«Με κάθε παιδί που γεννιέται, ο κόσμος όλος ξαναρχίζει» είχε πει ο Ζιλμπέρ Μπεκώ κι όχι μόνο! Ποιος άνθρωπος δεν πιστεύει πως η κάθε γέννηση παιδιού είναι μια νέα αρχή, πως κάθε παιδί φέρνει την αλλαγή, μια νέα ζωή μπορεί να κάνει την αλλαγή! Τα παιδιά δεν έρχονται στον κόσμο μόνα τους. Έχουν μανάδες και πατεράδες. Κι αυτοί είχαν μανάδες και πατεράδες και πάντα στον κόσμο που γνωρίζουμε τα παιδιά ήταν παιδιά μανάδων και οι μανάδες παιδιά άλλων μανάδων. Κι έτσι η αλυσίδα της ζωής γίνεται πιο όμορφη με κρίκους ενωμένους και δυνατούς που θα έπρεπε να κόβονται μόνο για να ανοίξει το κάθε παιδί τα δικά του φτερά και να γίνει μάνα ή πατέρας ενός άλλου παιδιού, για όσο αυτός ο πλανήτης θα γυρίζει.
Κι όμως, υπάρχουν κάποια παιδιά που δε μεγάλωσαν για να φέρουν την αλλαγή και τη χαρά στον κόσμο.
Υπάρχουν τα δολοφονημένα παιδιά που έτυχε να είναι σε λάθος σημείο, τη λάθος στιγμή. Υπάρχουν κι αυτά που αν και παιδιά αφαίρεσαν τη ζωή από άλλο παιδί. Μεγάλωσαν για να φέρουν θάνατο, για να κοστίσουν απώλειες σε μανάδες που έχασαν σε μια στιγμή τα παιδιά τους.
Είναι συγκλονιστικό πόσα παιδιά και έφηβοι χάνονται με βίαιο τρόπο, δολοφονούνται, απάγονται και βασανίζονται, ζουν για λίγο μια μικρή ελευθερία που τους οδηγεί εκεί που δεν μπορούν να επιστρέψουν πια. 250,000 παιδιά δολοφονούνται κάθε χρόνο στην Ευρώπη, κάθε μέρα εξαφανίζεται ένα παιδί στην Ελλάδα, στην Ευρώπη εξαφανίζεται ένα παιδί ανά δύο λεπτά και σε διεθνές επίπεδο τα νούμερα είναι απογοητευτικά. Τα στοιχεία αλλάζουν συνεχώς, οι αριθμοί αυξομειώνονται και διαφέρουν κατά περίσταση αλλά όπως και να χει αυτό δεν αλλάζει την πραγματικότητα, απλά την κάνει κάθε φορά πιο περίπλοκη. Παιδιά εξαφανίζονται, έφηβοι δολοφονούνται, νέοι άνθρωποι χάνονται, βασανίζονται, άλλοι βρίσκονται ξανά, άλλοι ποτέ.
Φεύγουν τα παιδιά και αφήνουν πίσω τους μανάδες. Μόνες και πονεμένες σαν ορφανές. Γυναίκες βιοπαλαίστριες, γυναίκες του μόχθου, γυναίκες του καθημερινού αγώνα. Πολλές φορές τις αφήνει ο σύντροφος, δεν αντέχει να συμβιώνει με την πίκρα. Όταν κόβεται ένα κομμάτι σου, όταν η ψυχή σου φεύγει και το αίμα σου παγώνει χάνεσαι και συ μαζί με αυτό, ο πόνος ποτέ δε γλυκαίνει. Άλλωστε, ο θάνατος είναι θάνατος και δεν έχει αιτία, ηλικία, φύλο, χώρα, χρόνο!
Οι σκέψεις των ημερών με συνεπήραν! Οι τελευταίες εικόνες των μανάδων στην Ελλάδα που έχασαν τις κόρες τους, τα αγόρια τους, οι μανάδες στις εμπόλεμες περιοχές που χάνουν τα παιδιά τους δε σβήνουν από τα μάτια μου. Πρόσφατα είδα σχετική έρευνα της δημοσιογράφου Αλεξάνδρας Πασχαλίδου που ζει και εργάζεται στη Σουηδία. Δεν αλλάζει και κει τίποτα, οι θάνατοι είναι θάνατοι, τα παιδιά χάνονται, δολοφονούνται όπως παντού. Το ντοκιμαντέρ που έχει τίτλο Mammorna προβάλλεται στο stv και στο σύνδεσμο που θα βρείτε στο τέλος της δημοσίευσης. Όπως λέει και η κ. Πασχαλίδου στο βιβλίο της The Mothers (Mammorna),
«Προερχόμαστε από τις μητέρες. Όλες οι μητέρες σε όλη την ιστορία – από τη Μητέρα Γη μέχρι την Παναγία και τη Μητέρα Σβέα – είχαν ένα κοινό χαρακτηριστικό: σπάνια τους δόθηκε η ευκαιρία να μιλήσουν. Μέχρι τώρα.
