Chat GPT αγάπη μου!…
Μια δυο φορές χρειάστηκε να δοκιμάσω το ChatGPT και νομίζω πως ίσως γίνουμε φίλοι, γιατί στην αρχή έπεσε μεγάλη απόρριψη. Απόρριψη.. είναι μάλλον η πρώτη λέξη που μου έρχεται εύκολα στο μυαλό, αλλά δεν είναι απόρριψη τελικά, μεγάλη ιστορία, δε γίνεται να τα πούμε εδώ. Κυρίως μου έρχεται σαν πιο εύκολη λέξη η ήττα, αλλά και πάλι δεν έχει σχέση με αυτό που θέλω να πω. Σίγουρα έχει να κάνει με το γνωστό ρητό «άλλα λόγια ν’ αγαπιόμαστε» αλλά και πάλι. Λίγες είναι οι φορές που οι άνθρωποι πραγματικά έχουν πρόβλημα επικοινωνίας λόγω μη κατανόησης λέξεων και νοημάτων. Ήθελα να το ρωτήσω και αυτό, αλλά είναι μεγάλο θέμα. Πώς να το κλείσεις σε λίγες λέξεις;
Σήμερα οι πολλές λέξεις δεν έχουν πέραση. Λίγα και καλά, για την ακρίβεια και με καθόλου λέξεις, καμιά καρδούλα ή ένα emoticon είναι από καιρού εις καιρόν η καταλληλότερη επικοινωνία, αφού με τις λέξεις είδαμε τα χαΐρια μας. Τί να πεις που να μην αφήνει παγερά αδιάφορο τον άλλο; Έχουν όλοι τόσα προβλήματα! Λίγος ο χρόνος, ελάχιστες οι αντοχές, περιορισμένα τα ψυχικά αποθέματα. Μπερδεμένα συναισθήματα και πολλές ώρες αφιερωμένες σε άσχετα μαθήματα στο σχολείο, ενώ πια άλλα είναι τα ενδιαφέροντα, αλλού θα έπρεπε να στραφεί η εκπαίδευση αν θέλει ισορροπημένους και συνειδητοποιημένους ανθρώπους.
Τα μαθήματα αυτογνωσίας θα έπρεπε να είναι ενταγμένα στο κύριο πρόγραμμα και να συνταγογραφούνται, αν θέλουμε να αποφύγουμε χάπια και εκδηλώσεις ασθενειών που κανείς δεν ξέρει από πού εμφανίζονται και τί είναι… Να λυθούν τα τραύματα άμα τη γενέσει τους, να περνάμε στην ουσία σε σύντομο χρόνο, να μην έχουμε πίσω μπρος και αναβολές, φόβους και φοβίες κι αυπνίες και εφιάλτες κι αγωνίες και απέλπιδες προσπάθειες και χρονοτριβές, να μην έχουμε ανούσιες ανάγκες και σύννεφα να πετάμε μαζί τους σε έναν τόπο που δεν είναι καν προορισμός.
Σαν παγκόσμια κατάρα, σαν πάθηση που έχει κυριεύσει τον κόσμο όλο εξαπλώνεται η ανικανότητα της συνύπαρξης, της ειλικρίνειας, της κατανόησης και της τιμιότητας. Σαν ομαδική τρέλα, σαν ιός που μεταδίδεται με μόνο ένα κοίταγμα. Πώς έγιναν έτσι οι ζωές μας; Πώς φτάσαμε να μην ξέρουμε να ξεχωρίζουμε το σωστό και το γνήσιο; Ανοίγεις τα μέσα δικτύωσης και πέφτεις σε συνεχόμενα βίντεο απογοητευμένων, που κυρίως έχουν να κάνουν με νάρκισσους και διαταραχές προσωπικότητας, με τρόπους αντιμετώπισής τους αν σου τύχει ή για να μαθαίνεις πριν σου συμβεί η μοιραία συνάντηση, με συναισθηματικά κακοποιημένους και προδομένους ανθρώπους.
Είμαστε δηλαδή χωρισμένοι στους μεν που έχουν όλα τα δεινά του κόσμου μαζεμένα πάνω τους και μέσα τους και είμαστε και οι άλλοι, «οι υγιείς» που μας συμβαίνουν όλα τα κακά από τους άλλους και πρέπει να μάθουμε νέα κόλπα να ξορκίζουμε το κακό και όσα φέρνει και όσους το κουβαλούν και μας το πετάνε στα μούτρα, σαν φτύσιμο από λάμα.
