των υλικών του. Αλλά κυρίως γιατί έχει αυτό το μαγικό συστατικό που τα κάνει όλα πιο νόστιμα και πιο ωραία. Την αγάπη μας! Τη φροντίδα μας! Το νοιάξιμό μας.
Με ένα κέικ, ένα γλυκό, μια πασταφλώρα, με μπισκότα κτλ έχω πει αρκετές φορές “ευχαριστώ”, “σε νοιάζομαι”, “σε αγαπώ” σε αυτόν που το έχω χαρίσει. Είμαι ευγνώμων για όσες φορές το έχω δεχτεί κι εγώ ως φίλεμα, που θα σας μιλήσω μια άλλη φορά για αυτό.
Για σκέψου… Κάτι τόσο μικρό και άψυχο να μεταφέρει τόσα συναισθήματα. Υπέροχο δεν είναι;
Μη ρωτάς: “μπορώ;”, “δεν μπορώ;” Προχώρα! “Ο σωστός δρόμος είναι ο ανήφορος”.
Όσο ανεβαίνεις, να μην ξεχνάς να ρίχνεις το βλέμμα σου στην ομορφιά τριγύρω. Υπάρχει. Εκπαίδευσε το βλέμμα σου να την βρίσκει.
Καλή σχολική χρονιά σε γονείς και παιδιά που μπαίνουν στην αρένα των μαθητικών χρόνων! Καλή δύναμη στους εκπαιδευτικούς!
Καλή δύναμη σε εθελοντές, διασώστες, πληγέντες, πενθούντες. Ανήφορος είναι η ζωή. Προχωράμε όσο είμαστε επιβάτες στο τρένο της. Προχωράμε με όσες δυνάμεις διαθέτουμε.
Ευχαριστούμε όσους τείνουν χείρα βοηθείας! Ευχαριστούμε!