Στο βιβλίο θα γνωρίσετε 20 μητέρες που ζουν στα πιο φτωχά, πιο περιθωριοποιημένα και στιγματισμένα προάστια της Σουηδίας, γνωστά ως «απαγορευμένες ζώνες» της Σουηδίας. Οι μητέρες προέρχονται από όλες τις γωνιές του πλανήτη και μαζί υφαίνουν ένα ύφασμα του κόσμου στη σουηδική κοινωνία.
Γνωρίστε τις μητέρες που κράτησαν τα παιδιά τους πιο κοντά στην καρδιά τους και ξύπνησαν μέσα στη νύχτα από αστυνομικούς όταν τους ανακοινώθηκε ότι τα παιδιά τους δολοφονήθηκαν. Έχουν γίνει μάρτυρες πολλαπλών μορφών βίας, από τη σωματική κακοποίηση έως τον ψυχολογικό πόλεμο έως τη σιωπηλή, δομική βία του ρατσισμού, της αδικίας, των διακρίσεων και του διαχωρισμού. Αυτό είναι ένα βιβλίο για τη θλίψη και τον αγώνα, αλλά και το πιο σημαντικό για την αγάπη – την άνευ όρων αγάπη της μητέρας για τα παιδιά της»
Σε αυτό το βιβλίο η Αλεξάνδρα δίνει φωνή στις άφωνες και αόρατες μητέρες λέγοντας τις ιστορίες τους, χρησιμοποιώντας τα δικά τους λόγια. Χωρίς φίλτρο. Ήρθε η ώρα να ακούσουμε τις μητέρες!
Ας τις ακούσουμε λοιπόν κρατώντας τους το χέρι!
Έχουν πολλά να πουν στην κοινωνία που ολισθαίνει, που χάνει τον προσανατολισμό της, που οπλίζει το χέρι πληγωμένων και μόνων παιδιών, τραυματισμένων ψυχικά, κακοποιημένων, αποπροσανατολισμένων, που κανείς δεν τους έμαθε ίσως ποτέ την αξία της ζωής, της χαράς και της αγάπης.. Ας ακούσουμε όλες τις μανάδες της γης που φωνάζουν για το αυτονόητο, που καταδικάζουν όλες τις μορφές βίας, που αγωνιούν, που δεν αντέχουν άλλη πίκρα.
Για κάθε παιδί που χάνεται, χάνει ο κόσμος μια όμορφη φωτεινή μέρα. Κάθε παιδί που σκοτώνεται, αφήνει πίσω του εντολή για ειρήνη!
Πόσα φτερά να βγάλει η μάνα να προστατέψει τα παιδιά της, τα πουλάκια της; Πόσο να απλώσει τις φτερούγες της όταν ο κόσμος κάθε μέρα γίνεται πιο άγριος, πιο επικίνδυνος; Ενημέρωση συνεχής, εκπαίδευση, κουβέντα και μια προσευχή για τα παιδιά, μια προσευχή να είναι καλά όπου κι αν βρίσκονται. Τα φτερά της μάνας είναι για κάποια χρόνια, μετά ο δρόμος των παιδιών ανοίγει μεγάλος και φωτεινός, ακόμα και μέσα στα μεγάλα σκοτάδια του κόσμου!
.. όλες οι προσπάθειες στη διαπαιδαγώγηση θα είναι μάταιες, μέχρι να μάθετε τα παιδιά ν’ αγαπούν τα πουλιά, τα λιβάδια, τα λουλούδια..
Ας δώσουμε μια ευκαιρία στα παιδιά να μεγαλώσουν όμορφα!
Ρώτησαν σήμερα μια μάνα Ουκρανή αν ξέρει ότι είναι η γιορτή της γυναίκας. Πριν τελειώσει ο δημοσιογράφος τη φράση του απάντησε εκείνη «ξέρω ότι είναι η δωδέκατη μέρα του πολέμου!».. Έχω την εντύπωση ότι την ίδια απάντηση θα έδιναν εκατομμύρια γυναίκες από κάθε σημείο της γης που βιώνει παρόμοιες συνθήκες πολέμου, φτώχιας, ανέχειας. Που η κοινωνία είναι βαθιά άρρωστη στα πρόθυρα του θανάτου και που την αναγκάζει να προσπαθεί ξανά και ξανά να επιβεβαιώσει τη θέση της στην κοινωνία.
