Η Δήμητρα Σελεμίδου στο elpis calling
Την άκουσα πριν τη δω, μίλησε η φωνή και ο τρόπος της μέσα μου χωρίς να τη γνωρίζω. Ξεχώρισε αμέσως. Η Δήμητρα βρήκε τρόπο με τις νότες και τη σεμνότητα, το πηγαίο ταλέντο, την ευαισθησία και την ευγένεια να φροντίσει τις πληγές, να ακουμπήσει πάνω τους απαλά και να τις γιάνει.
Κάθε φορά λοιπόν, σαν τυχαία να είναι όλα αυτά μα δεν είναι τελικά, κάποιοι άνθρωποι εμφανίζονται στη ζωή γιατί κάτι έχουν να μας πουν. Δε συμβαίνει συχνά αλλά όταν συμβεί, είναι στιγμή ιερή και μοναδική.
Έχω μεγάλη χαρά που η Δήμητρα Σελεμίδου βρήκε τον τρόπο να αγγίξει τις ευαίσθητες χορδές μας! Την ευχαριστώ θερμά που κατάφερε να αφιερώσει λίγο από τον πολύτιμο χρόνο της για να είναι στην παρέα του elpis calling…
……………………………………………………………………………………………………………
- Τόπος καταγωγής, μνήμες από τα παιδικά χρόνια.
Μεγάλωσα στην ακριτική Φλώρινα, από όπου είναι και η καταγωγή μου κατά το ήμισυ (το άλλο μισό, αυτό της μαμάς, είναι από το Βόλο, τον οποίο υπεραγαπώ και είναι η “πατρίδα των καλοκαιριών”). Βέβαια, ο μπαμπάς μου πάντα προσπαθούσε να κάνει εμένα και τα αδέρφια μου να νιώθουμε κοντά και στις προσφυγικές, ποντιακές “ρίζες”, μέσα από μουσικές και ιστορίες.
Οι μνήμες των παιδικών χρόνων είναι γεμάτες με παιχνίδι, σκανταλιές και απορίες που αναδύονταν και λύνονταν. Τις τελευταίες τις κρατάω στη σκέψη μου πάντα και κάθε φορά που τις ανακαλώ, με κάνουν αφενός να ξεκαρδίζομαι και αφετέρου να κλέβω ξανά λίγη από την παιδική αθωότητα, τη φαντασία και τον ενθουσιασμό για οτιδήποτε άγνωστο ή νέο.
Χαίρομαι για όλες τις εικόνες που μου έρχονται στο μυαλό από το παιχνίδι στους δρόμους, τις διαδρομές με το ποδήλατο ή με τα σκι στο δάσος, τις ζωγραφιές και τις χειροτεχνίες που φτιάχναμε με τα πιο απίθανα υλικά, ακόμα και τους καβγάδες μας με τους αδερφούς μου που πύκνωναν, όταν κλεινόμασταν μέρες ολόκληρες στο σπίτι γιατί είχε δύο μέτρα χιόνι έξω (γέλια).
Όλα ξεκίνησαν να αλλάζουν, όταν μπήκε το πιάνο μας στο σπίτι και έτσι, το παιχνίδι, οι καβγάδες και οι αγάπες άρχισαν να χτίζονται ξανά, αυτή τη φορά μετά μουσικής, στο σπίτι ή στο ωδείο, μαζί με αγαπημένους φίλους, που είναι ακόμα στη ζωή μου και την ομορφαίνουν, παρά τις αποστάσεις.
Όποτε επιστρέφω στην πόλη αντικρίζω τους λόγους για τους επέλεξα να ακολουθήσω όσα πραγματικά αγαπώ. Και το οφείλω σε όλα τα βιώματα, όμορφα και δύσκολα, που είχα μεγαλώνοντας στην επαρχία, αλλά και στους ανθρώπους που είχα την τύχη να συναντήσω.
- Θεωρείτε ότι ο χρόνος είναι φίλος και σύμμαχος;
Κάθε φίλος ή και σύμμαχος, για να παραμείνει στη ζωή μας, με νόημα και αξία χρειάζεται η δική μας προσοχή και φροντίδα. Έτσι, δεν μπορούμε παρά να συμφιλιωθούμε με τον χρόνο, όταν παίρνουμε όσα έρθει να μας δώσει και τα επιστρέφουμε μαθαίνοντας, αλλάζοντας και διεκδικώντας καινούργια όνειρα και έναν πιο όμορφο κόσμο γύρω μας, όπως περνάει από το χέρι μας, ακόμα και μέσα στη δυστοκία των καιρών.
