Κυριακής καλημέρες
………………………………………………………
στις μειονότητες του κόσμου,
στους ανυπεράσπιστους,
στους Κούρδους, στους Σύριους, στους Ουκρανούς,
Ιρακινούς, Παλαιστίνιους, Αφγανούς, Πακιστανούς, Νιγηριανούς,
σε Λιβύη, Καύκασο, Κεντρική Ασία, Σομαλία, Σουδάν
…………………………………………………………..
ό,που χτυπά η αδικία, η στρατιωτική μπότα, οι βόμβες, ο θάνατος,
στους κακοποιημένους και τρομοκρατημένους σε κάθε γωνιά επί γης, στους λιμοκτονούντες,
στα καταπατημένα εδάφη των άρρωστων μυαλών που χωρίζουν τους ανθρώπους με μια γραμμή μπογιά και ένα πλέγμα,
στους φανερά και κρυφά δυστυχισμένους,
στους κατατρεγμένους,
στα παιδιά της φτώχιας που παίζουν με ένα σκουπίδι,
στην μικρή Κινέζα Zhou που κουβαλά στην πλάτη της κάθε μέρα για το σχολείο τον ανάπηρο αδερφό της,
στους αδικημένους, στους καταπιεσμένους, στους αρρώστους των βομβαρδισμένων νοσοκομείων.
…………………………………………………………………………………………………………………..
Στον ταραγμένο κόσμο μας που πονά, κλείνω τα μάτια.
Δεν αντέχω το παράλογο. Ούτε την ανισορροπία.
Δεν αντέχω τους τρελούς ηγέτες και τις κατευθυνόμενες καταπατήσεις δικαιωμάτων.
Εντός κι εκτός.
………………………………………………………………………………………
Στην Ελλάδα μας που τα φέρνει βόλτα όπως να ναι,
που κάνει στροφές ζεϊμπέκικου με αμανέδες και ωχ αμάν,
που ανοίγει δρόμους στην θάλασσα όταν οι άλλοι κάνουν τους μάγκες,
με σημαίες και συλλαλητήρια ζητά τα ορισμένα ακόμα…
…………………………………………………………………………………………………………………………………….
Δεν αντέχω τους αγώνες για τα αυτονόητα. Τα δικά μας.
Στις κόκκινες γραμμές και τις παραβιάσεις από πολεμοχαρείς.
Στο παιχνίδι ανώριμων ενηλίκων που νομίζουν ότι παίζουν στο χαλί με τα στρατιωτάκια τους.
Στους κακομαθημένους και ανιστόρητους.
Στον καλά δομημένο κόσμο μας κλείνω τα μάτια.
Μειωμένη η ανοχή, μειωμένη η αντοχή.
………………………………………………………………………………….
Στην τρομοκρατία κλείνω τα μάτια.
Στον φόβο. Στην κυριαρχία. Στην εκμετάλλευση.
Στον καταμερισμό του πλούτου.
Στην παθογένεια. Στην μη κάλυψη των αναγκών.
Στην ταραχή κλείνω τα μάτια.
Ειρήνη επί γης ζητώ, ειρήνη επί γης προσδοκώ
και μιαν απάντηση οριστική…