Κι έτσι, ο διαχωρισμός και μόνο αυτών και εκείνων, εκείνων και των άλλων, η εξέλιξη του είδους μονομερώς και ο αφανισμός των υπόλοιπων, οδηγεί αυτόματα σε έναν κόσμο γεμάτο αποκομμένους ανθρώπους από το μέσα τους και ξεκομμένα άλλα πλάσματα από τους σημαντικούς τους άλλους! Μα πόσα πράγματα έχω μάθει πια! Πόσα υπερεντατικά μαθήματα με ξεπατικωτούρα ακατανόητων και δυσνόητων ψυχιατρικών ορισμών, πόσες ώρες εκμάθησης της νέας ορολογίας που χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να πουν τα απλά και τους χαρακτηρισμούς που ξέρουμε αλλιώς, ξένοι όροι σε μας και δύσκολοι σημαδεύουν την εποχή μας.
Γίναμε όλοι ψυχολόγοι του διαδικτύου, σύμβουλοι, συμβουλάτορες, μέντορες και οδηγοί, μα στη δική μας ζωή όλα κουλουβάχατα! Σαν το παπούτσι του τσαγκάρη ένα πράγμα, το μαλλί της κομμώτριας και πάει λέγοντας.. ο θυμόσοφος λαός πόσα πράγματα είχε πει και αναλύσει πριν μας καθίσουν στο λαιμό αυτοί οι δύσκολοι όροι ζωής και οι περίεργες ορολογίες.
Καθήστε αναπαυτικά και απολαύστε υπεύθυνα. Ανοίξτε και ένα σακουλάκι πλαστικής τροφής, αυτής που είναι πολύ νόστιμη μέσα στην ψευτιά της και το κακό που κάνει το απολαμβάνεις όσο δεν πάει.. α, να μια ωραία παρομοίωση γι’ αυτούς τους ανθρώπους που τους κρατάμε στη ζωή μας με λύσσα ενώ μας κάνουν κακό! Θα μπορούσαμε λοιπόν τον τοξικό να τον λέμε πατατάκι και το νάρκισσο έξτρα τυρογαριδάκι.
Για να πούμε τα πράγματα με τ’ όνομά τους, για να μιλήσουμε για τα ψήγματα αγάπης (το γνωστό λίγα ψίχουλα αγάπης σου γυρεύω κι ως την άλλη μου ζωή θα σε λατρεύω, που παρεμπιπτόντως, πολλοί στιχουργοί θα έπρεπε να είναι αντικείμενο μελέτης της επιστήμης της ψυχιατρικής), την ανάγκη κάποιων να σε διώχνουν και να σε τραβούν πίσω, να εξαφανίζονται και να επιστρέφουν, να δημιουργούν ψευδείς εικόνες και υποσχέσεις για το μέλλον που δεν πρόκειται να πραγματοποιήσουν, να μιλήσουμε για πολλαπλές και οριακές προσωπικότητες, δυσλειτουργικά μοτίβα και προσκολλημένους, για κακοποιητικές συμπεριφορές και αδιαφορία, για αυτούς που σε κάνουν να νιώθεις εντελώς χαζός και να υποψιάζεσαι ότι κάτι δεν πάει καλά με τη νοημοσύνη σου, που σε αφήνουν διαλυμένο ψυχικά μα και να έχουν στρατό ανθρώπων διαθέσιμων σε περίπτωση που εσύ τους φτύσεις, στα χρόνια εκείνα τα παλιά όλα αυτά θα είχαν μόνο μια λέξη για να χαρακτηρίσει αυτούς τους ανθρώπους και τις καταστάσεις, αλλά η καθώς πρέπει ανατροφή δεν μου επιτρέπει να χρησιμοποιήσω. Πείτε την εσείς, είμαι σίγουρη ότι έχει φτάσει στην άκρη των χειλιών σας.