Η κοινωνία επείγει να εκπαιδευθεί ξανά στα θέματα ισότητας και ισορροπίας, σεβασμού και δικαιωμάτων.
Οτιδήποτε άλλο στις μέρες μας είναι πανηγύρι! Δεν είμαστε σε καλό δρόμο επειδή οδηγούμε, κυκλοφορούμε, σπουδάζουμε, δουλεύουμε. Δεν είμαστε σε καλό δρόμο επειδή κάνουμε και αντρικές δουλειές! Τα στερεότυπα καλά κρατούν ακόμα και ανάμεσα στις γυναίκες, οι πεποιθήσεις των παππούδων και η καθημερινότητα των γυναικών της ασθενέστερης και μεσαίας τάξης απέχουν πολύ από το όνειρο και τις βαριές συνταγματικές έννοιες περί ιδανικής ζωής.
Όχι, σήμερα ειδικά δε γιορτάζω. Συντάσσομαι με την Ουκρανή, τη Ρωσίδα, την Αφγανή, τη Σύρια, την Ινδή, την Τουρκάλα, τη Βραζιλιάνα, την Αφρικανή, τη φτωχή, κακοποιημένη, κακοπληρωμένη γυναίκα όπου κι αν βρίσκεται.
Με αυτή που δε θα βρει το δίκιο της σε καμιά κοινωνία. Καμιά παγκόσμια τέτοια μέρα δεν μπορεί να με κάνει να ντύσω ροζ όλο αυτό το χάλι. Όσο θα υπάρχουν ακόμα γυναίκες δολοφονημένες, θύματα, όσο θα τις υποτιμούν, όσο θα υπογράφουν συμβάσεις μηνιαίες και τριμηνιαίες με όρο να μην εγκυμονήσουν στο ενδιάμεσο, όσο θα προσλαμβάνονται μέχρι συγκεκριμένη ηλικία και εξωτερική εμφάνιση, όσο θα κάνουν άλλοι τα κουμάντα της ζωής τους δε θα γιορτάζω. Όσο η γυναίκα θα τεντώνει όσο αντέχει και θα γίνεται λάστιχο προς εξυπηρέτηση όλων, θα δικαιώνει τη μη ύπαρξη της ισότητας έτσι όπως έχει καθιερωθεί στον πολιτισμένο σύγχρονο κόσμο που διεκδικεί βραβείο στην εξέλιξη και την πρόοδο, όταν ενδιάμεσα δεν θα εγκληματεί αφήνοντας πίσω του μυρωδιά θανάτου αθώων ανθρώπων.
Σφαγές λόγω μπούρκας, ιδεολογίας, πίστης.
Φτώχια, ανέχεια, πωλήσεις σάρκας, βάρβαρα έθιμα.
Η ζωή της γυναίκας σε κάποια σημεία του πλανήτη δεν έχει καμιά αξία!
Ας μη βλέπουμε μόνο τη γειτονιά μας! Ευτυχώς ζούμε σε εποχή που διασταυρώνονται το παλιό με το νέο και έχουμε καταγραφές της ζωής του παρελθόντος και της σύγχρονης γυναίκας.
Κέρδισε αρκετά, έχασε πολλά, της χρωστούν περισσότερα.
Επιστρέφω τα λουλούδια στην κοινωνία που παλεύει να μας πείσει ότι η θέση της γυναίκας έχει κατοχυρωθεί και αξιολογηθεί όπως της αξίζει! Μόνο η λέξη ντροπή χαρακτηρίζει την αθλιότητα αυτή, που αν την προσθέσεις μαζί με τις υπόλοιπες ντροπές του σύγχρονου κόσμου, το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορείς να περιμένεις τίποτα καλό ούτε για τη θέση της γυναίκας, ούτε για τη θέση των παιδιών και των γερόντων!
Ασφάλεια, ειρήνη, ισότητα, αγάπη, σεβασμό, αποδοχή, πρόοδο, εξέλιξη.. ΖΩΗ!
Αυτό θέλουμε, αυτό θα έπρεπε να απαιτούν οι ηγέτες για όλους μας και όχι άλλα χώματα, άλλα σύνορα, άλλα υπερόπλα! Το μεγαλύτερο όπλο του κόσμου είναι η ΑΓΑΠΗ και μόνον αυτή μπορεί να μας σώσει!
Photo by Katherine Hanlon on Unsplash
