Ο Δημήτρης Παγωμένος στο elpis calling…
Μοιάζει σαν σύννεφο που ψάχνει ουρανό και τραγουδά στον φόβο σα να ‘ναι ένας καλός φίλος. Κι αυτό ίσως γιατί ξέρει, πως όταν τραγουδάς, διώχνεις το μαύρο απ το σκοτάδι και κρατάς όλο του το φως που σε οδηγεί ως εκεί που δεν τολμάς να φτάσεις.
Με νότες και λόγια, με ωραίους ήχους και εικόνες μιας ζωής που ζει στο όριο, έρχεται στην παρέα του elpis calling ο τραγουδοποιός Δημήτρης Παγωμένος.
…
Τόπος καταγωγής, μνήμες από το παρελθόν.
Κατάγομαι από το Αϊδονοχώρι Μαλεβιζίου. Γεννήθηκα στο Βέλγιο. Ζω στο Ηράκλειο. Μνήμες αμέτρητες, περισσότερες από το μακρινό παρελθόν παρά από το κοντινό ό,που δεν συγκρατώ και πολλά. Θα αναφέρω την πρώτη έντονη στιγμή που μου έρχεται στο μυαλό. Τεσσάρων χρονών, ένα δάγκωμα αλόγου στο μάγουλο. Έτρεχα για να του ξεφύγω αλλά δεν πρόλαβα, ίσως ήταν γρηγορότερο από μένα και τσουπ την έριξε. Η μάνα μου έλεγε ότι ήταν φιλί. Εγώ ποτέ δεν έμαθα την αλήθεια. Ό,τι και να ήταν μού έχει αποτυπωθεί σαν μια δυνατή «παθιασμένη» σκηνή. Άλλωστε αυτό εξυπηρετεί το κάθε παρόν μας. Ανά πάσα στιγμή να μπορούμε να καταγράφουμε στιγμές, μνήμες, συγκινήσεις που να επιβεβαιώνουν την «αξία» της ύπαρξης μας… της ίδιας της ζωής.
Αντέχουν στον χρόνο οι φιλίες;
Οι ηλεκτρονικές αντέχουν μέχρι να πατηθεί το κουμπάκι της διαγραφής. Η πραγματική φιλία όμως σαν έννοια είναι κάτι πολύ βαθύ. Θα την χαρακτήριζα σαν μια «τραμπάλα» ακριβείας. Εκεί πάνω ισορροπούν τα βασικά, τα αγνά συστατικά που την καθιστούν αληθινή. Αγάπη, ειλικρίνεια και ανιδιοτέλεια. Όσο αυτά τα συστατικά της καταφέρνουν να ισορροπούν μεταξύ των δυο ανθρώπων, τόσο η αντοχή της δεν διατρέχει κινδύνους. Αν αλλάξουν οι ισορροπίες, εκεί μάλλον αρχίζει και γίνεται περίπλοκο.
Η ζωή μας είναι όλο ανατροπές. Ξεχωρίζετε κάποια τυχαία μα σημαντικά γεγονότα;
Νομίζω η ζωή βασίζεται στις ανατροπές. Οι ανατροπές είναι ζωή. Είναι αλληλεπίδραση. Κάποια πράγματα που εμείς μπορεί να τα θεωρούμε ανατρεπτικά, για την ίδια τη ζωή είναι απόλυτα φυσιολογικά. Όλα συμπτώσεις…
Είστε κοντά σ’ αυτά που ονειρευτήκατε;
Εν μέρει ναι είμαι. Απλά κοντά όμως. Γιατί όταν φτάσεις στο όνειρο, αυτό παύει να είναι όνειρο. Είναι πλέον μια πραγματικότητα. Χρειαζόμαστε όμως πάντα να υπάρχει κάτι απραγματοποίητο, κάτι μη χειροπιαστό, κάτι να μας δείχνει την κατεύθυνση. Άλλοι το λένε όνειρο… άλλοι απλά στόχο.
Εμπειρία και χρόνος πηγαίνουν μαζί. Είναι τελικά σύμμαχοι μας;
Ναι, η εμπειρία θέλει χρόνο. Δεν ξέρω αν πάντα είναι σύμμαχος μας όμως. Εξαρτάται από τη «μάχη» που βιώνουμε. Κάποιες φορές η απειρία μας προσφέρει μεγαλύτερες συγκινήσεις και πιο έντονες στιγμές. Αν όμως αυτό που ζητάμε είναι η ασφάλεια της εμπειρίας, τότε ναι, είναι σύμμαχος. Όσο για το χρόνο… απλά είναι εκεί για να μας θυμίζει πόσο αναλώσιμοι είμαστε.