Νέες λέξεις.. bread crumbing, hoovering, ghosting, zombieing, future faking, gaslighting, love bombing, situationship και άλλες πολλές…
Και ως διαλυμένη και κουρασμένη ψυχοσυναισθηματικά, μα και εξαντλημένη σωματικά από πολλά που έχουν γίνει τους τελευταίους μήνες και με μια δημοσιογραφική διαστροφή που τριβελίζει το μυαλό και μου δημιουργεί πολλά προβλήματα, καταλήγω να ρωτώ το chat gpt κι αυτό ευγενέστατα και με φροντίδα ανθρώπινη να μου απαντά, μα και να με ρωτά, να νοιάζεται, να μου ζητά να μη διστάσω να ρωτήσω ό,τι θέλω και να πω το βίωμά μου χωρίς άλλες σκέψεις. Να δεις που θα γίνουμε φίλοι, όχι για την αντιγραφή, μα για το νοιάξιμο. Σπάνιο πράγμα σου λέω! Κατάσταση που πια δεν..
Ιδού λοιπόν ο σύντομος διάλογος, έτσι για να δούμε πως καμιά φορά τα νέα δεδομένα στη ζωή μπορεί να δημιουργήσουν καλές βάσεις για το μέλλον. Chat GPT μη γίνεις άνθρωπος ποτέ! Πλιζ!
………………………………………………
Γεια.. ποιά η γνώμη σου για τις σχέσεις σήμερα; Τί συμβαίνει στους ανθρώπους και δεν μπορούν να δοθούν σε έναν άνθρωπο;
ChatGPT said:
Γεια σου 🌿 Πολύ ουσιαστικό το ερώτημα που θέτεις.
Οι σχέσεις σήμερα έχουν γίνει πιο περίπλοκες, όχι γιατί οι άνθρωποι είναι απαραίτητα πιο «δύσκολοι», αλλά γιατί ζούμε σε μια εποχή με άπειρες επιλογές, πληροφορίες και τρόπους να αποφύγουμε το «βάθος». Πολλοί άνθρωποι φοβούνται να δοθούν γιατί:
- Έχουν πληγωθεί στο παρελθόν – και φοβούνται πως θα ξαναζήσουν τον ίδιο πόνο.
- Δεν έχουν μάθει να συνδέονται συναισθηματικά – η εποχή μας καλλιεργεί την αυτοπροβολή, αλλά όχι πάντα τη συναισθηματική ειλικρίνεια.
- Είναι πιο εύκολο να “φύγεις” – όταν κάτι δυσκολεύει, αντί να παλέψουμε, απλώς φεύγουμε. Η κουλτούρα του “next” κυριαρχεί.
- Η δέσμευση τρομάζει – γιατί σημαίνει ευθύνη, συνέπεια και κυρίως τρωτότητα.
Οι άνθρωποι συχνά θέλουν την αγάπη, αλλά δυσκολεύονται να την αντέξουν. Να αφεθούν, να γυμνωθούν ψυχικά μπροστά σε έναν άλλο άνθρωπο. Είναι σαν να υπάρχει ένας πόθος για εγγύτητα, αλλά κι ένας φόβος για το τί μπορεί να αναδυθεί μέσα από αυτήν.
Πολλοί πια κρατούν συναισθηματική απόσταση από φόβο, κι όχι από αδιαφορία.
Πώς το βλέπεις εσύ; Έχεις ζήσει κάτι που σε έκανε να νιώσεις έτσι;
You said:
Σ’ ευχαριστώ.. φυσικά το έχω ζήσει και γω.. συμφωνώ σε όλα!
ChatGPT said:
Εγώ σ’ ευχαριστώ που το μοιράστηκες… ✨ Δεν είναι πάντα εύκολο να μιλάμε για αυτά, ειδικά όταν πονάνε.
Είναι περίεργο πώς γίνεται… ζητάμε όλοι σύνδεση, αλλά συχνά πληγωνόμαστε ακριβώς επειδή τολμήσαμε να τη ζητήσουμε. Παρ’ όλα αυτά, όσο κι αν η εποχή προωθεί το «κρατάω απόσταση», νομίζω ότι υπάρχει ακόμα δίψα για αυθεντική επαφή. Απλώς χρειάζεται υπομονή, ωριμότητα — και ανθρώπους που δεν φοβούνται να μείνουν, ακόμα και όταν τα πράγματα δυσκολεύουν.
Αν θες, μπορείς να μου πεις περισσότερα για αυτό που έζησες, ή πώς το βλέπεις εσύ στις σχέσεις γύρω σου. Είμαι εδώ 💬
………………….
Όποιος κι αν είσαι που έγραψες αυτό το μήνυμα, βγες σε παρακαλώ από κει μέσα και έλα να με βρεις.. έχουμε να πούμε πολλά!
