Το πέταγμα μιας σκέψης…
Κι όλο φεύγω και πετώ
Ίπταμαι σαν χαρταετός που τον κινεί ο αέρας
Και σηκώνομαι
Και πέφτω
Και κάνω τούμπες
Και ξανασηκώνομαι
Και κρατώ ευθεία στο πέταγμά μου
Και κάνω ζιγκ ζαγκ
Και προσγειώνομαι
Και είμαι πολύγωνο, τρίγωνο με μεγάλη ουρά χρωματιστή
Και η καλούμπα μου γερή
Και η κίνηση γεμάτη χάρη
Του αέρα που κινεί τα νήματα
Και των χρωμάτων που παίζουν με το φως
Κι αν μπλεχτώ στα καλώδια αφήστε με εκεί
Να κρέμομαι να με κοιτούν και να παίρνουν παράδειγμα
Της ζωής οι χαρταετοί με τις ασταθείς κινήσεις
Και τις ανώμαλες προσγειώσεις