Ισορροπεί η καθημερινότητα με τις ανάγκες της προσωπικής ζωής; Υπάρχει τρόπος και διάθεση να κάνετε όσα αγαπάτε;
Πραγματικά δύσκολη αυτή η ισορροπία. Κυρίως αν δεν υπάρχει διάθεση για συμβιβασμό, έστω με κάποια από τα στοιχεία της καθημερινότητας. Πάντα υπάρχει τρόπος όμως να το καταφέρεις, άλλοτε σε μεγάλο βαθμό άλλοτε σε μικρότερο.
Τι πυροδοτεί την αγάπη για όσα κάνετε; Τι οδηγεί στην έμπνευση της κάθε στιγμής;
Η αγάπη για οτιδήποτε είναι αυτοπυροδοτούμενη δύναμη. Δεν περιμένει να την εκκινήσουμε με κάποιο τρόπο, απλά υπάρχει ή εμφανίζεται μόνη της κάποια στιγμή.
Τώρα η έμπνευση… άσε. Για να την εξηγήσω πρέπει πρώτα να την κατανοήσω ο ίδιος. Μέχρι τώρα δεν το έχω καταφέρει. Ο Αλκίνοος λέει «γιατί δεν έρχεσαι ποτέ όταν σε θέλω». Κάπως έτσι είναι τα πράγματα. Και όταν θα σου έρθει, συνήθως στις πιο άκυρες στιγμές και μέρη, πρέπει να είσαι προετοιμασμένος να την αποτυπώσεις γρήγορα γιατί δεν μένει για πολύ. Πάντως η κάθε στιγμή, η κάθε συγκίνηση, η κάθε εικόνα, η κάθε λέξη μπορεί να αποτελέσει έμπνευση για δημιουργία.
Ζούμε εποχές παγκόσμιας αναστάτωσης και ανασφάλειας. Σε τι βαθμό επηρεάζουν την ζωή και τις επιλογές σας;
Είναι πραγματικά τεράστιο αυτό το θέμα και δυσκολεύομαι να το διατυπώσω ολοκληρωμένα μέσα σε λίγες γραμμές. Υπάρχουν πολλές πλευρές που μπορείς να το πιάσεις και να το αναλύσεις. Δυστυχώς υπάρχει έντονη παγκόσμια αδικία και ανισότητα. Δυστυχώς το «εγώ» και το «δικό μου» υπερτερούν έναντι κάθε άλλης αξίας, για τους περισσότερους ανθρώπους. Οι άνθρωποι έχουν γίνει καχύποπτοι και επιφυλακτικοί σε σημείο που έχει κρυφτεί η ανθρωπιά τους. Παρόλα αυτά προσπαθώ να μην επηρεάζομαι αρνητικά, για να μπορώ να λειτουργήσω θετικά, σύμφωνα με τη συνείδηση και τις ευαισθησίες μου.
Το μέλλον δεν προβλέπεται, μα πάντα υπάρχουν σχέδια. Ελπίζετε ακόμα;
Ελπίζω ναι… ελπίζω στους νέους ανθρώπους, στις νέες ιδέες που στοχεύουν στο καλό του κοινωνικού συνόλου, στην φροντίδα και στο σεβασμό απέναντι στη φύση, στην εξέλιξη της επιστήμης, στον τομέα της υγείας, στη διάδοση του χαμόγελου, στην εξάλειψη της πείνας, της δίψας, της αδικίας, της εκμετάλλευσης, της εγκληματικότητας… σταματάω γιατί είναι πάρα πολλά. Το πιο άμεσο σχέδιο που έχω για το μέλλον είναι να μπορέσω να ξυπνήσω αύριο για να σχεδιάσω το μεθαύριο… και πάει λέγοντας.
Μια ευχή για τους αναγνώστες του elpis calling…
Να είναι καλά, να κάνουν αυτό που αγαπούν, να αγαπούν αυτό που κάνουν χωρίς αυτό να γίνεται εις βάρος κάποιων άλλων. Μόνο έτσι θα άλλαζε ο κόσμος Κεμάλ!
Οι φωτογραφίες ανήκουν στο αρχείο του Δημήτρη Παγωμένου