- Η ζωή έχει ανατροπές. Ξεχωρίζετε περιστατικά και ανθρώπους που βρέθηκαν στο δρόμο σας και έγιναν οι σημαντικοί «άλλοι»;
Η ζωή μου μέχρι τώρα ήταν γεμάτη από ανθρώπους που την εξέτρεπαν της αρχικής της πορείας, προς μία νέα, θεωρώ, πιο σωστή. Θυμάμαι ακόμα τις τελευταίες μου εξετάσεις στο πιάνο, όπου η Δόμνα Ευνουχίδου, σπουδαία πιανίστα, δασκάλα του αδερφού μου και τότε διευθύντρια του ωδείου μας, με ρώτησε τι πραγματικά θέλω και αγαπώ να κάνω με τη μουσική. Ήταν ο άνθρωπος που με βοήθησε να ανακαλύψω την ανάγκη μου να τραγουδάω.
Είμαι ευγνώμων που αργότερα στο δρόμο μου βρέθηκε η 4η ακρόαση της Μικρής Άρκτου, του Παρασκευά Καρασούλου, που έφερε στη ζωή μου τον αγαπημένο μου φίλο, Γιάννη Βασιλόπουλο και τον Σπύρο Παρασκευάκο και ως αποτέλεσμα αυτής της συνάντησης γεννήθηκε η “Τρίτη έξοδος”, ο δίσκος μας.
Αισθάνομαι επίσης μεγάλη τύχη για όλους τους καλλιτέχνες που συνάντησα γύρω από τη σκηνή ή επί σκηνής, με σημαντικό σταθμό τη συνεργασία μου με τον Μάριο Φραγκούλη, τον Φοίβο Δεληβοριά που συμμετείχε στην “Τρίτη έξοδο” και τον Αλκίνοο Ιωαννίδη με τον οποίο μοιραστήκαμε την ερμηνεία του “Μεγάλου Ερωτικού” του Μάνου Χατζιδάκι πριν λίγο καιρό. Καθοριστική υπήρξε επίσης η γνωριμία μου, με τη δασκάλα μου, Έλλη Πασπαλά.
- Είστε κοντά σε όσα ονειρευτήκατε;
Έχω την ευλογία να έχω κοντά μου όλα όσα ονειρεύτηκα να ακολουθήσω στη ζωή μου και προσπαθώ να τα διατηρώ και να τα διανθίζω με καινούργια όνειρα, νέους στόχους και εκλεκτούς συνοδοιπόρους. Με αυτή την έννοια, πάντα έχω την τάση να τα πλησιάζω ξανά από την αρχή.
- Αν δεν υπήρχε αυτό ή αυτά που σας χαρακτηρίζουν τώρα επαγγελματικά, με τι άλλο άραγε θα είχατε ασχοληθεί;
Κοιτώντας πίσω, είμαι βέβαιη πως δε γινόταν αλλιώς, δε μπορούσα να ασχοληθώ με κάτι άλλο. Βέβαια πάντα φρόντιζα να σκέφτομαι εναλλακτικά σχέδια, για να νιώθω ασφαλής, οπότε μου είχε περάσει από το μυαλό σε διαφορετικές περιόδους να γίνω δασκάλα σαν τη μαμά μου, αρχιτέκτονας ή βιολόγος. Τι μου θυμίσατε! (γέλια). Στην πραγματικότητα ήθελα από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου να σπουδάσω Ιατρική και δεν εγκατέλειψα ποτέ αυτό τον στόχο, όπως και το τραγούδι από τη στιγμή που ήρθε στη ζωή μου.
- Ζούμε σε εποχές παγκόσμιας αναστάτωσης και ανασφάλειας. Επηρεάζουν τη ζωή και τις επιλογές σας; Ελπίζετε ακόμα;
Φυσικά, κάθε επιλογή είναι η συνισταμένη μιας βαθύτερης επιθυμίας και των συνθηκών γύρω μας, οι οποίες δε σου αφήνουν την πολυτέλεια να μη ζυγίζεις τα πράγματα και να λειτουργείς παρορμητικά.
Δεν μπορείς πάντα να υπερβείς την ανασφάλεια και τα εμπόδια, οπότε είτε επιμένεις, είτε αλλάζεις δρόμο και τρόπο. Κάπως έτσι και έχοντας υπομονή για όσα δυσκολεύονται ή αργούν να έρθουν, προσπαθώ να “θωρακίζω” τη ζωή και τις επιλογές μου, χωρίς να θυσιάζω αυτά που θέλω. Και ναι, ελπίζω, όσο βλέπω γύρω μου ανθρώπους που επιμένουν να διεκδικούν και τα δικά τους όνειρα.
- Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να πιστεύουμε στη δύναμη των ονείρων μας, να βρίσκουμε σε αυτά και μέσα μας την ελπίδα και να τη μοιράζουμε σε όσα και όσους βρίσκονται στο δρόμο μας.
* Όλες οι φωτογραφίες ανήκουν στο προσωπικό αρχείο της Δ. Σελεμίδου
