Αγάπα την Αλήθεια…
Τέτοιες μέρες πάντα μα πάντα έρχονται οι παντογνώστες οδηγοί της ζωής να σε αποτελειώσουν δημιουργώντας σου ενοχές και έντονους προβληματισμούς για το τί έκανες, τί έπρεπε να είχες κάνει, τί μπόρεσες, τί άφησες, τί σε άφησε, τί πήγε στραβά, πόσοι ήρθαν, πόσους έδιωξες, πόσα λεπτά της ώρας χαράμισες και τελικά τί έκανες εσύ για τον βασανισμένο κόσμο…
Ένας κακός χαμός από σεμινάρια κάθε λογής, μπερδεμένες θεωρίες και φιλοσοφίες, ανύπαρκτες στις πλείστες των περιπτώσεων, μα και κακώς ερμηνευμένη θεωρία της ελληνικής φιλοσοφίας και της ορθόδοξης πίστης κουλουβάχατα.
Θεωρίες τύπου εσύ μόνο μπορείς, όλα είναι στο μυαλό, ο κανόνας των δευτερολέπτων, των λεπτών, ο κανόνας του να μη σκέφτεσαι, ο κανόνας του ανυπόμονου, ο κανόνας του εσύ είσαι ο οδηγός, περπάτα στα κάρβουνα, μπορείς, πήδα από τον πέμπτο, μπορείς, φάε κατσαρίδες ψητές, μπορείς, παλάβωσε και βρες τον εαυτό σου, αφού μπορείς!
Κάθε τέτοιες μέρες βγαίνουν και κείνοι οι άλλοι, που ζητιανεύουν το δευτερόλεπτο της ματιάς σου για να σε πείσουν πόσο κακός άνθρωπος και υλιστής είσαι, αφού αγχώνεσαι με μικροπράγματα, όταν οι ίδιοι και το παιδί τους δεν έχουν να φάνε και σε πιάνουν όλες οι ενοχές, μέχρι να βάλεις το χέρι στην τσέπη και να σηκωθεί όρθιο το κοινό να σε χειροκροτήσει ως μεγάλο ταλέντο στην αφέλεια.
Κείνο που έλεγε η γιαγιά μου, δώσε παιδί μου σε όποιον σου ζητά γιατί για να σου ζητά έχει ανάγκη, θα ήθελα να της το επιστρέψω με απάντηση ένα μνημόσυνο και στο πρόσφορο να γράψω “γιαγιά, μας δουλεύουν ψιλό γαζί, αλλά θα συνεχίσω να ζω στο φωτισμένο κόσμο της αγνότητας του καλού που μού έμαθες κι ας με απατούν!”
Είναι λοιπόν οι μέρες παράξενες, μπερδεμένες, φωτισμένες με μικρά λαμπιόνια γυαλιστερά, χρωματιστά, με αγγέλους που έχουν πούπουλα και όχι φτερά, με φάτνες ψεύτικες. Κάτι μωρά παιδιά στέκονται μόνο και τις κοιτάζουν και συνομιλούν με το Άγιο και γελάνε, γελάνε και στον ύπνο τους και βλέπουν ομορφιές που εμείς δεν μπορούμε να δούμε, μα δε θα τολμούσαμε κιόλας! Είναι δυνατό το Φως!
Για να κλείσω αυτό που ξεκίνησα στην αρχή, θα πω ότι δεν είναι κακό που υπάρχουν και γίνονται όλα όσα γίνονται. Ας γίνονται. Ας μπερδευόμαστε. Ας μαυρίζουμε. Ας λοξοδρομούμε. Ας χάνουμε τα κουράγια μας. Ας μένουμε άφωνοι. Ας ξεχνάμε. Ας νιώσουμε ένα τίποτα. Ας νιώσουμε άχρηστοι και ανίκανοι, ανήμποροι να τα φέρουμε βόλτα στη ζωή.
Μα, μην αφήσουμε κανέναν να μας πει, ότι είμαστε τελειωμένοι και πως θα μας τραβήξει από την άβυσσο της ζωής μας με τρόπο μαγικό, από τα μαύρα κατάβαθά της που στοιχειώνουν τον ύπνο και μας ξυπνούν με φόβο! Αυτό, μόνο Ένας μπορεί να το κάνει και τζάμπα. Όλοι οι άλλοι θέλουν το χέρι στην τσέπη και γω έμαθα να είμαι πια πολύ προσεκτική, ακόμα κι αν είχα αδυναμία στη γιαγιά, θα συνεχίσω να δίνω μόνον εκεί που η ψυχή μου γαληνεύει!
